Από την μικρή μου εμπειρία έχω καταλάβει ότι υπάρχουν κάποιες λεπτομέρειες που ίσως δεν τους δίνουμε σημασία, αλλά παίζουν μεγάλο ρόλο στον κατασκευή του καλουπιού για μπουζούκι.
Μια τέτοια σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι οι ντούγες δεν λυγίζουν ποτέ κατά πλάτος, αλλά μόνο κατά μήκος. Αυτη η "λεπτομέρεια" έχει καθοριστική σημασία στην κατασκευή του καλουπιού, ιδιαίτερα κοντά στα "χείλη" του καλουπιού, όπου το σκάφος καταλήγει με τα πλαϊνάρια (τις τελευταίες φαρδιές ντούγες, μια δεξιά και μια αριστερά). Σε αυτή τη ζώνη, γύρω γύρω, το ανάπτυγμα του καλουπιού δεν πρέπει να είναι καμπύλο κατά πλάτος αλλά τελείως επίπεδο όπως και αυτή η φαρδιά ντούγα, η οποία όπως είπαμε θα λυγίσει στο μήκος της, αλλά καθόλου στο φάρδος της. Αυτό σημαίνει ότι όταν ακουμπάμε ένα χάρακα κάθετα προς το χείλος του καλουπιού, αυτός θα πρέπει να εφάπτεται τέλεια σε τόσο φάρδος, όσο και το φάρδος που θα έχουν τα πλαϊνάρια. Και αυτό πρέπει να γίνεται σε ολόκληρη την περίμετρο του καλουπιού.
Αυτή η "επιπεδότητα" περιμετρικά στα χείλη του καλουπιού, θα πρέπει να μεγαλώνει στην περιοχή της κολάντζας και ιδιαίτερα στο φαρδύτερο μέρος της. Οι κολάντζες μπορούν να έχουν φάρδος (ανάλογα και με το ύψος που ενώνονται οι ντούγες) 10-12 cm.
Μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια είναι το σημείο που θα επιλέξουμε για να ενωθούν οι ντούγες. Η επιλογή του σημείου αυτού δεν είναι τόσο ελεύθερη όσο δείχνει αρχικά. Εξαρτάται πάρα πολύ από το σχήμα που έχει το καλούπι μας και από τον αριθμό των ντουγών που θα χρησιμοποιήσουμε. Η κακή επιλογή του σημείου μας φέρνει πάρα πολλά προβλήματα στο να ταιριάξουν οι ντούγες η μία με την άλλη, ιδιαίτερα στο σημείο που η κλίση του σκάφους γίνεται πολύ απότομη. Ακόμα και σε ένα σωστό καλούπι, αν διαλέξουμε λάθος σημείο σύγκλισης των ντουγών, θα αντιμετωπίσουμε σημαντικά προβλήματα. Γιαυτό δεν πρέπει να βιαστούμε και να θεωρήσουμε ότι όλο το καλούπι είναι λάθος. Η βέλτιστη επιλογή του σημείου σύγκλισης γίνεται μετά από (αρκετές) δοκιμές.