Επιστρέφοντας στο θέμα μετά από μακρά σιγή της παρουσίασης, με κλεισούρα λόγω ιού, τηλε-εργασία και πολύ εργαστήριο, θα δούμε παρακάτω πού κάθισε η μπίλια με τους καβαλάρηδες αλλά και πώς συμπεριφέρθηκε η κύρτωση του μάνικου σε βάθος χρόνου δυόμιση μηνών από τότε δηλαδή που φορτώθηκαν χορδές.
Μετά από τα εισερχόμενα του Στέλιου περί Λ -παχέος ή μη- η πλειοψηφία των καβαλάρηδων/πειραματόζωων υπέστη εκ νέου πιο έντονη «πυραμιδωτή» διαμόρφωση 15 μοιρών.
Το προφανές αποτέλεσμα ήταν ότι η επάνω επιφάνεια από το κοκαλάκι στένεψε από λίγο έως πολύ. Μετά από αναρίθμητες δοκιμές και βάλε-βγάλε καβαλάρηδες κατέληξα στο συμπέρασμα ότι όταν στενεύει το κοκαλάκι, ραφινάρεται μεν κάπως ο ήχος, αλλά δεν πρέπει να στενέψει πάρα πολύ γιατί δεν ανταποκρίνεται καλά στο εμφατικό παίξιμο. Για τα δικά μου μέτρα και για το συγκεκριμένο όργανο εκτιμώ ότι το κοκαλάκι στη στέψη του δεν πρέπει να είναι στενότερο από 3 χιλιοστά.
Αλλά όλον αυτό τον καιρό δούλευε συγχρόνως και η κύρτωση του μάνικου βαίνοντας μειούμενη βεβαίως (-βεβαίως) και πιστεύω και ελπίζω ότι πρακτικά το μάνικο έχει πιά σταματήσει να κυρτώνεται.
Η κύρτωση που συνέβη τελικά είναι μικρή, 2 δέκατα και κάτι. Το μάνικο απέκτησε όπως πιθανολογούνταν ένα μικρό ρελιέφ που όμως ήταν αρκετό για να εξαφανίσει σχεδόν εντελώς τον «τασταριστό» χαρακτήρα του ήχου -που τον είχα συμπαθήσει- αλλά επηρέασε και το action στο 12ο τάστο το οποίο ανέβηκε επίσης, πράγμα που με τη σειρά του οδήγησε σε επιλογή σχετικά χαμηλών καβαλάρηδων, δηλαδή στα 11,5 – 11,8 χιλιοστά.
Συνεχίζοντας στο μεταξύ να εναλλάσσω καβαλάρηδες, παλιούς και νέους, αναρωτιόμουνα γιατί είχε «αδειάσει» κάπως ο ήχος καθώς μού διέφευγε άλλη μια ύπουλα κρυμμένη επίπτωση της κύρτωσης: Μειώθηκε η γωνία προσβολής (break-angle)! Όταν το συνειδητοποίησα και τη μέτρησα, τη βρήκα να είναι αρκετά κάτω από 6 μοίρες.
Έγινε λοιπόν επέμβαση στη θέση του χορδοκράτη που βυθίστηκε κατά 1,5 χιλιοστό, επαναφέροντας τη break-angle γύρω στις 6,5 μοίρες, πράγμα που γέμισε ξανά τον ήχο.
