Εννοώ πως είναι πιό εύκολο ειδικά για κάποιον που μαθαίνει, ή για κάποιον που δεν είναι φοβερός παίκτης, να πιάσει μπουζούκι, τζουρά ή μπαγλαμά και να παίξει σχετικά έυκολα οτι ξέρει. Φαντάζομαι πως και για λόγους ευκολίας έχουν το ίδιο κούρδισμα, ίδια οικογένεια, είναι και πρακτικό το ζήτημα.
Επίσης θα συμφωνήσω με προηγούμενες απαντήσεις πως όταν αυτά τα όργανα συνυπάρχουν σε αρκετά τραγούδια ακούγεται ωραία η συνήχηση των ανοικτών χορδών τους.
Το Μι-Λα-Μι έχω διαβάσει οτι υπήρξε σαν κούρδισμα, όπως και το ρε-σολ-ρε και το ρε-ρε-ρε. Επικράτησε όμως το ρε-λα-ρε.
Όπως είπα ξανά, μπορείς να κουρδίσεις όπως θέλεις και να αρματώσεις όπως θέλεις το όργανο σου.
Αν ψάξεις θα βρείς αναφορές για πολλά και διαφορετικά αρματώματα χορδών, και κουρδίσματα πάνω στο εύρος της φωνής του οργανοπάικτη που τραγουδούσε. Όπως ξαναείπα υπάρχουν τα ντουζένια, και το μπουλγαρί για μια καλή αρχή.
Το θέμα είναι να σου αρέσει το ηχόχρωμα του οργάνου, να μπορέις να το στηρίξεις παικτικά και μακροχρόνια να μη σου κάνει το όργανο τόξο.
Αν έχεις κάτι να προτείνεις και θεωρείς οτι θα έχει βελτίωση καν'το και δείξε μας. Πάντα υπάρχει χώρος για πειραματισμό, κι ο Χιώτης απο ένα κούρδισμα ξεκίνησε.
Σκέψου και το εξής, στα τρίχορδα υπάρχει πιο ελεύθερο πεδίο για πειραματισμό...η μορφολογία τους και μόνο μιλάει.