Εξωτερικά τώρα στην γραβάτα μπήκε και άλλος ένα καμπλαμάς από πάνω καθαρά διακοσμητικός από μακασάρ. Στο πίσω μέρος του σκάφους στο σημείο της χορδιέρας, η καρύδα επιπεδοποιήθηκε λίγο για να μπορεί να πιάσει η χορδιέρα. Με το τρίψιμο, μέρος της καρύδας έφυγε αποκαλύπτοντας την εποξική κόλλα. Στο σημείο αυτό για να καλύψει την ατέλεια αλλά και να ενισχύσει το σημείο που θα μπούν οι βίδες της χορδιέρας μπήκε μια μικρή, ας πούμε κολλάντζα από κελεμπέκι. Δίπλα στην κολλάντζα είχε ένα σημείο με βαθούλωμα από την τρύπα της καρύδας που δεν το πείραξα αφήνοντας την ατέλεια να καταδεικνύει την φυσική του μορφή. Το ίδο έγινε και με τα κενά που είχε η καρύδα και τις ίνες της. Δεν θέλησα να τα πειράξω αφήνοντας να έχει ξεκάθαρη εικόνα καρύδας, αλλιώς δεν υπήρχε νοήμα να χρησιμοποιηθεί καρύδα. Θα μπορούσε να γίνει σκαφτό όργανο ή με ντούγιες πιο εύκολα και πιο καλά. Στο σκάφος, όπως φαίνεται στην φωτογραφία με την πίσω όψη, το χείλος του συγκλίνει προς τα μέσα λίγο και δεν είναι κάθετο στο καπάκι όπως συνηθίζεται στα όργανα. Η επιλογή αυτή έγινε από σκοπού, θέλοντας να μεγαλώσω το μέγιστο δυνατό το βάθος του.
Το καπάκι είναι από έλατο με ένα καμάρι και αυτό από έλατο, αντίθετα στην πρακτική μου να βάζω φλαμούρι. Δεύτερη φορά που χρησιμοποίησα έλατο για καμάρι σε μπαγλαμά αντί για φλαμούρι και το αποτέλεσμα για μια ακόμα φορά με απογοήτευσε. Μόνο φλαμούρι πλέον. Τελικά δεν το έχω με το έλατο μου φαίνεται. Η ροζέτα στο καπάκι από φυσικό όστρακο, καρύδα και φιλέτα καπλαμά. Τα περιμετρικά σειρίτια αρχικά είχα σκοπό να τακάνω όπως και την ροζέτα από καρύδα και όστρακο αλλά βαρέθηκα και τα έκανα τελικά πό κελεμπέκι και καρυδιά. Καβαλάρης παλίσανδρος και φυσικό κόκκαλο. Πρέπει εδώ να σημειώσω πως από προηγούμενη κατασκευή σε τόσο μικρό σκάφος ήξερα πως η απόσταση καβαλάρη χορδιέρας είναι μικρή με αποτέλεσμα να μην πατάει σωστά ο καβαλάρης και να πλαγιάζει. Για αυτό και η χορδιέρα μπήκε περίπου δυο χιλιοστά πιο ψηλά από το καπάκι και πατάει η πατούρα της αντί στο καπάκι, σε ένα μικρό κοκαλάκι και να μην έχει κενό.
Η ταστιέρα από βέγκε σε μορφή λόγχης. Στο σημείο αυτό μπήκε χωνευτή στο καπάκι και δυο φιλέτα καπλαμά μπήκαν διακοσμητικά. Το καράολο όπως είπαμε μονοκόματο με το μάνικο από οξιά. Χρησιμοποίησα πρώτη φορά το συγκεριμένο τρόπο εφαρμογής των κλειδιών (όπως στην κλασσική) και δεν μου βγήκε πολύ σωστό (Η μπουργάνα ακουμπάει στο ξύλο πριν δέσει στο κλειδί. Την άλλη φορά ο σχεδιασμός θα είναι καλύτερος. Καπλαμάς κελεμπέκι (1 χιλιοστό πάχος) μπήκε στην όψη καθώς και στο εσωτερικό μέρος των κλειδιών για λόφους εμφάνισης. Το τελείωμα του καράολου σε σχήμα λόγχης, ίδια με αυτή της ταστιέρας.
Τα λούστρα είναι τα κλασσικά που δουλεύω, σήλερ νίτρου και λούστρο μπάλας.
Συμπεράσματα: Δυστυχώς το όργανο είναι μουγγό. Δεν μιλάει. Απογοήτευση. Επίσης το μάνικο θέλει λίγο κατέβασμα μιας και είναι λίγο άβολο. Την στιγμή που γράφω έλεγα να το αφήσω όπως είναι για να το φέρω στην έκθεση και μετά να το ξαναπιάσω για διόρθωμα αλλά με τρώει. Παίζει να τρίψω το καπάκι για να το ελαφρώσω, ίσως να πειράξω και τον καβαλάρη και να κατεβάσω το μάνικο αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν θα προλάβω να λουστράρω και να αρματώσω για την έκθεση. Το πολύ πολύ να το φέρω αλουστάριστο. Μπορεί να του κάνω και κανά γιουφ. Το θέμα είναι να μιλήσει το σκασμένο. Βλέπουμε στη συνέχεια.
