Κατ`αρχήν ο μπαγλαμάς , ιδιαίτερα αν είναι σκαφτός και μικρών διαστάσεων, δε χρειάζεται περισσότερα από ένα καμάρια.
Η απόσταση από τον καβαλάρη, βεβαίως παίζει ρόλο, αλλά θα ήταν επικίνδυνη γενίκευση αν λέγαμε :
πιο κοντά - πιο πρίμο, πιο μακρυά - πιο μπάσο
Και πάλι γενικεύοντας, θα μπορούσαμε να πούμε πως όσο πιο κοντά στον καβαλάρη πλησιάζουμε, τόσο πιο «σφιχτό» και «ξερό» ήχο έχουμε.
Το καπάκι με τον οπλισμό του αποτελεί ένα ενιαίο σύστημα, στο οποίο αναφερόμαστε όταν μιλάμε για «κούρδισμα καπακιού».
Η θέση των ενισχύσεων, το είδος του ξύλου που θα χρησιμοποιήσουμε, η διαμόρφωσή τους, καθώς και οι ιδιότητες και το πάχος (η τα πάχη) του καπακιού είναι οι παράμετροι με τις οποίες θα δουλέψουμε.
Αν υπήρχε μια απλή απάντηση σε όλα αυτά, τότε η οργανοποιία θα περιορίζονταν στη μαραγκοδουλειά!
Ο κάθε μάστορας, μέσα από μακρόχρονη εμπειρία και δοκιμές, διαμορφώνει με όλα αυτά (και όχι μόνο...) τη δική του πρόταση και το δικό του ήχο.
Αν ρίξετε μια ματιά στο blog μου, θα δείτε πειραματισμούς με διάφορες τεχνικές (nomex) και τρόπους ενίσχυσης. Ο καλός μου φίλος και κορυφαίος κατασκευαστής κλασσικής κιθάρας Παύλος Γύπας, δεν έχει σταματήσει ποτέ να δοκιμάζει και να πειραματίζεται...Αυτή είναι τελικά, νομίζω, η ομορφιά της τέχνης της οργανοποιίας, που δεν τελειώνει ποτέ !