μανίκι - Φράνκεσταϊν
:
η τσιγκουνιά χτύπησε κόκκινο - κυρίως επειδή δεν έχω ξανακάνει τέτοια κατασκευή (κιθάρα με ένωση με βίδα, γνήσια stauffer) και η πιθανότητα να πετάξω το μανίκι είναι ποοοοοοολύ μεγάλη - σκάλισα τις φύρες μέχρι που ανακάλυψα δυο κομμάτια ανεγκρέ 1,00 μ x 2 x 2.5 εκ. (από το πρώτο μου μπουζούκι).
Με δυο κόντρες βενγκε 5 χιλ. ( 50* 2,5 εκ. η μία και 25*1,5 εκ. η άλλη, φύρα κι αυτή από μπαγλαμά) κατάφερα και έβγαλα τα ξύλα με σωστά νερά για το μανίκι της κιθάρας. Επειδή όμως οι παροιμίες είναι για να τις εφαρμόζουμε (δέκα φορές μέτρα, μία κόβε) έκανα και πατάτα στο κόψιμο της κλίσης: δηλαδή ναι μεν σωστά μέτρησα, αλλά επειδή η κατασκευή είναι ιδιαίτερη το σημάδι για το κόψιμο δεν έπρεπε να γίνει στο ύψος της ταστιέρας στην ένωση - που είμαι συνηθισμένος - αλλά 7-8 χιλ. χαμηλότερα επειδή η ταστιέρα "πετάει" πάνω από το καπάκι με μια υποστήριξη - σαν τις elevated που κάνουν τελευταίως οι κλασικοί του φόρουμ.
Τέλος πάντων, λόγω του λάθους αυτού και της αμφιβολίας μου (μήπως το πετάξω όλο μαζί) αποφάσισα αντί να φτιάξω νέο μπράτσο να ξυρίσω το υφιστάμενο από πίσω (εκεί που πιάνει το χέρι) και το ξυρισμένο κομμάτι να το φέρω μπροστά στην ταστιέρα - το διαγραμμισμένο κομμάτι με το καμπύλο βελάκι στο σχέδιο, είναι τα 7-8 χιλ. που μου λείπουν στο ύψος. Το υπόλοιπο κομμάτι προς την τρύπα που υποστηρίζει την ταστιέρα τοποθετείται ούτως ή άλλως εκ των υστέρων (αν θέλεις να επεξεργαστείς άνετα το τακούνι στην ένωση). Είναι η μία από τις δύο "τυπικές" εφαρμογές, απλώς αντί να αφαιρέσω υλικό για να τοποθετηθεί τώρα θα προσθέσω υλικό - από πίσω του μέχρι τον καράολα.
Μ' αυτά και μ' αυτά, σκέτο το μπράτσο αποτελείται από 9 κομμάτια, μαζί με το τακούνι άλλα 9 και ο καράολας από 3 (μαζί με τις κόντρες και τα γεμίσματα από ανεγκρέ).
Σύνολο 21 κομμάτια, μιλάμε οι κόλλες έρρεαν ...ποτάμια.
Νιώθω μια παράξενη ικανοποίηση με όλα αυτά, δεν έχω ιδέα αν κρατήσει αυτή η κατασκευή - ακόμα κι αν όλα τα υπόλοιπα πάνε καλά και δεν πετάξω το μπράτσο από λάθος τρύπημα ή κάτι άλλο... αν όμως αντέξει, θα πρέπει να κρατήσουμε σημείωση... γίνονται κι αυτά, θα λέμε στις ερχόμενες γενιές