περί επιλογής κλίμακας:
αυτή για μένα είναι μια μεγάααααλη ιστορία που δεν έχω ξεκαθαρίσει ακόμα - αν ξεκαθαρίσω ποτέ.
Συμφωνώ ότι το παρακάτω ισχύει, τόσο ως προς την ευκολία αλλά και ως προς την φόρτιση
Εχω την εντυπωση οτι ειναι πιο ευκολοπαικτη μια κιθαρα με μικρη κλιμακα , αλλα δεν ξερω ποση επιδραση εχει στην φορτιση του καπακιου γιατι εχει και λιγοτερες τασεις στις χορδες.
εγώ προσωπικά, δοκιμάζοντας 63 και 64 κλίμακες στο ίδιο καλούπι δεν είδα μεγάλη διαφορά στον ήχο - βέβαια η διαφορά στο μήκος ήταν 1 εκατοστό (και όχι 63-65 που συζητάμε εδώ). Σίγουρα δεν είναι το μόνο που παίζει ρόλο, δηλαδή αν έχεις π.χ. 63 ΔΕΝ σημαίνει ότι θα "μουγκαθεί" το όργανο, ούτε ότι αν είναι 65 ότι θα κελαηδήσει. Προφανώς όλα επηρεάζουν το αποτέλεσμα και θα πρέπει να μπουν στο παιχνίδι (χορδές, καπάκι, καβαλάρης κτλ.) αλλά... μια ζωή ΔΕΝ φτάνει για τέτοιες αναζητήσεις, εκτός αν φτιάχνεις συνέχεια το ίδιο όργανο με τα ίδια ξύλα, τα ίδια πάχη, το ίδιο καμάρωμα κτλ.
Κι αυτό κατά τη γνώμη μου ισχύει, δεν ξέρω αν είναι "σωστό" επιστημονικά
... εχω καθιερωσει Hard tension ... γιατι οτιδηποτε αλλο μου ακουγεται "ψοφιο" . Υπαρχουν και extra hard που φτανουν μεχρι τα 46 κιλα.
συμφωνώ με τον songless ότι με μεγαλύτερη τάση στην ίδια κλίμακα το όργανο "ζωντανεύει". Χαρακτηριστικό είναι ότι στους τζουράδες δεν βάζω ποτέ 10άρες (που είναι το στάνταρντ σετ "για τζουρά") αλλά 11άρες - και ότι στις λαϊκές κιθάρες που φτιάχνω, συνήθως (*) δεν μ' αρέσουν οι silver plated αλλά οι bronze (παρόλο που οι ακραιφνείς ρεμπετόφιλοι συνιστούν silver λόγω ιστορικής πιστότητας και συνακολούθως χροιάς). Επίσης ψάχνοντας χορδές για το "καρυδόνι" που είχε εντελώς άλλη κλίμακα (47 εκ. - για την οποία δεν υπάρχουν καν χορδές στο εμπόριο), σε όλες τις δοκιμές που έκανα (διάφορες διαμέτρους σε διάφορα κουρδίσματα) μου φαινόταν ότι το όργανο έπαιζε καλύτερα όταν η χορδή ήταν πιο "τεντωμένη" - παρά χαλαρή και άνετη. Πάντως δεν έχω βρει την "χρυσή τομή" για να τα υπολογίζω εκ των προτέρων όλα αυτά - και δεν νομίζω να την βρω ποτέ, ακόμα κι αν υπάρχει.
(*) τελευταίο και κλείνω: silver plated έβαλα στο τελευταίο κιθαρόνι (63 εκ., μικρό καλούπι) επειδή το καπάκι (κέδρος) ήταν λεπτό - ήδη από την αγορά του - και δεν άντεξε τις 11άρες bronze τις οποίες δοκίμασα στην αρχή : το καπάκι σε μια βδομάδα είχε γίνει σαν περισπωμένη και το action αυξήθηκε
από την παραμόρφωση αυτή. Έτσι είχα δύο επιλογές, ή να βάλω 10άρες ή να δοκιμάσω πάλι 11άρες silver και να δω τι θα γίνει. Και - ω του θαύματος - εκτός του ότι το καπάκι ήρθε στα σύγκαλά του, ο ήχος μου άρεσε για πρώτη φορά πιο πολύ από τις Bronze. Πιθανότατα αυτός ο συνδυασμός (λεπτός κέδρος με silver) να ήταν η "συνταγή" που ζητούσε το όργανο, χωρίς βέβαια εγώ να το έχω υπολογίσει, ούτε να το φαντάζομαι καν. Γι αυτό μια ζωή δεν φτάνει, ακόμα κι αν καταγράφηκε σαν εμπειρία που θα φανεί χρήσιμη μελλοντικά.
οπότε κατά τη γνώμη μου ισχύει κι αυτό
Αρα μπορεις να πετυχεις βελτιωση αλλαζοντας χορδες βλεποντας ποια ταση σε ικανοποιει . Ακομη και βαζοντας χορδες απο διαφορετικα σετ σε καθε νοτα. Δεν ξερω το καπακι πως θα αντεχε στα 46 κιλα....
εκτός (πάλι για μένα) από το "χορδές από διαφορετικό σετ σε κάθε νότα". Στην πρώτη μου κιθάρα είχα δοκιμάσει εννιά (9) σετ χορδών, όλα διαφορετικών εταιρειών και διαφορετικών υλικών, διαμέτρων κτλ. Το αν θα αντέξει το καπάκι, έ, δεν θα το ξέρεις ποτέ ακριβώς, ακόμα περισσότερο αν δεν ξέρεις τι χορδές θα βάλεις τελικά, αλλά μπορείς να πάρεις κάποια "μέτρα", κυρίως στον οπλισμό. Δοκιμάζεις και βλέπεις, είπαμε : εκτός από το "απάνω τους" ισχύει και το "γράφε ώρες".
