Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Νοέμβριος 20, 2019, 05:11:57 μμ
Το 6ο μπουζούκι του κιθαρίστα θα έχει κανα-δυό νεωτερισμούς. Η παρουσίαση της κατασκευής του θα γίνει σε δόσεις καθώς αυτή θα εξελίσσεται και ίσως πάρει κάποια έκταση επειδή κάπως θα επεκταθεί σε λεπτομέρειες που μπορεί συχνά να περνάνε απαρατήρητες…
Θα ήθελα επίσης να διευκρινίσω μεγαλόφωνα ότι δεν είμαι κάτοχος καμίας οργανοποιητικής οικουμενικής αλήθειας και ότι όλα όσα γράφονται εδώ απηχούν συμπεράσματα και θραύσματα γνώσεων που αποκτήθηκαν μέσα από προσωπικές -συχνά τραυματικές- κατασκευαστικές περιπέτειες και που συμπληρώνονται τακτικά από απέραντες κρουαζιέρες στο διαδίκτυο. Για κάθε τι λοιπόν που αναφέρω, είμαι πεπεισμένος ότι πάντα υπάρχει (ή θα υπάρξει) μια εναλλακτική ή και καλύτερη προσέγγιση που απλώς δεν μου είναι γνωστή.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Νοέμβριος 20, 2019, 05:16:12 μμ
Μαθαίνω ωστόσο, ότι ο διακεκριμένος Ervin Somogyi το επαινεί συγκρίνοντας τις ηχητικές του ιδιότητες το με το βραζιλιάνικο παλίσσανδρο https://esomogyi.com/using-wenge-as-a-guitar-wood/, (https://esomogyi.com/using-wenge-as-a-guitar-wood/,) ο γνωστός Dana Bourgeois το ίδιο https://bourgeoisguitars.net/tonewoods-htm/, (https://bourgeoisguitars.net/tonewoods-htm/,) ο δε ταπεινός πρωταθλητής Stefan Sobell κατασκευάζει τα μανίκια για τις φημισμένες κιθάρες του σχεδόν αποκλειστικά από βένγκε τα τελευταία χρόνια http://www.sobellguitars.com/wood/ (http://www.sobellguitars.com/wood/) κάνοντας κι αυτός τη σύγκριση με το βραζιλιάνικο παλίσσανδρο και επαινώντας την αντοχή του για χρήση στο μάνικο. Και όλοι τους βέβαια συμφωνούν ότι η κατεργασία του είναι δύσκολη και ντελικάτη, ότι είναι "εύθραυστο" (brittle) σαν το γυαλί (χαρακτηριστικό που συμβάλλει απ' ότι φαίνεται στις ελκυστικές ηχητικές του ιδιότητες) και ότι το φινίρισμά του είναι επίσης μπελάς εξ' αιτίας των μεγάλων πόρων του.
Το μπουζούκι του κιθαρίστα δε θα μπορούσε ν' αγνοήσει αυτή την πρόκληση, έτσι λοιπόν το μάνικο του 6ου θα είναι από βέγκε (Θεού θέλοντος - καιρού επιτρέποντος…)
Βρήκα στο διαδίκτυο https://www.wood-database.com/wenge/ (https://www.wood-database.com/wenge/) ότι το ειδικό βάρος του βέγκε κυμαίνεται στα 870 kg/m3 αλλά αυτό που προμηθεύτηκα υπολόγισα ότι έχει ειδ. βάρος 680 kg/m3, δηλαδή σημαντικά ελαφρύτερο από το προβλεπόμενο. Ίσως λόγω της παλαιότητας; –δεν ξέρω, αλλά βολεύει πολύ καλύτερα.
Μαζί με την παρτίδα του βέγκε πήρα και ένα καδρόνι Βραζιλιάνικο pau amarello (δεν το 'ξερα καθόλου αυτό το ξύλο) που είναι γνωστό και σαν yellow-heart. Το χρώμα του είναι φωτεινότατο κίτρινο, κουδουνίζει κι αυτό εντυπωσιακά και είναι αρκετά βαρύ, το μέτρησα στα 850 kg/m3.
Ξεκίνησα λοιπόν την κατασκευή για δύο μανίκια, ένα από βέγκε κι ένα από pau-amarello, ενσωματώνοντας στην κατασκευή τη βέργα από ανθρακονήματα κολλώντας τη στο κεντρικό σύμπλεγμα απ' την αρχή με συμβατική ξυλόκολλα κι όχι σκάβοντας εκ των υστέρων και κολλώντας τη στη συνέχεια με εποξεική κόλλα.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Νοέμβριος 20, 2019, 05:22:43 μμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Νοέμβριος 20, 2019, 05:25:08 μμ
Αποστολή από: sakkalis στις Νοέμβριος 20, 2019, 05:30:28 μμ
Είμαι βέβαιος πως μια ακόμα υπέροχη κατασκευή ξεκίνησε. Αναμένουμε με άγωνια την συνέχεια. Να είσαι πάντα καλά Στέργιο.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Νοέμβριος 20, 2019, 05:31:33 μμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Νοέμβριος 20, 2019, 05:33:05 μμ
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Νοέμβριος 20, 2019, 05:59:14 μμ
Κατασταλαγμένες δοκιμασμένες γνώσεις , τόλμη και αποφασιστικότητα σε συνδυασμό με
μελέτη απέναντι στην τεχνική πρόκληση για το ξύλο βένγκε , υποδειγματική απολαυστική παρουσίαση !
What else ?
Θα το παρακολουθώ με ζωηρό ενδιαφέρον
Αποστολή από: steliosguitar στις Νοέμβριος 20, 2019, 06:16:06 μμ
αυτο ειναι καταπληκτικο βεγκε! {celebrate005}
εχω παρει ενα τσουβαλι κροκεν με σταφυδα, καφε διπλοτριπλο κουπατο, και περιμενω την συνεχεια
Αποστολή από: georgalasg στις Νοέμβριος 20, 2019, 09:21:34 μμ
Το βαρος του μανικου ειναι ενταξει; Δεν ειναι βαρυ σε σχεση με τα προηγουμενα μπουζουκια;
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Νοέμβριος 20, 2019, 09:31:19 μμ
Το μικρό ημικύκλιο που σημαδεύεται στην άκρη του είναι αρκετά μικρότερο από το προβλεπόμενο. Η διάμετρός του τυχαίνει να είναι τώρα κάπου στα 16 χιλιοστά όπως το μέτρησα. Όταν κολληθούνε οι ντούγιες και τα φιλέτα θα μεγαλώσει κατά (2Χ2,5=) 5 χιλιοστα και κατόπιν θα κοπεί προσεκτικά ξακρίζοντας μαζί και τα περισσέματα από ντούγιες και φιλέτα, έτσι ώστε η τελική διάμετρος του ημικύκλιου να μεγαλώσει και να φτάσει όσο είναι το φάρδος της ταστιέρας στο ύψος του 18ου τάστου (στην ένωση), δηλαδή στα 33 χιλιοστα με βάση την ταστιέρα που χρησιμοποιώ.
Συγνώμη βέβαια κι αν κατάλαβα καλά , αλλά 16 + 5 = 21 mm μέχρι τα 33 mm που θέλουμε τι θα κάνουμε ?
Αποστολή από: Γιώργος Χ. στις Νοέμβριος 20, 2019, 09:48:48 μμ
Αποστολή από: georgalasg στις Νοέμβριος 20, 2019, 09:51:58 μμ
Οταν θα κοπει θα πρεπει να εχει το παχος του μανικου λογικα. 25 με 26;
Αποστολή από: ΚαΠα στις Νοέμβριος 20, 2019, 10:01:33 μμ
Την πιο ωραία "μαστορίστικη" κοπή τάκου την έχω δει στο παρακάτω βίντεο από τον Θεόφιλο Μπρά. Το βίντεο είναι παλαιό και αρκετά σκοτεινό. Αλλά ο μάστορας φαίνεται καθαρά πως κόβει με αριστοτεχνικό τρόπο ένα τάκο σε πολύ λίγο χρόνο (γύρω στο 3ο λεπτό του βίντεο). Αλλά που να τον φτάσουμε εμείς! ..... Θέλει άπειρες ώρες πτήσης και δεξιότητες που μακάρι κάποτε να αποκτήσω.
https://www.youtube.com/watch?v=7OFwwQdgklU (https://www.youtube.com/watch?v=7OFwwQdgklU)
ΥΓ
ΠΡΟΣΟΧΗ!!!! Αν κάποιος επιχειρήσει αυτές τις λοξές κοπές που κάνει ο Μπράς, θέλει άπειρη προσοχή. Γλυστράει το άτιμο. Την έχω πατήσει και γλύτωσα το δάχτυλό μου ελάχιστα πριν το κόψω με την κορδέλα.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Νοέμβριος 21, 2019, 01:31:02 πμ
μέχρι τα 33 mm που θέλουμε τι θα κάνουμε ?Ιωσήφ θα κόψουμε. Και όσο κόβουμε τόσο θα μεγαλώνει η διατομή γιατί είναι κωνική (για την ακρίβεια ημι-κωνική, το λέω καλα?)
Το βαρος του μανικου ειναι ενταξει; Δεν ειναι βαρυ σε σχεση με τα προηγουμενα μπουζουκια;Είναι ελάχιστα βαρύτερο. Το σφεντάμι που μπήκε στα προηγούμενα όργανα έχει 0,64gr/cm3, και το βέγκε που δουλεύω τώρα έχει 0,68gr/cm3. Ισως όμως λεπτύνω λίγο περισσότερο το μάνικο οπότε ελπίζω να πατσίσει.
Αληθεια τι υψος εχει τωρα που ειναι στενο και ποσο οταν θα κοπει;Γιώργο, τώρα που είναι μικρό έχει ύψος 9-10 χιλιοστά. Όταν μπουνε οι ντούγιες και κοπεί, φροντίζω να έχει κάπου 18 χιλιοστά ύψος. Μετά, αφού κολληθεί και το μάνικο, θα το κατεβάσω λίγο-λίγο τρώγωντας από το πάχος που έχουν οι ντούγιες για να το συμπεθεριάσω με το μάνικο. Απομένει στο τέλος ένα πάχος μάνικου 16,5-17 χιλιοστά. Μαζί με την ταστιέρα 7 χιλιοστών, το μάνικο καταλήγει να έχει 23,5 έως 24 και κάτι χιλιοστά ύψος στην ένωση. Αυτή είναι η μανιέρα μου για την ώρα αλλά δεν ξέρω αν θα κανω το ίδιο και αύριο ...
Οταν θα κοπει θα πρεπει να εχει το παχος του μανικου λογικα. 25 με 26;
Την πιο ωραία "μαστορίστικη" κοπή τάκου την έχω δει στο παρακάτω βίντεο από τον Θεόφιλο Μπρά.Είδα την κοπή με ανοιχτό το στόμα! Ο άνθρωπος έκανε σε δευτερόλεπτα το θηλυκό μόρσο από την αρχή-αρχή και το χρησιμοποίησε για να μπήξει και μια λαβή για να κόψει στο φτερό τα χοντράδια του τάκου στην κορδέλα. Μεγαλοφυές!
Αποστολή από: Νάσος στις Νοέμβριος 21, 2019, 07:05:08 πμ
Και επειδή είσαι κιθαρίστας και εγώ έχω την υποχρέωση τώρα πλέον να φτιάξω ένα μπουζούκι με τα κερδισμένα ξύλα από τις εκθέσεις, λέω να χρησιμοποιήσω τις περιγραφές σου γι αυτό
Πόσα εκατοστά η βέργα από ανθρακονήματα
Πάντως επειδή τα ξύλα που θα βάλεις στο μανίκι ειναι βαριά μήπως γέρνει προς τα εκεί?
Αποστολή από: ΖΑΡΚΑΔΑΣ ΚΩΣΤΑΣ στις Νοέμβριος 21, 2019, 07:47:03 πμ
Όλα πολύ ωραία Στέργιε. Η κοπή του τάκου πολύ ενδιαφέρουσα. Συμφωνώ ότι είναι το βασικότερο στοιχείο μιας κατασκευής. Οπότε αξίζει να αφιερώσει κανείς χρόνο.
Την πιο ωραία "μαστορίστικη" κοπή τάκου την έχω δει στο παρακάτω βίντεο από τον Θεόφιλο Μπρά. Το βίντεο είναι παλαιό και αρκετά σκοτεινό. Αλλά ο μάστορας φαίνεται καθαρά πως κόβει με αριστοτεχνικό τρόπο ένα τάκο σε πολύ λίγο χρόνο (γύρω στο 3ο λεπτό του βίντεο). Αλλά που να τον φτάσουμε εμείς! ..... Θέλει άπειρες ώρες πτήσης και δεξιότητες που μακάρι κάποτε να αποκτήσω.
https://www.youtube.com/watch?v=7OFwwQdgklU (https://www.youtube.com/watch?v=7OFwwQdgklU)
ΥΓ
ΠΡΟΣΟΧΗ!!!! Αν κάποιος επιχειρήσει αυτές τις λοξές κοπές που κάνει ο Μπράς, θέλει άπειρη προσοχή. Γλυστράει το άτιμο. Την έχω πατήσει και γλύτωσα το δάχτυλό μου ελάχιστα πριν το κόψω με την κορδέλα.
πρεπει να το εχω δει εδω και μια δεκαετια το βιντεο αυτο.Μιλαμε πρεπει να ειναι αρχαιο αφου ο Τσιαμουλης που παιζει το λαουτο ειναι σχεδον παιδακι.
Αποστολή από: georgalasg στις Νοέμβριος 21, 2019, 09:36:41 πμ
Επομενως θα προκύπτουν ερωτησεις απο ολους μας. ;D ;)
Αυτο που μου ηρθε τωρα είναι το εξης:
Το ανθρακονημα πως το δουλευεις; Πχ αν θελησεις να πειραξεις το μανικο. Το γυαλοχαρτίζεις; Το περνας με ροκανι, πλανη;
Πως το εκανες ορθογωνιο παραλληλογραμμο; Πως εκανες την κοπη για το καράολο; Το δουλευεις σαν να είναι ενα σκληρο ξυλο;
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Νοέμβριος 21, 2019, 10:22:21 πμ
Μπράβο ΣτέργιεΝάσο Ευχαριστώ!
Και επειδή είσαι κιθαρίστας και εγώ έχω την υποχρέωση τώρα πλέον να φτιάξω ένα μπουζούκι με τα κερδισμένα ξύλα από τις εκθέσεις, λέω να χρησιμοποιήσω τις περιγραφές σου γι αυτό
Πόσα εκατοστά η βέργα από ανθρακονήματα
Πάντως επειδή τα ξύλα που θα βάλεις στο μανίκι ειναι βαριά μήπως γέρνει προς τα εκεί?
Άντε να δούμε και το μπουζούκι του ηλεκτρικού κιθαρίστα...
Η βέργα είναι 50 εκατοστα και ενσωματώνεται σε μάνικο (που εμένα τουλάχιστον με βολεύει να είναι) 53-55 εκατοστα. Το ελλείπον τμήμα της είναι προς τη μεριά που θα γίνει η φαλτσοκοπή για να ενωθεί με το καράολο οπότε στην πράξη δε με ενοχλεί το κοντύτερο μήκος.
Το βάρος του βέγκε που έχω δε με προβληματίζει και πολύ γιατι είναι συγκρίσιμο με το σφεντάμι που ήδη χρησιμοποιώ.
Το ανθρακονημα πως το δουλευεις; Πχ αν θελησεις να πειραξεις το μανικο. Το γυαλοχαρτίζεις; Το περνας με ροκανι, πλανη;Το ανθρακόνημα δουλεύεται ΔΥΣΚΟΛΑ και στομώνει τα εργαλεία >:( Θέλει μάλιστα πολύ προσοχή στη σκόνη του. Δουλεύεται πάντα με μάσκα! Βγάζει και κακές αγκίδες!
Πως το εκανες ορθογωνιο παραλληλογραμμο; Πως εκανες την κοπη για το καράολο; Το δουλευεις σαν να είναι ενα σκληρο ξυλο;
Τη φαλτσοκοπή την κάνω στο δισκοπρίονο πάγκου με δίσκο για αλουμίνια (και πάλι έχω έγνοια). Ροκάνι-πλάνη δεν παίζουν θα στομώσουν κατευθείαν!
Μας μένει το γυαλόχαρτο. Εγώ το κανονίζω με τη γυαλοχαρτιέρα (drum sander) που έχω.
Για το κόψιμο παίζει και το σιδηροπρίονο.
Αποστολή από: Νικηφορος στις Νοέμβριος 21, 2019, 10:34:35 πμ
Κι εγω το λατρευω το βεγκε , πολυ σταθερο ξυλο και συνηθως τοσο ισοβενο που σε εμπνει για μανικο. Εχω απο καιρο ενα παλιο δοκαρι και το χρησιμοποιω για κοντρες, αλλα και ταστιερες. Εχει βεβαια και αρνητικα, οπως λες οι αγκιδες του ειναι θανατος και εχει κατι πορους μεγαλους και μακρουλους, που αντε να τους κλεισεις. Ασε την γκρινια των ξυλουργων οταν τους το παω για κοψιμο (με το δικιο τους).
Οσο για το βαρος...το ανθρακονημα που ειναι ελαφρυ, φανταζομαι θα ρεφαρει το βαρος των ξυλων.
Καλα τελειωματα (για την επιτυχια δεν ευχομαι...ειναι δεδομενη).
Αποστολή από: oscar στις Νοέμβριος 21, 2019, 10:40:07 πμ
Πολύ ωραία και καθαρή δουλειά.
Θέλω μόνο να επισημάνω πως πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί με την κατεργασία των ανθρακονημάτων, καθώς απαγορεύεται δια ροπάλου η εισπνοή της σκόνης που παράγεται.
edit: τώρα είδα πως το έχεις ήδη αναφέρει
Αποστολή από: kostaslaouto στις Νοέμβριος 22, 2019, 11:31:21 μμ
ευχαριστω
Αποστολή από: steliosguitar στις Νοέμβριος 23, 2019, 07:24:27 πμ
Αποστολή από: Γιώργος Χ. στις Νοέμβριος 23, 2019, 09:07:48 πμ
Στέργιο εσύ εννοείται ότι θα πετύχεις τέλεια επιφάνεια και αναμένω να δω τον τρόπο! :)
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Νοέμβριος 23, 2019, 11:03:02 πμ
Ο τακος απο τι ξυλο ειναι ???? ποσο βαρος εχει??
Κώστα, ο τάκος είναι από Cedrela odorata. Ο Maderas Barber το εμπορεύεται με το όνομα Honduras Cedar και είναι γνωστό και σαν Spanish cedar. Το βάρος του μόλις το μέτρησα στα 0,42gr/cm3.
να ρωτησω, τα νερα στον τακο πως "πρεπει" να ειναι;
Στέλιο, τα νερά του τάκου προβλέπονται κάθετα στον άξονα του μάνικου. Το έμαθα από το Λάμπρο και το Μάνο εδώ: http://www.luthier.gr/index.php?topic=3576.msg62533#msg62533 (http://www.luthier.gr/index.php?topic=3576.msg62533#msg62533)
Στέργιο εσύ εννοείται ότι θα πετύχεις τέλεια επιφάνεια και αναμένω να δω τον τρόπο! :)
Γιώργο αναμένω και ‘γω να δω τον τρόπο…! {music024}
Αποστολή από: Nikos στις Νοέμβριος 24, 2019, 10:11:00 μμ
Αποστολή από: kostaslaouto στις Νοέμβριος 24, 2019, 10:31:08 μμ
Νομίζω ότι είναι λίγο βαρύ αλλά σίγουρα ότι καλύτερο ,μπορεί να θεωρηθεί συνέχεια του μανικου
Σου εύχομαι καλή επιτυχία
Αποστολή από: steliosguitar στις Νοέμβριος 25, 2019, 08:01:51 πμ
καλη συνεχεια, που θεωρειται δεδομενη!
Αποστολή από: john 2004 στις Νοέμβριος 25, 2019, 10:16:12 πμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Νοέμβριος 25, 2019, 12:40:40 μμ
κατι δεν μου κολλαει καλα με αυτα τα νερα...
Δεν σου κολλάει γιατί απλά είναι λάθος. Τα θέλουμε κάθετα προς το μανίκι, αλλά και κάθετα προς την επιφάνεια του καπακιού. Όπως θα πρέπει να είναι τα νερά στα καμαρια.
Στέλιο και Γιάννη, επί της αρχής έχετε δίκιο.
Αλλά ας βάλουμε τα δεδομένα στη σειρά κι ας προσπαθήσουμε να αποσαφηνίσουμε το ρίσκο:
Οι τάκοι πωλούνται "όπως είναι" από τον προμηθευτή. Κάποιοι από αυτούς δεν είναι ακτινικά κομμένοι όπως ο εν λόγω.
Αλλά, τουλάχιστον η δική μου μέχρι τώρα εμπειρία είναι ότι η Cedrela odorata συμπεριφέρεται "ισότροπα" (όσο ισότροπο τέλος πάντων μπορεί να είναι ένα ξύλο) ώστε το όποιο φαινόμενο παραμόρφωσης μαντεύω ότι δεν θα είναι ιδιαίτερα προβεβλημένο προς τη μια ή προς την άλλη κατεύθυνση.
Μια άλλη πιθανή παρενέργεια θα μπορούσε να είναι η ανισόρροπη παραμόρφωσή του αν εκτεθεί σε περιβάλλον αυξημένης υγρασίας. Αλλά ο τάκος (θα) είναι φινιρισμένος, προστατευμένος δηλαδή από την υγρασία από όλες τις πλευρές του, οπότε δεν ανησυχώ.
Εν τέλει λοιπόν, δεν μπορώ να φανταστώ κάποιο πραγματικό κίνδυνο από το γεγονός ότι τα νερά του δεν είναι κάθετα προς το καπάκι και περιορίζω την αυστηρότητά μου στην ακρίβεια του σχήματος του τάκου.
Αλλά επειδή δεν έχει ακόμα αρχίσει η οικοδόμηση του σκάφους, αν εξακολουθείτε να διαβλέπετε κάποιο πραγματικό κίνδυνο στον τάκο, εξηγήστε μου και αν είναι εμφανές ότι κάπου κάνω λάθος στα παραπάνω δε θα διστάσω να τον αλλάξω με κάποιον καλύτερο.
………………………………………………………………
Με την ευκαιρία, μιλώντας για ακτινική κοπή, χθες ετοίμασα ένα κομμάτι παντούκ από το οποίο θα κατασκευαστούν οι επόμενες κόντρες για τη βέργα του μάνικου. Το να είσαι μέρος του μάνικου πιστεύω ότι είναι μια σοβαρή αποστολή αντοχής όπου η αριστεία είναι απαραίτητη!
Όπως φαίνεται στη φωτογραφία, όχι μόνο η κοπή είναι ακτινική (quartersawn) αλλά απομακρύνθηκαν και δυο σφηνοειδή κομμάτια από τις πλευρές ώστε να απομείνουν τελικά όσο γίνεται παράλληλα νερά στο κομμάτι και να μη διακόπτονται όταν κοπούν σε λωρίδες. Έτσι περιορίζεται δηλαδή το φαινόμενο run-out http://www.lutherie.net/frankford.runout.html. (http://www.lutherie.net/frankford.runout.html.)
Η ίδια λοιπόν αρχή της αναζήτησης της απόλυτης ακτινικής κοπής εκτιμώ ότι μπορεί να εφαρμόζεται με διάφορους βαθμούς αυστηρότητας, ανάλογα με τα δεδομένα και τις ανάγκες.
Αποστολή από: john 2004 στις Νοέμβριος 25, 2019, 01:50:09 μμ
Το οτι ειναι ομως παρα πολυ καλο ξυλο δεν παει να πει οτι το βαζουμε οπως θελουμε. Για εμενα η τελευταια φωτογραφια με γυαλισμενο τον τακο, που φαινονται τα νερα απο το πλαι, λεει "ειμαι υποψηφιος για ξεκολλημα!"
Κυριε Στεργιε στο θεμα που παραθεσατε πιο πανω ο Μανος περιγραφει ακριβως πως πρεπει να ειναι τα νερα του τακου, και μαλιστα επειδη αναφεροταν σε ανθρωπο που βρησκεται στην πρωτη του κατασκευη, του εχει και ενα κατατοπιστικοτατο σκιτσο.
