Απαιτει να γυρνας την μεση στο σιδερο. Ασχετα αν το εκανες και πριν, δεν το χρειαστηκα ποτε και στην τελευταια γυρισα παλισσανδρο 2.5 χιλιοστα.
ε, γι αυτό υπάρχει η ρήση "περί ορέξεως" κτλ. Το σίδερο το χρησιμοποιώ ούτως ή άλλως για τα υπόλοιπα (μπουζούκια, τζουράδες, μπαγλαμάδες, γιουκαλίλια κτλ.) και πιάνει ελάχιστο χώρο σε σχέση με την πρέσα, αποθηκεύεται εύκολα κτλ. κτλ.
Ο τακος δεν ειναι σταθερος. Δεν υπαρχει οδηγος να τον κεντραρει και βασιζεσαι στο να κατσει καλα στο καλουπι στο τελικο σφιξιμο .
Δεν θεώρησα ποτέ τον τάκο "σταθερό" ούτως ή άλλως. Το ελάχιστο περιθώριο 1-2 mm που αναγκαστικά δίνεις για να κινηθεί η κατασκευή (εκτός αν χρησιμοποιείς π.χ. μεταλλικό λιπαινόμενο οδηγό με μηδενικές ανοχές κι όχι δυο καβίλιες αριστερά - δεξιά που σύρονται σε φαρδύτερο αυλάκι κτλ.) κατά τη γνώμη μου αρκεί για να σου φύγει καθώς κάθεται στο ξύλο.
Γι αυτό και είναι, ακόμα και με την πρέσα - πάντα κατά τη γνώμη μου - απαραίτητος ο οπτικός έλεγχος με σημάδια πάνω
και στα τρία μέρη,
και από τις δύο πλευρές: στο καλούπι, στο πλαϊνό (στο σόκορο για να μην καλύπτεται από τον τάκο) και βέβαια στον ίδιο τον τάκο. Η πρέσα, λόγω των (φαρδιών) πλαϊνών στύλων δυσκολεύει αυτόν τον έλεγχο (εγώ χρειαζόμουν φακό κάθε φορά) σε σχέση με τον σφιγκτήρα που δεν κρύβει τίποτα από καμία πλευρά. Αυτά σχετικά με τον έλεγχο στον εγκάρσιο άξονα, για τον κατά μήκος μετράω αποστάσεις από το καλούπι (με γωνιασμένα πλαϊνά και με παράλληλες πλευρές).
Η λυση παντως που βλεπω σε επαγγελματιες για πιο απλη κατασκευη που δεν πιανει χωρο ειναι ιδια με την δικη σου και να εχουν αριστερα και δεξια καθετα χοντρες ντιζες και να σφιγγουν παξιμαδια που κατεβαζουν τον τακο.
το είδα κι αυτό, αλλά μάλλον δεν (μου) χρειάζεται.