κανα ποδαροδρομο στα ελατα... 
Για να δούμε, θα ωριμάσει;
......................................
Το καμάρωμαΤα δυο βασικά καμάρια έγιναν από ελάτινο δοκαράκι 7Χ18 χιλιοστά ως συνήθως. Το τρίτο καμάρι (αυτό προς καράολο μεριά) παραμένει, όμως εντελώς ατροφικό, μόνο για την τιμή των όπλων.
Το καμάρι της φωνής μπήκε υπό γωνία 5 μοιρών και σε (αξονική) απόσταση 35 χιλιοστών από τη γραμμή του καβαλάρη.
Ακολούθησα τη συνήθη διαδικασία πελεκώντας τα καμάρια με τα σκαρπέλα και μικροπλανίζοντας και έκανα τις κλίσεις και τα σβησίματα ως συνήθως. Είμαι βέβαιος ότι αν η σκηνή καταγραφότανε σε βίντεο θα έμενε η εντύπωση ότι εργαζόμουν με αυτοπεποίθηση και πλήρη έλεγχο της δουλειάς. Σας διαβεβαιώ ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο!
Για άλλη μια φορά αισθάνομαι ότι ψηλαφώ στα σκοτάδια.
Και σα να μην έφτανε αυτό, ζυγίζοντας το οπλισμένο καπάκι αφού το «τελείωσα», διαπίστωσα ότι ήταν 109 γραμμάρια, δηλαδή πιο βαρύ κατά 5-6 γραμμάρια σε σύγκριση με προηγούμενα καπάκια κι αντί να δεχτώ ότι ένα κομμάτι ξύλου μπορεί να είναι βαρύτερο από ένα μακρινό αδελφάκι του άρχισα να έχω φαγούρα.
Αποφάσισα να πάρω βοήθεια. Αυτή τη φορά σκάλωσα σ’ ένα άρθρο που έγραψε ο πολύς William Cumpiano
https://www.cumpiano.com/ σε ένα μπλόγκ του το 2016 με τίτλο: Ελάχιστη Επαρκής Δομή (Minimum adequate structure) σαν απάντηση σε μια ερώτηση που έλαβε σχετικά με το πώς κάνει το καμάρωμα (bracing).
http://dolcecano.blogspot.com/2016/12/#8195736529969717920.Αυτός ο οργανοποιός είναι στην ουσία ο πρώτος μου διαδικτυακός δάσκαλος οργανοποιίας και θυμάμαι μια εκτεταμένη περίοδο πριν 15 χρόνια που τον είχα ξεκοκκαλίσει. Αλλά εκείνη η μαθητεία μου τότε δεν έβγαλε φρούτα και ο δάσκαλος περιέπεσε σε λήθη.Ο Cumpiano λοιπόν, σε κάπως ελεύθερη απόδοση ισχυρίζεται εδώ -καθ’ υπερβολή- ότι η όλη κατασκευή της κιθάρας (και του μπουζουκιού μαντεύουμε) συνιστά κατά κάποιο τρόπο ένα “αναγκαίο κακό” που παρεμβάλλεται (gets in the way) ανάμεσα στην αρχική ταλάντωση της χορδής και το επιθυμητό αποτέλεσμα της παραγωγής του ήχου. Έτσι λοιπόν, πέρα από τη διάταξη των καμαριών, η κύρια προσπάθειά του είναι να μειώσει όσο το δυνατόν περισσότερο τη μάζα της κατασκευής του καπακιού εν προκειμένω, άρα και την ανεπιθύμητη επέμβαση του οργάνου στον ήχο. Ισχυρίζεται ότι “Εάν η δομή είναι υπερβάλλουσα, η ομορφιά τσαλακώνεται, περιορίζεται, μειώνεται” (If the structure is excessive, the beauty is muffled, limited, impaired), έτσι λοιπόν θα πρέπει ν΄αφαιρείται όσο γίνεται περισσότερο υλικό, εστιάζοντας όμως πάντα στο να εξακολουθήσει ν’ ανταποκρίνεται η κατασκευή στις απαιτήσεις που επιβάλλονται από την τάση των χορδών ώστε να μη καταρρεύσει (bend) το όργανο.
Λίγη έρευνα ακόμα οδήγησε σε ένα εκτεταμένο άρθρο του σεβάσμιου Εrvin Somogyi
https://esomogyi.com/articles/principles-of-guitar-dynamics-and-design/, από το οποίο κράτησα μόνο ό,τι με συμφέρει γιατί είχα πάρει ήδη τις αποφάσεις μου και το μόνο που μου έλειπε ήταν λίγη θεωρητική υποστήριξη. Εστίασα λοιπόν στο απόφθεγμά του το ότι όλα στην οργανοποιία είναι έξυπνες μαντεψιές (Everything in lutherie is intelligent guesses) και σα γνήσιος εξυπνάκιας στρώθηκα στη δουλειά.
Έβαλα χέρι στα δυο βασικά καμάρια, σκάβοντας προοδευτικά μια βαθιά καμπύλη στο καμάρι της φωνής και μια ρηχότερη στο καμάρι της τρύπας, ελέγχοντας κάθε τόσο με τα δυο μου χέρια το πόσο αντιστεκότανε το καπάκι στην προσπάθειά μου να το λυγίσω κατά πλάτος. Σταμάτησα να σκάβω αμέσως μόλις αισθάνθηκα να εμφανίζεται μια υποψία ενδοτικότητας. Vivere pericolosamente!
Κατέληξα μ’ αυτό τον τρόπο ν’ απομακρύνω άλλα 4 γραμμάρια
και να συνειδητοποιήσω ότι όσο αρμενίζεις στ’ ανοιχτά τόσο ο ωκεανός της οργανοποιίας μεγαλώνει και τελειωμό δεν έχει... Για όσους δικαιολογημένα διαμαρτυρηθούνε ότι οι παραπάνω πηγές είναι από κιθαροποιούς, θυμίζω ότι μιλάμε για το μπουζούκι του κιθαρίστα 😊
Οι φωτογραφίες είναι μάλλον πολλές αλλά εντάξει, είναι Σαββατοκύριακο.