Νομιζω ο Μανος ειναι και ο καταλληλοτερος
βαση εμπειριας, μιας και εχει αντιμετωπισει πολλες τετοιες περιπτωσεις, να μας πει αν ειναι σε ανεκτα επιπεδα η χρειαζεται παρεμβασεις η ακομα και αλλαγη.
Δεν λεω με σιγουρια οτι θα εχει προβλημα, ουτε και κανενας μπορει να το πει, ουτε οτι δεν εχω χρησημοποιησει ξυλα με οχι ακριβως τα νερα που πρεπει. Αλλα εδω νομιζω ειμαστε πολυ περα απο το οχι ακριβως.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Νοέμβριος 27, 2019, 12:24:14 μμ
Ας δούμε πρώτα το βάρος. Η cedrela odorata (ή ισπανικός κέδρος ή κέδρος Ονδούρας, που στην πραγματικότητα είναι κάθε άλλο παρά κέδρος αλλά συγγενεύει περισσότερο με το μαόνι) μέτρησα -από τα κομμάτια που έχω- ότι έχει ειδικό βάρος 0,42gr/cm3 που το βρίσκω πολύ ελαφρύ. Για μια άμεση σύγκριση, το έλατο (πολύ ελαφρύ που όμως δε μας κάνει για τη δουλειά) είναι στα 0,4 gr/cm3. Επειδή αναφέρθηκε νωρίτερα από τον Κώστα και το Γιάννη ότι η cedrela odorata είναι μάλλον βαρύ ξύλο για τη δουλειά του τάκου, αναρωτιέμαι μήπως μου ξεφεύγει κάποιο ξύλο που είναι ελαφρύτερο. Το φλαμούρι για παράδειγμα είναι σαφώς βαρύτερο, στα 0,5 gr/cm3. Αναμένω λοιπόν κάποια αντιπρόταση αν υπάρχει.
........................................................
Ας έλθουμε τώρα και στην κατεύθυνση που έχουν τα νερά. Ο Μάνος είχε την ευγενή καλοσύνη να επικοινωνήσει μαζί μου και από τα λεγόμενά του ("αν δεν είχε αναφερθεί ούτε που θα το είχα προσέξει") δεν διέγνωσα κάποιο κόκκινο λαμπάκι ν' αναβοσβήνει. Αναφέρθηκε χλιαρά στο ενδεχόμενο ενίσχυσης αλλά όπως κατάλαβα άφησε την ευθύνη της επιλογής σ' εμένα. Μάνο σ' ευχαριστώ!
Έβαλα λοιπόν τις επιλογές που είχα κυριολεκτικά πάνω στο τραπέζι για σύγκριση.
Ετοίμασα ένα κομμάτι κόντρα πλακέ για μια ενδεχόμενη ενίσχυση κι έβαλα δίπλα και ένα καινούργιο κομμάτι για ενδεχόμενη αντικατάσταση του τάκου.
Φίλοι μου, δεν διέκρινα κάποια ουσιαστική προστιθέμενη αξία αν φύτευα την ενίσχυση από κόντρα πλακέ. Ίσως μάλιστα να έκανα και ζημιά αν το επιχειρούσα. Από την άλλη, πέραν του θεωρητικού μέρους της καθετότητας των νερών, στην πράξη δεν κατάφερα να μαντέψω με ποιό τρόπο θα μπορούσε να αστοχήσει ο τάκος όπως έχει κατασκευαστεί και πιστέψτε με προσπάθησα αρκετά.
Εύλογα λοιπόν, δεν εξετάζω την κατασκευή καινούργιου τάκου πετώντας στα σκουπίδια υλικό και την μέχρι τώρα εργασία, απλώς και μόνο χάριν της επιδίωξης της απόλυτης θεωρητικής καθαρότητας στην πράξη. Είμαι πλέον σε μια ηλικία που έχω μάθει –όχι χωρίς κόστος- ότι αυτή η καθαρότητα δεν υπάρχει...
Με όλο το σεβασμό λοιπόν προς τους συναδέλφους με περισσότερη οργανοποιητική εμπειρία από μένα, αν δεν υπάρξει κάποιος λεπτομερής και πειστικός αντίλογος, η κατασκευή θα προχωρήσει με τον τάκο όπως είναι.
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Νοέμβριος 27, 2019, 12:36:37 μμ
Αποστολή από: steliosguitar στις Νοέμβριος 27, 2019, 02:07:15 μμ
το τακουνι στη κιθαρα πρεπει να χει τα νερα ισοβενα και ετσι πρεπει να ειναι, διοτι οταν ειναι αλλιως εχει προβλημα εκει και σκιζεται το ξυλο και οι χορδες πανε στο θεο (εχω επισκευασει... δεκαδες, μπορει να χω φτασει πλεον και τριψηφιο αριθμο...) χωρις το σκισιμο ομως να προχωραει εσωτερικα διοτικτατιεται απο τα πλαϊνα της
στο μπουζουκι δεν ξερω πως ειναι, δεν εχω ιδεα
Αποστολή από: Μάνος Τουρπάλης στις Νοέμβριος 27, 2019, 03:20:21 μμ
"αν δεν είχε αναφερθεί ούτε που θα το είχα προσέξει"
όντως έτσι το είπα.
Επιπλέον, δεν έχω την εμπειρία που μου αποδίδει ο Γιάννης (κολακεύομαι, αλλά δεν την έχω), και για το συγκεκριμένο ζήτημα δεν έχω άποψη.
Αποστολή από: steliosguitar στις Νοέμβριος 29, 2019, 08:14:44 πμ
αν ειναι αλλιως π.χ. ετσι , εγω αποφευγω να το βαλω:
βεβαια οπως ειπε κ ο γιαννης απανω, αυτο δεν σημαινει οτι δεν εχω βαλει και με οχι καθετα νερα αλλα σχεδον σε 40-45 μοιρες... ελπιζωντας μην γινει τιποτε κρατσακρουτσα εκει... (η τα βαζω σε πισω τακο, που εχει η κιθαρα, που δενει πλαϊνα με πλατη-καπακι...)
Αποστολή από: Nikos στις Νοέμβριος 29, 2019, 11:09:07 πμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Νοέμβριος 29, 2019, 11:52:12 μμ
Χωρίς πλάκα τώρα, ευχαριστώ όσους ασχολήθηκαν μ’ αυτό τον τάκο (Στέλιο, Γιάννη, Μάνο μα και Ιωσήφ με τα προσωπικά του μηνυματα) που δείχνει εν τέλει και το βαθμό έγνοιας και αλληλοβοήθειας που επικρατεί σ’ αυτό το φόρουμ.
Έστω κι αν όπως πιστεύω, το θέμα σήκωσε λιγη περισσότερη σκόνη απ΄όση του αναλογούσε.
Αποστολή από: steliosguitar στις Νοέμβριος 30, 2019, 07:07:27 πμ
τα κακά στόματα;D κοιτα κατι δονταρες που εχω! {celebrate015}
εγω τουλαχιστον, με αυτα που γραφω ειναι για να σας παιδευω... :021:
αν δεις τα δικα μου, ξυλεια-νερα κλπ θα γελας, ολα ειναι στο μεγαλο καλαθι, ενα βημα πριν το τζακι... :banghead:
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Δεκέμβριος 16, 2019, 11:25:19 πμ
Το βέγκε παρουσιάζει πρόσθετη δυσκολία στο σημάδεμα γιατί το νορμάλ μολύβι δε φαίνεται καλά (δεν έχω ακόμη ένα άσπρο μολύβι αρκετά σκληρό αλλά βρήκα ένα και παράγγειλα…)
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Δεκέμβριος 16, 2019, 11:25:59 πμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Δεκέμβριος 16, 2019, 11:27:11 πμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Δεκέμβριος 16, 2019, 11:27:46 πμ
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Δεκέμβριος 16, 2019, 11:36:28 πμ
Στο μεταξύ το καράολο προχώρησε.
Το βέγκε παρουσιάζει πρόσθετη δυσκολία στο σημάδεμα γιατί το νορμάλ μολύβι δε φαίνεται καλά (δεν έχω ακόμη ένα άσπρο μολύβι αρκετά σκληρό αλλά βρήκα ένα και παράγγειλα…)
Γειά σου Στέργιε με τα ωραία σου ! :)
Για άσπρο μολύβι και μάλιστα αρκετά σκληρό νομίζω ότι είμαστε αρκετοί που το χρειαζόμαστε ... {celebrate016} ... Αν θέλεις φώτισέ μας ...
Αποστολή από: Γιώργος Χ. στις Δεκέμβριος 16, 2019, 01:27:43 μμ
Αποστολή από: oscar στις Δεκέμβριος 16, 2019, 01:44:27 μμ
Όμορφα πράγματα βλέπω Στέργιε {celebrate004}
Ωραία και περιγραφική ανάλυση της κατασκευής !
Καλή συνέχεια.
Αποστολή από: George45 στις Δεκέμβριος 16, 2019, 02:38:45 μμ
Αποστολή από: oscar στις Δεκέμβριος 16, 2019, 04:16:41 μμ
Αποστολή από: Γιωργος π στις Δεκέμβριος 16, 2019, 06:47:35 μμ
Αποστολή από: steliosguitar στις Δεκέμβριος 16, 2019, 08:00:22 μμ
πω πω πω μανουλομάνουλα (https://www.youtube.com/watch?v=WYeQgLYUw4A[/url) τα ξυλα.
Αποστολή από: steliosguitar στις Δεκέμβριος 16, 2019, 08:05:13 μμ
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Δεκέμβριος 16, 2019, 09:31:50 μμ
Αποστολή από: ΖΑΡΚΑΔΑΣ ΚΩΣΤΑΣ στις Δεκέμβριος 16, 2019, 09:34:25 μμ
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Δεκέμβριος 16, 2019, 09:40:32 μμ
σιγουρα υπαρχει μαρκαδορακι ασπρο η ασημενιο με λεπτη μυτουλα
Εσύ ειδικά μη λες τίποτα..... ;) Πρώτα θα κάνεις δήλωση μετανοίας...χαχαχαχαχα.
Πέρα απ την πλάκα...Κώστα είχα πάρει κάτι μαρκαδοράκια με λεπτή μύτη αλλά αποδείχτηκε άνθρακες ο θησαυρός....δεν έγραφαν πάνω στον έβενο που ήθελα...ταστιέρες κλπ...Έβρισκα με χοντρή μύτη αλλά δεν έκαναν για λεπτό μαρκάρισμα. ίσως υπάρχει κάτι αλλά εγώ ακόμα δεν το έχω βρει...
Αποστολή από: Γιωργος π στις Δεκέμβριος 16, 2019, 09:43:11 μμ
Πιστεύω κάνουν και για ξύλο.
Έχω στο χωριό, όταν πάω θα δοκιμάσω
Αποστολή από: ΖΑΡΚΑΔΑΣ ΚΩΣΤΑΣ στις Δεκέμβριος 16, 2019, 09:45:05 μμ
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Δεκέμβριος 16, 2019, 09:47:04 μμ
Υπάρχουν και μάρμαρα ψημένα τα οποία σημαδεύουν οι λαμαριναδες - σιδεραδες επάνω στα μεταλα- σίδερα για να τα κόψουν.
Πιστεύω κάνουν και για ξύλο.
Έχω στο χωριό, όταν πάω θα δοκιμάσω
Γιώργο δες το και πες μας ....Αν και ο σκοπός εδώ είναι να βρεθεί κάτι που να έχει και λεπτή μύτη όπως ένα καλά ξυσμένο μολύβι και να γράφει...σημαδεύει πάνω στα σκούρα ξύλα...Είχα βρει άσπρο μαρκαδόρο που έγραφε καλά αλλά ήταν πολύ χοντρή η μύτη και δεν κάνει για σημάδεμα ψιλό.
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Δεκέμβριος 16, 2019, 09:47:51 μμ
ρε παιδια ειναι απλα τα πραγματα..................................στρωνουμε χαρτοταινια επανω και γραφουμε με οτι γουσταρουμε
Ε αυτό κάνουμε.... ;)
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Δεκέμβριος 16, 2019, 10:39:04 μμ
- Για το άσπρο μολύβι θα σας πω εντυπώσεις όταν έρθει…
:-*Εσύ έχεις τη φωλιά σου λερωμένη και είσαι όλο γλύκες. Το καψόνι με τον τάκο θα το θυμάμαι και γι’ αυτό μη περιμένεις ούτε μελομακάρονα ούτε κουραμπιέδες από μένα φέτος. …Τέλος πάντων, μόνο σε περιορισμένη ποσότητα.
πω πω πω μανουλομάνουλα (https://www.youtube.com/watch?v=WYeQgLYUw4A[/url) τα ξυλα.
τις δουγες τις αγόρασες έτσι ετοιμες;;Γιώργο άσε το δούλεμα. Αλλά αφού σχολίασες θα πω με την ευκαιρία τον τρόπο που δουλεύω με τις δούγιες (άλλο που δε θέλω και γω!).
Έχω καταλήξει να χρησιμποιώ τρια πατρον για τις ντούγιες.
Ένα πολύ μακρύ αμφοτερόστροφο (συμμετρικό) για τη ντουγομάνα, και δύο ετερόστροφα: ένα μακρύ για τις κολοβές κι ένα κοντότερο για τις μυτερές. Κανένα τους δεν ανταποκρίνεται ακριβώς στο σχήμα που θα έχει τελικά κάθε ντούγια γιατί καμμιά τους δεν είναι ίδια με την άλλη αλλά κατατάσσονται εύκολα σ΄αυτές τις τρεις κατηγορίες και τα πατρόν που είπαμε συνιστούν μια βολική αφετηρία για την κατεργασία τους.
Τις κόβω λοιπόν τις ντούγιες στην κορδέλα, τις απλώνω και διαλέγω λίγο-πολύ τη θέση τους από πριν με βάση το χρώμα, τα νερά τους και τη χρυσαλίδα που εμφανίζουν. Ίσως όχι όλες αλλά σίγουρα αυτές που είναι στη μόστρα.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Δεκέμβριος 16, 2019, 10:41:26 μμ
Αλλά αυτός ο μπελάς τώρα πια είναι παρελθόν. Χρησιμοποιώ και εδώ τον αγαπημένο μου «υγρό πειθαναγκασμό»!
Βρέχουμε το ξύλο, το στριμώχνουμε να πάρει το σχήμα που θέλουμε, αφήνουμε να στεγνώσει (μια-δυο ώρες τουλάχιστο) και όταν ελευθερώσουμε το κομμάτι απ’ το bondage, το σχήμα του είναι πια πολύ κοντά στο επιθυμητό!
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Δεκέμβριος 21, 2019, 03:02:21 μμ
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Δεκέμβριος 21, 2019, 03:21:04 μμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Δεκέμβριος 23, 2019, 12:02:57 μμ
Η αλήθεια είναι ότι δουλεύω όπως περιγράφεις και κάπως έτσι έχω φτιάξει τα προηγούμενα όργανα. Αλλά στην περιοχή όπου η καμπύλη γίνεται πολύ κλειστή, υπάρχουν ένα-δυό ζευγάρια ντούγιες που σχεδόν πάντα μου δημιουργούν πρόβλημα -όχι αξεπέραστο, μα που αφήνει ενοχλητικά ίχνη. Γι’ αυτές τις λίγες απείθαρχες ντούγιες επιφυλάσσω τον «υγρό πειθαναγκασμό» :040:. Τις υπόλοιπες που είναι νομοταγείς τις αφήνω στην ησυχία τους…
...............................................
Το σκάφος έκλεισε. Το ξύλο είναι κερασιά δεκαετίας.
Τα ψωμωμένα φιλέτα (1,2 χιλιοστά) είναι από σφενδάμι. Τα χοντρά φιλέτα (τα είχε σχολιάσει κι ο Ιωσήφ παλιότερα) είναι άλλη μια έμμονη ιδέα μου. Αν έβαζα έτοιμα λεπτά φιλέτα σε πάχος καπλαμά θα γλύτωνα αρκετό μπελά. Αλλά τα χοντρά χειροποίητα τα βρίσκω πιο …πειστικά. Στα δικά μου μάτια δίνουν την εντύπωση ότι συμμετέχουν στη δομή του σκάφους αλλά και δημιουργούν μια εντύπωση αρμονίας στην περιοχή της ένωσης με το μάνικο. Αυτή η επιλογή κοστίζει αρκετό χρόνο για το φτιάξιμο/λύγισμα και κόλλημα ένα-ένα -ξεχωριστά από τις ντούγιες.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Δεκέμβριος 23, 2019, 12:04:57 μμ
….........................................................
Πριν το ξεκαλούπωμα φροντίζω να κάνω δυό δουλίτσες:
Πρώτα χαράσσω με το μολύβι μια «ίσαλο γραμμή» που καθορίζει το υλικό που θα απομακρυνθεί, δηλαδή από τη γραμμή και κάτω.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Δεκέμβριος 23, 2019, 12:07:42 μμ
Αυτή η λαβή είναι ένας ολόπασσος άξονας διαμέτρου 8 χιλιοστών. Αυτός βιδώνεται κατευθείαν και χωρίς άλλη προ-εργασία σε μια τρύπα 7,5 χιλιοστών στην απόληξη του τάκου.
Αυτή η τρύπα χρειάζεται προ-τρύπημα. Γι’ αυτή τη δουλειά το μακρύ και λεπτό τρυπάνι (3 χιλιοστά) δίνει εύκολα την ευθεία με το μάτι -δε θέλει δα και μεγάλη ακρίβεια.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Δεκέμβριος 23, 2019, 12:09:35 μμ
Η λαβή λοιπόν αυτή με βοηθάει πολύ στην κόλληση της κολάντζας (όπως έχω επιλέξει να την κάνω εκτός καλουπιού για καλύτερο έλεγχο της κόλλησης) αλλά και σε άλλες δουλειές όποτε χρειάζεται να κρατήσω σταθερό το σκάφος όσο το δουλεύω. Αυτή την τρύπα της λαβής θα την εξαφανίσει αργότερα το σκάψιμο του θηλυκού μόρσου.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Δεκέμβριος 23, 2019, 12:10:38 μμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Δεκέμβριος 23, 2019, 12:11:22 μμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Δεκέμβριος 23, 2019, 12:12:24 μμ
(συνεχίζεται...)
Αποστολή από: sakkalis στις Δεκέμβριος 23, 2019, 01:03:37 μμ
Αποστολή από: steliosguitar στις Δεκέμβριος 23, 2019, 02:19:51 μμ
αφηνεις παρακαταθηκη!
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Δεκέμβριος 23, 2019, 02:23:23 μμ
συμβάλλουν στην υψηλή ποιότητα των μπουζουκιών που φτιάχνεις και τα καμαρώνουμε ! :)
και μια γνώμη καθαρά προσωπική για τα χοντρά φιλέτα :
Πολύ θα με βόλευε να κρατώ αγκαλιά και να παίζω με ένα δικό σου μπουζούκι με ελαφρώς προεξέχοντα αυτά τα φιλέτα. Δεν θα μου γλίστραγε καθόλου !!!
Αποστολή από: Γιώργος Χ. στις Δεκέμβριος 23, 2019, 03:17:06 μμ
Άψογος όπως πάντα σε όλα! {celebrate004}
Αποστολή από: Νικηφορος στις Δεκέμβριος 23, 2019, 03:41:28 μμ
Σιγουρα προσφερει πολλα ακομα και στους εμπειρους να διαβαζουν τον τροπο που δουλευει ο αλλος.
Αυτο με τα χοντρα φιλετα...λεω να το κλεψω στο επομενο ;D
Θα περιμενα την ιδια λεπτομερη παρουσιαση οταν με το καλο φτασεις στα λουστρα. Νομιζω ολοι τα ζηλεψαμε στην εκθεση.
Αποστολή από: ΚαΠα στις Δεκέμβριος 23, 2019, 05:14:49 μμ
Αποστολή από: konsaw στις Δεκέμβριος 25, 2019, 11:29:30 πμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 03, 2020, 04:36:38 μμ
…...............................................
Ο Κώστας ο Ζαρκάδας ζήτησε τα πατρόν από τις ντούγιες που χρησιμοποιώ. Τα πατρόν αυτά προκύψανε μετά από αρκετές δοκιμές, σφάλματα και διορθώσεις. Διευκρινίζω ότι αντιπροσωπεύουν μόνο τα αρχικά σχήματα από τα οποία -εμένα τουλάχιστον- με βολεύει να ξεκινάω τη διαμόρφωση της κάθε ντούγιας ξεχωριστά. Επισυνάπτονται σε .pdf που πρέπει να εκτυπωθεί σε Α3 -μόλις και μετα βίας χωρέσανε.
Τα τρία πατρόν είναι: Η ντουγομάνα, οι παράπλευρες κεντρικές που είναι κολοβές (ελλειπείς) και οι μικρότερες που είναι μυτερές (πλήρεις). Η ντουγομάνα είναι αμφοτερόστροφη (συμμετρική) και οι άλλες δυο είναι ετερόστροφες (δηλαδή με τη μια πλευρά τους ευθύγραμμη).
Όποιος ενδιαφέρεται σοβαρά για την κατασκευή σκάφους μπουζουκιού μπορεί να βρει εδώ μια πολύ καλή εισαγωγή από τον Αναστάσιο: http://organa-anastasios.blogspot.com/2009/05/blog-post_02.html (http://organa-anastasios.blogspot.com/2009/05/blog-post_02.html) . Θέλει λίγο μελέτη... Τι λίγο δηλαδή, εμένα μου πήρε πολύ!
Υπενθυμίζω ότι χρησιμοποιώ το καλούπι που μας πρόσφερε ο Vagges 2010: http://www.luthier.gr/index.php?topic=3165.0. (http://www.luthier.gr/index.php?topic=3165.0.) Η κατασκευή του συγκεκριμένου σκάφους προβλέπει τρία (3) σημεία σύγκλισης για τις ντούγιες. Βαγγέλη σ’ ευχαριστούμε για άλλη μια φορά -μας λείπει όμως η δημιουργικότητα και η προσφορά σου!
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 06, 2020, 12:04:45 μμ
Η ακρίβεια αυτής της κοπής είναι σημαντική! Όπως ίσως κάποιοι θυμούνται, το κόψιμο γίνεται με τη βοήθεια ενός jig όπου πάνω του ξαπλώνει το σκάφος και βιδώνεται στις υπάρχουσες τρύπες του τάκου. Μπορεί να βιδωθεί σε δυο θέσεις. Σε μια θέση για το κόψιμο του τάκου και σε μια άλλη θέση για το άνοιγμα του μόρσου στο ρούτερ του πάγκου. Προφανώς βέβαια υπάρχουν κι άλλοι τρόποι…
Το κόψιμο στη πράξη είναι ένα πολύ προσεκτικό “ξύρισμα” ώστε να προκύψει στο τέλος ένα πλάτος λίγο μικρότερο από τα 33 χιλιοστά (που είναι και το φάρδος της ταστιέρας που χρησιμοποιώ στο 18ο τάστο). Με την πρόοδο της κατασκευής θα χρειαστούν κι άλλα τέτοια ξυρίσματα...
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 06, 2020, 12:17:36 μμ
Έτσι λοιπόν γεννήθηκε και η λαβή που βιδώνεται στον τάκο. Προσφέρει πανοραμικό έλεγχο σε αντίθεση με την κόλληση που γίνεται πάνω στο καλούπι και δυσκολεύει τη θέα από κάτω.
