Γνωρίζοντας Το Ξύλο

[Κοῦρος]

ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΞΥΛΟ

Φίλοι μου καλησπέρα.

Όπως είπα στο θέμα με τα video που ξεκίνησε ο Δημήτρης (Ανδρέου), ζήλεψα. Ζήλεψα το Γιώργο (Sforzando) για την πολύ καλή παρουσίαση που έκανε για τις κόλλες και τα βερνίκια και το Δημήτρη για αυτή τη σειρά με τα πολύ ενημερωτικά video που ξεκίνησε με θέμα την κατασκευή των μερών των οργάνων.

Να είστε καλά φίλοι μου!!!!

Εγώ αυτό που πιστεύω ότι ξέρω αρκετά καλώς είναι το ξύλο γενικότερα. Μια σειρά με γενικές ή ειδικότερες πληροφορίες για το ξύλο είναι κάτι που ανέβαλα εδώ και μερικούς μήνες αλλά η «ζήλεια» με ώθησε να το ξεκινήσω.

Θέτω μια βασική προϋπόθεση σ’ αυτή την προσπάθειά μου : την κατανόησή σας καθώς η έλλειψη χρόνου λόγω οικογενειακών, επαγγελματικών και άλλων υποχρεώσεων, μπορεί να με καταστήσει ελαφρώς ανακόλουθο όσον αφορά την περιοδικότητα των δημοσιεύσεων. Θα προσπαθήσω η μία από την άλλη να μην απέχουν περισσότερο από μια εβδομάδα. Φυσικά η παρέμβασή σας με ερωτήσεις, σχόλια, απορίες αλλά και συμπληρωματικές πληροφορίες είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη: είναι απαραίτητη.

Θα αντλήσω πληροφορίες από δύο περιεκτικότατα ελληνικά βιβλία και ενός ξενόγλωσσου που κατέχω και με τη βοήθεια και του διαδικτύου, ειδικώς στην παράθεση εικόνων, θα επιχειρήσω να παρουσιάσω σε συνέχειες την «ιστορία» του ξύλου ξεκινώντας από το δάσος, την ανατομία των δέντρων, τα μακροσκοπικά και μικροσκοπικά χαρακτηριστικά του ξύλου καθώς και τις ιδιότητές του, πως επηρεάζεται από την υγρασία, τους εχθρούς και την προστασία του, κάποιες σύγχρονες τεχνολογίες στην κατεργασία του καθώς και τις επιπτώσεις στην υγεία μας κατά τη διάρκειά της, τη χρήση, τις εφαρμογές και το εμπόριό του και στο τέλος θα υπάρξει παρουσίαση για καμιά πενηνταριά είδη ξύλων ορισμένα από τα οποία είναι από τα πιο ενδιαφέροντα για την τόσο μερακλίδικη ενασχόλησή μας.

Στην αρχή κάποια στοιχεία μπορεί να θεωρηθούν μη απαραίτητα, ειδικώς για την ενασχόλησή μας, αλλά νομίζω ότι είναι βασικά για να κατανοηθεί η αξία του ξύλου ως ένα από τα σημαντικότερα κατασκευαστικά υλικά του πλανήτη μας.

Το ξύλο λοιπόν είναι ένα από τα πολυτιμότερα υλικά στην ιστορία του ανθρώπου. Χρησιμοποιήθηκε (και χρησιμοποιείται) κατ’ αρχάς ως καύσιμη ύλη, ως υλικό κατασκευής όπλων, χώρων διαμονής, επίπλων, χρηστικών και διακοσμητικών αντικειμένων, μουσικών οργάνων καθώς και σε πλήθος άλλες εφαρμογές.

Η χρήση άλλων υποκατάστατων όπως το πλαστικό ή το μέταλλο αντί να μειώσει την αξία του αντιθέτως την αύξησε επειδή είναι ένα φυσικό, πολύ όμορφο, πολύ «ζεστό» και πολύ οικείο υλικό.

