Το Μπουζούκι του κιθαρίστα νούμερο 6

[Ιωσήφ Τορρένς]

Μέσα στην τρύπα κοιτάνε οι αδιάκριτοι  , οι περίεργοι  και οι οργανοποιοί (ερασιτέχνες και μή)  . Γειά στα χέρια σου Στέργιε!

+1 ! και όσο αφορά στην αναζήτηση της θέας μέσα από τρύπα ...

 

 

[Stergios_lutherie]

Γειά σου και σένα Παναγιώτη, γεια σου Ιωσήφ
…………………………………………………….
Και τώρα αρχίζει η φάση που όλοι περιμέναμε -κι εγώ μαζί:

Τα βερνίκια!

[Stergios_lutherie]

Οι παραπάνω φωτογραφίες δεν είναι πλάκα, τα βερνίκια είναι στο μυαλό του οργανοποιού ήδη από τη φάση με τα τραχιά τριψίματα. Αν κάναμε μια υπόθεση (λέμε τώρα) ότι η γυαλάδα ενός γυαλιστερού βερνικιού αντιστοιχεί σε κοκκομετρία λειαντικού μέσου Ρ30000, τότε το τρίψιμο με Ρ60 και Ρ80 δεν είναι παρά μόνο η αρχή της Μεγάλης Πορείας Προς τα Βερνίκια!
…………………………………………..

Παρεμπιπτόντως, το τρίψιμο με τα λεπτότερα γυαλόχαρτα σε καμπύλες επιφάνειες έχω παρατηρήσει ότι γίνεται πιο αποτελεσματικό με τον εξής τρόπο:

Σε ένα κομμάτι μαλακό βιομηχανικό λάστιχο (το κομμάτι στα δεξιά) κολλάμε κι απ’ τις δυό μεριές γυαλόχαρτο Ρ180. Κατ΄αυτό τον τρόπο το χειροκίνητο τριβείο μας κάμπτεται την ώρα της δουλειάς και παίρνει σε κάποιο βαθμό την καμπυλότητα της επιφάνειας που τρίβουμε. Tο Ρ180 εξακολουθεί να διαμορφώνει σε μικρό βαθμό το σχήμα αυτού που τρίβουμε.

Σε ένα άλλο κομμάτι από αφρολέξ αυτή τη φορά (το κομμάτι στ’ αριστερά) κολλάμε κι απ’ τις δυό μεριές γυαλόχαρτο Ρ240. Αυτό το τριβείο παίρνει όλη την καμπυλότητα της επιφάνειας που τρίβουμε. Με το Ρ240 αρχίζει πλέον το πραγματικό φινίρισμα της επιφάνειας.

Το ότι κολλάει γυαλόχαρτο κι απ’ την πίσω μεριά βοηθάει στο να μη μας γλιστράει απ’ τα χέρια.

[Stergios_lutherie]

Ακολουθούν δυο γενναιόδωρα χέρια γομαλάκας που δίνουν και κάποιο χρώμα.

[Stergios_lutherie]

Και ιδού ένα υλικό που εκτιμώ και ελπίζω (έχω κάνει πρόβες κρυφά) ότι θα φέρει την πολυπόθητη ΠΛΗΡΗ κάλυψη των πόρων του ξύλου: Sanding sealer με βάση τη γομαλάκα.  Η συνταγή του έχει κάποια πρόσθετα που ισχυρίζονται ότι δεν κάνουν άλλη δουλειά από το να γεμίζουν τους πόρους του ξύλου.

Το πρώτο αυτό επεισόδιο φινιρίσματος είναι αρκετό για την προστασία του οργάνου όσο ακόμα εξελίσσονται οι εργασίες αλλά δεν ήρθε ακόμα η ώρα για περεταίρω τρίψιμο, οπότε λήγει εδώ και οι ανυπόμονοι (κι εγώ μαζί) να περιμένουν!

