Συνεχίστηκαν με πολύ ταλαιπωρία οι δουλειές.
Η πλάτη ήταν το κομμάτι στην καλύετερη κατάσταση από όλα. Είχε μόνο ένα ξεκόλλημα στην ένωση των δυο κομματιών. Το κόλλησα αρχικά και πίστευα πωςήταν εντάξει αλλά με την πίεση που ασκήθηκε καθώς έτριβα μου ξεκόλλησε πάλι. Το ξανακόλησσα και αυτήν την φορά έβαλα και μία επιπλέον ενίσχυση από κελεμπεκάκι. Αφού ομαλοποιήθηκαν και επιπεδοποιήθηκαν οι προς κόλληση επιφάνειες με τρίψιμο, τρίφτηκε και όλο το καπάκι εσωτερικά, όχι πολύ συστηματικά είναι η αλήθεια, πιο πολύ για να καθαρίσει. Περάστηκε γομαλάκα εκτός από τα σημεία που θα γίνουν οι κολλήσεις.
Η μεγάλη ζημιά είναι στο καπάκι. αφού κόλλησα τα σχισίματα, αποφάσισα να τρίψω την εξωτερική πλευρά για να γίνει όσο πιο ομοιόχρωμη γίνεται. Δυστυχώς όμως, παρόλο που τα τριψίματα έγιναν με το χέρι όσο πιο απαλά γινόντανε, αποκαλύφθηκαν νέες ρψγμές και ανοίγματα που αρχικά ήταν εντάξει. Ξεκολλήθηκαν κάποια από τα ενισχυτικά που είχα αρχικά βάλει και μπήκαν νέα μεγαλύτερης επιφάνειας, ειδικά σε ένα σημείο που είχε ουσιαστικά λεπτύνει το καπάκι πάρα πολύ σε σημείο που να φεγγίζει στο φως, έβαλα ολόκληρο κομμάτι πολύ λεπτό κομμάτι από έλατο και στην ευθεία του σκισίματος έβαλα και επιπλέλον ενίσχυση με πυραμιδούλες. Όλα τα ενισχυτικά από ρετάλια καπακιού 17-18 χρονών για να μην έχω πιθάνοτητα επιπλέον συρίκνωσης. Παρόλο που το καπάκι έχει λεπτύνει πολύ σε σχέση με το αρχικό οτυ πάχος και έχει ιδιαιτέρως ταλαιπωρηθεί, πιστεύω πως τελικά με τις ενισχύσεις θα έχει την απαιτούμενη ακαμψία. Τα διάφορα χρώματα που έχει το καπάκι δεν θα τριφτούν για να μην αποδυναμωθεί και άλλο η ήδη ταλαιπωρημένη κατασκευή. Ούτβ ή άλλωε εσωτερικά είναι και δεν φαίνονται.
Πλαϊνά και μάνικο.
Καθώς μου ήρθε το οργανο σχεδόν πλήρως αποσυναρμολογημένο έπρεπε να μονταριστεί ξανά αλλά και να διορθωθούν τα υπάρχοντα προβλήματα. Ο κάτω τάκος, εκεί που πιάνουν οι χορδές δηλαδή, μου ήρθε κολλημένος μαζί με τα δυο κομμάτια των πλαϊνών. Ο τάκος αυτός δεν ήταν ο αρχικός, αλλά τον έιχε φτιάξει από οξιά ο επίδοξος προηγούμενος επισκευαστής. Κρίθηκε ακατλαλληλος και φτιάχτηκε νέος από φλαμούριλίγο μεαγλύτερος από τον αρχικό (βάσει των σημαδιών από τα προηγούμενα κολλήματα. Αντίστοιχα ενισχύθηκε και ο πάνω τάκος (στην ένωση σκάφους με μάνικο) και μεγάλωσε η επιφάνεια κόλλησης. Ο γενικός σκοποός ήταν να ενισχυθεί η ακαμψία των πλαϊνών για να μην μεταφέρονται όλες οι τάσεις το αδύναμο καπάκι. Αφού κολληθήκανε τα πλαϊνά και σχηματοποιήθηκε το περίγραμμα του βιολιού, στις ενώσεις των κομματιών, 4 σημεία, μπήκανε γωνίες μικρές από φλαμούρι για περεταίρω ενίσχυση της ένωσης αλλά και την επιφάνεια κόλλησης τόσο με το καπάκι όσο και με την πλάτη. Είχα διαβάσι πως υπάρχουν δύο τεχνικές με και χωρίς αυτά τα ενισχυτικά. Στην Τσεχοσλοβακία τον προηγούμενο αιώνα χρησιμοποιούσαν την 2η τεχνική δηλαδή χωρίς τα ενισχυτικά αυτά. Η όλη κατάσταση του οργάνου όμως πιστεύω πως έκρινε αναγκαί την αλαγή αυτή από το αρχικό σχέδιο. Πέρα από αυτά μπήκανε και δυο ενισχύσεις σε δύο σπασίματα που είχε, καθώς και δύο επιπλέον ενισχύσεις με καπλαμά σε δύο ρωγμές που όμως δεν είχανε ακόμα ανοίξει. Τα περισσότερεα περιμέτρικά φιλέτα αλλάχθηκαν καθώς είχαν μισοξεκκολήσει.
Αφού ολοκληρωθήκανε όλα αυτά ταιρίαχθηκαν και κολλήθηκαν τα πλαϊνά με την πλάτη.
Όλες οι κολλήσεις έγιναν με ψαρόκολλα.
Βασικά πρώτα συμπεράσματα:
Δεν φτιάχνεις άλλη φορά τέτοια επισκευή χωρίς καλούπι. Δυσκολεύουν πολλοί όλες οι εργασίες.
Το βιολί είναι ένα δύσκολο όργανο καθώς έχει πολλές καμπύλες (σκαφτό καπάκι, σκαφτή πλάτη) γεγονός που κάνει όλες τις επισκευαστικές εργασίες δύσκολες.
Η ολη μέχρι τώρα επισκευή δείχνει ότι μιλάμε για ένα όργανο όχι ακριβής κατασκευής που λόγω της κακής χρήσης ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ. Ουσαστικά το μοναδικό κομμάτι που αξίζει για επαναχρησιμοποίηση είναι η πλάτη. Όλα τα υπόλοιπα θα έπρεπε να αντικατασταθούν. Ο μοναδικός λόγος για την επισκευή αυτή είναι η συναισθηματική αξία του οργάνου.
