Αμέτρητες ώρες έρευνας, αμέτρητες αποτυχίες, αμέτρητος πονοκέφαλος απο την οθόνη του υπολογιστή, αμέτρητα φυστίκια που μασουλάω όσο σχεδιάζω, άρχισαν να οδηγούν σιγά σιγά κάπου.
Το ταξίδι μου ξεκίνησε προσπαθώντας να σχεδιάσω ένα όμορφο αμυγδαλωτό, μακρύ σχετικά σκάφος, με "τετράγωνη" εγκάρσια τομή χωρίς να πειράξω την όμορφη κάτοψη και να καταλήξει στρουμπουλό.
Το Ναπολιτάνικο μαντολίνο, κατ' επέκταση το προπολεμικό μπουζούκι, έχει μυστήρια γεωμετρία, σε καμία περίπτωση περιστροφική (ούτι, λάφτα), χωρίς "ουδέτερες"* ντούγιες να δημιουργούν το σχεδόν επίπεδο κομμάτι της ράχης όπως το λαούτο, ούτε καν σαν του μοντέρνου μπουζουκιού που έχει μεν "επίπεδο" μέρος αλλά δεν είναι το υπερβολικό "τετράγωνο" του μαντολίνου.
Δοκίμαζα αρχικά με 3 σημεία σύγκλισης καταλήγοντας σε κάποια αποτελέσματα, όμως ποτέ σε αυτό ακριβώς που ήθελα.
Μετά απο πολλές ερωτήσεις σε οργανοποιούς και αρκετή έρευνα, είδα οτι τα περισσότερα μαντολίνα έχουν ένα σημείο σύγκλισης.
Δεν ξέρω αν είναι το οτι έβαλα ένα σημείο σύγκλισης ή οτι έχω μάθει καλύτερα το πρόγραμμα (δεν είχα ιδέα απο 3d σχέδιο)
αλλά το σκάφος που παραθέτω πιο κάτω, είναι το πρώτο ικανοποιητικό μαντολινάτο σκάφος που κατάφερα να σχεδιάσω.
Πως σας φαίνεται σαν σχήμα; Θα γίνει μικρό μπουζουκάκι (μήκος 34, βάθος γύρω στο 15). Θα περιμένω λίγες μέρες, ίσως βγάλω το ίδιο σχέδιο με πιο πολλές ντούγιες και θα περάσω στην κατασκευή.