(συνεχίζεται…)

[sakkalis]

Γειά σου Στέργιο. Όλο καινούργια πραγματάκια μας βγάζεις που δεν τα ξερουμε. Για να δούμε πως θα προχωρήσει.

[Ιωσήφ Τορρένς]

Οι παραπάνω φωτογραφίες δεν είναι πλάκα, τα βερνίκια είναι στο μυαλό του οργανοποιού ήδη από τη φάση με τα τραχιά τριψίματα. Αν κάναμε μια υπόθεση (λέμε τώρα) ότι η γυαλάδα ενός γυαλιστερού βερνικιού αντιστοιχεί σε κοκκομετρία λειαντικού μέσου Ρ30000, τότε το τρίψιμο με Ρ60 και Ρ80 δεν είναι παρά μόνο η αρχή της Μεγάλης Πορείας Προς τα Βερνίκια!
…………………………………………..

Παρεμπιπτόντως, το τρίψιμο με τα λεπτότερα γυαλόχαρτα σε καμπύλες επιφάνειες έχω παρατηρήσει ότι γίνεται πιο αποτελεσματικό με τον εξής τρόπο:

Σε ένα κομμάτι μαλακό βιομηχανικό λάστιχο (το κομμάτι στα δεξιά) κολλάμε κι απ’ τις δυό μεριές γυαλόχαρτο Ρ180. Κατ΄αυτό τον τρόπο το χειροκίνητο τριβείο μας κάμπτεται την ώρα της δουλειάς και παίρνει σε κάποιο βαθμό την καμπυλότητα της επιφάνειας που τρίβουμε. Tο Ρ180 εξακολουθεί να διαμορφώνει σε μικρό βαθμό το σχήμα αυτού που τρίβουμε.

Σε ένα άλλο κομμάτι από αφρολέξ αυτή τη φορά (το κομμάτι στ’ αριστερά) κολλάμε κι απ’ τις δυό μεριές γυαλόχαρτο Ρ240. Αυτό το τριβείο παίρνει όλη την καμπυλότητα της επιφάνειας που τρίβουμε. Με το Ρ240 αρχίζει πλέον το πραγματικό φινίρισμα της επιφάνειας.

Το ότι κολλάει γυαλόχαρτο κι απ’ την πίσω μεριά βοηθάει στο να μη μας γλιστράει απ’ τα χέρια.

Ωραία , ψαγμένα και χρήσιμα όλα τούτα. Μερικές ερωτήσεις

Το αφρολέξ εύκολα το βρίσκουμε στην αγορά κι όλα καλά.  Το ψιλό γυαλόχαρτο Ρ 240 είναι όντως κολλημένο επάνω του ;
Αν ναι , τότε πώς ; Μήπως με σπρεϊ κόλλας ;   adhesive spray ?   

Το μαλακό βιομηχανικό λάστιχο εδώ στη Κυψέλη κάπως δύσκολο να το βρω ... Υπάρχει ίσως κάποιο άλλο παρόμοιο υλικό ; 

Για τις αντίστοιχες εργασίες στα καμπύλα μέρη του οργάνου σκεφτόμουν , να χρησιμοποιήσω το απλό σφουγγάρι - γυαλόχαρτο τυλίγωντας γύρω του κάθε φορά το κατάλληλο γυαλόχαρτο

https://www.pacoartcenter.gr/el/sanding-sponge-medium-grit.html

[Γιώργος Γεωργίου]

Στεργιο και εγω θαυμασα το φινιρισμα του μπουζουκιου που ειχες φερει στην εκθεση. Αλωστε σε ρωτησα  πως γινετε και κατα καποιον τροπο το εφαρμωσα  στο μπουζουκι μου σαν φρεσκαρισμα του σκαφους.  Τωρα που παρακολουθω ολο το θεμα βλεπω ποσο τελεια και με προσοχη γινονται ολα απο την αρχη και με καινουργιες πατεντες. Θελω να σου πω πως εχω εκπλαγει και τα διαβαζω ολα 2 και 3 φορες  για να τα κατανοησω πληρως. Αυτα θα βοηθησουν και εμενα και τα αλλα παιδια παρα πολυ. Σου αξιζουν συγχαριτηρια !!!!!!! Και φυσικα περιμενω και εγω την συνεχεια με το φινιρισμα.

