Αγαπητέ Μάνο, σ' ευχαριστώ θερμά για τα σχόλιά σου. Όλα όσα γράφεις έχουν σοβαρή αιτιολόγηση και ομολογώ ότι ανακάτεψα και ανακύκλωσα βασανιστικά παρόμοιες σκέψεις που "με στοίχειωσαν" για καιρό όπως γράφω πιο πάνω. Για να μη μακρηγορήσω όμως διυλίζοντας λεπτομέρειες, τα θεμελιώδη που καθόρισαν τις αποφάσεις μου ήταν τα εξής:
-
Οι πακτώσεις των καμαριών περιορίζουν τις ελευθερίες δόνησης του καπακιού και θα ήταν επιθυμητό να μειωθούν.
-
Η στιβαρότητα του καπακιού έπρεπε να δοκιμαστεί εκ του αποτελέσματος (γι παράδειγμα, δοκιμάζοντας να "λυγίσω" το καπάκι με τα χέρια με τον τρόπο που αναφέρω πιο πάνω ή τοποθετώντας βάρος επάνω του).
Κατά τη διάρκεια αυτών των δοκιμών λοιπόν, παρατήρησα ότι ο άξονας που "πονούσε" πιο πολύ ήταν ο διαμήκης και γι' αυτό πρόσθεσα τα δυο καμάρια εκατέρωθεν της τρύπας (A bracing). Ο εγκάρσιος άξονας αντίθετα μου φάνηκε ότι αντέχει πολύ περισσότερο και γι' αυτό το λόγο κούρεψα την πάκτωση ΚΑΙ από το καμάρι του τάκου.
Οι ενδείξεις που έχω για τη φωνή που βγάζει το καπάκι (μετά την κόλληση) είναι πολύ ενθαρρυντικές και το tapping δίνει τουλάχιστον δυο νότες. Μάλιστα συνέλαβα τον εαυτό μου κάποια στιγμή να παίζει ενθουσιασμένος "νταρμπούκα" με το όργανο ακόμα ωμό και το εργαστήριο τριγύρω ν' αντηχεί και να συντονίζουν μια η πόρτα και μια ο καυστήρας του καλοριφέρ…
Η έγνοια μου είναι τώρα –και εδώ συναντώ τις ανησυχίες σου καθώς και το ρίσκο που πήρα συνειδητά- αν το καπάκι θα αντέξει σε βάθος χρόνου και δεν θ' αρχίσει να βουλιάζει προς τα μέσα ή να παραμορφώνεται. Φίνγκερς κροστ.
Υ.Γ. 'Ολα τα παραπάνω καινα δαιμόνια εμφανίζονται με την αφελή αιτιολογία ότι αυτό είναι το "Μπουζούκι του κιθαρίστα" και όχι ένα παραδοσιακό μπουζούκι, άρα ότι ξεκινάει κάπως από λευκό χαρτί. Ζητώ λοιπόν επιείκια γιά όλες τις αποχρώσεις κατασκευαστικής αυθάδειας που εμφανίζονται!