Καλημέρα σε όλους και καλώς σας βρήκα.
Στις αρχές του καλοκαιριού πήρα την απόφαση να κάνω επιτέλους πράξη μια επιθυμία που είχα πρίν απο 17 ολόκληρα χρόνια. Όταν μαγεμένος απο την αρχοντιά, τη δωρικότητα και την εκπληκτικά όμορφη μουσική που εκπέμπει το ρεμπέτικο τραγούδι αγόρασα ένα τζουρά με σκοπό να μάθω να παίζω τα αγαπημένα μου τραγούδια. Έκτοτε το άμοιρο οργανάκι άλλαζε χέρια και ενίοτε αποθήκες...
Τον Ιούλιο βρήκα δάσκαλο ξέθαψα το όργανακι και ξεκίνησα. Παράλληλα ακουγα συνεχώς ρεμπέτικα. Βούτηξα τόσο βαθιά στη μουσική που με κατάπιε. Συνεχώς ανακάλυπτα υπέροχα "άγνωστα" τραγούδια. Στην εποχή του youtube βρίσκεις πια ό,τι θέλεις. Έμενα έκπληκτος απο τις συγκλονιστικές ερμηνείες , τους στίχους τις μελωδίες.
Μία ηταν όμως η κατάληξη. Όσο πιο παλιά τόσο πιο γνήσια , τόσο πιο ποιοτικά. Έτσι όλα με οδηγησαν στο προπολεμικό ρεμπέτικο και το τρίχορδο μπουζούκι. Ειδικά η δεκαετία του 1930 αποτελεί επιστέγασμα. Είναι η ακρόπολη πάνω στην οποία μερικές δεκάδες ιδιοφυείς μουσικοί έχτισαν τον μουσικό παρθενώνα.
Κάποια στιγμή πριν ενάμιση μήνα έτυχε να πέσει στα χέρια μου ένα καλό τρίχορδο μπουζούκι και να παίξω λιγο. Αυτό ήταν. Μαγεύτηκα. Αμέσως κατάλαβα γιατί το μπουζούκι είναι ο βασιλιάς του πάλκου στο ρεμπέτικο τραγούδι.Ήθελα και γω ένα. Όλες οι προκαταλήψεις και η ουδέτερη στάση εως αδιαφορία που μου είχαν δημιουργήσει γι αυτό οι μετέπειτα σκυλάδες μπουζουξήδες εξαφανίστηκαν. Γιατί η αλήθεια είναι οι δικές μας γενιές είδαν το όργανο αυτό να μετατρέπεται σε έμβλημα της καλοπέρασης , της υποστήριξης γελοίων μουσικά τραγουδιών , να φοτώνεται μαγνήτες για να χορεύουν οι γκόμενες και οι νεόπλουτοι στις πίστες τις παραλιακής .
Τί ειρωνία...τώρα το θέλουν όλοι και τότε ήταν στο περιθώριο. Κανείς δε το θελε. Πως το είπε ο Παπαιωάννου τότε; " Αρε αμοιρο οργανάκι, τι άλλο θα τραβήξεις"
Που να ήξερε..
Κάπου διάβασα πως απέχθεια των ρεμπέτηδων προς αυτόν τον εκφυλισμένο τρόπο διασκεδασης ο οποίος μοιραία θα κατρακυλούσε και την αξιοπρέπεια του οργάνου είχε εκφραστεί απο τότε με την άρνηση του Γιοβαν να παίζει σε κέντρα λέγοντας χαρακτηριστικά :
" - Δε θα παίζω εγω για να χορεύουν οι πουτ@νες!"
Όπως και το γνωστό σε όλους μας "Ώπα!" που ηχογραφειται απο μερακλωμένους ρεμπέτηδες στα τραγούδια τους. Ένα τέτοιο ώπα που υπάρχει και σ ένα απο τα καλύτερα τραγούδια θεωρω. Στο "σακακι" του Ανέστη Δελιά.
Και βγαίνει απ την καρδιά τους . Απ τα φυλλοκάρδια τους όπως τα έλεγαν.
Φυσικά εμείς καταφέραμε να το μετατρέψουμε σε OPA ! και ταμπέλες που να γράφουν "smashing dishes with syrtaki dance !!"
Γιατι ως Έλληνες είμαστε μανούλες στο να καταστρέφουμε και να εκφυλίζουμε όλα όσα άλλοι έχτισαν με κόπο αλλα έχουμε και τις αναλαμπές μας που γεννάμε αριστουργήματα. Όπως πχ τα τραγούδια του δίσκου "Ρεμπέτικο" του Ξαρχάκου για την ομώνυμη επική ταινία.
Αυτό το θέμα είναι ατελείωτο. Η ομορφιά του ρεμπέτικου επίσης .
Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους εκ βάθους καρδιάς για την πολύτιμη γνώση που προσφέρετε με ανιδιοτέλεια και να συγχαρώ τους ιδιοκτήτες/διαχειριστές αυτού του ιντερνετικου καφενείου.
Διάβασα πολλά. Παρά πολλά.
Όλοι με κάτι που έχετε γράψει με βοηθήσατε να κάνω (έστω αυτό που έκανα) ένα όργανο για συντροφιά μου και να μάθω να παιζω.
Πέρα όμως από τα μέλη που ως ερασιτέχνες οργανοποιοι μοιράζονται τη γνώση, μεγάλη εντύπωση μου έκανε το γεγονός πως υπάρχουν ανάμεσα σας και καταξιωμένοι επαγγελματιες που γράφουν Σ αυτούς αξίζουν δίπλα συγχαρητήρια.
Πέρα από την αγάπη μου για τη μουσική, υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια η αγάπη μου για τη θαλασσα. Θα καταλαβετε όταν δείτε και το βίντεο.
https://youtu.be/DiNdjViA8qsΣας χαιρετώ και θα χαρώ να διαβάσω σχόλια παρατηρήσεις και ότι θελετε