Επειδή όμως είναι ένα υλικό «ζωντανό» το οποίο απαιτείται πολλές φορές εκατονταετίες για να «κατασκευαστεί» από τη φύση και δεν παρέχεται απλόχερα, πρέπει να το χρησιμοποιούμε με την απαραίτητη φειδώ.
Η κατανόηση ότι η εκ των προτέρων γνώση για το αν είναι το καταλληλότερο υλικό για την κατασκευή μας, αποτελεί και την καλύτερη προστασία του.

Αυτά για την ώρα. Επανέρχομαι ξεκινώντας από τι άλλο; Από την πηγή του ξύλου, το δάσος.

[Κοῦρος]

ΤΟ ΔΑΣΟΣ : Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΗΓΗ ΞΥΛΟΥ

Ο ορισμός του δάσους είναι ένα σύνολο δέντρων που φύονται σε μεγάλο χώρο, βρίσκονται σε συνάφεια με άλλα φυτά και η απόσταση μεταξύ τους επηρεάζει την εξωτερική μορφή του καθενός. Η απόσταση μεταξύ τους είναι πολύ βασικό στοιχείο της ποιότητας της παρεχόμενης ξυλείας καθώς όσο πυκνότερο είναι ένα δάσος, τόσο περισσότερο και γρηγορότερα πέφτουν τα χαμηλότερα κλαδιά με αποτέλεσμα την παραγωγή άροζου και άρα ποιοτικότερου ξύλου.

Τα βασικότερα δασικά ή δασοπονικά είδη είναι η οξυά, το έλατο, η βελανιδιά (δρυς), το σφεντάμι, το φλαμούρι, το πεύκο, το μαόνι, οι παλλίσανδροι, το ιρόκο, το νιαγκόν, το τικ κλπ. Ξύλο όμως παράγεται και από μη δασικά είδη όπως η ελιά, η καρυδιά, η μουριά κλπ. Το ξύλο απ’ αυτά τα δέντρα είναι για πολύ ειδικότερες χρήσεις και δεν προσφέρεται σε μεγάλες ποσότητες. Επίσης δέντρα όπως η αγριαχλαδιά, η αγριομηλιά, η αγριοκερασιά αν και ζουν μεμονωμένα μέσα στο δάσος, δεν είναι δασικά είδη και επίσης δε δίνουν μεγάλες ποσότητες ξύλου.

Η κοπή των δέντρων ονομάζεται υλοτομία (ή υλοτόμηση) και έχει πολλές και μεγάλες διαφορές από άλλες αγροτικές εργασίες συγκομιδής. Επίσης, ως γνωστό, η συγκομιδή ξυλείας δεν γίνεται παρά μόνο με την παρέλευση πολλών δεκαετιών από τη φύτευση ώστε οι κορμοί να αποκτήσουν κατάλληλο πάχος. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε ένα δάσος εργάζονται διαδοχικές γενεές δασολόγων. Επίσης ένα άλλο που διαχωρίζει το δάσος από όλες τις άλλες αγροτικές εκμεταλλεύσεις είναι ότι κάθε χρόνο υπάρχει ετήσια προσαύξηση του όγκου παραγωγής ενώ σε όλες τις άλλες αγροτικές εκμεταλλεύσεις η ετήσια παραγωγή, λαμβανόμενη αποχωρίζεται.

Η υλοτόμηση καθορίζεται από σχέδιο που εκπονείται από το τοπικό δασαρχείο. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η χωρίς σχέδιο εκμετάλλευση των δασών, όπως επίσης και η μη αναγέννησή τους μετά από πυρκαγιές, οδηγεί στην καταστροφή τους.

Οι κατηγορίες των δασών είναι βασικώς δύο : των κωνοφόρων ή βελονόφυλλων δασών και των πλατύφυλλων.

