Κολληθήκαν οι ντούγες λοιπόν και ενισχύθηκε ο τάκος με επιπλέον κομμάτι για να φτάσει σε μήκος τα 5 εκ. Η κόλληση του κομματιού έγινε με κόλλα πολυουρεθάνης που διογκώνεται για να καλύψει όλα τα κενά. Επιπλέον, μετά την κόλληση του εξτρά τμήματος, έγινε διαμπερές τρύπημα και στα δύο τμηματα του τάκου, και το νέο και υπάρχον, και περάστηκε κατα μήκος καβίλια διαμέτρου 9 χιλιοστών για να ενισχύσει την ένωση τους.
Τέλος, περάστηκε γάζα για την ενίσχυση του σκάφους πριν χαρτωθεί εσωτερικά.
Τα εσωτερικά παραπέτια είχαν αφαιρεθεί και περάστηκαν καινούργια για την καλύτερη περιμετρική ενίσχυση του σκάφους. Το καπάκι είναι αρκετά λεπτό και θέλησα να ενισχύσω την κόλληση το περιμετρικά, για αυτό, πέρασα ένα επιπέλον φιλέτο μετά τα παραπέτια για για να μεγαλώσει η επιφάνεια συγκόλλησης με το σκάφος. Η φωτογραφία είναι πριν το επιπλέον φιλέτο.
Ακόμα ταώθηκε μία διαμπερής τρύπα που έιχε στον τάκο που πιάνει η χορδιέρα και δεν φαινόταν πριν ανοιχτεί καθώς καλυπτόνταν από την χορδιέρα. ΔΕν γνωρίζω την χρήση της τρύπας αυτής. Λογικά στερεωνόταν με αυτήν ο τάκος στο καοπύπι και χτιζόταν το σκάφος απυεθείας στον τάκο.
Η όλη ιδέα είναι ότι μιλάμε για ένα ταλαιπωρημένο όργανο που αλλάζει η αρχική του χρήση, επομένως πρεέπει να προσαρμοστο'υν οι ιδότητες τους στη νέα χρήση λαμβάνοντας υπόψη τις αδυναμίες.
Το σκεπτικό μου ήταν να χρησιμοποιήσω ένα υπάρχον παλιό σκάφος και όχι να φτιάξω ένα καινούργιο. Δουλεύοντας με παλιά όργανα, εκτίμησα την παλαιότητα των ξύλων, ειδικά στο καπάκι. Το συγκεριμένο είναι πάνω από 70 χρόνων και εν τελει σχημάτισα την γνώμη πως ένα τόσο παλιό καπάκι, ακόμα και αν δεν είναι πρώτης ποιότητας μπορεί να δώσει καλύτερο ήχο από ανώτερης ποιότητας αλλά φρέσκο. Σίγουρα είναι πιο σταθερό. Για αυτό και προτίμησανα μετασκευάσω ένα παλιό αντί να φτιάξω ένα καινούργιο εξ αρχής. Η προσπάθεια μου αυτή είχε στόχο να προσσεγγίσει τον παλιό ήχο των μπουζουκιών. Τώρα για τηνκλίμακα δεν έχω καταλήξει ακόμα. Σκεφτομαι για 63 ή 65 εκατοστά.