Απλώνω την κόλλα μόνο πάνω στο σκάφος (όχι στην κολάντζα). Μια γραμμή με μολύβι καθορίζει ακριβώς την επιφάνεια όπου αυτή θα απλωθεί. Χρησιμοποιώ όσο γίνεται ελαφρούς σφικτήρες και πολλούς μικρούς (μοντελισμού) για την περιφέρεια. Κλειδί για μια πετυχημένη κόλληση είναι η προετοιμασία όλων των χρειαζούμενων (οδοντωτή σπάτουλα, βρεγμένα πανάκια, χαρτί κουζίνας, βοηθήματα για την απομάκρυνση της περίσσειας της κόλλας κλπ) καθώς κάθε καθυστέρηση στην κόλληση πρέπει να αποφεύγεται για να μη πήξει στο μεταξύ η κόλλα.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 06, 2020, 12:27:42 μμ
Η ζωική κόλλα παρότι όταν πήξει γίνεται κρυσταλλική, εξακολουθεί να έχει κάποια ελαστικότητα. Στη φωτογραφία φαίνεται πόσο μπορεί να λυγίσει ένα παλαιωμένο δείγμα ξεραμένης κόλλας πριν κάνει ένα τραγανό κρακ και σπάσει
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Ιανουάριος 06, 2020, 12:37:28 μμ
Χαίρομαι να παρατηρώ τις εργασίες και να μελετώ τα σχόλιά σου ! :) {celebrate012}
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 06, 2020, 12:40:39 μμ
............................................
Και λίγες λεπτομέρειες από την ένθεση του λόγκο από όστρακο στο καράολο.
Προηγείται προσωρινή σταθεροποίηση με μικρούλι κομματάκι κολλητικής ταινίας διπλής όψης, και περίγραμμα με το καινούργιο άσπρο μολύβι {celebrate005}(http://www.luthier.gr/index.php?topic=3893.0 (http://www.luthier.gr/index.php?topic=3893.0))
(συνεχίζεται...)
Αποστολή από: steliosguitar στις Ιανουάριος 06, 2020, 02:16:03 μμ
το μπλε ματακι μη ξεχασεις... :)
Αποστολή από: konsaw στις Ιανουάριος 06, 2020, 02:19:53 μμ
Όπως πάντα μια ωραία και καθαρή δουλια! :13:
Το Dremel με αφτην την φρέζα σε πόσες στροφές το ρύθμισες;
Ρωτάω επειδή έχω την ίδια φρέζα αλλά δεν μπορούσα να την δουλέψω καλά.
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Ιανουάριος 06, 2020, 02:39:09 μμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 06, 2020, 03:50:42 μμ
Στέλιο, εντάξει με το μάτι. Ευτυχώς έχω μια φίλη καλλιτέχνιδα και μου έφτιαξε ένα μεγάλο-χορταστικό. Ούτε ο Κύκλωπας δεν μπορεί πλέον να με ματιάξει!
Το Dremel με αφτην την φρέζα σε πόσες στροφές το ρύθμισες;
Ρωτάω επειδή έχω την ίδια φρέζα αλλά δεν μπορούσα να την δουλέψω καλά.
Σάββα, το Dremel το δουλεύω στο 1/3 των στροφών του.
Επειδή υποψιάζομαι τι σε δυσκολεύει, θα σου πω πώς φινίρισα τη βάση του ρούτερ η οποία πλέον μετακινείται σαν πάνω σε βούτυρο στην επιφάνεια που δουλεύει:
Υγρό γυαλοχάρτισμα (κατά προτίμηση πάνω σε γυαλί) με Ρ600, Ρ1000 και Ρ2000 και στη συνέχεια ψεκασμό με σπρέυ σιλικόνης ή PTFE και τέλος εντατική εντριβή με σκληρό ύφασμα.
Μ΄αυτό τον τρόπο εξαφανίζεις την αντίσταση λόγω της τριβής της βάσης του ρούτερ (που παράγει πηδήματα και λόξυγκες) και το μόνο που σου μένει να αισθάνεσαι την ώρα που το δουλεύεις (το δουλεύει το ρούτερ ??? -εννοώ ο τάραντος) είναι αυτή η μικρούλα αντίσταση του κοπιδιού που τρώει το υλικό. Ο απόλυτος έλεγχος -στα όρια της διαστροφής!
Αποστολή από: steliosguitar στις Ιανουάριος 06, 2020, 04:18:44 μμ
Ούτε ο Κύκλωπας;D
ψεκασμό με σπρέυ σιλικόνης ή PTFE και τέλος εντατική εντριβή με σκληρό ύφασμα.ουτε στο πρωταθλημα subbuteo (https://www.youtube.com/watch?v=qwOzFhAOvAk[/url) τετοια πραγματα... ;D ;D
Αποστολή από: oscar στις Ιανουάριος 06, 2020, 06:50:57 μμ
Η κατασκευή προχωρά όμορφα, αλλά θα σταθώ στο θέμα της γαζας.
Γνώμη μου είναι πως είναι υπερβολή το να καλύπτεται όλο το εσωτερικό με γάζα σε ενα τόσο καλοφτιαγμένο σκάφος, που προφανώς δεν έχει να φοβάται ανοίγματα.
Και για να μην παρεξηγηθω ξαναλεω πως αυτή είναι η γνώμη μου και οπωσδήποτε την τελική απόφαση την εχεις εσύ.
Καλη συνέχεια.... η οποία προφανώς και είναι δεδομένη.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 07, 2020, 12:12:37 μμ
Θέλω να διευκρινίσω ότι η στερεότητα της κατασκευής και η μακροζωία του οργάνου είναι για μένα θέμα πρώτης προτεραιότητας που προηγείται και του ήχου και της αισθητικής του.
Το όργανο θα γνωρίσει χειμώνες και καλοκαίρια, μπορεί ν’ αλλάξει χέρια (τα ξένα χέρια...) μπορεί να γίνει μάρτυρας περιπετειών και ίσως θύμα της κακιάς στιγμής που έρχεται μια φορά στα 50 χρόνια (όπως οι πλημμύρες ένα πράμα). Η λύση της γάζας με τη ζωική κόλλα είναι αλήθεια ότι προσθέτει μερικά γραμμάρια ανεπιθύμητου βάρους και αλλοιώνει κάπως την εικόνα της εσωτερικής δομής. Αλλά αντιλαμβάνομαι ότι λειτουργεί σαν ένας οπλισμένος μανδύας εσωτερικά –όπως έχω ξαναπεί- φύλακας άγγελος της ακεραιότητας του σκάφους. Επι πλέον, η σαγρέ-καραμελιζέ επιφάνεια που προκύπτει μοιάζει φιλική στις ανακλάσεις του ήχου, χωρίς βέβαια να μπορώ να το αποδείξω αυτό το τελευταίο.
Η μόνη ορατή θυσία λοιπόν φαίνεται να είναι η αισθητική της θέας μέσα από την τρύπα.
Μετά και τη δική σου παρατήρηση λοιπόν, σκέφτομαι να μετριάσω όσο γίνεται την αδιάφορη αίσθηση της λευκότητας της γάζας με ένα-δυό χέρια γομαλάκας (θ' ακολουθήσουν φωτογραφίες…)
Εννοείται ότι αν υπάρχει πειστικότερη αντιπρόταση θα τη δοκίμαζα με χαρά στο επόμενο όργανο.
Αποστολή από: ΚαΠα στις Ιανουάριος 07, 2020, 01:01:42 μμ
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Ιανουάριος 07, 2020, 02:01:08 μμ
Μέσα στην τρύπα κοιτάνε οι αδιάκριτοι 8) , οι περίεργοι ::) και οι οργανοποιοί (ερασιτέχνες και μή) ;) . Γειά στα χέρια σου Στέργιε!
+1 ! και όσο αφορά στην αναζήτηση της θέας μέσα από τρύπα ...
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 07, 2020, 08:49:56 μμ
…………………………………………………….
Και τώρα αρχίζει η φάση που όλοι περιμέναμε -κι εγώ μαζί:
Τα βερνίκια!
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 07, 2020, 08:52:13 μμ
…………………………………………..
Παρεμπιπτόντως, το τρίψιμο με τα λεπτότερα γυαλόχαρτα σε καμπύλες επιφάνειες έχω παρατηρήσει ότι γίνεται πιο αποτελεσματικό με τον εξής τρόπο:
Σε ένα κομμάτι μαλακό βιομηχανικό λάστιχο (το κομμάτι στα δεξιά) κολλάμε κι απ’ τις δυό μεριές γυαλόχαρτο Ρ180. Κατ΄αυτό τον τρόπο το χειροκίνητο τριβείο μας κάμπτεται την ώρα της δουλειάς και παίρνει σε κάποιο βαθμό την καμπυλότητα της επιφάνειας που τρίβουμε. Tο Ρ180 εξακολουθεί να διαμορφώνει σε μικρό βαθμό το σχήμα αυτού που τρίβουμε.
Σε ένα άλλο κομμάτι από αφρολέξ αυτή τη φορά (το κομμάτι στ’ αριστερά) κολλάμε κι απ’ τις δυό μεριές γυαλόχαρτο Ρ240. Αυτό το τριβείο παίρνει όλη την καμπυλότητα της επιφάνειας που τρίβουμε. Με το Ρ240 αρχίζει πλέον το πραγματικό φινίρισμα της επιφάνειας.
Το ότι κολλάει γυαλόχαρτο κι απ’ την πίσω μεριά βοηθάει στο να μη μας γλιστράει απ’ τα χέρια.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 07, 2020, 08:53:45 μμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 07, 2020, 08:55:09 μμ
Το πρώτο αυτό επεισόδιο φινιρίσματος είναι αρκετό για την προστασία του οργάνου όσο ακόμα εξελίσσονται οι εργασίες αλλά δεν ήρθε ακόμα η ώρα για περεταίρω τρίψιμο, οπότε λήγει εδώ και οι ανυπόμονοι (κι εγώ μαζί) να περιμένουν!
(συνεχίζεται…)
Αποστολή από: sakkalis στις Ιανουάριος 07, 2020, 10:00:22 μμ
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Ιανουάριος 07, 2020, 10:52:04 μμ
Οι παραπάνω φωτογραφίες δεν είναι πλάκα, τα βερνίκια είναι στο μυαλό του οργανοποιού ήδη από τη φάση με τα τραχιά τριψίματα. Αν κάναμε μια υπόθεση (λέμε τώρα) ότι η γυαλάδα ενός γυαλιστερού βερνικιού αντιστοιχεί σε κοκκομετρία λειαντικού μέσου Ρ30000, τότε το τρίψιμο με Ρ60 και Ρ80 δεν είναι παρά μόνο η αρχή της Μεγάλης Πορείας Προς τα Βερνίκια!
…………………………………………..
Παρεμπιπτόντως, το τρίψιμο με τα λεπτότερα γυαλόχαρτα σε καμπύλες επιφάνειες έχω παρατηρήσει ότι γίνεται πιο αποτελεσματικό με τον εξής τρόπο:
Σε ένα κομμάτι μαλακό βιομηχανικό λάστιχο (το κομμάτι στα δεξιά) κολλάμε κι απ’ τις δυό μεριές γυαλόχαρτο Ρ180. Κατ΄αυτό τον τρόπο το χειροκίνητο τριβείο μας κάμπτεται την ώρα της δουλειάς και παίρνει σε κάποιο βαθμό την καμπυλότητα της επιφάνειας που τρίβουμε. Tο Ρ180 εξακολουθεί να διαμορφώνει σε μικρό βαθμό το σχήμα αυτού που τρίβουμε.
Σε ένα άλλο κομμάτι από αφρολέξ αυτή τη φορά (το κομμάτι στ’ αριστερά) κολλάμε κι απ’ τις δυό μεριές γυαλόχαρτο Ρ240. Αυτό το τριβείο παίρνει όλη την καμπυλότητα της επιφάνειας που τρίβουμε. Με το Ρ240 αρχίζει πλέον το πραγματικό φινίρισμα της επιφάνειας.
Το ότι κολλάει γυαλόχαρτο κι απ’ την πίσω μεριά βοηθάει στο να μη μας γλιστράει απ’ τα χέρια.
Ωραία , ψαγμένα και χρήσιμα όλα τούτα. Μερικές ερωτήσεις
Το αφρολέξ εύκολα το βρίσκουμε στην αγορά κι όλα καλά. Το ψιλό γυαλόχαρτο Ρ 240 είναι όντως κολλημένο επάνω του ;
Αν ναι , τότε πώς ; Μήπως με σπρεϊ κόλλας ; adhesive spray ?
Το μαλακό βιομηχανικό λάστιχο εδώ στη Κυψέλη κάπως δύσκολο να το βρω ... Υπάρχει ίσως κάποιο άλλο παρόμοιο υλικό ;
Για τις αντίστοιχες εργασίες στα καμπύλα μέρη του οργάνου σκεφτόμουν , να χρησιμοποιήσω το απλό σφουγγάρι - γυαλόχαρτο τυλίγωντας γύρω του κάθε φορά το κατάλληλο γυαλόχαρτο
https://www.pacoartcenter.gr/el/sanding-sponge-medium-grit.html (https://www.pacoartcenter.gr/el/sanding-sponge-medium-grit.html)
Αποστολή από: Γιώργος Γεωργίου στις Ιανουάριος 07, 2020, 10:55:52 μμ
Αποστολή από: steliosguitar στις Ιανουάριος 08, 2020, 07:20:21 πμ
εκει εσυ, να μας πεταξεις τα ματια οξω χρονιαρες μερες ασπλαχνε... ;D
το υλικο πληρωσης πορων ενα χερι με πινελο περνας; σε αλλο ξυλο (π.χ. βεγκε) θα ετριβες πριν βαλεις 2ο χερι; αν καταλαβα καλα φτανεις μεχρι στα 240 σε αυτη τη φαση το τρψιμο;μετα ξεκινας απο κει που σταματησες, η πας λιγο πιο πισω , π.χ. 220 η 180;
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 08, 2020, 01:10:24 μμ
Το μαλακό βιομηχανικό λάστιχο εδώ στη Κυψέλη κάπως δύσκολο να το βρω ...
Πόσο δίκιο έχεις Ιωσήφ, μερικές φορές ξεχνιέμαι στην κοσμάρα μου…
Αυτό το πόστ με τα γυαλόχαρτα χρειάζεται εισαγωγή, διευκρινίσεις και συμπλήρωμα ως εξής:
Στη γυαλοχαρτιέρα χρησιμοποιώ Ελληνικό γυαλόχαρτο Smirdex και είμαι πολύ ευχαριστημένος. Αλλά στα γυαλόχαρτα χεριού Ρ180 και Ρ240 προτιμώ τα 3M Sandblaster που έχω διαπιστώσει ότι αντέχουν πιο πολύ, κόβουν πιο γρήγορα και δε στομώνουν. Άρα έχω αποκλείσει τα υπόλοιπα και έχω εγκλωβιστεί στο πώς θα χρησιμοποιήσω τα δεδομένα γυαλόχαρτα. Έτσι λοιπόν κατέληξα να παρουσιάζω όλες αυτές τις "εξωτικές" λύσεις με τα λάστιχα και τα κολλήματα…
Εννοείται ότι η δουλειά γίνεται και με τα έτοιμα σφουγγαράκια εμπορίου, γίνεται και χωρίς σφουγγαράκι ή λάστιχο (δηλαδή με κλασσικό δίπλωμα στα τρία ή στα τέσσερα https://www.youtube.com/watch?v=fHErFF3QDc4 (https://www.youtube.com/watch?v=fHErFF3QDc4)) και όπως αλλιώς θέλει κανείς…
Όσο για τα υλικά για να φτιάξει κανείς ένα τέτοιο απλό τριβείο υπάρχουν εναλλακτικές από φελλό, ή άλλα υλικά (όπως συσκευασίας) που κυκλοφορούν γύρω μας και συνήθως δε χρειάζεται να πάμε στην αγορά για να τα βρούμε. Η κόλληση μπορεί να γίνει με κόλλα-σπρέι όπως λες, αλλά μπορεί και με βενζινόκολλα (του τσαγκάρη), με κόλλα χειροτεχνίας, με αυτοκόλλητο διπλής όψεως, με απλή ξυλόκολλα (όχι κρυσταλλική για να μη τσακίζει) και πιθανότατα με πολλούς άλλους τρόπους.
Η λύση που δεν με έχει βολέψει -στην οργανοποιία τουλάχιστον- είναι το γυαλόχαρτο τυλιγμένο σε τάκο. Αισθάνομαι ότι δεν το ελέγχω όσο θα ήθελα, ιδιαίτερα στα ευαίσθητα σημεία και τις γωνίες.
Κι εδώ αισθάνομαι την ανάγκη να επαναλάβω ότι όσα μοιράζομαι σ' αυτό το μπλόγκ δεν είναι παρά μόνο όσα με βολεύουν (οι κατασκευαστικές μου ονειρώξεις ακριβέστερα) και δεν αντιπροσωπεύουν κατά κανένα τρόπο κάποια οικουμενική αλήθεια που θα 'πρεπε ν' ακολουθηθεί κατά γράμμα… Απλώς θα μου έκανε χαρά (κρίνοντας εξ ιδίων) αν κάποιος διαβάζοντάς τα του γενιότανε μια σπίθα για την επόμενη καινοτομία του.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 08, 2020, 01:13:50 μμ
το υλικο πληρωσης πορων ενα χερι με πινελο περνας; σε αλλο ξυλο (π.χ. βεγκε) θα ετριβες πριν βαλεις 2ο χερι; αν καταλαβα καλα φτανεις μεχρι στα 240 σε αυτη τη φαση το τρψιμο;μετα ξεκινας απο κει που σταματησες, η πας λιγο πιο πισω , π.χ. 220 η 180;
Στέλιο, με βάση τη δοκιμή που έχω κάνει σε δείγμα καρυδιάς, θα χρειαστεί τουλάχιστον ένα δεύτερο χέρι. Και ναι, σ' αυτή τη φάση θα πάω πίσω και θα τρίψω με "άγριο" Ρ180 γιατί το ξύλο έχει σηκώσει τις ίνες του με το πρώτο χέρι (το διαλυτικό μας είναι αλκοόλη και επιδρά στο ξύλο όπως το βρέξιμο με νερό).
Το πρώτο τρίψιμο θα αποκαλύψει ξανά το ωμό ξύλο, αλλά οι πόροι θα έχουν ήδη γεμίσει σε κάποιο βαθμό.
Το δεύτερο χέρι θα τριφτεί κι αυτό. Πόσο θα τριφτεί; μέχρι να φανεί ότι δεν υπάρχουν πια άδειοι πόροι, μπορεί να χρειαστεί και μεγεθυντικός φακός για επιβεβαίωση αλλά συνήθως η πρόοδος της δουλειάς φαίνεται με γυμνό μάτι:
Τρίβοντας σε μια περιοχή (επίμονα αλλά πολύ απαλά), γρήγορα εμφανίζονται οπτικά οι μικροί κρατήρες των πόρων που ασπρίζουν γεμίζοντας από τη σκόνη του τριψίματος. Όσο τρίβουμε τόσο λεπταίνει το στρώμα του σίλερ και τα άσπρα νησάκια δηλαδή οι πόροι μικραίνουν. Στόχος είναι να εξαφανιστούν εντελώς ή τέλος πάντων σχεδόν. Eίναι πιθανό να εμφανιστεί ξανά ωμό ξύλο χωρίς να έχουν εξαφανιστεί τα ασπράδια, δηλαδή χωρίς να έχουν γεμίσει οι πόροι. Τότε λυπούμεθα, θα χρειαστεί κι άλλο χέρι και ξανά τρίψιμο…
Αλλά αυτά θα γίνουν αργότερα.
Για το βένγκε που έχει κάτι πόρους-να με το συμπάθειο έχω καταλάβει ότι θα χρειαστεί οπωσδήποτε και 3ο αν όχι και 4ο χέρι, (πάντα με ενδιάμεσα τριψίματα).
Αποστολή από: ΖΑΡΚΑΔΑΣ ΚΩΣΤΑΣ στις Ιανουάριος 08, 2020, 09:05:55 μμ
Μανώλη, σ’ ευχαριστώ για τα θερμά σχόλια!
Θέλω να διευκρινίσω ότι η στερεότητα της κατασκευής και η μακροζωία του οργάνου είναι για μένα θέμα πρώτης προτεραιότητας που προηγείται και του ήχου και της αισθητικής του.
Το όργανο θα γνωρίσει χειμώνες και καλοκαίρια, μπορεί ν’ αλλάξει χέρια (τα ξένα χέρια...) μπορεί να γίνει μάρτυρας περιπετειών και ίσως θύμα της κακιάς στιγμής που έρχεται μια φορά στα 50 χρόνια (όπως οι πλημμύρες ένα πράμα). Η λύση της γάζας με τη ζωική κόλλα είναι αλήθεια ότι προσθέτει μερικά γραμμάρια ανεπιθύμητου βάρους και αλλοιώνει κάπως την εικόνα της εσωτερικής δομής. Αλλά αντιλαμβάνομαι ότι λειτουργεί σαν ένας οπλισμένος μανδύας εσωτερικά –όπως έχω ξαναπεί- φύλακας άγγελος της ακεραιότητας του σκάφους. Επι πλέον, η σαγρέ-καραμελιζέ επιφάνεια που προκύπτει μοιάζει φιλική στις ανακλάσεις του ήχου, χωρίς βέβαια να μπορώ να το αποδείξω αυτό το τελευταίο.
Η μόνη ορατή θυσία λοιπόν φαίνεται να είναι η αισθητική της θέας μέσα από την τρύπα.
Μετά και τη δική σου παρατήρηση λοιπόν, σκέφτομαι να μετριάσω όσο γίνεται την αδιάφορη αίσθηση της λευκότητας της γάζας με ένα-δυό χέρια γομαλάκας (θ' ακολουθήσουν φωτογραφίες…)
Εννοείται ότι αν υπάρχει πειστικότερη αντιπρόταση θα τη δοκίμαζα με χαρά στο επόμενο όργανο.
μην ακους κανεναν...................η λυση της γαζας με ψαροκολλα ειναι η καλυτερη.Εγω το κανω πανω απο 8 χρονια αυτο το συστημα.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 09, 2020, 05:04:55 μμ
…………………………………………….
Πάμε στην ένωση του σκάφους με το μάνικο
…που τη φοβάμαι πλέον λιγότερο αλλά δεν παύω να τη σέβομαι γιατί το 'χω δει ότι δεν συγχωρεί!
Αυτή η ένωση ζήλεψε και θέλει να εμπλουτιστεί με μια μαύρη γραμμή που θα δώσει λέει έμφαση στην περιοχή. Γι αυτό λοιπόν κολλήθηκε με ζωική κόλλα μια φλούδα έβενου πάχους 1,5 χιλιοστού και δουλεύτηκε προσεκτικά ώστε ν' αποτελεί φυσική συνέχεια του σκάφους.
Στη συνέχεια σημαδεύτηκε με το φημισμένο άσπρο μολύβι το τραπέζιο της χελιδονοουράς που θ' απομακρυνθεί.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 09, 2020, 05:07:01 μμ
Σε πρώτη φάση: Το σύστημα jig/σκάφος περνάει από το δισκοπρίονο του πάγκου για ένα χοντρό ορθογωνικό άδειασμα του μόρσου ώστε αμέσως μετά η δουλειά του ρούτερ (που θα διαμορφώσει το ορθογωνικό άδειασμα σε τραπεζοειδές) να γίνει ελαφρύτερη-ευκολότερη-ακριβέστερη.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 09, 2020, 05:08:22 μμ
Αντίστοιχα όπως και με το θηλυκό, η δουλειά ξεκινάει διαμορφώνοντας το μόρσο ορθογωνικά στην κορδέλα με πολύ προσοχή για ν' ακολουθήσει αμέσως μετά η τραπεζοειδής διαμόρφωση στον πάγκο του ρούτερ, απομειώνοντάς το προσεκτικά.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 09, 2020, 05:09:05 μμ
Ο βαρύς οδηγός του ρούτερ, που από την άλλη του μεριά χρησιμεύει και σαν οδηγός του δισκοπρίονου, απέκτησε ένα μηχανισμό μικρομετρικής ρύθμισης με καλή ακρίβεια όπως θα δούμε παρακάτω.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 09, 2020, 05:10:09 μμ
Μια πλήρης περιστροφή του κυλίνδρου αντιστοιχεί σε προώθηση όση και το βήμα της σπείρας του συγκεκριμένου ολόπασσου άξονα που είναι ένα χιλιοστό. Ο κύλινδρος, δηλαδή η περιφέρειά του, έχει χωριστεί στα δέκα με μαύρες γραμμές –αυτές που διακρίνονται με τα βελάκια.