Τα κωνοφόρα δάση αποτελούνται από δέντρα με φύλλα μορφής βελόνης (έλατο, πεύκο) ή λεπιού (κυπαρίσσι, κέδρος). Γεωγραφικώς φύονται στο βόρειο ημισφαίριο (βορείως του τροπικού του καρκίνου) και παράγουν τη λεγόμενη μαλακή ξυλεία που ανατομικώς είναι πιο ομοιόμορφή αφού αποτελείται μόνο από ίνες. Χρησιμοποιείται κυρίως στον οικοδομικό κατασκευαστικό τομέα.

Τα πλατύφυλλα δάση αποτελούνται από δέντρα με μεγάλα και πλατιά φύλλα φύονται συνήθως στο νότιο τμήμα του πλανήτη και παράγουν την λεγόμενη σκληρή ξυλεία που είναι πιο πολύπλοκη από αυτή των κωνοφόρων, αφού αποτελείται από περισσότερα δομικά στοιχεία όπως ίνες, αγγεία κλπ. (θα αναλυθούν σε άλλη ενότητα). Η ξυλεία τους είναι κατάλληλη και για πιο εξειδικευμένες χρήσεις εκτός του κατασκευαστικού τομέα.

Στην Ελλάδα φύεται ένας μεγάλος αριθμός δέντρων που δεν είναι όμως και αποκλειστικότητά της. Επίσης πρέπει να τονιστεί ότι ανάμεσα στη Β. Αμερική, στην Ευρώπη και στην Ασία τα περισσότερα δασικά δέντρα ανήκουν στο ίδιο γένος (π.χ. οξυές, πεύκα, έλατα κλπ) αλλά σε διαφορετικά είδη. Κανένα είδος της Β. Αμερικής δεν είναι ίδιο με της Ευρώπης.

Στην επόμενη δημοσίευση θα αναλυθούν οι μορφές των δασών και οι παράγοντες που επηρεάζουν αρχικώς την ποιότητα του παραγόμενου ξύλου.

[immortalx]

Αυτου του ειδους οι συγκεντρωμενες πληροφοριες ειναι πραγματικα χρυσος! Τριανταφυλλε, ενα τεραστιο μπραβο και περιμενουμε με αγωνια το επομενο μερος 

[sotosmaniac13]

Φιλε Τριανταφυλλε, ξεκινωντας ετσι το post σου μας προδιαθετεις για ενα τρομερο αρθρο.. Για αλλη μια φορα ειναι φανερο ποσο αξιολογο, ή μαλλον ποσο αξιολογα ατομα εχουν μαζευτει σαυτο το blog.. Και τετοια "ζηλεια" ειναι παντα καλοδεχουμενη...  Σευχαριστουμε εκ των προτερων για τον κοπο σου να μοιραστεις ετσι αναλυτικα τις γνωσεις σου... Παντα τετοια... Να σαι καλα...

[Κοῦρος]

Ευχαριστώ φίλοι μου!!!
Η αποδοχή του θέματος μου δίνει δύναμη για εύρεση πρόσθετων στοιχείων ώστε να εμπλουτίσω το θέμα όσο το δυνατόν περισσότερο. Ελπίζω να μη γίνεται κουραστικό.

Μια τέτοια εμβόλιμη παράθεση είναι από τον ιστότοπο της WWF Ελλάς που δίνει τις κατηγορίες των ελληνικών δασών και παρατίθεται αυτούσιο το κείμενο :

Οι δασικές διαπλάσεις που συναντάμε στην Ελλάδα είναι οι εξής:

Αείφυλλες-σκληρόφυλλες διαπλάσεις (Μακί), ένα μικτό σύστημα από υψηλούς αείφυλλους - σκληρόφυλλους θάμνους με χαρακτηριστικότερα είδη τα εξής: πουρνάρι, αριά, κουμαριά, μυρτιά, άρκευθος κ.α. Η βλάστηση της μακκίας είναι πολύ σημαντική, καθώς προστατεύει τα εδάφη από τη διάβρωση και προσφέρει τροφή στα ζώα.
Αείφυλλα δάση χαμηλών υψομέτρων, τα οποία εξαπλώνονται σε σχετικά χαμηλά υψόμετρα, μέχρι 1000μ. και διακρίνονται σε δύο υποκατηγορίες: τα θερμόφιλα κωνοφόρα (π.χ. χαλέπιος πεύκη, τραχεία πεύκη, κουκουναριά κ.α.) και τις αείφυλλες βελανιδιές (π.χ. πουρνάρι, αριά) τις οποίες συναντάμε είτε σε δενδρώδη είτε σε θαμνώδη μορφή.
Μικτά φυλλοβόλα δάση, στα οποία κυριαρχούν οι φυλλοβόλες βελανιδιές (π.χ. χνοώδης δρυς), τα σφενδάμια, οι φλαμουριές, η καστανιά, η καρυδιά κ.α.
Ορεινά κωνοφόρα με χαρακτηριστικά είδη τα έλατα. Στην Ελλάδα φύεται σαν ενδημικό είδος το κεφαλλονίτικο έλατο, το οποίο διασταυρούμενο με το ευρωπαϊκό λευκό έλατο δίνει το φυσικό υβρίδιο Abiesborisiiregis. Στη διάπλαση αυτή συναντάμε επίσης τη μαύρη πεύκη.
Δάση οξιάς και τα δάση ψυχρόβιων κωνοφόρων, στα οποία επικρατούν η οξιά, η δασική πεύκη, η ερυθρελάτη, η σημύδα, κ.α.
Παρόχθια δάση, η παρουσία των οποίων οφείλεται αποκλειστικά στην ύπαρξη νερού και αποτελούνται από φυλλοβόλα δένδρα και θάμνους, όπως είναι οι λεύκες, ιτιές, πλατάνια, φλαμουριές, κ.α.
Φρύγανα – χαμηλοί θάμνοι (ως επί το πλείστον αρωματικοί), οι οποίοι αντέχουν στις υψηλές θερμοκρασίες και την ξηρασία. Τα φρύγανα αποτελούν χαρακτηριστική βλάστηση των μεσογειακών οικοσυστημάτων και είναι συνήθως αποτέλεσμα υποβάθμισης προϋπάρχουσας βλάστησης, μακκίας και δάσους. Αναπτύσσεται κυρίως σε φτωχά και βραχώδη εδάφη ή σε εκτάσεις που έχουν επανειλημμένως καεί. Εάν προστατευτούν από ανθρωπογενείς απειλές (π.χ., υπερβόσκηση, πυρκαγιές) η προϋπάρχουσα βλάστηση και το έδαφος μπορούν να αναβαθμιστούν. Τα πιο γνωστά φρύγανα είναι: το θυμάρι, η λαδανιά, το ρείκι, το σπαράγγι, ο ασφόδελος, κ.α.

Συνεχίζεται σύμφωνα με το πρόγραμμα.

[Κοῦρος]

Σε συνέχεια της προηγούμενης δημοσίευσης που αφορούσε τα είδη των δασών που απαντώνται στην Ελλάδα, συνεχίζω με την γενικότερη ταξινόμηση των δασών.