[steliosguitar]

γυαλισμα σπεσιαλε...
εκει εσυ, να μας πεταξεις τα ματια οξω χρονιαρες μερες ασπλαχνε... 

το υλικο πληρωσης πορων ενα χερι με πινελο περνας; σε αλλο ξυλο (π.χ. βεγκε) θα ετριβες πριν βαλεις 2ο χερι; αν καταλαβα καλα φτανεις μεχρι στα 240 σε αυτη τη φαση το τρψιμο;μετα ξεκινας απο κει που σταματησες, η πας λιγο πιο πισω , π.χ. 220 η 180;

[Stergios_lutherie]

Δημήτρη, Ιωσήφ, Γιώργο και Στέλιο σας ευχαριστώ!

Το μαλακό βιομηχανικό λάστιχο εδώ στη Κυψέλη κάπως δύσκολο να το βρω ...

Πόσο δίκιο έχεις Ιωσήφ, μερικές φορές ξεχνιέμαι στην κοσμάρα μου…
Αυτό το πόστ με τα γυαλόχαρτα χρειάζεται εισαγωγή, διευκρινίσεις και συμπλήρωμα ως εξής:

Στη γυαλοχαρτιέρα χρησιμοποιώ Ελληνικό γυαλόχαρτο Smirdex και είμαι πολύ ευχαριστημένος. Αλλά στα γυαλόχαρτα χεριού Ρ180 και Ρ240 προτιμώ τα 3M Sandblaster που έχω διαπιστώσει ότι αντέχουν πιο πολύ, κόβουν πιο γρήγορα και δε στομώνουν. Άρα έχω αποκλείσει τα υπόλοιπα και έχω εγκλωβιστεί στο πώς θα χρησιμοποιήσω τα δεδομένα γυαλόχαρτα. Έτσι λοιπόν κατέληξα να παρουσιάζω όλες αυτές τις "εξωτικές" λύσεις με τα λάστιχα και τα κολλήματα…
Εννοείται ότι η δουλειά γίνεται και με τα έτοιμα σφουγγαράκια εμπορίου, γίνεται και χωρίς σφουγγαράκι ή λάστιχο (δηλαδή με κλασσικό δίπλωμα στα τρία ή στα τέσσερα https://www.youtube.com/watch?v=fHErFF3QDc4) και όπως αλλιώς θέλει κανείς…

Όσο για τα υλικά για να φτιάξει κανείς ένα τέτοιο απλό τριβείο υπάρχουν εναλλακτικές από φελλό, ή άλλα υλικά (όπως συσκευασίας) που κυκλοφορούν γύρω μας και συνήθως δε χρειάζεται να πάμε στην αγορά για να τα βρούμε. Η κόλληση μπορεί να γίνει με κόλλα-σπρέι όπως λες, αλλά μπορεί και με βενζινόκολλα (του τσαγκάρη), με κόλλα χειροτεχνίας, με αυτοκόλλητο διπλής όψεως, με απλή ξυλόκολλα (όχι κρυσταλλική για να μη τσακίζει) και πιθανότατα με πολλούς άλλους τρόπους.

Η λύση που δεν με έχει βολέψει -στην οργανοποιία τουλάχιστον- είναι το γυαλόχαρτο τυλιγμένο σε τάκο. Αισθάνομαι ότι δεν το ελέγχω όσο θα ήθελα, ιδιαίτερα στα ευαίσθητα σημεία και τις γωνίες.