Η μικρή περιστροφή κατά μια γραμμή λοιπόν αντιστοιχεί σε τόξο (360/10=) 36 μοιρών και μετακινεί τον οδηγό κατά 1/10 του χιλιοστού! Και η πλάκα είναι ότι λειτουργεί!
Παίζοντας και δοκιμάζοντας το καινούργιο παιχνίδι, πέρασα το αρσενικό μόρσο καμια δεκαπενταριά φορές στο ρούτερ, μετακινώντας κάθε φορά τον οδηγό ελάχιστα ή ελαχιστότερα και μετρώντας κάθε τόσο και επαληθεύοντας… "Τεχνική απόλαυση!" όπως θα 'λεγε κι ο Ιωσήφ.
Το αποτέλεσμα ξεπέρασε τις προσδοκίες κι έχω πλέον κάθε λόγο να πιστεύω ότι η αβεβαιότητα στη διαμόρφωση του αρσενικού μόρσου είναι πια παρελθόν.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 09, 2020, 05:12:14 μμ
• Απομακρύνεται στην κορδέλα με τη βοήθεια σφηνοειδών βοηθημάτων το περίσσεμα από τα πλάγια και το κάτω μέρος του μάνικου
• Γίνεται ένας τελευταίος έλεγχος ότι όλα ταιριάζουν όπως θα 'πρεπε.
• Κόβεται το περίσσεμα του αρσενικού μόρσου με σιδηροπρίονο (γιατί όπως θυμόμαστε η ενσωματωμένη βέργα από ανθρακονήματα είναι βέβαιο ότι θα στομώσει το καλό μας το πριόνι)
Βάζουμε το μπρίκι στη φωτιά με φρέσκια κόλλα, πασαλείφουμε γρήγορα-γρήγορα όλες τις επιφάνειες με μπόλικη κόλλα, εφαρμόζουμε αποφασιστικά (ν' ακουστεί το τακ του τερματισμού), σκουπίζουμε με υγρό πανάκι και βουαλά:
(συνεχίζεται…)
Αποστολή από: ΖΑΡΚΑΔΑΣ ΚΩΣΤΑΣ στις Ιανουάριος 09, 2020, 06:01:26 μμ
τα πίνω τα φιλιά σου,
κουρνιάζω σαν αδύνατο
πουλί στην αγκαλιά σου................ :victory:
Αποστολή από: Γιωργος π στις Ιανουάριος 09, 2020, 08:50:24 μμ
Και από την άλλη βρίζω τον εαυτό μου που δεν μπωρό και εγώ να τα κάνω έτσι...😀😀😀😀😀
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Ιανουάριος 09, 2020, 10:41:23 μμ
Λένε ότι "τα εργαλεία κάνουν το μάστορα" . Νομίζω ότι αυτό είναι , μισή αλήθεια ...
Ο μάστορας , ο άνθρωπος , μετά από πολλές μετρήσεις και δοκιμές είναι που κάνει
τα εργαλεία να τον υπηρετούν με ακρίβεια !
Αντε τώρα μετά από αυτά , να "προσγειωθώ" να φτιάξω μανίκι, καράολο , γέφυρα στη μικρή κιθάρα ...
Αποστολή από: Nikos στις Ιανουάριος 09, 2020, 11:08:18 μμ
Παράθεση
Τώρα που το θηλυκό μόρσο είναι έτοιμο (τα θηλυκά προηγούνται) γίνεται και η διαμόρφωση του αρσενικού.Είσαι Τζέντελμαν και προφέσιοναλ,συγχαρητήρια :)
Αποστολή από: Γρηγόρης Μαυρακης στις Ιανουάριος 10, 2020, 09:41:40 πμ
Σταλιά σταλιά κι αχόρταγα
τα πίνω τα φιλιά σου,
κουρνιάζω σαν αδύνατο
πουλί στην αγκαλιά σου................ :victory:
Συμφωνώ απόλυτα...Όχι μόνο παρατηρώ την κατασκευή ενός οργάνου που δεν με ενδιαφέρει κθλ αλλά με έχεις βάλει στο τρυπάκι κάπου ανάμεσα στις κιθάρες να προσπαθήσω και εγώ ένα μπουζούκι.. ακολουθώντας τις οδηγίες στις παρουσιάσεις σου εννοείται..
Αποστολή από: sakkalis στις Ιανουάριος 10, 2020, 09:58:06 πμ
Ανυπομονώ να το δω και από κοντά αν γίνεται.
Όμορφα καμωμένα όλα και πολύ ωραία παρουσιασμένα.
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Ιανουάριος 10, 2020, 08:33:28 μμ
Σταλιά σταλιά κι αχόρταγα
τα πίνω τα φιλιά σου,
κουρνιάζω σαν αδύνατο
πουλί στην αγκαλιά σου................ :victory:
Συμφωνώ απόλυτα...Όχι μόνο παρατηρώ την κατασκευή ενός οργάνου που δεν με ενδιαφέρει κθλ αλλά με έχεις βάλει στο τρυπάκι κάπου ανάμεσα στις κιθάρες να προσπαθήσω και εγώ ένα μπουζούκι.. ακολουθώντας τις οδηγίες στις παρουσιάσεις σου εννοείται..
Ρε σιγά σιγά θα γίνετε όλοι μπουζουκόβιοι εδώ μέσα.... ;)
Στέργιο υποκλίνομαι...!!!!! δεν έχω να πω τίποτε άλλο. {celebrate013}
Αποστολή από: sakkalis στις Ιανουάριος 10, 2020, 08:40:02 μμ
Σταλιά σταλιά κι αχόρταγατα πίνω τα φιλιά σου,κουρνιάζω σαν αδύνατοπουλί στην αγκαλιά σου................ :victory:Συμφωνώ απόλυτα...Όχι μόνο παρατηρώ την κατασκευή ενός οργάνου που δεν με ενδιαφέρει κθλ αλλά με έχεις βάλει στο τρυπάκι κάπου ανάμεσα στις κιθάρες να προσπαθήσω και εγώ ένα μπουζούκι.. ακολουθώντας τις οδηγίες στις παρουσιάσεις σου εννοείται..
Μια ακόμα χαμένη ψυχή βρήκε τον σωστό δρόμο.
Μπράβο Γρηγόρη παιδί μου.
Τα επόμενα καπάκια που θα παραγγείλεις θα τα κάνεις μπουζούκια (όπως και τα προηγούμενα που τα φτιάξαμε εμείς για σένα μιας και έλειπες). ;D ;D
Αποστολή από: Γρηγόρης Μαυρακης στις Ιανουάριος 10, 2020, 09:29:29 μμ
Αποστολή από: sakkalis στις Ιανουάριος 10, 2020, 10:03:03 μμ
αχ αυτά τα καπάκια τι θα βρω όταν γυρίσω.. τλκ δεν μου είπες.. Γτ δεν κάνουν για πλάτη και πλαϊνά οι καπλαμαδες των 3 χιλιοστών??Την θυμάσαι την συζήτηση??
Ροκανιδια. {celebrate014}
Για τους καπλαμαδες ας ανοίξουμε ένα άλλο θέμα μην του το χαλάσουμε το θέμα του Στέργιου.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 13, 2020, 10:07:30 μμ
...........................................
Η διαμόρφωση του μάνικου
Πριν επιχειρήσω την πρώτη μου κατασκευή στην οργανοποιία, η διαμόρφωση του μάνικου φάνταζε στα μάτια μου σαν μια δουλειά χαοτική που απαιτεί χέρι-CNC, αετίσιο μάτι και ατσάλινα νεύρα! Αλλά αποδείχτηκε ότι δεν είναι έτσι.
Το πρόβλημα απλουστεύει θεαματικά αν σπάσει σε δύο φάσεις (Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν ήδη αναφερθεί και στο παρελθόν όσα ακολουθούν από άλλους καλούς συναδέλφους του φόρουμ αλλά με την άδειά σας ας αφήσω εδώ και ‘γώ την κουτσουλιά μου).
• 1η φάση: Προσδιορίζεται με υπολογισμούς και διαμορφώνεται το σφηνοειδές στερεό μέσα στο οποίο είναι εγγεγραμμένο το μάνικο. Βολεύει να γίνει πριν από την κόλληση μάνικου-σκάφους.
• 2η φάση: Διαμορφώνονται οι καμπυλότητες του μάνικου, που όταν έχει προηγηθεί η 1η φάση γίνεται πλέον σχετικά εύκολα μετά την οριστική κόλληση της ταστιέρας.
.........................................
Κι έτσι, σαν παρένθεση της διαμόρφωσης του μάνικου, ερχόμαστε στη
διαχείριση της κατασκευής της ταστιέρας:
Η ταστιέρα λοιπόν έχει ετοιμαστεί ξεχωριστά και περιμένει.... Δηλαδή έχει γίνει το χάραγμα για τα τάστα, έχουνε μπει τα όστρακα (dots και side-dots) και έχει τριφτεί –εγώ την περνάω σ' αυτή τη φάση μέχρι Ρ150. Δηλαδή το σχήμα και οι διαστάσεις της έχουν οριστικοποιηθεί και απομένει πλέον μόνο το κόψιμο στην τρύπα και το λεπτό φινίρισμα που θα γίνει μετά την κόλλησή της στο όργανο (που γίνεται μετά και την κόλληση του καπακιού).
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 13, 2020, 10:12:26 μμ
Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να σημαδέψουμε το ίχνος της ταστιέρας πάνω στο μάνικο και στη συνέχεια (αφού τη βγάλουμε εννοείται! :D) να αφαιρέσουμε σχεδόν όλο το περίσσιο υλικό από το μάνικο -στην κορδέλα για παράδειγμα- χρησιμοποιώντας τάκους και σφηνοειδή βοηθήματα (που βέβαια τα έχουμε υπολογίσει και προσεκτικά ετοιμάσει από πριν). Η δουλειά μπορεί να γίνει φαντάζομαι και με ελεύθερο χέρι (χωρίς τα βοηθήματα) αλλά έχει ρίσκο και η ποιότητα της κοψιάς δεν θα ικανοποιεί και τόσο.
Με την ίδια λογική αφαιρείται και το περίσσιο υλικό από την κάτω μεριά του μάνικου.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 13, 2020, 10:19:42 μμ
Φαίνεται και το σφηνοειδές βοήθημα με το όνομα "κλίση μιας πλευράς".
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 13, 2020, 10:20:55 μμ
Η συλλογή τους όλο και αυξάνεται.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 13, 2020, 10:22:13 μμ
Ένα τέτοιο παράδειγμα εναλλακτικής προσέγγισης μας πρόσφερε πρόσφατα ο Παναγιώτης (ΚαΠα) σχετικά με τον τρόπο που δούλευε ο Θεόφιλος Μπρας http://www.luthier.gr/index.php?topic=3866.msg69834#msg69834. (http://www.luthier.gr/index.php?topic=3866.msg69834#msg69834.) Ο άνθρωπος είχε τέτοια αυτοπεποίθηση μέσα στο εργαστήριό του που έκανε κατασκευαστικό σάλτο μορτάλε χωρίς δίχτυ και προσγειωνόταν όρθιος σα να μη συνέβαινε τίποτα. Αν διάβαζε λοιπόν ο Μπρας όσα λέγονται παραπάνω μάλλον θα ανθυπομειδιούσε...
(συνεχίζεται...)
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Ιανουάριος 14, 2020, 12:12:28 πμ
Καλό βράδυ , καλή αυριανή !
Για το καράολο ο λόγος.
Εκτός από τις παραπάνω φωτογραφίες που μας έδωσες στις απαντήσεις #39 και #40 μήπως τυχόν έχεις φωτογραφήσει
και άλλα ενδιάμεσα στάδια της κατασκευής του καράολου ; Αν ναι , τότε πολύ θα ήθελα να δω και αυτές τις "κουτσουλιές" :)
Αποστολή από: steliosguitar στις Ιανουάριος 14, 2020, 06:31:33 πμ
να ξερεις:
καθε πρωι σε απολαμβανω με ελληνικο καφε, νερακι κρυο, κομπιουτερ ανοιχτο...
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 14, 2020, 11:47:10 πμ
Εκτός από τις παραπάνω φωτογραφίες που μας έδωσες στις απαντήσεις #39 και #40 μήπως τυχόν έχεις φωτογραφήσει και άλλα ενδιάμεσα στάδια της κατασκευής του καράολου ;
Ιωσήφ, δεν έχω λεπτομερή φωτογράφιση από τη διαμόρφωση του συγκεκριμένου καράολου.
Αλλά η διαδικασία περιγράφεται στο 1ο μου όργανο και δεν διαφέρει ουσιαστικά http://www.luthier.gr/index.php?topic=3576.msg62647#msg62647 (http://www.luthier.gr/index.php?topic=3576.msg62647#msg62647)
:-*
να ξερεις:
καθε πρωι σε απολαμβανω με ελληνικο καφε, νερακι κρυο, κομπιουτερ ανοιχτο...
Στέλιο, μουσική στ’ αυτιά μου! (Σ’ ευχαριστώ για τη διορθωσούλα {celebrate012})
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Ιανουάριος 14, 2020, 12:11:19 μμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 17, 2020, 12:23:26 μμ
…...............................................
Ο ρόλος της πατούρας (όπως έχει αναφερθεί σ’ αυτό το φόρουμ αλλά και αλλού) είναι να ενισχύσει την ακαμψία του σκάφους ώστε ν’ ανθίσταται ηρωικότερα στην τάση των χορδών (και όχι για να αυξήσει την επιφάνεια κόλλησης του καπακιού).
Ο Νίκος Φρονιμόπουλος έχει αναφερθεί και στο ενδεχόμενο να παραλειφθεί εντελώς η πατούρα (http://apothetirio.teiep.gr/xmlui/bitstream/handle/123456789/5955/322.pdf?sequence=1 (http://apothetirio.teiep.gr/xmlui/bitstream/handle/123456789/5955/322.pdf?sequence=1), σελίδα 59).
Ο Μάνος πάλι είχε ψαρέψει ένα link με μια παλιά απάντηση του Βασίλη Βασιλειάδη (vasvasilis) με αφορμή μια συζήτηση για ούτι που αναφερόταν στο θέμα της πατούρας http://www.luthier.gr/index.php?topic=3576.msg63074#msg63074 (http://www.luthier.gr/index.php?topic=3576.msg63074#msg63074)
Με τα παραπάνω και τη φτωχή μου εμπειρία, μαντεύω ότι το πάχος αλλά ίσως και το σχήμα της διατομής της πατούρας και προφανώς το είδος και η πυκνότητα του ξύλου της παίζουνε ρόλο στη διαμόρφωση της ιδιοσυχνότητας του οργάνου που στο τέλος της μέρας θα καθορίσει σε κάποιο βαθμό και την ταυτότητα τού ήχου τού οργάνου. Αν δεν κάνω λάθος, ένας γενικός κανόνας είναι: Όσο περισσότερη μάζα φορτώνεται στα χείλη του σκάφους τόσο αυτό πριμάρει (δηλαδή μάλλον χάνει μπάσα).
Στέλιο, ή όποιος άλλος επαΐων, διορθώστε ή συμπληρώστε τα παραπάνω όπου πιστεύετε ότι χρειάζεται...
Επειδή τα παραπάνω είναι λίγα, σκέφτομαι μήπως να άνοιγε ένα θέμα με τίτλο: Πώς επηρεάζει η πατούρα (lining) τον ήχο των ακουστικών οργάνων ;
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 17, 2020, 12:26:44 μμ
Αυτή η κατασκευαστική θρασύτητα πιστεύω και ελπίζω ότι δικαιολογείται και από την ικανοποιητική ποιότητα των μέχρι τώρα κολλήσεων (της κολάντζας για παράδειγμα) αλλά και από τη θηριώδη -κι ας μη της φαίνεται- εσωτερική ενίσχυση γάζας/ζωικής-κόλλας. (Οι μπετατζήδες του φόρουμ θα μπορούσανε με λίγη υπερβολή να φανταστούνε αυτή την ενίσχυση σαν μια καλά οπλισμένη πατητή τσιμεντοκονία 😊 ). Δεν θα τολμούσα τόσο ισχνό lining σ΄ένα σκάφος που θα γεννούσε αμφιβολίες η κατασκευή του.
Ο υπολογισμός του ύψους του καβαλάρη που έγινε μετά την κόλληση μάνικου-σκάφους προβλέπει κατέβασμα των χειλέων του σκάφους κατά 3-4 χιλιοστά στην περιοχή του καβαλάρη, κατέβασμα που αυξάνεται προοδευτικά μέχρι τα 5-6 χιλιοστά στην περιοχή του τάκου της χορδιέρας.
Ως εκ τούτου, και όπως φαίνεται στη φωτογραφία, οι ελάτινες πατουρίτσες δεν κολλήθηκαν ακολουθώντας τα χείλη του σκάφους αλλά “βυθίζονται” κατά μερικά χιλιοστά, ώστε τα χείλη του σκάφους να έρθουν πρόσωπο με την πατούρα όταν πια αυτά θα έχουν φαγωθεί στο radius dish. Οι τόσο λιγνές πατούρες αν δεν κάνανε αυτή τη βύθιση τότε μετά το γυαλοχάρτισμα στο radius dish σχεδόν θα εξαφανίζονταν όσο προχωρούνε προς τον τάκο της χορδιέρας.
Περάστηκαν και δυο χέρια γομαλάκας εσωτερικά για να περιοριστεί το άχαρο λευκό της γάζας που ενοχλούσε.
(Συνεχίζεται...)
Αποστολή από: ΖΑΡΚΑΔΑΣ ΚΩΣΤΑΣ στις Ιανουάριος 17, 2020, 02:01:20 μμ
Αποστολή από: Γιώργος Χ. στις Ιανουάριος 17, 2020, 06:15:44 μμ
Ο υπολογισμός του ύψους του καβαλάρη που έγινε μετά την κόλληση μάνικου-σκάφους προβλέπει κατέβασμα των χειλέων του σκάφους κατά 3-4 χιλιοστά στην περιοχή του καβαλάρη, κατέβασμα που αυξάνεται προοδευτικά μέχρι τα 5-6 χιλιοστά στην περιοχή του τάκου της χορδιέρας.
Έχω δυο τρεις ερωτήσεις-αποριες βάσει των παραπάνω!
1.το ύψος του καβαλάρη υπολογίζεται νομίζω απ' τους περισσότερους στην ένωση στο θηλυκό μορσο, ...........γιατί 5-6 χιλ κατέβασμα στο χείλος στην χορδιερα ?δεν είναι πολύ!
Να υποθέσω δηλαδή ότι το θηλυκό μορσο είναι ίσιο, δεν έχει κλίση?
2. το καπάκι θα μπει με πίεση? Το λέω πάλι υποθετικά γιατί αν ακολουθούσε το χείλος του σκάφους την καμπύλη που δίνει το καπάκι θα συνέβαινε το αντίθετο απ' αυτό που περιγράφεις δηλαδή θα κατεβαζες ελάχιστα το χείλος του σκάφους στην χορδιερα και πιο πολύ στο σημείο του καβαλάρη !
3.στο προηγούμενο μπουζούκι αν θυμάμαι καλά, είχες βάλει προσθήκη στην χορδιερα για να μειώσεις την γωνία που σχηματίζει χορδιερα και καβαλάρης , να μειώσεις την πίεση των χορδών στο καπάκι!
Τι εξυπηρετεί λοιπόν το "παραπάνω" κατέβασμα στο χείλος του σκάφους στην χορδιερα βάζοντας ενδεχομένως προσθήκη αργότερα?
Όλα τα παραπάνω είναι απορίες, οι κατασκευές σου είναι πραγματικά έργα τέχνης, γνωρίζεις πόσο σε θαυμάζω!! :)
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 18, 2020, 11:21:12 πμ
ενα μαλακο ξυλο περιμετρικα του σκαφους λειτουργει σαν σφουγγαρι με αυτονοητα αποτελεσματα.Κώστα, κάπως έτσι! Από το πρώτο ακόμα όργανο ονειρευόμουνα έναν ήχο πιο σκαστό. Όχι ότι τα επόμενα όργανα με απογοητεύσανε -το αντίθετο, αλλά πολύ θα ήθελα να καταφέρω ένα μπουζούκι που αντί να παράγει τις νότες, να τις «φτύνει» αν με καταλαβαίνεις.
...
Γιώργο είμαι κι εγώ ένας από τους θαυμαστές των κατασκευών σου αλλά και του ήθους σου σ’ αυτό το φόρουμ.
Έχω δυο τρεις ερωτήσεις-αποριες βάσει των παραπάνω!
1.το ύψος του καβαλάρη υπολογίζεται νομίζω απ' τους περισσότερους στην ένωση στο θηλυκό μορσο, ...........γιατί 5-6 χιλ κατέβασμα στο χείλος στην χορδιερα ?δεν είναι πολύ!
Να υποθέσω δηλαδή ότι το θηλυκό μορσο είναι ίσιο, δεν έχει κλίση?
2. το καπάκι θα μπει με πίεση? Το λέω πάλι υποθετικά γιατί αν ακολουθούσε το χείλος του σκάφους την καμπύλη που δίνει το καπάκι θα συνέβαινε το αντίθετο απ' αυτό που περιγράφεις δηλαδή θα κατεβαζες ελάχιστα το χείλος του σκάφους στην χορδιερα και πιο πολύ στο σημείο του καβαλάρη !
3.στο προηγούμενο μπουζούκι αν θυμάμαι καλά, είχες βάλει προσθήκη στην χορδιερα για να μειώσεις την γωνία που σχηματίζει χορδιερα και καβαλάρης , να μειώσεις την πίεση των χορδών στο καπάκι!
Τι εξυπηρετεί λοιπόν το "παραπάνω" κατέβασμα στο χείλος του σκάφους στην χορδιερα βάζοντας ενδεχομένως προσθήκη αργότερα?
1. Το μόρσο προβλέπεται να είναι ίσο με τον τρόπο που το κάνω οπότε η όποια κλίση, διαμορφώνεται μετά.
2. Το καπάκι πολύ σωστά συμπεραίνεις ότι θα απαιτήσει πίεση για να μπει! Πρόθεσή μου είναι να μιμηθώ κατά κάποιο τρόπο την πτώση του καπακιού προς τη χορδιέρα όπως και στο Ναπολιτάνικο μαντολίνο όμως χωρίς τσάκιση -που βρίσκω ότι είναι ριψοκίνδυνη- αλλά με επιπλέον καμπύλωση. Μια τέτοια διαμόρφωση πιστεύω ότι καθιστά το καπάκι ανθεκτικότερο. Σε συνδυασμό με την έντονη καμπύλη του κατά την άλλη κατεύθυνση (θυμίζω ότι η καμπυλότητα του radius dish που χρησιμοποιώ είναι 15ft=4.5m) εκτιμώ θα μου δώσει τη στερεότητα και την ευκαιρία να αρχίσω να κατεβάζω το πάχος του καπακιού κάτω από την περιοχή των 2,5 χιλιοστών όπου κινείται μέχρι σήμερα.
Αυτή η πίεση για να καμπυλώσει το καπάκι κατ΄αυτό τον τρόπο θα ασκηθεί πριν την κόλλησή του ώστε ν΄αποκτήσει το επιθυμητό σχήμα από πριν και να μην υπάρχουν τάσεις όταν αυτό θα έχει κολληθεί. Το πώς θα το δούμε παρακάτω.
3. Στο προηγούμενο όργανο το αρσενικό μόρσο αστόχησε κάπως και μου ξέφυγε ψηλά και γι’ αυτό κατασκεύασα τη μικρομετρική ρύθμιση για να μη ξανασυμβεί αυτό.
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Ιανουάριος 18, 2020, 09:19:03 μμ
Μπράβο σου που τολμάς !
Καλή επιτυχία !!! ;)
Αποστολή από: Γιώργος Χ. στις Ιανουάριος 19, 2020, 01:46:58 πμ
ενα μαλακο ξυλο περιμετρικα του σκαφους λειτουργει σαν σφουγγαρι με αυτονοητα αποτελεσματα.
1. Το μόρσο προβλέπεται να είναι ίσο με τον τρόπο που το κάνω οπότε η όποια κλίση, διαμορφώνεται μετά.
