Γιώργο,
θα αναφέρω δύο προσωπικές εμπειρίες για να καταλάβουμε τι πολιτισμό κουβαλάμε στις πλάτες μας και θέλουμε με κάθε τρόπο να "αποτινάξουμε" αυτό το "βάρος".
Το 1987 πήγαμε με τη σχολή στο Μόναχο. Με δυο φίλους μου χαθήκαμε νύχτα και έτυχε να ζητήσω κάποιες πληροφορίες από δύο νέους γερμανούς για να προσανατολιστώ και αυτοί δεν ήξεραν αγγλικά (!!!!) Φεύγοντας μου φωνάζει ο ένας : "Εστέ Έλληνας;" (Είστε Έλληνες;) Τελικώς με τα λίγα αρχαία ελληνικά που θυμόμουν απ' το Λύκειο (αυτοί τα ήξεραν πολύ καλύτερα από εμένα καθώς τα διδασκόντουσαν τέσσερα χρόνια στο Πανεπιστήμιο) καταφέραμε και συνεννοηθήκαμε, γνωριστήκαμε και μάλιστα μετά από κάποια χρόνια ήρθαν και τους φιλοξένησα στη Χαλκιδική όπου μέσα σε ένα μήνα μιλούσαν με ευχέρεια σύγχρονα ελληνικά.
Το 1999 περνούσα κάποια σεμινάρια (ΣΚΕΑ, Βαγγέλη) και σε μια διάλεξη ένας τουρκολόγος μας ρώτησε με ποια λέξη αποδίδεται το INTERNET στα τούρκικα. Μετά από "ενός λεπτού σιγή" μας απάντησε : "INTERNET. Δεν υπάρχει τρόπος να φτιαχτεί τούρκικη λέξη που να αποδίδει το νόημά του." Δόξα τω Θεώ εκτός από το διαδίκτυο ακόμα και το bit (binary digit) μεταφράζεται ακέραιο στα ελληνικά ως δυφίο (δυαδικό ψηφίο) ασχέτως αν δεν το χρησιμοποιούμε.