ΜΟΡΦΕΣ ΔΑΣΩΝ

Τα δάση γενικώς από δασοκομικής σκοπιάς χαρακτηρίζονται ως ακολούθως :
Αμιγή : Αυτά που αποτελούνται αμιγώς από ένα είδος δέντρων π.χ. πεύκου, οξυάς κλπ.
Μικτά : Αυτά που αποτελούνται από περισσότερα του ενός είδη π.χ. πεύκου και ελάτης κλπ.
Πρεμνοφυή : Αυτά που αναγεννώνται από τα παραβλαστήματα από τη ρίζα ή το κούτσουρο (πρέμνο) ύστερα από υλοτόμηση ή πυρκαγιά. Πρεμνοφυή δάση κωνοφόρων εκτός ελαχίστων περιπτώσεων δεν υπάρχουν σε αντίθεση με όλα τα πλατύφυλλα. Γενικώς τα πρεμνοφυή δάση δίνουν ξύλο μικρών διαστάσεων.
Σπερμοφυή : Αυτά που αναγεννώνται από το φύτρωμα σπόρων που πέφτουν ώριμοι στο έδαφος.
Ομήλικα : Τα σπερμοφυή δάση που η διαφορά ηλικίας των δέντρων είναι το πολύ 10 χρόνια. Αυτά τα δάση δίνουν ξυλεία μεγάλων διαστάσεων μετά από 100 χρόνια περίπου.
Κηπευτά : Σε αντίθεση με τα ομήλικα στα σπερμοφυή κηπευτά συνυπάρχουν όλες οι ηλικίες και είναι τα δάση όπου γίνεται εκτεταμένη αλλά σωστή εκμετάλλευση με αναπλήρωση των υλοτομημένων δέντρων. Αυτή η μορφή δασών δεν κάνει για όλα τα είδη των δέντρων καθώς δεν αντέχουν όλα τα νεόφυτα δέντρα στην παρατεταμένη σκιά των μεγαλύτερων διπλανών τους.
Τεχνητά : Αυτά τα δάση που δημιουργήθηκαν από τον άνθρωπο είτε με σπορά (τεχνητή αναγέννηση) είτε με φύτευση (αναδάσωση).

ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΕΠΗΡΕΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΞΥΛΟΥ

Το κλίμα : Κλασικό παράδειγμα επηρεασμού της ποιότητας του ξύλου από το κλίμα είναι η λεγόμενη «Σουηδική» ξυλεία όπου το μικρής διάρκειας καλοκαίρι δίνει μικρή βλαστητική ικανότητα στα δέντρα, που παράγουν ξύλο με στενούς αυξητικούς δακτυλίους σε αντίθεση με τα π.χ. δικά μας δάση όπου το ξύλο έχει φαρδείς αυξητικούς δακτυλίους. Έτσι το σουηδικό είναι συμπαγές, στερεό και ευκολοδούλευτο ενώ το εγχώριο ελαφρό, μαλακό και νευρώδες.
Το έδαφος : Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι τα δέντρα που μεγαλώνουν στο ίδιο κλίμα, στο ίδιο υψόμετρο αλλά σε πιο φτωχό έδαφος δίνουν πιο σκληρό και με περισσότερο πυρήνα ξύλο.
Η μορφή του δάσους :Τα αραιά δάση δίνουν ξύλο με πιο φαρδείς δακτυλίους ενώ τα ομήλικα καλύτερο (πιο ομοιογενές) από τα κηπευτά.
Η ποικιλία των δέντρων : Ως γνωστό υπάρχουν ποικιλίες από το ίδιο είδος που υπερέχουν σε διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Η ηλικία : Σε μικρή ηλικία το ξύλο είναι πιο μαλακό καθώς οι ίνες είναι πιο μικρές απ’ ότι σε μεγαλύτερη ηλικία.
Το τμήμα του δέντρου : Το κάτω μέρος του κορμού είναι διαφορετικής ποιότητας από το ψηλότερο. Οι διαφορές έχουν σχέση με την πυκνότητα, το μήκος των ινών, την ύπαρξη μεγαλύτερης ποσότητας ρετσινιού ή ελαίου κλπ.