2. Το καπάκι πολύ σωστά συμπεραίνεις ότι θα απαιτήσει πίεση για να μπει! Πρόθεσή μου είναι να μιμηθώ κατά κάποιο τρόπο την πτώση του καπακιού προς τη χορδιέρα όπως και στο Ναπολιτάνικο μαντολίνο όμως χωρίς τσάκιση -που βρίσκω ότι είναι ριψοκίνδυνη- αλλά με επιπλέον καμπύλωση. Μια τέτοια διαμόρφωση πιστεύω ότι καθιστά το καπάκι ανθεκτικότερο. Σε συνδυασμό με την έντονη καμπύλη του κατά την άλλη κατεύθυνση (θυμίζω ότι η καμπυλότητα του radius dish που χρησιμοποιώ είναι 15ft=4.5m) εκτιμώ θα μου δώσει τη στερεότητα και την ευκαιρία να αρχίσω να κατεβάζω το πάχος του καπακιού κάτω από την περιοχή των 2,5 χιλιοστών όπου κινείται μέχρι σήμερα.
Αυτή η πίεση για να καμπυλώσει το καπάκι κατ΄αυτό τον τρόπο θα ασκηθεί πριν την κόλλησή του ώστε ν΄αποκτήσει το επιθυμητό σχήμα από πριν και να μην υπάρχουν τάσεις όταν αυτό θα έχει κολληθεί. Το πώς θα το δούμε παρακάτω.
3. Στο προηγούμενο όργανο το αρσενικό μόρσο αστόχησε κάπως και μου ξέφυγε ψηλά και γι’ αυτό κατασκεύασα τη μικρομετρική ρύθμιση για να μη ξανασυμβεί αυτό.
Πλήρως κατανοητός, με κάλυψες απόλυτα! σ' ευχαριστώ πολύ για την απάντηση και τα καλά σου λόγια!
Περίπου της ίδιας φιλοσοφίας με τον δικό σου τρόπο κατασκευής όσον αφορά το καπάκι, με πίεση δηλαδή στο καπάκι αλλά επίπεδο το χείλος του σκάφους, δεν αναφέρει όμως τι ξύλο χρησιμοποίησε στην πατούρα, είναι του αποστόλης τ https://www.youtube.com/watch?v=3YDkgf91bHc&feature=youtu.be (https://www.youtube.com/watch?v=3YDkgf91bHc&feature=youtu.be) το οποίο έχει σκαστό ήχο πραγματικά το ζήλεψα, όπως και τα δικά σου βέβαια! :)
Εύχομαι καλή επιτυχία!!
Αποστολή από: sakkalis στις Ιανουάριος 19, 2020, 11:00:58 πμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 20, 2020, 09:07:54 πμ
Κι έχω και μια μουριά που ανυπομονεί να πάρει σειρά...
Αποστολή από: Λάμπρος Σταυρίδης στις Ιανουάριος 20, 2020, 01:11:58 μμ
ενα μαλακο ξυλο περιμετρικα του σκαφους λειτουργει σαν σφουγγαρι με αυτονοητα αποτελεσματα.
...
2. το καπάκι θα μπει με πίεση? Το λέω πάλι υποθετικά γιατί αν ακολουθούσε το χείλος του σκάφους την καμπύλη που δίνει το καπάκι θα συνέβαινε το αντίθετο απ' αυτό που περιγράφεις δηλαδή θα κατεβαζες ελάχιστα το χείλος του σκάφους στην χορδιερα και πιο πολύ στο σημείο του καβαλάρη !
2. Το καπάκι πολύ σωστά συμπεραίνεις ότι θα απαιτήσει πίεση για να μπει! Πρόθεσή μου είναι να μιμηθώ κατά κάποιο τρόπο την πτώση του καπακιού προς τη χορδιέρα όπως και στο Ναπολιτάνικο μαντολίνο όμως χωρίς τσάκιση -που βρίσκω ότι είναι ριψοκίνδυνη- αλλά με επιπλέον καμπύλωση. Μια τέτοια διαμόρφωση πιστεύω ότι καθιστά το καπάκι ανθεκτικότερο. Σε συνδυασμό με την έντονη καμπύλη του κατά την άλλη κατεύθυνση (θυμίζω ότι η καμπυλότητα του radius dish που χρησιμοποιώ είναι 15ft=4.5m) εκτιμώ θα μου δώσει τη στερεότητα και την ευκαιρία να αρχίσω να κατεβάζω το πάχος του καπακιού κάτω από την περιοχή των 2,5 χιλιοστών όπου κινείται μέχρι σήμερα.
Αυτή η πίεση για να καμπυλώσει το καπάκι κατ΄αυτό τον τρόπο θα ασκηθεί πριν την κόλλησή του ώστε ν΄αποκτήσει το επιθυμητό σχήμα από πριν και να μην υπάρχουν τάσεις όταν αυτό θα έχει κολληθεί. Το πώς θα το δούμε παρακάτω.
[/quote]
Φίλε Στέργιε καλημέρα ,
1. Αὐτό πού δέν μπορῶ νά καταλάβω εἶναι πῶς θά λυγίσης τό καπάκι κατά δύο κατευθύνσεις : καί κατά πλάτος ( radius disc = 4.5 m ) καί κατά μῆκος ( ὅπως τό ναπολιτάνικο μαντολίνο χωρίς τσάκιση ) . Ἀφοῦ τό ξῦλο δέν εἶναι πλαστικό .
2. Προτείνω νά διαβάσης στήν πτυχιακή ἐργασία τοῦ Ἀθανασίου Ζήκα ( 1η παραπομπή τῆς 127ης ἀπαντήσεώς σου : " Ο Νίκος Φρονιμόπουλος έχει αναφερθεί και στο ενδεχόμενο να παραλειφθεί εντελώς η πατούρα (http://apothetirio.teiep.gr/xmlui/bitstream/handle/123456789/5955/322.pdf?sequence=1, (http://apothetirio.teiep.gr/xmlui/bitstream/handle/123456789/5955/322.pdf?sequence=1,) σελίδα 59 " ) , ἐκεῖ ὅπου ὁ πρῶτος ἀναφέρεται στό λεπτό καπάκι τῶν μπουζουκιῶν τοῦ Ζοζέφ , καί γιά τό πόσα ἀπ'αὐτά πού κατασκευάζονταν τότε κατά ἑκατοντάδες , ἄντεξαν στό χρόνο , σέ ἀντίθεση μέ παλαιώτερες κατασκευές πού σώθηκαν περισσότερα λόγω κυρίως τοῦ χοντροῦ καπακιοῦ .
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 20, 2020, 02:47:00 μμ
1. Αὐτό πού δέν μπορῶ νά καταλάβω εἶναι πῶς θά λυγίσης τό καπάκι κατά δύο κατευθύνσειςΕύλογη η απορία σου. Η γρήγορη απάντηση είναι: Με τη μέθοδο και πάλι του "υγρού πειθαναγκασμού"! Λίγη υπομονη μόνο γιατί μπήκανε εμβόλιμα άλλες δουλειές και καθυστέρησα λιγάκι.
2. Προτείνω νά διαβάσης στήν πτυχιακή ἐργασία τοῦ Ἀθανασίου Ζήκα... ...ἀναφέρεται στό λεπτό καπάκι τῶν μπουζουκιῶν τοῦ Ζοζέφ , καί γιά τό πόσα ἀπ'αὐτά πού κατασκευάζονταν τότε κατά ἑκατοντάδες , ἄντεξαν στό χρόνο , σέ ἀντίθεση μέ παλαιώτερες κατασκευές πού σώθηκαν περισσότερα λόγω κυρίως τοῦ χοντροῦ καπακιοῦ .Τη διάβασα την εργασία και αυτή ακριβώς η προειδοποίηση μ' έκανε να διστάζω να κατεβάσω κι άλλο το πάχος των καπακιών που χρησιμοποιώ και όπως είπαμε κινούνται για την ώρα στην περιοχή των 2,5 χιλιοστών.
Αλλά για να έχουμε πιο πλήρη εικόνα των πραγμάτων, θυμίζω ότι ο Ζοζέφ εφάρμοζε αρνητική κλίση στα καπάκια του (σάγμα). Η μέθοδός του έχει μελετηθεί από πολλούς και λέγεται οτι παρ' όλο που έδινε άμεσα εντυπωσιακό ήχο, αποδείχτηκε εν τέλει θνησιγενής.
Συγχρόνως όμως ξέρουμε ότι αναγνωρισμένοι κατασκευαστές κιθάρας (με καπάκι πιο ευαίσθητο λόγω των μεγαλύτερων διαστάσεών του σε σύγκριση με το μπουζούκι) τολμούνε και κατεβάζουν το πάχος του καπακιού της κιθάρας ακόμα και κάτω από τα 2 χιλιοστά!
Άρα το ζητούμενο είναι η ασφαλέστερη στήριξη του καπακιού. Η ελπίδα μου είναι ότι η διπλή καμπύλωσή του μπορεί να το διασφαλίσει. Ίδωμεν... Θα προχωρήσω φρόνιμα, το υπόσχομαι!
Αποστολή από: Λάμπρος Σταυρίδης στις Ιανουάριος 20, 2020, 03:42:03 μμ
......ὅσο γιά τόν " ὑγρά πειθαναγκασμό " πού γράφεις , εἶδα χθές κάτι βιντεάκια γιά τό πῶς λυγίζουν τά ξῦλα μέ ἀτμό , χοντρά ξῦλα . Σ' ἕνα ἀπ' αὐτά πού μ' ἔκανε ἐντύπωση , ἔβραζε μιά κατσαρόλα νερό , καί ὁ ἀτμός τοῦ βρασμοῦ , μέσω ( σιδερένιου μακροῦ , 1 - 1,5 μ. ) σωλῆνα , διοχετεύονταν σέ νάϋλον διαμπερῆ σακούλα . Ἀπ' τή μιά μεριά τῆς σακούλας ἔμπαινε ὁ σωλῆνας καί δενόταν σφιχτά καί ἀπ' τήν ἄλλη ἦταν πάλι κλειστή μέ μικρό ἄνοιγμα στό κάτω μέρος νά τρέχη ὁ ὑγροποιημένος ἀτμός . Μέσα στή σακούλα τά ξῦλα καί σέ 1 - 1,5 ὥρα νομίζω λύγιζαν μιά χαρά !!!
Πάντως , τό νά γυρίσης τό καπάκι σέ δύο κατευθύνσεις , τό θεωρῶ δύσκολο , καί ἄν γίνεται θά πρέπει , κατά τή γνώμη μου , νά τό πιέζης πολύ ἀργά ἀφοῦ τό ὑγράνης ἀρκετά , καί ἴσως νά χρειάζεται , κατά τή διάρκεια τῆς πιέσεως , νά ἔχης τρόπο νά διοχετεύης ἀτμό ἐπάνω του .
Γι' αὐτό , ἐξ ἄλλου , ἐπινόησαν παλιότερα τά σκαφτά καπάκια ( βλ. καπάκια βιολιῶν Strandvari , κιθάρα f -hole Μάνου κ.λ.π ) .
Ἄν τώρα ἐσύ καταφέρης αὐτό πού δέν κατάφεραν οἱ πρόγονοί μας κατασκευασταί , ἔ , τότε δίκαια θά σἐ ποῦμε σύγχρονο Strandivari !!!!!!!!
Αποστολή από: letasos στις Ιανουάριος 20, 2020, 08:09:51 μμ
ἔ , τότε δίκαια θά σἐ ποῦμε σύγχρονο Strandivari !!!!!!!!
Πιο σωστα Λαμπρο Stergio-vari !!!!!.....
Αποστολή από: steliosguitar στις Ιανουάριος 22, 2020, 07:12:49 πμ
Stergio-vari
...με πεθανες... :cheesy2:
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 24, 2020, 04:55:04 μμ
Πιο σωστα Λαμπρο Stergio-vari !!!!!.....
Σεβαστέ μου letaso, το Πάσχα πλησιάζει… Σου θυμίζω ότι φοράω 43 νούμερο παπούτσι.
…………………………………………
Τώρα που κολλήθηκε και η πατούρα, σειρά έχει να κολληθεί το καπάκι που βρίσκεται ακόμη σε αρχική φάση προετοιμασίας.
Είναι ένα καπάκι από έλατο Άλπεων με αρκουδο-νυχιές (bear-claw).
Η αρκουδο-επέμβαση στα καπάκια έχω αντιληφθεί ότι προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις στους οργανοποιούς. Σε ανύποπτο χρόνο στο παρελθόν, ένας Αθηναίος οργανοποιός καταφέρθηκε λάβρος εναντίων αυτών των καπακιών σε μια συζήτηση που είχαμε και ισχυρίστηκε ότι πρόκειται για μια απάτη καθώς μας πουλάνε “ελλαττωματικά” καπάκια για καλά. Στο άλλο άκρο πάλι, ο αναγνωρισμένος Stefan Sobell (ξανά τον αναφέρω) χρησιμοποιεί πολύ συχνά καπάκια με bear-claw στις κιθάρες του http://guitars.gadgethost.com/steinbeck-model-guitar/ (http://guitars.gadgethost.com/steinbeck-model-guitar/) . Η δε προσωπική μου εμπειρία στο θέμα έρχεται από την αγαπημένη μου ΟΜ κιθάρα (από την οποία είμαι κατευχαριστημένος) που τυγχάνει να έχει ένα τέτοιο καπάκι . Δεν έχω λοιπόν καμία επιφύλαξη να χρησιμοποιήσω ένα καπάκι bear-claw και σε μπουζούκι.
Η αρχική προεργασία έγινε με μικρή χειροπλάνη νούμερο 3 που είναι ακονισμένη καλά. Μια διαδικασία περισσότερο αγχολυτική όπως πιστεύω απ’ όσο απαραίτητη, πάντως αφήνει μια γυαλιστερή επιφάνεια που αναδεικνύει καλά τα νερά του ξύλου και διευκολύνει την απόφαση για το ποια θα είναι η “καλή” μεριά του. Θα μπορούσα να παραλείψω το πλάνισμα και να το περάσω κατευθείαν στο drum-sander (που μάλιστα η ακρίβειά του έχει υποστεί μια κοπιαστική αναβάθμιση τελευταία) αλλά οι puristas του φόρουμ θα μου το φορτώνανε στο φάκελό μου γι’ αυτό άσε, καλύτερα νάχεις το κεφάλι σου ήσυχο...
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 24, 2020, 04:57:09 μμ
Ένας τέτοιος νεωτερισμός λοιπόν προέκυψε από ένα -κατά κάποιο τρόπο- κατασκευαστικό αδιέξοδο στο οποίο βρέθηκα με το 5ο όργανο.
Από τη στιγμή που ενσωματώθηκε η βέργα από ανθρακονήματα, ένα τμήμα της έπρεπε να κοπεί ακολουθώντας τη συνήθη διαδικασία. Αλλά η δυσάρεστη έκπληξη που με περίμενε στη γωνία ήταν ότι κόβοντας στην κορδέλα το περίσσιο κομμάτι του μόρσου για να γίνει το δόντι που φαίνεται με τα βελάκια, μ’ άφησε με μια πριονοκορδέλα εντελώς στομωμένη!
Αφού πήρα λοιπόν το μάθημα και κατάλαβα ότι τα ανθρακονήματα είναι εχθρικά προς κάθε τι που τα κόβει, αποφάσισα πλέον να τα χειρίζομαι μόνο με αναλώσιμα γυαλόχαρτα και σιδηροπρίονο, άντε και μια κοψιά με το δίσκο για αλουμίνιο. Και βέβαια ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΜΑΣΚΑ για τη βλαβερότατη σκόνη τους και ίσως με γάντια για τις κακές μικρο-αγκίδες τους.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 24, 2020, 05:00:11 μμ
Εξηγούμαι:
Χωρίς την επιπλέον κοψιά, το αρσενικό μόρσο διατηρεί άθικτο τον ανθεκτικό του πυρήνα που αποτελείται από τις ενισχύσεις και τα ανθρακονήματα και που είναι πλέον σχεδόν το μόνο που του απομένει! Μαντεύουμε ότι μετά την περιπέτεια της διαμόρφωσής του, το τελευταίο που θα ήθελε το αρσενικό μόρσο θα ήταν να μειωθεί κι άλλο το ύψος του. Ένα χαρούμενο μόρσο λοιπόν μας κάνει κι εμάς χαρούμενους!
Επιπλέον, σ’ ένα τόσο στρεσσογόνο περιβάλλον όπως είναι η περιοχή της ένωσης μάνικου-σκάφους, θα είναι πιο παρήγορο για την ταστιέρα (που θα κολληθεί αργότερα) να πατήσει κατευθείαν στον ανένδοτο σκληρό πυρήνα του μάνικου αντί στο ενδοτικό ελάτινο καπάκι. Και μια φωνή μου λέει οτι μ’ αυτό τον τρόπο η κυκλοφορία του ήχου στην περιοχή του τάκου μπορεί να γίνεται κάπως καλύτερα.
Το μοναδικό μπεμόλ σ’ αυτή τη λύση είναι ότι θα χρειαστεί ν΄ αφαιρεθεί ένα μακρόστενο κομμάτι από το καπάκι προκειμένου αυτό να ταιριάξει στην καινούργια διάταξη. Θα το αντέξουμε...
Εν τέλει ο σκύλος χορτάτος και η πίττα (σχεδόν) ολάκερη! 😊
Χαίρομαι σα να ανακάλυψα την Αμερική αλλά είμαι σίγουρος ότι τη μέθοδο δεν μπορεί παρά να την ακολουθούν κι άλλοι συνάδελφοι, μόνο που δεν το ξέρω ακόμα...
(Συνεχίζεται...)
Αποστολή από: Μάνος Τουρπάλης στις Ιανουάριος 24, 2020, 06:08:21 μμ
....Χαίρομαι σα να ανακάλυψα την Αμερική αλλά είμαι σίγουρος ότι τη μέθοδο δεν μπορεί παρά να την ακολουθούν κι άλλοι συνάδελφοι, μόνο που δεν το ξέρω ακόμα...
{celebrate012}
Αποστολή από: steliosguitar στις Ιανουάριος 25, 2020, 09:42:48 πμ
ακου ελατωματικα!
αλλα τι καθομαι και λεω... ναι παιδια ελατωματικα ειναι, οσοι δεν τα θελετε μη τα βαλετε στο τζακι, να τα δωσετε σε μενα να το βαλω εγω στο τζακι... ;D
να στειλουμε δωρακι και στο μαστορα που το πε
Αποστολή από: steliosguitar στις Ιανουάριος 25, 2020, 09:48:48 πμ
δωρακιτο ξυλο στο βαζο ειναι απο πευκο θασου, πολυ ανωτερο απο σιτκα και απο τζερμανμπερκλαου μαζι.
οχι παιζουμε...
Αποστολή από: Γρηγόρης Μαυρακης στις Ιανουάριος 28, 2020, 02:28:29 μμ
Αποστολή από: Γρηγόρης Μαυρακης στις Ιανουάριος 28, 2020, 05:35:31 μμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιανουάριος 28, 2020, 06:04:26 μμ
στα καπακια με αρκουδοπατημασιες, ο ηχος ταξιδευει γρηγοροτερα κατα μερικα μιλισεκοντ (αποδεδειγμενα) καθετα στα νερα.Στέλιο, ήμουν σίγουρος ότι θα είχες πληροφορίες για το θέμα!
Πέρα από την πλάκα το καπάκι είναι άψογο...είναι εύκολο κ. Στέργιο να μας πείτε από που το προμηθευτηκατε?Γρηγόρη, το καπάκι αυτό πρέπει να το είχα πάρει από dimizparts σε μια παλαιότερή μου επίσκεψη εκεί. Κατά πάσα πιθανότητα προέρχεται από Florinett
Κι εσείς Αμερική?{celebrate012}....Χαίρομαι σα να ανακάλυψα την Αμερική αλλά είμαι σίγουρος ότι τη μέθοδο δεν μπορεί παρά να την ακολουθούν κι άλλοι συνάδελφοι, μόνο που δεν το ξέρω ακόμα...
{celebrate012}
Αποστολή από: steliosguitar στις Ιανουάριος 28, 2020, 09:43:15 μμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 01, 2020, 04:56:12 μμ
αλλα εμεις οι φαν της πατουνας γκριζλι ;DΓκρίζλι φορ έβερ!
..........................
Για το καπάκι τώρα, να πω ότι σ’ αυτό το όργανο επιχειρώ να κατεβάσω το πάχος του σε σύγκριση με τα προηγούμενα όργανα. Πριν από την κόλλησή του στο σκάφος έχει διαμορφωθεί στα 2,5 χιλιοστά μετρημένα. Μετά την κόλλησή του, το τρίψιμο για τα φινιρίσματα θα το κατεβάσει στα 2,4 χιλιοστά όπως εκτιμώ, και το περιμετρικό τρίψιμο που θα γίνει με τη φάση της τοποθέτησης binding/purfling θα φέρει το πάχος της περιμέτρου του κάπου στα 2,3 ίσως και 2,2 χιλιοστά.
...........................................................................
Το καπάκι λοιπόν, μετά τη διαμόρφωση τρύπας/ροζέτας κόπηκε χοντρικά στο σχήμα του. Όπως θυμόμαστε, ο στόχος είναι ν’ αποκτήσει θολωτό σχήμα πριν την κόλλησή του στο σκάφος.
Ο Λάμπρος σωστά παρατήρησε ότι η διπλή καμπύλη σε μια επίπεδη επιφάνεια δεν είναι εύκολα επιτεύξιμη αλλά ο “υγρός πειθαναγκασμός” ετοιμάζεται να δείξει την ισχύ του!
Το καπάκι λοιπόν υγράνθηκε, όχι με νερό, αλλά με οινόπνευμα. Δηλαδή περάστηκε πλούσια με αραιό διάλυμα γομαλακας από την “καλή” μεριά του, πράγμα που θα προστατέψει το καπάκι όσο δουλεύεται αλλά θα λειτουργήσει και σαν πρώτο γέμισμα των πόρων.
Αυτή η ύγρανση με περίσσεια οινοπνεύματος δημιούργησε ήδη μια κύρτωση του καπακιού προς την επιθυμητή κατεύθυνση.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 01, 2020, 04:58:33 μμ
Οι πρώτες δοκιμές έδειξαν ότι η μέθοδος, παρ’ ότι προς τη σωστή κατεύθυνση, δεν μας έδινε πλήρη διαμόρφωση εξ αιτίας της ελαστικής υστέρησης του υλικού (spring-back). Έτσι λοιπόν τοποθετήθηκαν πρόσθετα τακάκια από λάστιχο περιμετρικά του καπακιού για περισσότερη κύρτωση. Αυτά τα τακάκια θα μπορούσανε να είναι και ξύλινα με επένδυση φελλού.
Το καπάκι υπέμεινε την αγωνία του όλη νύχτα. Αλλά το πρωί στεγνό πια και πειθαναγκασμένο, παρ’ όλες τις αντιρρήσεις της ελαστικής υστέρησης, βρέθηκε να έχει σχήμα πολύ κοντά στο επιθυμητό, έτοιμο πλέον για να υποδεχτεί χωρίς πολλές-πολλές διαπραγματεύσεις το καμάρωμα.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 01, 2020, 05:00:17 μμ
Μπήκε προσωρινά το καπάκι για την επαλήθευση του ύψους του καβαλάρη. Η καμπύλωσή του ήρθε μια χαρά.
Συνεχίζεται...
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Φεβρουάριος 01, 2020, 05:19:52 μμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 01, 2020, 05:22:45 μμ
Τον καβαλάρη τον έχω υπολογίσει στα 12,5 χιλιοστά, άντε με τη συμπίεση του καπακιού μπορεί να πάει και στα 12.
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Φεβρουάριος 01, 2020, 05:32:29 μμ
Αποστολή από: George45 στις Φεβρουάριος 01, 2020, 09:28:47 μμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 02, 2020, 01:23:04 πμ
...ήθελα να σε ρωτήσω αν θα κατεβάσεις κι άλλο την ταστιέρα η αν δεν την έχεις κολλήσει ακόμη .Γιάννη, την ταστιέρα δεν την έχω κολλήσει ακόμα. Θα την κολλήσω αργότερα χωρίς να μεταβάλλω άλλο τις διαστάσεις της.
...πως υπολογιζεται οτι ο καβαλαρης θα βγει 12-12.5..
