για τις κλασικες, εχω γραψει την αποψη μου εδω:
http://www.luthier.gr/index.php?topic=2841.msg49256#msg49256
για τα αλλα οργανα δεν ξερω....
Φίλε Στέλιο, στην περίπτωση που έχεις το ιδανικό ξύλο, οι κόντρες μπορεί να περισσεύουν. Βέβαια, πρώτος εγώ αλλά και οι περισσότεροι ερασιτέχνες αλλά και επαγγελματίες, δεν έχουν την απαιτούμενη εμπειρία να κρίνουν αν το ξύλο είναι ιδανικό για τη χρήση μάνικου. Ετσι "Κάλλιο γαϊδουρόδενε ..."
Επίσης, οι κλασσικές δεν έχουν τόσο μεγάλες τάσεις όσο άλλα όργανα με μεταλλικές χορδές. Σχετικά καλής ποιότητας ξύλο είναι αρκετό.
Επειδή λοιπόν είναι λίγο απίθανο, είτε να αποκτήσουμε το ιδανικό ξύλο είτε να μπορούμε να το κρίνουμε, τοποθετούμε κόντρες.
Κατά την ταπεινή μου άποψη για ακουστικά όργανα (και όχι για ηλεκτρικά) το μάνικο δεν πρέπει να είναι άκαμπτο. Πρέπει να συμμετέχει στη δόνηση του οργάνου.
Ετσι, δεν πρέπει να είναι "κούτσουρο" αλλά να είναι αρκετά γερό ώστε να αντιστέκεται στις τάσεις των χορδών.
Πόσο; Είναι θέμα αρχικά τύχης και στη συνέχεια εμπειρίας. Τα πρώτα όργανα τα κάνουμε "τούβλα" και στη συνέχεια τα ελαφραίνουμε. Αν είμαστε τυχεροί, κάποια όργανα θα βγούν ισορροπημένα χωρίς να σκευρώσουν.
Για την κατασκευή του μάνικου χρησιμοποιούμε κόντρες από ισόβενο ξύλο που είναι κομμένομε τέτοιο τρόπο ώστε να μην διακόπτονται οι βένες του ώστε να έχει τη δυνατότερη αντοχή. Παραθέτω παρακάτω ένα σχεδιάγραμμα για το πως πρέπει να τοποθετούμε τις κόντρες.
[ Invalid Attachment ]
(Ελπίζω να φαίνεται το συνημμένο)
Ιδανικά, οι κόντρες πρέπει να είναι ζευγάρια και "αδελφάκια". Να παίρνουμε ένα κομμάτι και να το κόβουμε στα δύο (αριστερό τμήμα του σχεδίου).
Στο σχήμα υποθέτω ότι το ξύλο που κόψαμε έχει τάσεις είτε συστροφής είτε κάμψης (φαίνονται με τις χρωματιστές γραμμές).
.......ότι είναι χωρισμένο κοντράρει στην πραγματικότητα........
Άμμ εδω ειναι το ερώτημα προς ποια κατεύθυνση
Γι αυτό, όταν το κόψεις στην μέση το ένα από τα δύο το γυρνάς τούμπα προς τις τις δύο κατευθύνσεις οπότε το ένα κοντράρει το άλλο και δεν παίρνει.
[/quote]
Αν περιστρέψουμε το π.χ. δεξί κομμάτι σύμφωνα με τη φορά που φαίνεται στο κέντρο, εξουδετερώνουμε τις καμπτικές τάσεις. Το ένα κομμάτι κρατά το άλλο.
Τις τάσεις συστροφής τις εξουδετερώνουμε με την κόλλα που πάει ανάμεσα ή ακόμα καλύτερα, προσθέτωντας ένα φιλέτο ενδιάμεσα.
Με την ίδα λογική μπορούμε να κολλήσουμε το κύριο ξύλο του μάνικου. Κόψιμο κατά μήκος και περιστροφή.