Η εμπορική αξία της ξυλείας εξαρτάται από τις διαστάσεις της, την ποιότητά της, την ποσότητά της αλλά και τη διαθεσιμότητά της. Το σημαντικότερο είναι οι διαστάσεις των κορμών καθώς αυτό επηρεάζει σημαντικά τη χρήση. Ένας άλλος πολύ σημαντικός παράγοντας είναι η δυνατότητα ή μη εύκολης προσπέλασης μέσα στο δάσος για τη μεταφορά της ξυλείας. Τέτοιο πολύ σοβαρό πρόβλημα έχουν τα δικά μας δάση και είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες υποβάθμισης της ελληνικής ξυλείας καθώς η παραμονή της για συγκέντρωση επαρκούς ποσότητας προς πώληση την καθιστά ευάλωτη σε ασθένειες.

Στην επόμενη δημοσίευση θα δοθούν πληροφορίες για την υλοτόμηση και τη συγκομιδή της ξυλείας καθώς και για τις πρωταρχικές διαδικασίες και μεθόδους καθαρισμού, αποφλοίωσης, κορμοτόμησης κλπ. που γίνονται στο δάσος.

[Ανδρέου Δημ.]

Φιλε Τριανταφυλλε συγχαρητηρια για το λεπτομερες σου αρθρο!!
Πιστευω θα μαθουμε πολλα απο αυτο το θεμα που ειναι απαραιτητα για το χομπυ μας!!

 

[Sforzando]

Μπράβο Τριαντάφυλλε ,έχεις εξαιρετική ικανότητα να μεταδίδεις τόσο χρήσιμες πληροφορίες για όλους μας, να είσαι πάντα καλά!

[Κοῦρος]

ΥΛΟΤΟΜΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ ΤΗΣ ΞΥΛΕΙΑΣ

Οι υλοτομίες διακρίνονται σε αποψιλωτικές όταν υλοτομούνται όλα τα δέντρα μιας μεγάλης έκτασης και επιλεκτικές όταν γίνεται επιλογή ομάδων ή ατόμων δέντρων.

Για τη χώρα μας, όταν γίνονται υλοτομίες σε εκτάσεις μεγαλύτερες των 1000 στρεμμάτων, είναι υποχρεωτικό να υπάρχει διαχειριστικό σχέδιο υλοτόμησης που θα καθορίζει τον όγκο της υλοτομούμενης ξυλείας δηλαδή το παραγόμενο λήμμα. Η ποιότητα της ξυλείας καθορίζεται πρωταρχικώς από διαδικασίες που αναγκαστικώς γίνονται στο δάσος και δυστυχώς τυχόντα λάθη σ’ αυτές δεν διορθώνονται σε κανένα εργοστάσιο.

Τα δέντρα προς υλοτόμηση επισημαίνονται με μπογιά. Η κοπή τους γίνεται από εξειδικευμένους εργάτες (υλοτόμους) και είναι μια πολύ δύσκολη και επικίνδυνη εργασία, ειδικώς όταν πρόκειται για μεγάλα δέντρα και το έδαφος έχει μεγάλη κλίση. Μια κακή επιλογή της κατεύθυνσης πτώσης του υλοτομημένου δέντρου μπορεί να προκαλέσει ζημιά στο ίδιο ή σε παρακείμενα νεόφυτα.

Ο καταλληλότερος χρόνος για τη συγκομιδή της ξυλείας είναι ο χειμώνας λόγω μειωμένης ροής χυμών στα δέντρα. Επίσης λόγω χαμηλής θερμοκρασίας και υψηλής σχετικής υγρασίας δεν ευνοούνται οι ραγάδες αλλά και η προσβολή των κορμών από έντομα και μύκητες. Απαγορεύεται η υλοτόμηση υπό συνθήκες παγετού καθώς το ξύλο γίνεται εύθραυστο. Επίσης το χειμώνα αποφεύγονται οι λοιμώξεις των πληγών στα παρακείμενα νεόφυτα από την πτώση του υλοτομημένου δέντρου λόγω νάρκης το κάμβιου (αυξητικών κυττάρων).