Κι εδώ αισθάνομαι την ανάγκη να επαναλάβω ότι όσα μοιράζομαι σ' αυτό το μπλόγκ δεν είναι παρά μόνο όσα με βολεύουν (οι κατασκευαστικές μου ονειρώξεις ακριβέστερα) και δεν αντιπροσωπεύουν κατά κανένα τρόπο κάποια οικουμενική αλήθεια που θα 'πρεπε ν' ακολουθηθεί κατά γράμμα… Απλώς θα μου έκανε χαρά (κρίνοντας εξ ιδίων) αν κάποιος διαβάζοντάς τα του γενιότανε μια σπίθα για την επόμενη καινοτομία του.

[Stergios_lutherie]

το υλικο πληρωσης πορων ενα χερι με πινελο περνας; σε αλλο ξυλο (π.χ. βεγκε) θα ετριβες πριν βαλεις 2ο χερι; αν καταλαβα καλα φτανεις μεχρι στα 240 σε αυτη τη φαση το τρψιμο;μετα ξεκινας απο κει που σταματησες, η πας λιγο πιο πισω , π.χ. 220 η 180;

Στέλιο, με βάση τη δοκιμή που έχω κάνει σε δείγμα καρυδιάς, θα χρειαστεί τουλάχιστον ένα δεύτερο χέρι. Και ναι, σ' αυτή τη φάση θα πάω πίσω και θα τρίψω με "άγριο" Ρ180 γιατί το ξύλο έχει σηκώσει τις ίνες του με το πρώτο χέρι (το διαλυτικό μας είναι αλκοόλη και επιδρά στο ξύλο όπως το βρέξιμο με νερό).
Το πρώτο τρίψιμο θα αποκαλύψει ξανά το ωμό ξύλο, αλλά οι πόροι θα έχουν ήδη γεμίσει σε κάποιο βαθμό.
Το δεύτερο χέρι θα τριφτεί κι αυτό. Πόσο θα τριφτεί; μέχρι να φανεί ότι δεν υπάρχουν πια άδειοι πόροι, μπορεί να χρειαστεί και μεγεθυντικός φακός για επιβεβαίωση αλλά συνήθως η πρόοδος της δουλειάς φαίνεται με γυμνό μάτι:

Τρίβοντας σε μια περιοχή (επίμονα αλλά πολύ απαλά), γρήγορα εμφανίζονται οπτικά οι μικροί κρατήρες των πόρων που ασπρίζουν γεμίζοντας από τη σκόνη του τριψίματος. Όσο τρίβουμε τόσο λεπταίνει το στρώμα του σίλερ και τα άσπρα νησάκια δηλαδή οι πόροι μικραίνουν. Στόχος είναι να εξαφανιστούν εντελώς ή τέλος πάντων σχεδόν. Eίναι  πιθανό να εμφανιστεί ξανά ωμό ξύλο χωρίς να έχουν εξαφανιστεί τα ασπράδια, δηλαδή χωρίς να έχουν γεμίσει οι πόροι. Τότε λυπούμεθα, θα χρειαστεί κι άλλο χέρι και ξανά τρίψιμο…

Αλλά αυτά θα γίνουν αργότερα.

Για το βένγκε που έχει κάτι πόρους-να με το συμπάθειο έχω καταλάβει ότι θα χρειαστεί οπωσδήποτε και 3ο αν όχι και 4ο χέρι, (πάντα με ενδιάμεσα τριψίματα).

[ΖΑΡΚΑΔΑΣ ΚΩΣΤΑΣ]

Μανώλη, σ’ ευχαριστώ για τα θερμά σχόλια!

