Οι κιθάρες
Στο καπάκι της πρώτης κιθάρας (έλατο, καρυδιά) τα καμάρια και η θέση της τρύπας (και οι διαστάσεις τους) διατηρήθηκαν όπως αποτυπώθηκαν στην Γερμανική κιθάρα. – πάντα αναλογικά με μήκος / όγκο.
Επίσης επιχείρησα να αναπαράγω τον καβαλάρη. Όπως είπα δεν αναγνώρισα το υλικό του αρχικού (ελαφρύτερο από αλουμίνιο) και δεν είχα και τα κατάλληλα εργαλεία. Έτσι παρά το ότι έφτιαξα περί τους εννιά καθ’ ύψος ρυθμιζόμενους καβαλάρηδες με διάφορους συνδυασμούς υλικών, τελικά κατέληξα σε έναν απλό εβένινο χωρίς ρύθμιση, ούτε καν κόκκαλο. Βγάζει τον πιο καλό ήχο απ’ όλους, γεμάτο και πιο «στρογγυλό» από τους μεταλλικούς ή κοκκάλινους. Ο έμπειρος δοκιμαστής - οργανοπαίχτουρας μόλις την έπαιξε αναφώνησε: «Απαρτιάν!» και ο λιγότερο έμπειρος «ταβερνοκίθαρο!». Από τη μια ακούγεται κολακευτικό και πετυχαίνει με το παραπάνω «προβολή» (projection νομίζω το λένε οι Αμερικάνοι) που είναι ζητούμενο σε περιβάλλον ταβέρνας (με μπουζούκια, ακκορντεόν, μαχαιροπήρουνα, αγριοφωνάρες, γέλια κτλ.) , από την άλλη όμως φαίνεται να έχει δρόμο ακόμα για να «στρογγυλέψει» ο ήχος.
Έτσι στην δεύτερη (κέδρος, κυπαρίσσι) έγιναν ταυτόχρονα δυο σημαντικές αλλαγές: κολλητός καβαλάρης και διαφορετικό καμάρωμα
Για το καμάρωμα βασίστηκα σε αποτυπώσεις Απαρτιάν και Παναγή που έπεσαν στα χέρια μου, φωτογραφίες από το ιντερνετ και διάβασμα σχετικά με “ladder bracing” (σκάλα) σε Αμερικάνικα site κυρίως, μιας και δεν υπάρχει αντίστοιχη πληροφορία σε Ελληνική βιβλιογραφία. Μοναδικό στοιχείο (απ’ ό,τι ξέρω) το σχέδιο καμαρώματος λαϊκής κιθάρας στο βιβλίο του Δ. Μυστακίδη «ΛΑΪΚΗ ΚΙΘΑΡΑ – Τροπικότητα και εναρμόνιση».
http://www.dimitrismystakidis.gr/book/the-rembetiko-guitar/όπου στην εισαγωγή υπάρχει ένα - συνοπτικό αλλά πολύ περιεκτικό - κεφάλαιο για την κατασκευή με αναφορά σε προπολεμικό «οχτάρι», πόνημα του Τάσου Θεοδωράκη.
Να ευχαριστήσω επίσης για άλλη μια φορά δημοσίως τον ΚαΠα για τις συζητήσεις, την μεταφορά της εμπειρίας του και την παροχή στοιχείων από τις κατασκευές του.
http://www.luthier.gr/index.php?topic=47.0Ο ήχος με τις αλλαγές αμέσως «μαλάκωσε» αλλά προέκυψαν άλλα προβλήματα, δομικά, από τον ίδιο τον κέδρο, την γωνία της ένωσης και κυρίως αστοχία στην κόλληση του καβαλάρη. Για να πάρω τα πράγματα από την αρχή: στις δυο πρώτες κιθάρες έχω κάνει ένωση με μόρσο με χελιδονοουρά, αντιγράφοντας το jig του O’brien
https://www.youtube.com/watch?v=iynt6r7hu70Η κλίση του μπράτσου σύμφωνα με τις οδηγίες του βγαίνει περίπου 1-1,5°. Στην πρώτη κιθάρα (με floating καβαλάρη σαν του μπουζουκιού) έδωσα 1° και ο καβαλάρης βγήκε λίγο κοντός. Στην δεύτερη κιθάρα έδωσα 1,5° και βγήκε ψηλός – ίσως λόγω κοντύτερης κλίμακας και ένωσης στο 12ο κι όχι στο 14ο τάστο που συνηθίζεται στις Αμερικάνικες. Δεν έχει πια σημασία, γιατί λόγω
- του καβαλάρη τύπου κλασικής (με τις χορδές να ξετρυπάνε πίσω και να «τραβάνε» τον καβαλάρη προς τα πάνω)
- μεγάλης break angle (ψηλό κόκκαλο)
- που επέτειναν την αστοχία στην κόλληση του καβαλάρη – δεν είχε κολλήσει σωστά το πίσω μέρος
ο καβαλάρης κάποια στιγμή χώρισε από το καπάκι και εμφανίστηκε μια «σχισμή» περίπου 2 εκ. μήκους, κέντρο και κάτω στο πίσω μέρος. Πιστεύω ότι δεν είχε κολλήσει καλά από την αρχή – χωρίς να το έχω καταλάβει, εξωτερικά δεν φαινόταν τίποτα. Το αποτέλεσμα στον ήχο ήταν σε σημεία πιο καλό σε σχέση με την πρώτη, αλλά σαν να «έλειπε κάτι» – η κιθάρα είχε λαμπερά πρίμα αλλά θαμπά μπάσα. Το αρχικό σχόλιο (πριν φανεί η αστοχία) του Τάσου Θεοδωράκη (παρεμπιπτόντως πολύ καλός παίκτης, έπαιξε και τις δυο αυτές κιθάρες σε μια μάζωξη) ήταν ότι ίσως έπρεπε να είχα αποφύγει τα κέδρινα καμάρια, ειδικά αυτό «της φωνής» (το πάνω από τον καβαλάρη). Αρκετά αργότερα, όταν φάνηκε η αστοχία, αποφάσισα να αλλάξω τον καβαλάρη μιας και ο ίδιος δεν θα ξανακολλούσε σωστά. Έκανα έναν λίγο μεγαλύτερης επιφάνειας, με pins για να αποφύγω την μεγάλη break angle. Προς μεγάλη μου ικανοποίηση, ο ήχος της κιθάρας ισορρόπησε και βελτιώθηκε θεαματικά. Εκτιμώ ότι δεν φταίει τόσο το καμάρι όσο η κακή κόλληση, που πρέπει να ήταν έτσι από την αρχή και να μην μετέδιδε όλη την ενέργεια των χορδών στο καπάκι.
[ Invalid Attachment ]
Τέλος καλό όλα καλά.
