Σημείο σύγκλισης των δουγών και μορφολογία του σκάφους

[Blekos Kerkyra]

   Ήταν να μην ξαναπιάσω τα ξύλα....για να γεμίσω με απορίες πάλι!

1) Όταν σχεδιάζουμε ένα καλούπι πως προκύπτει η μορφολογία των δουγών στο σημείο σύγκλισης;
2) Πότε έχουμε ένα η περισσότερα σημεία σύγκλισης;
2)Το ύψος του σημείου σύγκλισης (ή των σημείων σύγκλισης αν έχουμε δύο) προκύπτει απο την κρίση του κατασκευαστή απλά;

Διάβασα αρκετά εδώ και όχι μόνο, το τελευταίο τριήμερο αλλά δεν μπορώ να καταλήξω σε ολοκληρωμένο συμπέρασμα.

Σχεδίασα ένα καλούπι για μπαγλαμά, όταν δοκίμασα να βρω τα σημεία με τη μέθοδο Βασιλειάδη (μεσοκάθετοι) η εγκάρσια τομή (στο βαθύτερο και πλατύτερο σημείο του σκάφους) έιχε διαφορετική μορφή απο όταν τα έκανα με την μέθοδο Κουμαρτζή (συνημίτονα κλπ).

Προσπαθώ να καταλάβω μπας και διευκολύνω λίγο το χτίσιμο του σκάφους...και ασφαλώς να καταλάβω τι γίνεται, δε μου φτάνει απλά να φτιάχνω ένα σκάφος έτσι απλά

[Blekos Kerkyra]

Δύο οι περιπτώσεις

Ι)Είτε αποτελεί κάτι ασαφές...
ΙΙ) Είτε έχει απαντηθεί πολλάκις  (λέτε δικαίως..."πάλι τα ίδια") και εγω κουτός που δεν καταλαβαίνω!
 

Υ.Γ- Ξερω γμτ....το δεύτερο ισχύει

[sakkalis]

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ειδικό αλλά εκφράζοντας την προσωπικη μου άποψη μέσα από την εμπειρία μου θα απαντούσα ως εξής:


1)Όταν σχεδιάζουμε ένα καλούπι πως προκύπτει η μορφολογία των δουγών στο σημείο σύγκλισης;
Η μορφολογία της δούγας βγαίνει με τον πολύ απλό κανόνα ότι πρέπει και οι δυο πλευρές της λυγισμένης δούγας να χωρίς πίεση να εφάπτονται σε επίπεδη επιφάνεια.
2) Πότε έχουμε ένα η περισσότερα σημεία σύγκλισης;
Ο κατασκευαστής το καθορίζει αυτό και το σχήμα του σκάφους. Αν το σχήμα προκύπτει από περιστροφή της μισής περιμέτρου του καπακιού τότε υπάρχει ένα σημείο σύγκλισης. Αν όμως για λόγους εμφάνισης ή σχεδιασμού έχουμε επίπεδη επιφάνεια κεντρικά (στο σημείο που ακουμπάει στο σώμα συνήθως) τότε βγαίνουν 2 ή και παραπάνω σημεία σύγκλισης. Οι ντούγιες έχουν γενικά ατρακτοειδές σχήμα (καταλήγουν σε δυο μύτες). Σε περίεργα σχηματα έχω κάνει ντούγες που στο πίσω μέρος του ειναι σχεδόν παράλληλες δεν κάνουν μύτη. Στις πριπτώσεις αυτές όμως καλύπτονται από την κολάτζα και δεν κάνει μεγάλη διαφορά. Το όλο θέμα είναι να αγκαλίαζουν το καλούπι σωστά και στην τελική το αποτέλεσμα να σου αρέσει εμφανισιακά. Στα σκάφη που κάνω έχω και ντούγιες με μεγάλη διαφορά στο μέγιστο πλάτος του. Εμένα δεν με ενοχλεί αλλά κάπποιον άλλο αισθητικά μπορεί να μην του αρέσει.
3)Το ύψος του σημείου σύγκλισης (ή των σημείων σύγκλισης αν έχουμε δύο) προκύπτει απο την κρίση του κατασκευαστή απλά;
Όπως ανέφερα εάν το σχήμα προκύπτει από πλήρη περιστροφή της μισής περιμέτρου έχουμε ένα σημείο σύγκλισης. Αλλιώς δοκιμάζεις και βλέπεις που σου αρέσει καλύτερα ή πόσα σημεία σύγκλισης χρειάζονται για να καλύψεις το καλούπι σου σωστά.

Ανεβάζω και 2 φωτογραφίες από την μπουζουκομάνα που έκανα. Έχει ένα σημείο σύγκλισης (λίγο κάτω από την βίδα της χορδιέρας). Στη σύγκλιση πίσω κάποιες ντούγιες για να κλείσει σωστά δεν κατέληξαν σε μύτη και φυσικά φαίνονται και τα άνισα πλάτη των ντουγών που ανέφερα.
Στο μπουζούκι (με τις σκαλιστές ντούγιες), έχει δύο (άν όχι τρία) σημεία σύγκλισης. Το πρώτο λίγο πριν το τελείωμα της κολάτζας για τις κεντρικές ντούγιες και το δεύτερο χαμηλά κοντά στη βίδα της χορδιέρας. Βλέπεις επίσης τα άνισα πλάτη καθώς και ότι μετά τις κεντρικές ντούγιες, οι ντούγιες δεν καταλήγουν σε μύτη. Όλα καταλήγουν σε θέμα αισθητικής εφόσον οι ντούγιες έχουν καλή συναρμογή και αγκαλιάζουν το καλούπι σωστά.

[Blekos Kerkyra]

   Ευχαριστώ Δημήτρη!

Αυτό που έιπες το παρατήρησα, τα πιο στρογγυλά σκάφη έχουν ένα σημείο και αρμονία.
Πιο περίεργα σχήματα τύπου λαούτο, έχουν παραλληλόγραμες άκρες (κ λόγικα περισσότερα σημεία) ώστε να γίνει κλέψιμο επιφάνειας κλπ.

Θέμα εμπειρίας και δοκιμών το όλο ζήτημα.