Μιας και αναφέρθηκε πάντως, το «κλέος» πράγματι αντιστοιχεί σε αυτό που λέμε σήμερα «δόξα», δηλαδή είναι μια πολύ θετική ϕήμη που μπορεί κάλλιστα να συνοδεύει το αντικείμενό της και μετά θάνατον, δυνητικά αιωνίως. Το «κῦδος» τώρα είναι άλλη περίπτωση, περίπου σημαίνει «υπεροχή, ικανότητα για επικράτηση», είτε σε κάποιου είδους επίδοση (στη μάχη, στο συμβούλιο, σε αθλητικά αγωνίσματα), είτε την υπεροχή-ανωτερότητα στην πολιτική ιεραρχία, καθώς και το κύρος που συνοδεύει την αναγνώριση αυτής της υπεροχής, πολιτικής ή άλλης. Έτσι, στον Όμηρο, πριν από κάποια μάχη, είτε μονομαχία είτε μάχη στρατών, ή και αγώνισμα, μπορεί να εκϕραστεί η απορία «σε ποιόν/ποιούς θα παραχωρήσουν οι θεοί το κῦδος», δηλαδή «ποιος θα επικρατήσει», η μάχη είναι κυδιάνειρα (ϕέρνει κῦδος στους άνδρες), όπως και το συμβούλιο, έτσι που οι καλύτεροι πολεμιστές (αλλά και οι ικανοί στα σχέδια) έχουν κάμποσο, οι αριστοκράτες έχουν κῦδος ενώ η πλέμπα όχι, ο Αγαμέμνων ως ανώτατος άρχων της συμμαχίας είναι κῦδιστος ανάμεσα στους άλλους βασιλείς, κ.ο.κ. Βέβαια η λέξη χρησιμοποιείται σήμερα κυρίως στα αγγλικά (kudos to...), ως «μπράβο, εύγε (στον...)».
Μιας και πιάσαμε όμως τον... Όμηρο, για να βρούμε κάποια σύνδεση με την οργανοποιία, αναϕέρω ότι στον Όμηρο τα δόρατα ϕτιάχνονται από μελιά. Αναρωτιέμαι τι ιδιότητες θέλουμε στο ξύλο του δόρατος, και κατά πόσον αυτές είναι επιθυμητές ή όχι σε μουσικά όργανα.