Ακολουθούν η αποκλάδωση με αλυσοπρίονο, η αποφλοίωση (όχι απαραίτητα), η πελέκηση ή η σχίση και στο τέλος ο κορμοτεμαχισμός που είναι η πιο εξειδικευμένη απ’ όλες τις διαδικασίες καθώς πριν γίνει πρέπει πρώτα να έχει αποφασιστεί η τελική χρήση του τεμαχίου. Για παραγωγή πριστής ξυλείας το μήκος των τεμαχίων πρέπει να είναι από 3 – 6 μέτρα και η διάμετρος μεγαλύτερη από 20 εκ. Πάντα δίνεται και μια υπερδιάσταση από 5-10 εκ. κατά μήκος.

Το κατώτερο τμήμα του κορμού είναι συνήθως απαλλαγμένο από ρόζους (εφόσον έχει γίνει τεχνητή ή φυσική αποκλάδωση) αλλά δεν είναι πάντα απαλλαγμένο από σφάλματα, μπορεί να είναι προσβεβλημένο από μύκητες και ειδικώς όταν προέρχεται από κεκλιμένα εδάφη τότε έχουμε πιστολοειδείς βάσεις κορμών. Το εμφανώς ακανόνιστο ξύλο της βάσης μπορεί εσωτερικώς και αφανώς να επεκτείνεται και ψηλότερα στον κορμό όσο κοντά και ευθυτενή και να κοπούν τα τεμάχια. Επιδίωξη είναι τα όποια σφάλματα του κορμού να βρίσκονται όσο το δυνατόν προς τα άκρα του.

Η αποφλοίωση αν γίνει στο δάσος τότε προστατεύεται το ξύλο από μύκητες και ξυλοφάγα έντομα που κατοικούν στο φλοιό αλλά μπορεί να έχουμε σοβαρά σκασίματα αλλά και τραυματισμούς κατά τη μεταφορά του (λόγω συρσίματος). Πρέπει να σταθμιστούν παράγοντες όπως θερμοκρασία, υγρασία, ευκολία στη μεταφορά κλπ. Η αποφλοίωση γίνεται συνήθως με πελέκισμα αλλά και με χημικά μέσα οπότε μπορεί να προκληθεί και αλλοίωση του χρώματος του ξύλου. Για να αποφευχθεί το σκάσιμο στα σόκορα των κορμών, επαλείφονται με παραφίνη ή άλλα ειδικά σκευάσματα. Επίσης καρφώνονται και συνδετήρες σχήματος «S» (όπως στην εικόνα) όταν εμφανίζεται αρχή ρωγμής.

Συνεχίζεται με στοιχεία υπολογισμού της υλοτομημένης ποσότητας και λίγα στοιχεία για τη δυναμικότητα και τα προβλήματα των ελληνικών δασών.

[Μακρής Δημήτρης]

Πολύ χρήσιμες πληροφορίες!! Σε ευχαριστούμε πολύ κ. Τριαντάφυλλε!!
Τελικά ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος αποθήκευσης του ξύλου? Να βγάζουμε το φλοιό και μετά να το αποθηκεύουμε ή να το αφήνουμε με τον φλοιό? Υπάρχει κάποιος τρόπος να απαλλαγούμε από σαράκια, μήκυτες κλπ κατά την διάρκεια φυσικής ξήρασης?? Αυτά δεν τα έχω διασαφηνίσει ακριβώς στο μυαλό μου!!

