Μετά ασχολήθηκα με το σύστημα ρύθμισης (τάνυσης) της μεμβράνης. Αν θυμάστε, η επιλογή εξαρχής ήταν αντί να ρυθμίζεται η μεμβράνη σε σχέση με το στεφάνι (όπως στο μπάντζο και στα τύμπανα) να ανεβοκατεβαίνει όλο το στεφάνι - μαζί με την μεμβράνη δηλαδή - μέσα στο κενό της οπής. Ένα μικρούλι ασανσέρ, με τη διαφορά ότι πρέπει να εξασφαλίζεται μόνο «άνοδος», αφού οι χορδές πιέζουν μόνιμα προς τα κάτω κι έτσι δεν υπάρχει λόγος να εξασφαλίζεται και «κάθοδος».
Στο σχεδιάκι παρακάτω φαίνεται ο τρόπος λειτουργίας:
το στεφάνι πατάει σε μια βάση με μούφες, στις οποίες καταλήγουν οι βίδες (φρεζάτες άλεν) που διατρυπούν το καπάκι. Βιδώνοντας (δεξιά) η μούφα τραβάει την βάση προς τα πάνω. Με τέσσερεις βίδες εξασφαλίζεται νομίζω σε αρκετά μεγάλο βαθμό διασπορά ώστε να «παίζει» κανείς με μικροδιαφορές.
Σχετικά με το σχήμα της βάσης, αρχικά σκεφτόμουν ένα δίσκο με τρύπα στη μέση έτσι ώστε το στεφάνι να πατάει σε όλα του τα σημεία. Αλλά αυτό δεν θα χωρούσε από την τρύπα του καπακιού, θα έπρεπε να μπει πριν κολληθεί το καπάκι και δεν θα μπορούσε να βγει αν κάποτε χρειαζόταν για οποιοδήποτε λόγο.
Οπότε έκανα μια βάση με χιαστί πηχάκια, ελπίζοντας ότι κάπως θα χωράει από την τρύπα – και όντως χωράει. Με βοήθησε και η τύχη: τα σκέλη του Χ δεν είναι ίσα: μετακίνησα τις πάνω βίδες προς την περίμετρο, επειδή πλησίαζαν πολύ τα διακοσμητικά στις τρύπες τύπου "f" . Έτσι η γωνία διασταύρωσης δεν είναι 90° και τα δύο κάτω σκέλη (προς τον χορδοκράτη) είναι κοντύτερα. Βάζοντας πρώτα αυτά στην τρύπα προς την πλευρά του τάκου, μετά μπαίνουν και τα δυο επάνω. Πρέπει να περιστραφεί το Χ καθώς το βάζεις, αλλά είναι εύκολο, με δυο περάσματα "του παίρνεις τον αέρα".
Όλες οι δοκιμές εν τω μεταξύ γίνονται χωρίς να έχει κολληθεί το καπάκι ώστε να είναι δυνατές τυχόν αλλαγές. τα πηχάκια, με παξιμάδι τελικά αντί για μούφες. Είχα πάρει πέντε έξι, αλλά οι δύο είχαν πρόβλημα και καθώς η κατασκευή γινόταν (όπως πάντα) βράδυ και δεν μπορούσα να τις αντικαταστήσω, έβαλα παξιμάδια που είχα μπόλικα.
και το τελικό σχήμα του χιαστί συνδέσμου. Με ενισχύσεις στις άκρες, κυρίως για να μη μου φύγουν τα παξιμάδια, αλλά βοηθάνε και στην ακαμψία.
Η σύνδεση των χιαστών στο κέντρο έγινε σκάβοντας μισό ύψος από κάθε πηχάκι ώστε να έρθουν συνεπίπεδα τα πρόσωπα (πάνω - κάτω) και να μπουν και τα δισκάκια στη διαστάυρωση. Αυτή η κεντρική κόλληση έγινε με το χιαστί μέσα στο σκάφος (με το καπάκι στη θέση του αλλά όχι κολλημένο), με περασμένες τις βίδες ώστε να κολληθεί μια και καλή στην τελική γωνία χωρίς λάθη.
τοποθέτησα το ντέφι για δοκιμή και τελικά το στεφάνι προς το παρόν δεν χρειάζεται κόψιμο (να χαμηλώσει σε ύψος). Τα άκρα του χιαστί ΔΕΝ βρίσκουν στο σκάφος. Απέχουν - ελάχιστα μεν, αλλά πάντως απέχουν.