Θέλω να διευκρινίσω ότι η στερεότητα της κατασκευής και η μακροζωία του οργάνου είναι για μένα θέμα πρώτης προτεραιότητας που προηγείται και του ήχου και της αισθητικής του.
Το όργανο θα γνωρίσει χειμώνες και καλοκαίρια, μπορεί ν’ αλλάξει χέρια (τα ξένα χέρια...) μπορεί να γίνει μάρτυρας περιπετειών και ίσως θύμα της κακιάς στιγμής που έρχεται μια φορά στα 50 χρόνια (όπως οι πλημμύρες ένα πράμα). Η λύση της γάζας με τη ζωική κόλλα είναι αλήθεια ότι προσθέτει μερικά γραμμάρια ανεπιθύμητου βάρους και αλλοιώνει κάπως την εικόνα της εσωτερικής δομής. Αλλά αντιλαμβάνομαι ότι λειτουργεί σαν ένας οπλισμένος μανδύας εσωτερικά –όπως έχω ξαναπεί- φύλακας άγγελος της ακεραιότητας του σκάφους. Επι πλέον, η σαγρέ-καραμελιζέ επιφάνεια που προκύπτει μοιάζει φιλική στις ανακλάσεις του ήχου, χωρίς βέβαια να μπορώ να το αποδείξω αυτό το τελευταίο.
Η μόνη ορατή θυσία λοιπόν φαίνεται να είναι η αισθητική της θέας μέσα από την τρύπα.

Μετά και τη δική σου παρατήρηση λοιπόν, σκέφτομαι να μετριάσω όσο γίνεται την αδιάφορη αίσθηση της λευκότητας της γάζας με ένα-δυό χέρια γομαλάκας (θ' ακολουθήσουν φωτογραφίες…)

Εννοείται ότι αν υπάρχει πειστικότερη αντιπρόταση θα τη δοκίμαζα με χαρά στο επόμενο όργανο.

μην ακους κανεναν...................η λυση της γαζας με ψαροκολλα ειναι η καλυτερη.Εγω το κανω πανω απο 8 χρονια αυτο το συστημα.

[Stergios_lutherie]

Μεσιέ Ζαρκ, μερσί!
…………………………………………….

Πάμε στην ένωση του σκάφους με το μάνικο
…που τη φοβάμαι πλέον λιγότερο αλλά δεν παύω να τη σέβομαι γιατί το 'χω δει ότι δεν συγχωρεί!

Αυτή η ένωση ζήλεψε και θέλει να εμπλουτιστεί με μια μαύρη γραμμή που θα δώσει λέει έμφαση στην περιοχή. Γι αυτό λοιπόν κολλήθηκε με ζωική κόλλα μια φλούδα έβενου πάχους 1,5 χιλιοστού και δουλεύτηκε προσεκτικά ώστε ν' αποτελεί φυσική συνέχεια του σκάφους.
Στη συνέχεια σημαδεύτηκε με το φημισμένο άσπρο μολύβι το τραπέζιο της χελιδονοουράς που θ' απομακρυνθεί.

[Stergios_lutherie]

Μετά ακολουθεί ξάπλωμα του σκάφους μπρούμυτα και βίδωμα στο jig που λέγαμε προηγουμένως ότι χρησιμοποιήθηκε και για το ξύρισμα του τάκου.

Σε πρώτη φάση: Το σύστημα jig/σκάφος περνάει από το δισκοπρίονο του πάγκου για ένα χοντρό ορθογωνικό άδειασμα του μόρσου ώστε αμέσως μετά η δουλειά του ρούτερ (που θα διαμορφώσει το ορθογωνικό άδειασμα σε τραπεζοειδές) να γίνει ελαφρύτερη-ευκολότερη-ακριβέστερη.

[Stergios_lutherie]

Τώρα που το θηλυκό μόρσο είναι έτοιμο (τα θηλυκά προηγούνται) γίνεται και η διαμόρφωση του αρσενικού.

Αντίστοιχα όπως και με το θηλυκό, η δουλειά ξεκινάει διαμορφώνοντας το μόρσο ορθογωνικά στην κορδέλα με πολύ προσοχή για ν' ακολουθήσει αμέσως μετά η τραπεζοειδής διαμόρφωση στον πάγκο του ρούτερ, απομειώνοντάς το προσεκτικά.