[Κοῦρος]

Δημήτρη,
όταν μιλάμε για φυσική ξήρανση και μάλιστα για τα ξύλα που χρησιμοποιούμε εμείς και για παλαίωση, τότε καλύτερα να μην τα αποφλοιώσουμε.
Όπως αναφέρω για τη μεταφορά των κορμών στα ποτάμια, μπορούμε και εμείς μετά το κόψιμο να τα αφήσουμε για μερικές μέρες μέσα σε νερό (βεβαίως είναι δύσκολο να βρούμε μεγάλη λεκάνη αν είναι μακρύς ο κορμός). Τα ξυλοφάγα έντομα θα απομακρυνθούν και οι κάμπιες (αν υπάρχουν) θα ψοφήσουν.
Μετά η αποθήκευση σε δροσερό και ξηρό υπόγειο ή σε στέγαστρο ώστε να μην τα βλέπει αμέσως ο ήλιος και επάνω σε τάκους ώστε να αερίζονται καλώς είναι το καλύτερο. Για να τα προφυλλάξουμε από μύκητες μπορούμε να τα ψεκάσουμε με αρκετά πυκνό διάλυμα βορδιγάλειου πολτού (γαλαζόπετρας εξουδετερωμένης με ασβέστη) ή και σκέτης γαλαζόπετρας. Ο φλοιός θα διαχωριστεί πολύ εύκολα όταν το ξύλο χάσει αρκετή υγρασία και συρρικνωθεί.
Η συχνή παρακολούθησή τους είναι απαραίτητη.

Εδώ θα πρέπει να επισημανθεί ότι ο φλοιός αποχωρίζεται πολύ πιο εύκολα όταν ο κορμός κοπεί άνοιξη διότι το κάμβιο "ξυπνάει" και παράγει πολλά αυξητικά νέα κύτταρα που λειτουργούν ως διαχωριστικό μεταξύ φλοιού και ξύλου.

[Ανδρέου Δημ.]

Στο υπεροχο αρθρο του για την κατασκευη ποντιακης λυρας ο Κος Βασιλειαδης σημειωνει τα εξης:

Τα ξύλα αυτά πριν τα χρησιμοποιήσουμε πρέπει να τα στεγνώσουμε πολύ καλά, γι’ αυτό αφού έναν κορμό τον τεμαχίσουμε σε τέσσερα κομμάτια κατά μήκος, τα τοποθετούμε  σε ένα υπόστεγο ώστε να μην τα βλέπει ο ήλιος αλλά και να αερίζονται πολύ καλά.
Το στέγνωμα θα διαρκέσει τουλάχιστον δύο ή τρία χρόνια.
Το τεμάχισμα ενός κορμού δεν το κάνουμε με πριόνισμα αλλά με σχίσιμο. Τοποθετούμε το κομμάτι του κορμού όρθιο και με σφήνες το σχίζουμε σε σχήμα σταυρού. Έτσι το σχίσιμο γίνεται κατά μήκος των ινών (νερών )του ξύλου. Τα κομμάτια που προκύπτουν έχουν τα νερά τους σε ευθεία γραμμή, πράγμα το οποίο είναι πολύ σημαντικό στην κατασκευή μουσικών οργάνων.

[spirosgiapros]

επιτρέψτε μου να προσθέσω μια πηγή πληροφοριών για τα ξύλα
http://www.mikeouds.com/messageboard/viewthread.php?tid=7913

[Κοῦρος]

Δημήτρη,
σωστό αυτό που λέει ο κύριος Βασίλης αλλά όταν πρόκειται για χοντρούς κορμούς (δηλαδή πάνω από 35-40 εκ. διάμετρο).

Για κορμούς διαμέτρου 20-25 εκ. νομίζω είναι καλύτερο να μη σχίζονται ή να σχίζονται το πολύ στη μέση καθώς με το σχίσιμο μειώνεται η πιθανότητα χρήσης τους κατά φάρδος.

Για την αποφλοίωση θα επιμείνω ότι δεν είναι απαραίτητη γιατί μπορεί να προκληθούν μεγάλες ραγάδες στο σομφόξυλο.

[Μακρής Δημήτρης]

Πωπωπω τι φόρουμ είναι αυτό!!! Η απάντηση έρχεται πριν καν γίνει ερώτηση!! 
Κατατοπιστικότατες πληροφορίες!! Ευχαριστώ πολύ!