μ' αυτά και μ' αυτά σας έπρηξα, επιτέλους στην κατασκευή.
Άρχισα από υπολογισμούς για το που θα σταθεί το σύστημα του μπράτσου (ταστιέρα / υποστήριξη / τακούνι) σε σχέση με το καπάκι. Αφού κατέληξα, αποφάσισα για το ύψος που θα πρέπει να μπει η βίδα - δεν είχα βρει κανένα στοιχείο. Αυθαίρετα λοιπόν αποφάσισα να την βάλω κάπως προς τα πίσω (προς την πλάτη) ώστε να βοηθά στον μοχλό. Η τρύπα που έκανα στον τάκο απέχει 3 εκ. από την πλάτη και 5 από το καπάκι (σε σύνολο ύψους σκάφους 8 εκ. στη ένωση)
Το επόμενο θέμα - που με απασχόλησε πιο πολύ απ΄όλα - ήταν να βρω τον τρόπο με τον οποίο θα άνοιγα τις τρύπες (τακούνι / τάκος) στην ίδια ακριβώς ευθεία. Αποφάσισα λοιπόν να περάσω μια ντίζα ίδιας διαμέτρου μέσα από τον τάκο και τα πλαϊνά, "περασιά" με τον πίσω τάκο ώστε να είναι κάτι σαν "τρισδιάστατος άξονας" για να έχω αναφορά στη συνέχεια. Αυτό που είχα σκεφτεί - και έκανα, αλλά δεν λειτούργησε και πολύ καλά τελικά - ήταν να κολλήσω τα πλαϊνά στους τάκους με τη ντίζα περασμένη, κατόπιν να ολοκληρώσω το κουτί με καπάκι και πλάτη, να φτιάξω την ένωση (μόρσο) και με πρόχειρα κολλημένο το μπράτσο στη θέση του να ανοίξω τρύπα στο μπράτσο μέσα από σκάφος (με ένα προσάρτημα γωνιακής μετάδοσης για δράπανο που υπολόγισα να χωράει ακριβώς), με κατεύθυνση δηλαδή από τον πάτο του τακουνιού προς την πίσω του όψη.
[Παρένθεση : ο λόγος που δεν μπορείς να ανοιξεις τρύπα από έξω προς τα μέσα, είναι ότι δεν μπορείς να τοποθετήσεις το ενιαίο σύστημα με την κόντρα στην μέσα πλευρά του τάκου. Να το περάσεις μπορείς (θέλει και παιδικά χεράκια βέβαια) αλλά δεν μπορείς να κάνεις την "φωλιά" που κάθεται όπως φαίνεται παραπάνω αν δεν ξέρεις που ακριβώς είναι η τρύπα γύρω από την οποία θα σκάψεις. Έτσι, πριν απ' ολα, με την γνήσια βίδα πρέπει να γίνει η τρύπα στον τάκο].
Το έκανα λοιπόν με αυτόν τον τρόπο, αλλά τελικά η περασιά μου έφυγε . Θα το δούμε παρακάτω κι αυτό.
στη συνέχεια έκανα καπάκι και πλάτη, αφού το μόρσο θα ανοιγόταν με το σκάφος τελειωμένο. Επειδή η κατασκευή είναι σε μεγάλο βαθμό πειραματική και ψάχνομαι χωρίς να ξέρω τι θα προκύψει, θυμήθηκα ένα καπάκι κέδρου που μου το παραέτριψαν στο Σοφιανό και φοβόμουν να το βάλω σε κιθάρα με κολλητό καβαλάρη. Έτσι - και επειδή δεν είμαι σίγουρος ακόμα σε τι ύψος θα βγει τελικά ο καβαλάρης, είπαμε πάω στα τυφλά - αποφάσισα να βάλω αυτό το καπάκι με επιπλέοντα (floating) καβαλάρη και σχετική ενίσχυση. Αν όλα πάνε καλά, ίσως τον αλλάξω με κολλητό - ίσως και να τον αφήσω αν μ΄αρέσει ο ήχος, θα δείξει.
Το καπάκι με ενισχύσεις στον καβαλάρη
και αφού έκλεισε το "κουτί", κατέβασα - ξεσκόνισα το jig τύπου O' Brien (που είχα να χρησιμοποιήσω πολλά χρόνια) και άνοιξα το θηλυκό μόρσο, με επίπεδες πλευρές. Το καπάκι είναι καλά κολλημένο στην περιοχή της ένωσης, αλλά "πρόχειρα" όλο το υπόλοιπο, θα πω παρακάτω γιατί.
Μέχρι εδώ όλα καλά, είχε έρθει όμως η ώρα για την πρώτη "πατάτα". Το template του jig για το αρσενικό μόρσο στο τακούνι δεν ταίριαζε στο συγκεκριμένο σχέδιο, κι έτσι αποφάσισα να το κόψω στην κορδέλα. Με τα χίλια ζόρια (η μια κλίση βγήκε αμέσως, η ανάποδη που δεν χωράει το μανίκι ολόκληρο στην κορδέλα ήθελε πατέντες) έκοψα το μπράτσο πολύ σωστά και ωραία όσον αφορά στις γωνίες, αλλά με λάθος μέτρηση: είχα ξεχάσει την ανασηκωμένη ταστιέρα και ενώ έπρεπε να μεταφέρω την μέτρηση του φάρδους 10 χιλ. "κάτω" από το πρόσωπο της κόλλησης με την ταστιέρα (περίπου εκεί που τελειώνει η κόντρα του βένγκε), το μετέφερα στην τελική επιφάνεια κι έτσι το μπράτσο βγήκε μεν με αξιοπρεπείς κλίσεις, αλλά ...στενότερο έναν ολόκληρο πόντο.
εδώ η δοκιμή στο σκάφος, έπρεπε να περισσεύει ένα πόντο πάνω από το καπάκι
και το συνειδητοποίησα αφού έκανα τη δοκιμή, μέχρι τότε χαιρόμουν γιατί είχα πετύχει τις ενώσεις / κλίσεις πολύ καλά