Γιώργο, αυτό που μπορώ να πω είναι το πώς υπολογίζω εγώ τον καβαλάρη αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να γίνει η δουλειά.
Ξεκινάω λοιπόν αφού κολληθεί το μάνικο στο σκάφος -που εγώ το κολλάω ευθεία, δηλαδή χωρίς γωνία.
Βάζω μια ρίγα πάνω στο μάνικο -χωρίς την ταστιέρα- και μετράω με τη βοήθεια ενός νήματος τι απόσταση έχει από το γυμνό σκάφος στην περιοχή του καβαλάρη. Στη φωτογραφία που ακολουθεί, η απόσταση αυτή είναι 8 χιλιοστά και είναι πιά η επιθυμητή.
Από την ευθεία του γυμνού μάνικου όπως είναι τώρα, για να φτάσουμε στην τελική απόσταση των χορδών από τα χείλη του γυμνού σκάφους, υπολογίζουμε αθροίζοντας ως εξής:
8 χιλιοστά η υπάρχουσα απόσταση
+7 χιλιοστά η ταστιέρα
+1 χιλιοστό τα τάστα
+2 χιλιοστά το ύψος των χορδών
Σύνολο (8+7+1+2=) 18 χιλιοστά.
Αλλά το γυμνό σκάφος επίσης θ’ ανεβεί: Όσο το πάχος του καπακιού (δηλαδή 2,5 χιλιοστά) συν το ύψος που θα «κερδίσει» το καπάκι λόγω της καμπύλωσής του (στο συγκεκριμένο όργανο 3 χιλιοστά).
Σύνολο (2,5+3=) 5,5 χιλιοστά.
Η διαφορά των δύο μας δίνει το προβλεπόμενο ύψος του καβαλάρη: 18-5,5=12,5 χιλιοστά.
Τα ίδια μεγέθη εμπλέκονται και στην προηγούμενη φωτογραφία. Αυτή τη φορά όμως είναι τοποθετημένα (όχι κολλημένα) το καπάκι και η ταστιέρα. Η απόσταση των 9,5 χιλιοστών που δείχνει ο χάρακας εκεί, θα αυξηθεί κατα 1 χιλιοστό με τα τάστα + 2 χιλιοστα για το ύψος των χορδών. Δηλαδή και πάλι σύνολο (9,5+1+2=) 12,5 χιλιοστά.
Αυτό το ύψος των 12,5 χιλιοστών θεωρείται ένα καλό επιθυμητό μέσο ύψος για καβαλάρη μπουζουκιού χωρίς όμως να αποκλείονται (μιλάω εκ πείρας) και μικρές παρεκκλίσεις προς τα πάνω ή προς τα κάτω κατά περίπτωση.
Στο συγκεκριμένο όργανο χρειάστηκε να κατεβάσω τα χείλη του σκάφους κατά 3 χιλιοστά στην περιοχή του καβαλάρη (και ακόμη περισσότερο προς τον τάκο ώστε να ικανοποιήσω την έμπνευση από το Ναπολιτάνικο μαντολίνο για εντονότερη πτώση του καπακιού) τρίβοντας στο radius dish.
Ελπίζω να είναι κατανοητό. Αν όχι, εδώ είμαστε για διευκρινίσεις.
Και δεν πρέπει να ξεχάσω ν’ αναφέρω ότι σημαντικό ρόλο για να κατανοήσω τα παραπάνω έχει παίξει ο Μάνος (αλλά και άλλοι) με όσα έχουν γράψει σ’ αυτό το φόρουμ, όπως επίσης και οι πολυπληθέστατοι δάσκαλοί μου του διαδικτύου που γενναιόδωρα διαδίδουν όσα ξέρουν και στους οποίους χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Αισθάνομαι λοπόν και γω την ηθική υποχρέωση να ανταποδώσω όσα (θέλω να πιστεύω ότι) έχω καταλάβει, γι αυτό και σας ζαλίζω με απεραντολογίες. :D
Αποστολή από: konsaw στις Φεβρουάριος 02, 2020, 12:59:26 μμ
Γιατί αν κολλάς το μανίκι χορις γωνία στο σκάφος έχεις 8 χιλ. ύψος στην θέση του καβαλάρη;;;
Εγώ θα περίμενα περίπου το πάχος του καπικιού.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 02, 2020, 02:19:59 μμ
Παρ’ όλο που ο τρόπος δουλειάς θα έπρεπε να δώσει μια κόλληση ευθεία με χαρακτηριστικά όπως τα λες, η πράξη αποδεικνύει ότι αυτή η «ευθεία» κόλληση συνήθως αστοχεί λίγο και παίρνει την ανηφόρα. Δηλαδή η ευθεία του μάνικου (τουλάχιστον στις δικές μου κατασκευές) καταλήγει να είναι λίγο ψηλότερα απ’ όσο προβλεπότανε. Κι αυτό έχω αντιληφθεί ότι οφείλεται στη διαμόρφωση του αρσενικού μόρσου, που όσο κι αν έχω προσπαθήσει μέχρι τώρα να το δουλέψω με ακρίβεια, το αποτέλεσμα είναι να επιμένει η κόλληση να έχει τη δική της άποψη περί ευθείας αντίθετα με τις δικές μου προσπάθειες. Μέχρι να βελτιώσω τις μεθόδους μου όμως για την ιδανική κόλληση η ζωή δε σταματάει. Αποδέχομαι την αστοχία, τη μετράω και εν τέλει την ενσωματώνω στους υπολογισμούς.
Στη δεδομένη φάση, χρειάστηκε να κατεβάσω τα χείλη του σκάφους κατά 3 (και κάτι) χιλιοστά στην περιοχή του καβαλάρη όπως αναφέρθηκε προηγουμένως.
Εν τέλει, τα 8 χιλιοστά ύψος που φαίνονται στη τελευταία φωτο (και που αποτελούν την επιθυμητή τιμή ώστε να έχουμε τελικά έναν καβαλάρη 12,5 χιλιοστά) ερμηνεύονται ως εξής: 2,5 χιλιοστά το καπάκι, 2 και κάτι χιλιοστά η αστοχία, και 3 και κάτι χιλιοστά που υπολογίστηκε ότι έπρεπε να φαγωθούν -και φαγώθηκαν- για να φτάσουμε στα 8 που ήταν και ο στόχος μας.
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Φεβρουάριος 02, 2020, 04:17:10 μμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 02, 2020, 05:29:02 μμ
Σήμερα Κυριακή η μέρα είναι αφιερωμένη στο καμάρωμα κι έτσι ο τραχανάς είναι απλωμένος και ο χρόνος άπλετος. Μέτρησα λοιπόν και ξαναμέτρησα, βαρέθηκα να επαληθεύω.
Εξ άλλου, από τότε που υιοθέτησα την κλειστή καμπύλη (R=15ft) τα καπάκια μένουν ακλόνητα βρέξει-χιονίσει σαν το βράχο του Γιβραλτάρ! Και με την πρόσθετη (να την πούμε Ναπολιτάνικη) καμπύλη ακόμα καλύτερα. Πιστεύω και ελπίζω λοιπόν ότι αν υποχωρήσει το καπάκι με την πίεση του καβαλάρη θα είναι από πολύ λίγο, έως μη αντιληπτό.
Και για να προχωρήσω τις σκέψεις μου λίγο περισσότερο, έχω βασιστεί σ’ αυτές τις καμπυλώσεις για ν’ αρχίσω να κατεβάζω το πάχος του καπακιού. Σ’ αυτό το όργανο γίνεται το πρώτο αρκετά δειλό βήμα: Ένα δέκατο λιγότερο. Και αν όλα πάνε καλά να λεπτύνει κι άλλο στις μελλοντικές κατασκευές. Κοντολογίς, θέλω να πιστεύω ότι είναι μάλλον νωρίς για ν’ ανησυχούμε…
Η απόσταση των 2 χιλιοστών που υπολογίζω για τις χορδές είναι στον καβαλάρη και είναι ενδεικτική, για χρήση στους υπολογισμούς (στην πραγματικότητα θα είναι περισσότερη). Στο δωδέκατο τάστο θα είναι η μισή απ’ αυτή (με δεκτά όλα τα ψιλά γράμματα για το σεταπ και για το πώς θα συμπεριφερθεί το μάνικο όταν μπούνε οι χορδές.
Σ’ ευχαριστώ για την έγνοια σου.
Εσύ πάλι κράτα τα δάχτυλά σου σταυρωμένα καλού-κακού…
Αποστολή από: steliosguitar στις Φεβρουάριος 02, 2020, 07:45:04 μμ
https://www.youtube.com/watch?v=hqS66sXf1Bo&feature=youtu.be (https://www.youtube.com/watch?v=hqS66sXf1Bo&feature=youtu.be)
επ ευκαιρια , να θαυμασουμε και λιγο πατουνα απο το σκαρπελο του ντεϊβιτ ρουμπιο, αξεπεραστου κατασκευαστη, στη κιθαρα του γκαλμπρεϊθ....
Αποστολή από: songless_bird στις Φεβρουάριος 02, 2020, 10:07:52 μμ
στεργιο, κατσε χαλαρωσε λιγο με τον μοτσαρτ, και ασε τα παχυμετρα λιγο στην ακρη...Καλά αυτή η κιθάρα είναι τίγκα στην καινοτομία . Fanfrets, zerofrets, "στραβό" καραολο, και χορδοστατη σε συνδιασμό με την κλασική γέφυρα . Και πάει πακέτο με το κουτί στο πάτωμα ...
https://www.youtube.com/watch?v=hqS66sXf1Bo&feature=youtu.be (https://www.youtube.com/watch?v=hqS66sXf1Bo&feature=youtu.be)
επ ευκαιρια , να θαυμασουμε και λιγο πατουνα απο το σκαρπελο του ντεϊβιτ ρουμπιο, αξεπεραστου κατασκευαστη, στη κιθαρα του γκαλμπρεϊθ....
Αποστολή από: Nikos στις Φεβρουάριος 03, 2020, 03:40:20 μμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 03, 2020, 05:36:31 μμ
στεργιο, κατσε χαλαρωσε λιγο με τον μοτσαρτ
[url]https://www.youtube.com/watch?v=hqS66sXf1Bo&feature=youtu.be[/url] ([url]https://www.youtube.com/watch?v=hqS66sXf1Bo&feature=youtu.be[/url])...
...το σκαρπελο του ντεϊβιτ ρουμπιο, αξεπεραστου κατασκευαστη
Στέλιο (και songless bird) με το Μοτσαρτ χαλάρωσα, αλλά μετα το έψαξα λίγο με τον David Rubio http://www.rubioviolins.com/ (http://www.rubioviolins.com/) και η έξαψη επανήλθε ;D
Δηλαδή πόσο πιο συναρπαστική ζωή μπορεί να έχεις!
- Ξεκινάει σπουδές για χειρουργός που διακόπτονται γιατί αποδείχτηκε ότι είχε αχρωματωψία!
- Την κάνει για Ισπανία και γίνεται φλαμένκο κιθαρίστας (όπου και απέκτησε το παρατσούκλι Ρούμπιο γιατί ήταν κοκκινιγένης)!
- Μια ευκαιριακή τουρνέ τον βρίσκει κατά Νεα Υόρκη μεριά και αποφασίζει να μείνει παίζοντας εδώ και κει (αλητεία...)!
- Αποφασίζει μεσ' απ το πουθενα να γίνει κατασκευαστής κιθαρών -γιατί λέει θυμότανε από μνήμης(!) πώς δουλεύανε οι μαστόροι στην Ισπανία- και γνωρίζει επιτυχία και αναγνώριση.
- Γυρίζει στη Βρεττανία συνεχίζοντας με κιθάρες και λαούτα και επεκτείνεται και στα harpsichords που ήτανε λέει τότε της μόδας!
- Επεκτείνεται στα έγχορδα (βιολιά τσέλλα και τα σχετικά), παλιά και σύγχρονα και εξελίσσει και την οκτάχορδη κιθάρα του βίντεο κι ανακατεύεται με την έρευνα στα παλιά εγχορδα...
Και όλα τα ανωτέρω με μεγάλη επιτυχία που του την αναγνωρίζει και το Καίμπριτζ!
Μου τέλειωσαν τα θαυμαστικά και κρεμάσανε τα σαγόνια μου.
.............................
Σ' ευχαριστώ Νίκο, έχω μια αισιοδοξία και γω αλλά τη συγκρατώ γιατί η μάχη με τους καλικάντζαρους του εργαστηρίου ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει...
Αποστολή από: steliosguitar στις Φεβρουάριος 03, 2020, 08:31:35 μμ
αντε και κανα ποδαροδρομο στα ελατα... ;D
οι μεγαλοι, απο τους μεγαλους εμπνεονται.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 15, 2020, 12:02:49 μμ
κανα ποδαροδρομο στα ελατα... ;D
Για να δούμε, θα ωριμάσει; ;D
......................................
Το καμάρωμα
Τα δυο βασικά καμάρια έγιναν από ελάτινο δοκαράκι 7Χ18 χιλιοστά ως συνήθως. Το τρίτο καμάρι (αυτό προς καράολο μεριά) παραμένει, όμως εντελώς ατροφικό, μόνο για την τιμή των όπλων.
Το καμάρι της φωνής μπήκε υπό γωνία 5 μοιρών και σε (αξονική) απόσταση 35 χιλιοστών από τη γραμμή του καβαλάρη.
Ακολούθησα τη συνήθη διαδικασία πελεκώντας τα καμάρια με τα σκαρπέλα και μικροπλανίζοντας και έκανα τις κλίσεις και τα σβησίματα ως συνήθως. Είμαι βέβαιος ότι αν η σκηνή καταγραφότανε σε βίντεο θα έμενε η εντύπωση ότι εργαζόμουν με αυτοπεποίθηση και πλήρη έλεγχο της δουλειάς. Σας διαβεβαιώ ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! :( Για άλλη μια φορά αισθάνομαι ότι ψηλαφώ στα σκοτάδια.
Και σα να μην έφτανε αυτό, ζυγίζοντας το οπλισμένο καπάκι αφού το «τελείωσα», διαπίστωσα ότι ήταν 109 γραμμάρια, δηλαδή πιο βαρύ κατά 5-6 γραμμάρια σε σύγκριση με προηγούμενα καπάκια κι αντί να δεχτώ ότι ένα κομμάτι ξύλου μπορεί να είναι βαρύτερο από ένα μακρινό αδελφάκι του άρχισα να έχω φαγούρα.
Αποφάσισα να πάρω βοήθεια. Αυτή τη φορά σκάλωσα σ’ ένα άρθρο που έγραψε ο πολύς William Cumpiano https://www.cumpiano.com/ (https://www.cumpiano.com/) σε ένα μπλόγκ του το 2016 με τίτλο: Ελάχιστη Επαρκής Δομή (Minimum adequate structure) σαν απάντηση σε μια ερώτηση που έλαβε σχετικά με το πώς κάνει το καμάρωμα (bracing). http://dolcecano.blogspot.com/2016/12/#8195736529969717920. (http://dolcecano.blogspot.com/2016/12/#8195736529969717920.)
Αυτός ο οργανοποιός είναι στην ουσία ο πρώτος μου διαδικτυακός δάσκαλος οργανοποιίας και θυμάμαι μια εκτεταμένη περίοδο πριν 15 χρόνια που τον είχα ξεκοκκαλίσει. Αλλά εκείνη η μαθητεία μου τότε δεν έβγαλε φρούτα και ο δάσκαλος περιέπεσε σε λήθη.
Ο Cumpiano λοιπόν, σε κάπως ελεύθερη απόδοση ισχυρίζεται εδώ -καθ’ υπερβολή- ότι η όλη κατασκευή της κιθάρας (και του μπουζουκιού μαντεύουμε) συνιστά κατά κάποιο τρόπο ένα “αναγκαίο κακό” που παρεμβάλλεται (gets in the way) ανάμεσα στην αρχική ταλάντωση της χορδής και το επιθυμητό αποτέλεσμα της παραγωγής του ήχου. Έτσι λοιπόν, πέρα από τη διάταξη των καμαριών, η κύρια προσπάθειά του είναι να μειώσει όσο το δυνατόν περισσότερο τη μάζα της κατασκευής του καπακιού εν προκειμένω, άρα και την ανεπιθύμητη επέμβαση του οργάνου στον ήχο. Ισχυρίζεται ότι “Εάν η δομή είναι υπερβάλλουσα, η ομορφιά τσαλακώνεται, περιορίζεται, μειώνεται” (If the structure is excessive, the beauty is muffled, limited, impaired), έτσι λοιπόν θα πρέπει ν΄αφαιρείται όσο γίνεται περισσότερο υλικό, εστιάζοντας όμως πάντα στο να εξακολουθήσει ν’ ανταποκρίνεται η κατασκευή στις απαιτήσεις που επιβάλλονται από την τάση των χορδών ώστε να μη καταρρεύσει (bend) το όργανο.
Λίγη έρευνα ακόμα οδήγησε σε ένα εκτεταμένο άρθρο του σεβάσμιου Εrvin Somogyi https://esomogyi.com/articles/principles-of-guitar-dynamics-and-design/, (https://esomogyi.com/articles/principles-of-guitar-dynamics-and-design/,) από το οποίο κράτησα μόνο ό,τι με συμφέρει γιατί είχα πάρει ήδη τις αποφάσεις μου και το μόνο που μου έλειπε ήταν λίγη θεωρητική υποστήριξη. Εστίασα λοιπόν στο απόφθεγμά του το ότι όλα στην οργανοποιία είναι έξυπνες μαντεψιές (Everything in lutherie is intelligent guesses) και σα γνήσιος εξυπνάκιας στρώθηκα στη δουλειά.
Έβαλα χέρι στα δυο βασικά καμάρια, σκάβοντας προοδευτικά μια βαθιά καμπύλη στο καμάρι της φωνής και μια ρηχότερη στο καμάρι της τρύπας, ελέγχοντας κάθε τόσο με τα δυο μου χέρια το πόσο αντιστεκότανε το καπάκι στην προσπάθειά μου να το λυγίσω κατά πλάτος. Σταμάτησα να σκάβω αμέσως μόλις αισθάνθηκα να εμφανίζεται μια υποψία ενδοτικότητας. Vivere pericolosamente!
Κατέληξα μ’ αυτό τον τρόπο ν’ απομακρύνω άλλα 4 γραμμάρια και να συνειδητοποιήσω ότι όσο αρμενίζεις στ’ ανοιχτά τόσο ο ωκεανός της οργανοποιίας μεγαλώνει και τελειωμό δεν έχει...
Για όσους δικαιολογημένα διαμαρτυρηθούνε ότι οι παραπάνω πηγές είναι από κιθαροποιούς, θυμίζω ότι μιλάμε για το μπουζούκι του κιθαρίστα 😊
Οι φωτογραφίες είναι μάλλον πολλές αλλά εντάξει, είναι Σαββατοκύριακο.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 15, 2020, 12:05:29 μμ
Για το πώς επηρεάζει αυτή η διάταξη τον ήχο δεν έχω ιδέα γιατί την εφαρμόζω ήδη από το δεύτερο όργανο (το πρώτο παραμένει μακράν εκτός συναγωνισμού!) Αλλά πάλι δεν έχω ενδείξεις ότι προκαλεί κάτι ανεπιθύμητο.
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Φεβρουάριος 15, 2020, 01:17:16 μμ
Σε θαυμάζω ! :)
κι αναστενάζω ...
Αποστολή από: billis hrakleio στις Φεβρουάριος 15, 2020, 02:22:08 μμ
Αποστολή από: ΖΑΡΚΑΔΑΣ ΚΩΣΤΑΣ στις Φεβρουάριος 15, 2020, 09:59:57 μμ
Αποστολή από: steliosguitar στις Φεβρουάριος 16, 2020, 08:35:36 πμ
αλλους εχει κλεισει μεσα στα εργαστηρια απο το πρωι εως το βραδυ και τουμπαλιν, αλλοι χωρισανε μη τη γυναικα τους γιατι βλεπανε περισσοτερο τα ξυλα απο αυτην, και του βαλεντινου τ αγκαλιαζανε κι ολας, ;D , αλλοι αλλαξανε επαγγελμα, αλλοι κοβανε βολτες στο δασος σαν τρελοι με το τσεκουρι στη μασχαλη....
μπραβο στεργιο, καταπληκτικη δουλεια, οπως και η αφαιρεση μαζας απο τα καμαρια.
το κολλησες το καπακι; αυτη η μπαλα απο πανω (βαρος,μαυρου χρωματος...) τι ειναι;
οταν τα λεω μονο βαρος μετραμε.... η ζυγαρια εχει γινει το νο.1 στο εργαστηρι, τα παντα μετραω πλεον, και μπαινουν ολα τα νουμερα στο τεφτερι
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Φεβρουάριος 16, 2020, 09:18:32 πμ
καλα, αυτος ο κουμπιανο, πολλους εχει καταστρεψει:
αλλους εχει κλεισει μεσα στα εργαστηρια απο το πρωι εως το βραδυ και τουμπαλιν, αλλοι χωρισανε μη τη γυναικα τους γιατι βλεπανε περισσοτερο τα ξυλα απο αυτην, και του βαλεντινου τ αγκαλιαζανε κι ολας, ;D , αλλοι αλλαξανε επαγγελμα, αλλοι κοβανε βολτες στο δασος σαν τρελοι με το τσεκουρι στη μασχαλη....
μπραβο στεργιο, καταπληκτικη δουλεια, .........
Ωχ ! .... Αυτό το βιβλίο του Κουμπιάνο , το είχε αναφέρει σε μένα , αρκετές φορές ο φίλος μας ο ΚαΠα σε κατ' ιδίαν συζητήσεις .
Ο φίλος μας ο Στέργιος γράφει ότι εδώ και χρόνια το έχει ξεκοκκαλίσει ... ε , άνθρωπος είμαι κι εγώ , τίγκα στα πάθη , υπέκυψα στον πειρασμό και το παρήγγειλα ...
... Αν η κατάσταση ξεφύγει και με πάει η γυναίκα μου στα δικαστήρια , ελπίζω να πείτε μια καλή κουβέντα ...
Αποστολή από: steliosguitar στις Φεβρουάριος 16, 2020, 11:07:52 πμ
θα ιδρωσουμε, αλλα θα σε σωσουμε.... :cheesy2:
https://www.youtube.com/watch?v=iQPQrHLfB1s (https://www.youtube.com/watch?v=iQPQrHLfB1s)
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 17, 2020, 01:00:24 πμ
.........................................
Ιωσήφ, καλή ανάγνωση!
το κολλησες το καπακι; αυτη η μπαλα απο πανω (βαρος,μαυρου χρωματος...) τι ειναι;Είναι ένα μαντέμι 2 κιλά κι από πάνω του ένα κουρσούμι με βάση στα 3 κιλά. Σύνολο 5 κιλά, αποτελούν το πρεσσάρισμα για την κόλληση πάνω στον τάκο.
Στεργιο μου 18 χιλιοστα καμαρι εγω ουτε σε λαουτο δεν εχω δει.Και η σφηνα σου ειναι αρκετα μπολικη απ οτι διακρινω.Κώστα 18 χιλιοστά ήτανε τα δοκαράκια στην αρχή μόνο. Μετά τα radius dish και τα σκαψίματα,οι κορυφές μείνανε κάπου στα 15-16 χιλιοστά. Το περισσότερο υλικό έχει αφαιρεθεί.
Όσο για τη γλώσσα, πιστεύω ότι οι κάπως ενισχυμένες διαστάσεις της είναι μια μικρή μόνο θυσία. Στο ψηλό της σημείο είναι στα 4 χιλιοστά και κατεβαίνει στο 1 και κάτι πριν να σβήσει. Αλλά πιστεύω ότι είναι ένα ανακουφιστικό δεκανίκι για το καπάκι -που θυμίζω είναι ελεύθερο πακτώσεων περιμετρικά (η κίτρινη ζώνη στη φωτο) που, όπως έχω ξαναπεί, μ' αρέσει να πιστεύω ότι αυτό επιτρέπει στη μεμβράνη του καπακιού να λειτουργεί κάπως σαν τον κώνο του μεγαφώνου.
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Φεβρουάριος 17, 2020, 07:05:03 πμ
Μπράβο Στέργιε !!!
