Με μεγάλη εκτίμηση και πολλές ευχαριστίες προς όλα τα «παιδιά» του φόρουμ, γιατί χωρίς τις πολύτιμες πληροφορίες που έχω αποκομίσει από εσάς δεν θα είχα καταφέρει απολύτως τίποτα, αν και μάλλον δεν θα είχα πάρει καν την απόφαση να ασχοληθώ με το άθλημα.
Ακόμα να ευχαριστίσω τον κ. Γιώργο Τσιριγώτη (Σοφιανός ΑΕ) για την θαυμάσια ποιότητα ξυλίας που μου έστειλε για την κατασκευή , τις τεχνικές πληροφορίες που πολλάκις προσέφερε ο ίδιος και οι συνεργάτες του, και την ...υπομονή και την ευγένεια που επέδειξε στις παμπόλες μικροπαραγγελίες που του έκανα ,καθώς και τον Γίαννη Μαυρομουστάκη για την άριστη συνεργασία που είχαμε σχετικά με τις ασετόπαστες, τα όστρακα και τα κλειδιά...
Σας παρουσιάζω έστω και με αργοπορία 9 μηνών την πρώτη μου κατασκευή.
Πρόκειται για ένα ηλεκτρικό μπουζούκι. (ήδη σαν να ακούω κάποια …απειλητικά γρυλίσματα ορισμένων
αλλά θα εξηγήσω το γιατί έκανα αυτό το ..ατόπημα και ίσως συγχωρήσουν την όποια ιεροσυλία ! )
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… Η οργανοποιία με μάγεψε αρκετά νωρίς, όταν κάπου 11-12 χρονών είδα κάποιον να παίζει στο οργανοποιείο του Κώστα του Ρεμούνδου ένα μπαγλαμαδάκι από λευκό ξύλο το οποίο έπαιζε τόσο γλυκά αλλά και δυνατά, λες και είχε ενισχυτή… ρώτησα και μου είπε ότι είναι σκαφτό από ξύλο 40 ετών. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση… που την εύρισκε τόση φωνή μια σταλιά πράγμα ! Αργότερα σε ηλικία 16 περίπου ετών –περί το 1983- έκανα παραγγελία στον Μπάμπη τον Κλεφτογιάννη ένα μπουζούκι και είχα την ευτυχία να παρακολουθήσω από κοντά τα διάφορα στάδια κατασκευής – το τελείωμα του οργάνου έγινε μπροστά μου σε ένα απόγευμα. Μου είχε πει αρκετά πράγματα για την θαυμάσια αυτή τέχνη, ας είναι καλά - δεν το ξεχνάω.
Από τότε λοιπόν ήθελα να ασχοληθώ οπωσδήποτε με την οργανοποιία. Έλεγα όταν θα πάρω με το καλό την σύνταξή μου, που θα έχω χρόνο μπόλικο, θα στήσω εργαστήριο… Μετά κατάλαβα …ότι δεν πρόκειται να πάρουμε σύνταξη πριν τα 80-85
-αν ζούμε ! Σε αυτή την ηλικία όμως είναι δύσκολα τα πράγματα.. τα μάτια δεν βλέπουν, τα χέρια τρέμουν… άντε να κρατήσεις σκαρπέλο και ρούτερ..!!
Ετσι είδα και απόειδα και ξεκίνησα από τώρα !
Γιατί ηλεκτρικό μπουζούκι ? (εντάξει μην βαράτε όλοι μαζί !! ήδη έχω ξεκινήσει και σκάφος για κανονικό !!
) Πάντα θαύμαζα τις ηλεκτρικές κιθάρες για το πολύ καλό και πλήρως ρυθμιζόμενο action και για το συμπαγές της κατασκευής που τις κάνει πολύ ποιο ανθεκτικές από τα μπουζούκια μας. Βεβαίως υπάρχει το θέμα του αναντικατάστατου φυσικού ήχου που έχει ένα καλό όργανο, όμως αν δούμε το θέμα στην πραγματική του διάσταση έχει ως εξής… Όταν παίζεις σε κανά-δυό άτομα ή μόνος σου έχει καλώς, αλλά παρεβρισκομένων άνω των 5-6 ατόμων και πόσο μάλλον και μαζί με άλλα όργανα –κατά την δική μου άποψη – θέλεις ενισχυτή (ή λύση του στουντιακού μικροφώνου και της κονσόλας + αυτοενισχυόμενα ηχεία δεν αναφέρεται καν για ευνόητους λόγους).
Και ερχόμαστε στο δια ταύτα ! Πάντα νόμιζα ότι ένα καλό μπουζούκι θα βγάλει και καλό ήχο μέσω του μαγνήτη στον ενισχυτή. Μετά από αρκετό ψάξιμο – κατά την δίκη άποψη και κρίση πάντα- κατάλαβα ότι το όργανο έχει βέβαια λόγο στο τελικό αποτέλεσμα άλλα με αντίθετο τρόπο. Δεν βγαίνει «καλά» ή μάλλον καλύτερα στο μηχάνημα ένα καλό όργανο, απλά βγαίνει αρκετά πολύ άσχημα ένα κακό όργανο που δεν έχει ισορροπημένες αρμονικές… Μήπως μήπως εντέλει από ένα …μάπα ή μέτριο καπάκι που αλλού θα τονίζει χωρίς να πρέπει και αλλού θα πνίγει, ίσως είναι καλύτερα χωρίς καθόλου καπάκι ?? Και στο κάτω-κάτω αφού θα μπει που θα μπει σε ενισχυτή, γιατί όχι κατευθείαν ηλεκτρικό να ησυχάσουμε !!
Ενώ η ιδέα όπως σας είπα υπήρχε, το έναυσμα έδωσε η κατασκευή του κ. Αλέξη Ρότσκου «άηχο μπουζούκι» , αν και στην πρώτη του έκδοση τουλάχιστον δεν ταίριαζε αισθητικά με αυτό που είχα εγώ κατά νου. Εγώ ήθελα όπως η κιθάρα έχει ΚΑΙ την ηλεκτρική της έκδοση, κάτι αντίστοιχο να έχει και το μπουζούκι.
Και έτσι πριν ένα χρόνο περίπου ….εσυστάθη εργαστήριον οργανοποιίας εις το παραπλέυρως δωμάτιον, το οποίον εως τότε χρησιμοποιήτω ως αποθηκευτικός χώρος και δια το άπλωμα των ρούχων …