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 22, 2020, 05:50:39 μμ
Άλλος ένας νεωτερισμός του 6ου είναι η διαμόρφωση μιας αρνητικής κλίσης στο μάνικο πριν να κολληθεί η ταστιέρα.
Με την παρατήρηση της συμπεριφοράς των οργάνων που έφτιαξα μέχρι τώρα, διαπίστωσα ότι μόλις φορτώνεται το όργανο με χορδές, σχεδόν αμέσως το μάνικο έρχεται λίγο μπροστά (σκεβρώνει) κατά μερικά δέκατα του χιλιοστού. Μετά από μια βδομάδα το φαινόμενο εξελίσσεται λιγουλάκι ακόμα και μετά από μήνες μια τρίχα ακόμα. Χοντρικά, το όλο φαινόμενο αυτής της παραμόρφωσης λόγω της τάσης των χορδών εμφανίζεται κυρίως στη περιοχή από το 1ο μέχρι το 7ο-8ο τάστο, -τουλάχιστον στα δικά μου όργανα. Σε κάποιο βαθμό, η κύρτωση αυτή δημιουργεί ένα είδος ρελιέφ που ευνοεί το δυνατό παίξιμο (έως κοπάνημα), αλλά καλό θα ήταν να τεθεί το φαινόμενο κάποια στιγμή υπό πλήρη έλεγχο. Γιάννη Καραβασίλη θυμάμαι με επιείκεια που διαμόρφωσα ρελιέφ στο μάνικο στο πρώτο μου όργανο (έκανα δηλαδή μάλλον το αντίθετο απ’ αυτό που έπρεπε!) και πόσο συγκρατημένος και ευγενικός ήσουνα στο σχόλιό σου...
Ο ρόλος της βέργας από ανθρακονήματα, αν με ρωτάτε, μάλλον δεν μπορεί να αναιρέσει αυτή την παραμόρφωση αλλά απ΄ό,τι φαίνεται μόνο να τη συγκρατήσει σε μια οριακή τιμή για να μη σκεβρώσει περισσότερο το μάνικο.
Από την άλλη, η λύση της βέργας trussrod δεν με έχει πείσει. Λέγεται ότι ανατρέπει κάπως το ζύγισμα του οργάνου και δε μου φαίνεται και τόσο σέξι για μπουζούκι.
Σκέφτομαι επίσης μ’ αυτή την ευκαιρία, ότι υπάρχουν εκεί έξω κορυφαίοι μουσικοί των οποίων η ερμηνεία καθόλου δεν απαιτεί μεγάλες φυσικές εντάσεις από τα όργανά τους. Τέτοιο παράδειγμα μουσικού είναι και ο Δημήτρης Λάππας. Ιδού ένα κομψότατο εργόχειρό του (με μπουζούκι αυτή τη φορά) μαζί με τους άλλους δυο τρισμέγιστους: https://www.youtube.com/watch?v=ZHVlQPcWigs. (https://www.youtube.com/watch?v=ZHVlQPcWigs.)
Ορέχτηκα λοιπόν να είναι το 6ο ένα όργανο με μηδενικό ρελιέφ που ίσως δεν θα ήτανε κατάλληλο να παιχτεί σε αίθουσες με θόρυβο. Αλλά να είναι αντιθέτως ένα μπουζούκι για ηχοληψία που να απαιτεί την ελαχιστότατη προσπάθεια από το μουσικό. Να παίζει (λέμε τώρα) σχεδόν μόνο με τη σκέψη!
Και τώρα στο “δια ταύτα”: Αυτά τα αναθεματισμένα δέκατα σκεβρώματος είναι κάτι όπως τα δέκατα του πυρετού! Δεν είναι πραγματική αρρώστια αλλά πρέπει να αντιμετωπιστούν.
• Μια τέτοια θεραπεία φαίνεται να είναι η διαμόρφωση μιας αρνητική κλίση στο μάνικο της τάξης των λίγων δέκατων του χιλιοστού, ελπίζοντας ότι όταν κολληθεί η ταστιέρα να λειτουργήσει αυτό σαν μια προκαταβολική αποζημίωση που θα πατσίσει το σκέβρωμα που ξέρουμε ότι θ’ ακολουθήσει.
Έφτιαξα λοιπόν άλλο ένα σφηνοειδές βοήθημα 😊 με σκοπό ν’ απομακρύνω στο drum sander υλικό κάτω από την ταστιέρα που το πάχος του φαγώματος να ξεκινάει από μηδέν στο 7o-8o τάστο και ν’ αυξάνεται προοδευτικά όσο πλησιάζει προς το καράολο.
Το βοήθημα και η ταστιέρα (αφού φαγώθηκε) φαίνονται στην πρώτη φωτογραφία που όμως δε διακρίνονται και πολλές πληροφορίες. Παρατηρήστε την περιοχή του φαγώματος που φτάνει μέχρι το σημείο που εξαφανίζεται η δυσδιάκριτη διαγράμμιση.
Στη δεύτερη φωτογραφία αντιθέτως, φαίνεται καθαρά το κενό που δημιουργήθηκε από αυτή την κατεργασία αρνητικής κλίσης. Παρατηρήστε τα λαμάκια που χωράνε να μπούνε κάτω από την ευθεία αλουμινένια ρίγα (αφού πια έχει κολληθεί η ταστιέρα).
Αυτή η μέθοδος δεν είναι τίποτα πρωτόφαντο. Είναι κάτι που νομίζω έχει ήδη αναφερθεί εδώ κι εκεί στο φόρουμ. Αλλά συνιστά μια εξέλιξη στη μανιέρα μου.
Στο μεταξύ έμαθα ότι παρόμοια μέθοδο εφαρμόζει και ο Σπουρδαλάκης διαμορφώνοντας (το μάνικο όμως) με CNC.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 22, 2020, 05:54:02 μμ
Έβαλα χορδές και διαπίστωσα ότι η αρνητική κλίση δεν ήταν αρκετή. Φαίνεται ότι ο τρόπος που την υπολόγισα εκ των προτέρων κάπου αστοχεί. Ή ότι κάθε μάνικο αντιδρά διαφορετικά και δεν υπάρχει τελικά ενιαίος τρόπος υπολογισμού (που είναι και το πιθανότερο).
Η προφανής λύση θα ήταν να βγάλω τις χορδές να προχωρήσω λίγο ακόμα και να τις ξαναβάλω για να δω τι έγινε κ.ο.κ. (δοκιμή-και-σφάλμα).
Στη συνέχεια όμως παρατήρησα και κάτι ακόμα: ότι η τάση των χορδών προκαλούσε και μια μικρο-παραμόρφωση με τη μορφή μικρής καμπούρας πάνω από την περιοχή του τάκου. Αυτή η παραμόρφωση δεν ήταν εμφανής παρά μόνο όταν μπήκαν οι χορδές. Το πρόβλημα αυτό εμφανίστηκε σε όλα τα προηγούμενα όργανά μου και το έλυνα κάθε φορά με το να τρίβω τα τάστα της περιοχής, μια ίσως και δυο φορές, μέχρι να διορθωθεί. Όμως, όπως όλοι ξέρουμε, το τρίψιμο των τάστων είναι μια μπελαλίδικη μανούβρα -αν είναι να γίνει σωστά- και σε γενικές γραμμές είναι κάτι ανεπιθύμητο γιατί μειώνει τη διάρκεια ζωής των τάστων.
Το ξέρω ότι πλατειάζω, αλλά ακριβώς σ’ αυτό το σημείο ήρθε η φώτιση: Αποφάσισα να κάνω πρώτα τη διόρθωση της καμπούρας του τάκου (δηλαδή να λύσω το μισό πρόβλημα) με τις χορδές κουρντισμένες και το όργανο σε τάση (θυμίζω ότι όλα αυτά γίνονται πριν να τοποθετηθούν τα τάστα).
Ένα γυαλόχαρτο Ρ150 κολλημένο σε μια πλάκα 3 χιλιοστών (από HPL ή πλεξιγκλάς ή χαρτομελαμίνη) αποδείχτηκε ότι μπορεί να δουλέψει γλιστρώντας κάτω από τις χορδές και ν’ αφαιρέσει από την ταστιέρα με προσοχή και προοδευτικά ακριβώς τόσο υλικό όσο χρειαζόταν, ελέγχοντας κάθε τόσο με τη ρίγα, μέχρι να εξαφανιστεί η ανεπιθύμητη καμπούρα με κάθε δυνατή ακρίβεια! Αξιοσημείωτο είναι ότι χρειάστηκε αρκετή δουλειά για να εξομαλυνθεί αυτή η περιοχή.
Να αναφέρω εδώ ότι οι χαρακιές των τάστων έγιναν ως συνήθως λίγο βαθύτερες, κατά μισό χιλιοστό περίπου, ώστε να μπορεί να γίνει αυτή η κατεργασία χωρίς να αντιμετωπίσει προβλήματα ρηχότητας το σφήνωμα των τάστων που θ’ ακολουθήσει.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 22, 2020, 05:58:46 μμ
Όταν η κατεργασία για τη δημιουργία αρνητικής κλίσης γίνεται χωρίς τις χορδές (με το όργανο χαλαρωμένο) τότε απαιτείται μια καλή δόση μαντεψιάς για το πόσο πρέπει να προχωρήσεις, και μετά πρέπει να ξαναβάλεις τις χορδές για να τεντωθεί πάλι το όργανο για να διαγνώσεις μήπως θέλει κι άλλο, και μετά από άλλο ένα κύκλο κατεργασίας (ξανα-μανα χορδές) με παρούσα την πιθανότητα να διαπιστώσεις ότι το παράκανες απομακρύνοντας υλικό από λάθος σημείο! Χαοτικό και στρεσσογόνο, δε είναι;
Έπρεπε λοιπόν να βρεθεί ένας τρόπος να γίνει η δουλειά με τις χορδές κουρδισμένες. Το μόνο εμπόδιο ήταν οι ίδιες οι χορδές που έπρεπε με κάποιο τρόπο να φύγουν απ’ τη μέση για ν’ αφήσουν την πλάκα με το γυαλόχαρτο να κάνει τη δουλειά της.
Και εγένετο φως (με το συμπάθειο για την ύβρι) και ξεπήδησε ένα καινούργιο μικρούλι ...jig! Ένα τζιγκουλάκι 😊!
Ένας αποστάτης χορδών. Δηλαδή ένα υπερτροφικό καθ’ ύψος «κοκκαλάκι» που έχει να κάνει δυο δουλειές: Να κρατάει τις χορδές σε απόσταση από την ταστιέρα ενώ είναι κουρδισμένες αλλά και να απελευθερώνει λίγη πρόσθετη διαδρομή στην πλάκα με το γυαλόχαρτο για να εκτελέσει σωστά το πήγαιν-έλα της.
Αποστολή από: Γρηγόρης Μαυρακης στις Φεβρουάριος 22, 2020, 06:02:04 μμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 22, 2020, 06:03:17 μμ
Η αποστολή ήταν απλή: Να γίνει η ταστιέρα ευθεία σαν αεροδρόμιο ενώ οι χορδές ήταν σε τάση.
Και αυτό έγινε τελικά με το Ηράκλειο τζιγκάκι και τη βοήθεια της ρίγας και της πλάκας με το 150άρι γυαλόχαρτο.
Το τελικό αποτέλεσμα ελέγχθηκε με το πιο λεπτό λαμάκι που διαθέτω (0,04 χιλιοστά) το οποίο επιβεβαιώθηκε ότι δεν χωρούσε να περάσει ανάμεσα στη ρίγα και την ταστιέρα καθ’ όλο το μήκος της.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 22, 2020, 06:06:24 μμ
Αυτή η κύρτωση μάλιστα συνέχιζε (σε πολύ μικρότερο βαθμό) και στην διαδρομή της πάνω από τον τάκο.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 22, 2020, 06:08:15 μμ
Έβαλα πάλι χορδές και τοποθέτησα έναν υπερβολικά χαμηλό καβαλάρη μόνο και μόνο για να παρατηρήσω καλύτερα πώς θα αντιδρούσε το όργανο. Παρατήρησα ότι στα πρώτα 4-5 τάστα οι νότες δεν ξεκαθάριζαν -προφανώς λόγω περίσσιας αρνητικής κλίσης- ενώ τα υπόλοιπα έπαιζαν, ταστάροντας βέβαια, αλλά οι νότες τους ξεκαθάριζαν.
Πήγα για ύπνο με την ελπίδα ότι τέλος πάντων ο χρόνος θα δικαίωνε την προσπάθεια.
Το πρωί (δηλαδή μετά από 8 ώρες) είδα με ενθουσιασμό ότι οι μη καθαρές νότες περιορίστηκαν στο 1ο-2ο τάστο.
Το βράδι πιά (δηλαδή μετά από 24 ώρες) ο ήχος είχε σχεδόν ξεκαθαρίσει σε όλο το μήκος της ταστιέρας! Ήχος με ταστάρισμα όπως είπαμε (λόγω ηθελημένου υπερβολικά χαμηλού καβαλάρη), αλλά πάντως ομογενής.
Τη δεύτερη μέρα ήμουν σε θέση να διακρίνω ακόμη λίγη, (ελάχιστη αλλά πάντως διακριτή) βελτίωση (ξεκαθάρισμα) του ήχου στα πρώτα τάστα, σημάδι ότι το “σκέβρωμα” προχώρησε λιγουλάκι ακόμα.
Την τρίτη μέρα δεν κατάφερα να διακρίνω κάποια διαφορά στον ήχο. Αλλά η εικόνα του μάνικου, με γυμνό μάτι, παρέμεινε ευθεία με ελάχιστη υποψία αρνητικής κλίσης και περισσή ελπίδα για ακόμη περισσότερη βελτίωση στις βδομάδες που θ’ ακολουθήσουν…
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 22, 2020, 06:09:28 μμ
Αναφέρω λοιπόν ότι η break-angle στο δεδομένο όργανο, αναμένεται να είναι στις 6 με 7 μοίρες. Πολύ πιθανόν η μπίλια θα κάτσει στις 6,5. Αυτό θα εξαρτηθεί από το ύψος του καβαλάρη που θα αναδειχθεί ως βέλτιστο με τις δοκιμές. Με τον τωρινό πολύ χαμηλό καβαλάρη εργασίας η γωνία είναι 5,5 μοίρες, προφανώς λίγη.
Μια ερώτηση για όσους έχουν άποψη: Ποιά πιστεύετε ότι είναι η ελάχιστη απόσταση που μπορεί να έχουν οι χορδές (action) σ’ ένα μπουζούκι για να θεωρείται πολύ μαλακό -αλλά να παίζει, δηλαδή να μην είναι «μουγγό»;
(συνεχίζεται...)
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Φεβρουάριος 22, 2020, 10:04:32 μμ
Υποκλίνομαι στην εξαιρετική , λεπτομερή και έντιμη περιγραφή σου !
Σκέφτομαι επίσης μ’ αυτή την ευκαιρία, ότι υπάρχουν εκεί έξω κορυφαίοι μουσικοί των οποίων η ερμηνεία καθόλου δεν απαιτεί μεγάλες φυσικές εντάσεις από τα όργανά τους. Τέτοιο παράδειγμα μουσικού είναι και ο Δημήτρης Λάππας. Ιδού ένα κομψότατο εργόχειρό του (με μπουζούκι αυτή τη φορά) μαζί με τους άλλους δυο τρισμέγιστους: https://www.youtube.com/watch?v=ZHVlQPcWigs. (https://www.youtube.com/watch?v=ZHVlQPcWigs.)
Ορέχτηκα λοιπόν να είναι το 6ο ένα όργανο με μηδενικό ρελιέφ που ίσως δεν θα ήτανε κατάλληλο να παιχτεί σε αίθουσες με θόρυβο. Αλλά να είναι αντιθέτως ένα μπουζούκι για ηχοληψία που να απαιτεί την ελαχιστότατη προσπάθεια από το μουσικό. Να παίζει (λέμε τώρα) σχεδόν μόνο με τη σκέψη!
Μια ερώτηση για όσους έχουν άποψη: Ποιά πιστεύετε ότι είναι η ελάχιστη απόσταση που μπορεί να έχουν οι χορδές (action) σ’ ένα μπουζούκι για να θεωρείται πολύ μαλακό -αλλά να παίζει, δηλαδή να μην είναι «μουγγό»;
(συνεχίζεται...)
Τα παρακάτω δεν στοιχειοθετούν άποψη - απάντηση σε αυτό που ρωτάς , είναι όμως μια μικρή αληθινή προσωπική εμπειρία
Κοντά στο σπίτι στην Κυψέλη λειτουργούσε ένα ωδείο . Εκεί λοιπόν το 2009 είχα την τύχη να παρακολουθήσω μερικά μαθήματα μπουζουκιού από τον δεξιοτέχνη Κώστα Παπαδόπουλο. Δεν κράτησε όμως πολύ καιρό αυτό . Αναγκάστηκα να διακόψω για κάποιο σοβαρό πρόβλημα στην υγεία μου. Ωστόσο μια φορά μου έδωσε να παίξω λίγο με το δικό του μπουζούκι . Ε ναι λοιπόν ένοιωσα ότι το χαϊδευα και αυτό κελαηδούσε ! Πρόλαβα να γευθώ αυτή τη χαρά ! Ο ίδιος ο δάσκαλος για αυτό το όργανο μου είχε πει :
" ... Και τι δεν έχω παίξει με αυτό το μπουζούκι ! Αφού όταν είμαι σπίτι και το αφήνω στον καναπέ , αυτό παίζει μόνο του ... από φιλότιμο ! .... "
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Φεβρουάριος 22, 2020, 11:05:44 μμ
-Για μένα η απόσταση/ύψος χορδών στο 12ο τάστο δεν πρέπει να είναι πάνω από 1,5-1,6 χιλιοστά. (δεν έχω πέσει ποτέ κάτω από 1,7 χωρίς
προβλήματα....αλλά συνεχίζω.
-Βέργες έτοιμες από ανθρακονήματα.....Στο μπουζούκι η μία χωνευτή βέργα δεν αποτελεί λύση στο σκέβρωμα και την ακαμψία του μάνικου. Οι χορδές την τραβάνε εύκολα προς τα πάνω. Έχω αρχίσει και αναθεωρώ κάποια πράγματα σχετικά με τις έτοιμες βέργες από ανθρακόνημα. Αυτά βέβαια το τονίζω είναι προσωπικές απόψεις γιατί πιθανότατα η παρατήρηση να εξαρτάται κι από άλλα πράγματα όπως τα ξύλα και τα τάστα που θα αναφερθώ παρακάτω. Οι δύο βέργες όμως που δοκίμασα σε κάποιο τρίχορδο δεν έχουν κουνηθεί ούτε δέκατο εδώ και 2 χρόνια. Ίσως δεν φτάνει η μία λοιπόν...αλλά δεν έχω καταλήξει...όταν το ξανακάνω ίσως βγάλω κάποιο συμπέρασμα.
-Τάστα....Αρχίζω να καταλήγω στον εξής διαχωρισμό....Τάστα με δόντι μόνο σε τετράχορδο.....ή σε όργανο που έχει μέσα μεταλλική ρυθμιζόμενη βέργα. Συνήθως στα τετράχορδα βάζουμε μέσα τέτοια βέργα. Στα τρίχορδα πάντα τάστα χωρίς δόντι....και με ισχυρότερο σφήνωμα μέσα στην ταστιέρα, εκτός αν βάλεις μέσα μεταλλική βέργα ρυθμιζόμενη οπότε κι εκεί τάστα με δόντι. Στην αρχή πίστευα ότι τα τάστα που έχουν δόντι σφηνώνουν πιο δυνατά και προσφέρουν καλύτερο κράτημα ή έλεγχο στις τάσεις που ήθελα να δώσω στο μανίκι και τις δυνάμεις που ήθελα να εφαρμόσω και να ελέγξω, ώστε να το κάνω να συμπεριφερθεί κατάλληλα . ΛΑΘΟΣ μου μεγάλο...και αναθεωρώ κι εκεί. Τα τάστα χωρίς δόντι προσφέρουν καλύτερο έλεγχο σε αυτό το σημείο και εξασφαλίζουν περισσότερη ακαμψία στο μανίκι μετά το πέρασμα των χορδών.
Συμπέρασμα.... για να σταματήσω να γράφω κάποια στιγμή φίλε Στέργιο....Το χάραγμα της ταστιέρας....η επιλογή των κατάλληλων τάστων και το πόσο σφιχτά θα τα τοποθετήσω μέσα στο χάραγμα είναι μάλλον για μένα τουλάχιστον, το σημείο στο οποίο έχω καταλήξει ότι πρέπει να δώσω λίγη προσοχή ακόμη για να έχω ένα μανίκι όπως το θέλω αφού μπουν οι χορδές.
Προσωπικές απόψεις φίλε Στέργιο που είμαι σίγουρος έχεις την ικανότητα να τις αξιολογήσεις. Συνέχισε αυτό που κάνεις με θέρμη. Όλοι μας έχουμε να μάθουμε κάτι. {celebrate004} {celebrate004}
Αποστολή από: Γρηγόρης Μαυρακης στις Φεβρουάριος 23, 2020, 01:41:23 πμ
Αποστολή από: steliosguitar στις Φεβρουάριος 23, 2020, 10:02:38 πμ
Λοιπόν βάλτε το μπρίκι στη φωτιά. Η σημερινή βαλίτσα θα πάει μακριά.τρολαρισμα μας κανεις...
2 ελληνικους 1 φραπεδια ελληνικη (ξερεις, απο πρωι εως βραδυ), και ενα εσπρεσακι στο ενδιαμεσο για να μην ξεχνιομαστε... ;D
ρε στεργιο σε θαυμαζω... πρεπει στην επομενη εκθεση να βγαλεις φωτο σου πανω στα ξυλα, να χεις κ ενα μαρκαδορο να μας δινεις αυτογραφα...
να κανω μια ερωτηση: γιατι στα μπουζουκια (για να λυθουν ολα αυτα) δεν πανε στην λυση της... κιθαρας; (τουλαχιστον αυτο που κανουν οι μισοι κατασκευαστες...)
να βαλουν το μπρατσο στην ευθεια, να κανουν το ρελιεφ, να κανουν το σβησιμο στο τακουνι-μορσο πωςστοκαλοτολετε στα τελευταια ταστα, και να χετε και τον χαμηλο σας καβαλαρη να μακροημερευσει το οργανο.... να γινει απο το "μπουζουκι του κιθαριστα" στο "γιαπωνεζικο μπουζουκι" https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%BD%CE%B5_%CE%A4%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B1
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Φεβρουάριος 23, 2020, 06:52:10 μμ
Λοιπόν βάλτε το μπρίκι στη φωτιά. Η σημερινή βαλίτσα θα πάει μακριά.τρολαρισμα μας κανεις...
2 ελληνικους 1 φραπεδια ελληνικη (ξερεις, απο πρωι εως βραδυ), και ενα εσπρεσακι στο ενδιαμεσο για να μην ξεχνιομαστε... ;D
ρε στεργιο σε θαυμαζω... πρεπει στην επομενη εκθεση να βγαλεις φωτο σου πανω στα ξυλα, να χεις κ ενα μαρκαδορο να μας δινεις αυτογραφα...
να κανω μια ερωτηση: γιατι στα μπουζουκια (για να λυθουν ολα αυτα) δεν πανε στην λυση της... κιθαρας; (τουλαχιστον αυτο που κανουν οι μισοι κατασκευαστες...)
να βαλουν το μπρατσο στην ευθεια, να κανουν το ρελιεφ, να κανουν το σβησιμο στο τακουνι-μορσο πωςστοκαλοτολετε στα τελευταια ταστα, και να χετε και τον χαμηλο σας καβαλαρη να μακροημερευσει το οργανο.... να γινει απο το "μπουζουκι του κιθαριστα" στο "γιαπωνεζικο μπουζουκι" https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%BD%CE%B5_%CE%A4%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B1
Γιατί μάλλον θα γίνει πολύ χαμηλός ο καβαλάρης κι επειδή δεν είναι κολλητός όπως στις κιθάρες...θα χοροπηδάει πάνω στο καπάκι .Αλλά τώρα το πάμε πολύ μακριά κι αρχίζεις να μου βάζεις ιδέες. Κάτσε βρε Στέλιο να φτιάξουμε πρώτα κανένα σωστό μπουζούκι και μετά τα πειράματα για υβρίδια ;)
Αποστολή από: Μάνος Τουρπάλης στις Φεβρουάριος 24, 2020, 08:29:26 πμ
να κανω μια ερωτηση: γιατι στα μπουζουκια (για να λυθουν ολα αυτα) δεν πανε στην λυση της... κιθαρας; (τουλαχιστον αυτο που κανουν οι μισοι κατασκευαστες...)
να βαλουν το μπρατσο στην ευθεια, να κανουν το ρελιεφ, να κανουν το σβησιμο στο τακουνι-μορσο πωςστοκαλοτολετε στα τελευταια ταστα...
...αυτό το "σβήσιμο" δεν το κατάλαβα... τι ακριβώς λέτε ?
Αποστολή από: Λάμπρος Σταυρίδης στις Φεβρουάριος 24, 2020, 09:16:22 πμ
-Βέργες έτοιμες από ανθρακονήματα.....Στο μπουζούκι η μία χωνευτή βέργα δεν αποτελεί λύση στο σκέβρωμα και την ακαμψία του μάνικου. Οι χορδές την τραβάνε εύκολα προς τα πάνω. Έχω αρχίσει και αναθεωρώ κάποια πράγματα σχετικά με τις έτοιμες βέργες από ανθρακόνημα. Αυτά βέβαια το τονίζω είναι προσωπικές απόψεις γιατί πιθανότατα η παρατήρηση να εξαρτάται κι από άλλα πράγματα όπως τα ξύλα και τα τάστα που θα αναφερθώ παρακάτω. Οι δύο βέργες όμως που δοκίμασα σε κάποιο τρίχορδο δεν έχουν κουνηθεί ούτε δέκατο εδώ και 2 χρόνια. Ίσως δεν φτάνει η μία λοιπόν...αλλά δεν έχω καταλήξει...όταν το ξανακάνω ίσως βγάλω κάποιο συμπέρασμα.
Δηλαδή , φίλε Γιάννη , τίς βέργες τίς βάζεις δίπλα - δίπλα , ἤ τή μιά πάνω στήν ἄλλη ;
Αποστολή από: Λάμπρος Σταυρίδης στις Φεβρουάριος 24, 2020, 09:47:26 πμ
....πράγματι , πολύ ἀσφαλής ὁ τρόπος τριψίματος τῆς ταστιέρας μά τεντωμένες χορδές !!!
Μᾶς χαλᾶνε τή.....συνταγή ὅμως τά τάστα....δέν ὑπάρχει κανένας τρόπος δηλαδή , νά μήν πηγαίνει πίσω ἡ ταστιέρα μέ τήν τοποθέτησή τους ; Μπορεῖ νά μή γίνεται αὐτό πού λέω ( δέν ἔχω βάλει ποτέ τάστα ) , ἀλλ' ἄς βάλουμε τό μυαλό μας νά σκεφθεῖ.......τόσα καί τόσα βρήκαμε πού δέν τά 'χαμε σκεφθεῖ πρίν.....
....μήπως νά μή τεντώναμε τίς χορδές στό κανονικό τους κούρδισμα ( ὑποθέτω ὅτι μέχρι ἐκεῖ τίς τεντώνεις ) ἀλλά λιγώτερο ( δέν ξέρω μέχρι πόσο ) , νά τρίβαμε τήν ταστιέρα ὅπως ἔκανες , καί ν' ἀφήναμε τά τάστα νά συμπληρώσουν τό ἴσιωμα πού θά γινόταν , ἄν τεντώναμε τίς χορδές ὅσο τίς τέντωσες ἐσύ καί τρίβαμε ; Μήπως νά τεντώναμε τίς χορδές ὅσο τίς τέντωσες , ἀλλά νά μήν τρίβαμε τήν ταστιέρα ὥστε νά γίνη ἀπολύτως ἐπίπεδη , καί ν' ἀφηναμε τά τάστα νά συμπληρώσουν τήν ἐλλείπουσα " ἐπιπεδότητα " ;
...λέω τώρα ἐγώ....μπορεῖ καί βλακεῖες.......ἀλλ' ἀπό μικρό κι ἀπό τρελλό καμμιά φορά......
Αποστολή από: Μάνος Τουρπάλης στις Φεβρουάριος 24, 2020, 09:54:41 πμ
... Μια ερώτηση για όσους έχουν άποψη: Ποιά πιστεύετε ότι είναι η ελάχιστη απόσταση που μπορεί να έχουν οι χορδές (action) σ’ ένα μπουζούκι για να θεωρείται πολύ μαλακό -αλλά να παίζει, δηλαδή να μην είναι «μουγγό»;
edit παρασύρθηκα σε διάφορα θέματα, αλλά πώς να το κάνουμε, όλα επηρεάζουν όλα.... παρακάτω πηδάω σαν βατράχι από το ένα στο άλλο, πιστεύω όμως ότι βγαίνει νόημα τελικά
.......
.. η προσωπική μου προτίμηση για το action είναι να κινείται σε μια περιοχή 1.30 -1.70... αλλά :
1) είναι αρκετά υποκειμενικό το θέμα (τρόπος παιξίματος), και
2) εξαρτάται κι από τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του οργάνου
για τον τρόπο παιξίματος, το χαμηλό action είναι βέβαια πιο ξεκούραστο αλλά νομίζω ότι μειώνει κάπως τις εκφραστικές δυνατότητες του παίκτη. Δεν μιλάω βέβαια για τους τρισμέγιστους Κ. Παπαδόπουλο και Δ. Λάππα που αναφέρθηκαν παραπάνω, αλλά για μας τους πληβείους που με τις λίγες δυνατότητές μας περιμένουμε βοήθεια και από το όργανο για ν' ακουστεί. Όσο προχωράμε από "τετράδα του Πειραιώς" σε Χιώτη, τόσο περισσότερο φαίνεται να χρειάζεται να χαμηλώσει το action αλλά πάλι δεν είναι κανόνας, μπορεί κάλλιστα κάποιος (εγώ ας πούμε) να αφαιρεί πλήθος για να προσθέσει όγκο, οπότε γενικά εμένα με βολεύει περισσότερο το action γύρω στο 1,50 + mm. Ο Κώστας Τρικάλης (μέλος εδώ αλλά έχει να εμφανιστεί πολύν καιρό), άριστο μπουζούκι κατά την γνώμη μου, είχε αναφέρει ιδανικό το 1,80. Τότε μου είχε κάνει εντύπωση (μου φάνηκε ψηλό) αλλά από τότε έχει κυλήσει νερό στο αυλάκι.
Επίσης παίζει τεράστιο ρόλο ο χώρος. Όλα τα όργανα που έχω σετάρει χαμηλά στο εργαστήριο, συνήθως χρειάζεται να "ψηλώσουν" αργότερα, αφού περάσουν από παίξιμο σε μαγαζί (τυπικά παίζουμε χωρίς ενίσχυση και μ' αρέσει έτσι).
Όργανα που θα παίξουν μόνο σε στούντιο (υπάρχει και ειδικός όρος: "κουνούπια") είναι συνήθως εξαιρετικά χαμηλά, αλλά μάλλον "άφωνα".
για τα "υπόλοιπα χαρακτηριστικά":
- το αν το όργανο ανταποκρίνεται άμεσα ή όχι-και-τόσο-άμεσα είναι μέρος του ζητήματος. Σε ένα καινούργιο και "άστρωτο" όργανο επίσης προτιμώ ψηλότερο action. Σε ένα στρωμένο όργανο πολύ απλά δεν κάνει και μεγάλη διαφορά αν το ψηλώσεις ή το χαμηλώσεις.
- το χαμηλό action μπορεί να είναι πρόβλημα εάν η υπόλοιπη γεωμετρία είναι επίσης "χαμηλή". Π.χ. αν οι χαμηλές χορδές κάνουν το δεξί σου χέρι να "ξύνει" το καπάκι. Φαίνεται απίστευτο, αλλά αυτά τα δέκατα του χιλιοστού το επηρεάζουν: π.χ. σε μπουζούκι που μετά από σκέβρωμα και επισκευή που χρειάστηκε το μανίκι (*), κατάφερα να φέρω το action περίπου στο 1,10 (ίσως και λιγότερο, δεν θυμάμαι αλλά είχα εντυπωσιαστεί) και το μπουζούκι να παίζει κανονικά, λίγο πιο χαμηλά σε ένταση αλλά χωρίς τασταρίσματα. Ε, τελικά όμως δεν μπορούσα να παίξω εγώ, η πένα "έσκαβε" το καπάκι και άκουγα συνέχεια τα χτυπήματα τάκα-τάκα-τάκα. Εννοείται ότι το ανέβασα στο 1,5 και όλα καλά.
Για τα υπόλοιπα "κατασκευαστικά": έχω ακριβώς τις ίδιες εμπειρίες και έχω καταλήξει στα ίδια συμπεράσματα με τον Γ. Καραβασίλη (αυτό συμβαίνει τακτικά, πρέπει κάποτε να συναντηθούμε :13:). Τάστο με δόντι μόνο με βέργα, χωρίς βέργα μόνο τάστο χωρίς δόντι και πολύ καλά σφηνωμένο - ή αντίθετα χαλαρό αν το παρακάνεις και χρειάζεται ανακούφιση (relief). Επίσης έχω στο μυαλό μου το σύνολο {τάστο-ταστιέρα-καβαλάρη} σαν συνδυασμό και μέρος μιας "συνταγής" την οποία ψάχνω να βρω κάθε φορά. Π.χ., τάστο χωρίς δόντι μπαίνει με την σειρά (από εύκολα σε δύσκολα) σε παλίσανδρο, βένγκε, έβενο αλλά κατά τη γνώμη μου επηρεάζει διαφορετικά τόσο την γεωμετρία (πιο εύκολα γυρνάει πίσω ο έβενος) όσο και τον ήχο (το βέγκε με τάστο χωρίς δόντι βγάζει πιο "σκληρό" ήχο απ' ότι αν είχε δόντι)... τώρα πιάσαμε πολύ ψιλά γράμματα, παρασύρθηκα λίγο εκτός θέματος.. τέλος πάντων το αφήνω το κείμενο μιας και παραπάνω αναφέρεσαι και στη γεωμετρία που προσπαθείς να πετύχεις...
Για την γεωμετρία: σε μπουζούκι με βέργα τα κάνω όλα ευθεία και αναλαμβάνει η βέργα με επιτυχία (έχει σημασία που και πόσο βαθειά την βάζεις .. τηην βέργα εννοώ μη γελάτε.... αλλά αυτό είναι πάλι άλλη τεράστια κουβέντα). Χωρίς βέργα, κάνω το ίδιο που περιγράφεις (μείωση πάχους, εσύ από το 7ο-8ο, εγώ από το 5ο) προς τον καράολα και "έρχεται" μετά με τις τάσεις.
(*) η επισκευή που γράφω έγινε με μια βέργα άνθρακα, αλλά επειδή είχα κάνει πατάτα στην ένωση (στα πλαϊνά του μάνικου) έπρεπε να "γεμίσω".. αποφάσισα να γεμίσω σε όλο το μήκος και να χρησιμοποιήσω βένγκε γιατί δεν είχα φλαμούρι πρόχειρο κι έτσι το μπράτσο από πέντε κομμάτια έγινε εφτά, με τα ακριανά όμως βένγκε (το κεντρικό βένγκε βέβαια ουσιαστικά αχρηστεύτηκε από το κανάλι της βέργας)... αυτό συγκεκριμένα είναι το μπουζούκι στο οποίο κατάφερα να κατεβασω το action αλλά μετά το ξανανέβασα. Έγινε τελείως άκαμπτο - και παραμένει έτσι. Χωρίς να έχω μεγάλη εμπειρία, πιστεύω ότι η βέργα άνθρακα πρέπει να μπει με κατάλληλο τρόπο. Θεωρητικά έχει απίστευτες αντοχές (μιλάμε για Gpascal, δηλαδή χιλιάδες κιλά). Σε άλλα όργανα δεν είχα την ίδια επιτυχία, αλλά πιστεύω ότι στο συγκεκριμένο είτε βοήθησαν τα εξτρα βένγκε είτε πέτυχα πολύ καλή τοποθέτηση είτε και τα δυο μαζί.
Αποστολή από: steliosguitar στις Φεβρουάριος 24, 2020, 04:13:43 μμ
Αποστολή από: Γιωργος π στις Φεβρουάριος 24, 2020, 04:13:58 μμ
(Τι βολεύει στον κάθε ένα)
Αλλα πιο συγκεκριμένα το ποσο "δυνατά" χτυπαει την πεννα του..
Επειδή πρώτα είμαι οργανοπαιχτης και μετά έγινα (όργανοποιος Τέλος παντον😂😂😂) .
Η εμπειρία μου αυτό έχει δείξει διότι έχω πιάσει στα χέρια μου σχεδόν όλον τον επώνυμον κατασκευαστών τα όργανα
(25 χρόνια παίζω οργανο)
Και στα χέρια μου ΟΛΑ τασταριζαν.......
Γιατί βαράω πάρα πολύ δυνατά την πέννα.
Ενώ σε φίλους που δεν βαράνε δυνατά τα όργανα είναι μια χαρά...
Άρα έχει να κάνει και με την δύναμη που χτυπάμε την πέννα διότι η χορδή πάλλεται πιο πολύ με αποτέλεσμα να ακουμπάει στα
ταστα..
Ένας παίχτης που χαϊδεύει το όργανο μπωρεί να παίξει και με όργανο το οποίο η πένα να μαγκονει στο 10ο τα στο εάν την βάλεις ανάμεσα στα τα στα και τις χορδες...
Δηλαδή μιλάω για 1mm στο 12ο τα στο....
(Το έχω δει και αυτό.)
Ελπίζω να μην σας μπέρδεψα....
Αποστολή από: Πασχάλης στις Φεβρουάριος 24, 2020, 05:26:22 μμ
Να καταθέσω λοιπόν κι εγώ μια ιδέα, διακινδυνεύοντας να είναι μη εφαρμόσιμη αλλά και με μια μικρή πιθανότητα να έχει ουσία.
Όταν κατασκευάζονται μεταλλικές δοκοί, θα γνωρίζουν πολλοί από εμάς ότι αυτές γίνονται σε προφίλ "Η". Αν γυρίσει κατά 90 μοίρες, το σχήμα αυτό παρέχει πολύ μεγάλη αντοχή στην κάμψη, για το βάρος του μετάλλου που χρησημοποιήται. Τα εποξειδικά με παρόμοιο σχήμα έχουν μεγάλη αντοχή στην τάση αλλά μικρή στη θλίψη (μάλλον κλαίνε εύκολα, τι να πω) οπότε αν έμπαινε μια "λάμα" ανθρακόνημα και κολλούνταν άλλη μια (σχετικά λεπτή) λάμα ανθρακονήματος στην πλευρά αντίθετης της ταστιέρας ώστε τα δυο ανθρακονήματα να κάνουν ένα ανεστραμμένο "Τ", τότε φαντάζομαι ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να έρθει μπροστά το μάνικο από την τάση των χορδών. Αν επαναληφθεί το εγχείρημα και κάτω από την ταστιέρα, τότε θα έχουμε "Η" που θα αντιστέκεται και στο πέρασμα των τάστων. Δηλ. το "Η" θα βοηθά όποτε υπάρχει τάση, είτε λόγω χορδών είτε λόγω τάστων.
Βέβαια, αυτό το γράφω αν και με χορδές έχω ασχοληθεί μόνο σε μια επισκευή καχόν (μετράει για έγχορδο τώρα αυτό; ) αλλά μιας σηκώνει πειραματισμούς η ομάδα, να μια ακόμα ιδέα.
Αποστολή από: Μάνος Τουρπάλης στις Φεβρουάριος 24, 2020, 06:52:43 μμ
οτι απο το σημειο που ξεκηνα το σωμα γινεται σταδιακη ελατωση του παχους της ταστιεραςαυτό πρώτη φορά το ακούω, και αν παραλληλίσω το παίξιμο της λαϊκής (που φτιάχνω) με παίξιμο μπουζουκιού (που παίζω), πιστεύω ότι δεν είναι σωστό: στο πρώτο μου μπουζούκι η ταστιέρα ακολούθησε (από λάθος) την κλίση του σκάφους, "βούτηξε" προς την τρύπα (για δέκατα μιλάμε) με αποτέλεσμα να φαλτσάρουν όλες οι νότες στην ταστιέρα μετά την ένωση. Από τότε προσέχω ιδαίτερα εκείνο το σημείο, δηλ. να είναι συνεπίπεδο με την υπόλοιπη ταστιέρα.
Δεν καταλαβαίνω επίσης σε τι μπορεί να βοηθά, αφού όσο πάμε προς τον καβαλάρη μεγαλώνει η γωνία των χορδών, επομένως (κατά κανόνα) εκεί κάτω δεν εμφανίζεται ταστάρισμα γενικώς. Για ποιό λόγο γίνεται ? (".... έχουμε πολλά να πούμε που δεν είπαμε", Βοσκόπουλος)
... το "Η" θα βοηθά όποτε υπάρχει τάση, είτε λόγω χορδών είτε λόγω τάστων.
ακριβώς γι αυτόν τον λόγο είχα ψάξει διατομές "Η", "Τ" ή κοίλες (μη συμπαγείς,"ορθογώνιες" σαν κοιλοδοκούς). Βρήκα μόνο μία σε κατάλληλες διαστάσεις, τετράγωνη (εξωτ. 8χ8, εσωτ ~ 5.5) και την παρήγγειλα.
Τελικά όμως ... άνθρακες ο θησαυρός, μια χαρά καμπυλώνεται (η συγκεκριμένη που πήρα, μαλλον λόγω λεπτών τοιχωμάτων, ίσως υπάρχουν άλλες κατάλληλες).
Υπάρχει ένας κατασκευαστής κιθάρας (ακουστικής) που βάζει μια μυστήρια διατομή σαν κεφαλαίο "D" πλαγιαστό (το επίπεδο προς την ταστιέρα) αλλά δεν μπόρεσα να βρω που τις βρίσκει.
Αν βρεθεί η κατάλληλη διατομή μάλλον θα δουλέψει, αλλά που΄ν΄τη?
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Φεβρουάριος 24, 2020, 08:15:38 μμ
-Βέργες έτοιμες από ανθρακονήματα.....Στο μπουζούκι η μία χωνευτή βέργα δεν αποτελεί λύση στο σκέβρωμα και την ακαμψία του μάνικου. Οι χορδές την τραβάνε εύκολα προς τα πάνω. Έχω αρχίσει και αναθεωρώ κάποια πράγματα σχετικά με τις έτοιμες βέργες από ανθρακόνημα. Αυτά βέβαια το τονίζω είναι προσωπικές απόψεις γιατί πιθανότατα η παρατήρηση να εξαρτάται κι από άλλα πράγματα όπως τα ξύλα και τα τάστα που θα αναφερθώ παρακάτω. Οι δύο βέργες όμως που δοκίμασα σε κάποιο τρίχορδο δεν έχουν κουνηθεί ούτε δέκατο εδώ και 2 χρόνια. Ίσως δεν φτάνει η μία λοιπόν...αλλά δεν έχω καταλήξει...όταν το ξανακάνω ίσως βγάλω κάποιο συμπέρασμα.
Δηλαδή , φίλε Γιάννη , τίς βέργες τίς βάζεις δίπλα - δίπλα , ἤ τή μιά πάνω στήν ἄλλη ;
Μία φορά το έκανα Λάμπρο και τις έβαλα δίπλα δίπλα κι ανάμεσα τους την κόντρα του μανικιού.
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Φεβρουάριος 24, 2020, 08:28:38 μμ
οτι απο το σημειο που ξεκηνα το σωμα γινεται σταδιακη ελατωση του παχους της ταστιεραςαυτό πρώτη φορά το ακούω, και αν παραλληλίσω το παίξιμο της λαϊκής (που φτιάχνω) με παίξιμο μπουζουκιού (που παίζω), πιστεύω ότι δεν είναι σωστό: στο πρώτο μου μπουζούκι η ταστιέρα ακολούθησε (από λάθος) την κλίση του σκάφους, "βούτηξε" προς την τρύπα (για δέκατα μιλάμε) με αποτέλεσμα να φαλτσάρουν όλες οι νότες στην ταστιέρα μετά την ένωση. Από τότε προσέχω ιδαίτερα εκείνο το σημείο, δηλ. να είναι συνεπίπεδο με την υπόλοιπη ταστιέρα.
Δεν καταλαβαίνω επίσης σε τι μπορεί να βοηθά, αφού όσο πάμε προς τον καβαλάρη μεγαλώνει η γωνία των χορδών, επομένως (κατά κανόνα) εκεί κάτω δεν εμφανίζεται ταστάρισμα γενικώς. Για ποιό λόγο γίνεται ? (".... έχουμε πολλά να πούμε που δεν είπαμε", Βοσκόπουλος)... το "Η" θα βοηθά όποτε υπάρχει τάση, είτε λόγω χορδών είτε λόγω τάστων.
ακριβώς γι αυτόν τον λόγο είχα ψάξει διατομές "Η", "Τ" ή κοίλες (μη συμπαγείς,"ορθογώνιες" σαν κοιλοδοκούς). Βρήκα μόνο μία σε κατάλληλες διαστάσεις, τετράγωνη (εξωτ. 8χ8, εσωτ ~ 5.5) και την παρήγγειλα.
Τελικά όμως ... άνθρακες ο θησαυρός, μια χαρά καμπυλώνεται (η συγκεκριμένη που πήρα, μαλλον λόγω λεπτών τοιχωμάτων, ίσως υπάρχουν άλλες κατάλληλες).
Υπάρχει ένας κατασκευαστής κιθάρας (ακουστικής) που βάζει μια μυστήρια διατομή σαν κεφαλαίο "D" πλαγιαστό (το επίπεδο προς την ταστιέρα) αλλά δεν μπόρεσα να βρω που τις βρίσκει.
Αν βρεθεί η κατάλληλη διατομή μάλλον θα δουλέψει, αλλά που΄ν΄τη?
Φίλε Μάνο καλησπέρα. Κατ αρχήν ευχαριστώ για την πρόταση..!!!! Είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή θα συναντηθούμε και θα το κάνω με χαρά.
Για τις βέργες ανθρακονήματος οι μόνες τύπου ''προφίλ'' που έχω βρει στην αγορά είναι οι παρακάτω. Κάποια στιγμή θα πάρω κι απ αυτές να τις δοκιμάσω.
https://www.sever.si/luthier-professional-tools/carbon-rods/tone-carbon-rods-u-profile-12-1x4-7mm/tone-graphite-rod-4-7x12-1x440-mm-electric-guitar (https://www.sever.si/luthier-professional-tools/carbon-rods/tone-carbon-rods-u-profile-12-1x4-7mm/tone-graphite-rod-4-7x12-1x440-mm-electric-guitar)
Αποστολή από: steliosguitar στις Φεβρουάριος 24, 2020, 08:52:39 μμ
αν αφησεις το καβαλαρη ως εχει θα ναι οι χορδες στο θεο, και για να εχεις το σωστο αξιον πρεπει να τον χαμηλωσεις πολυ, αν γινει αυτο και χωρις να ελατωσεις τη ταστιερα στο σωμα, θα τριζουν ολα απο το 10-11 ως το 18
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 25, 2020, 07:04:16 μμ
….......................................
Μήπως νά τεντώναμε τίς χορδές ὅσο τίς τέντωσες , ἀλλά νά μήν τρίβαμε τήν ταστιέρα ὥστε νά γίνη ἀπολύτως ἐπίπεδη , καί ν' ἀφηναμε τά τάστα νά συμπληρώσουν τήν ἐλλείπουσα " ἐπιπεδότητα " ;Λάμπρο, αν χρειαζόταν, θα διάλεγα μάλλον τη λύση της ελλείπουσας επιπεδότητας που προτείνεις αλλά το γεγονός είναι ότι μετά από 10+ μέρες με τις χορδές τεντωμένες παρατηρώ ότι αυτή η ελάχιστη αρνητική κλίση που είχε απομείνει έχει πλέον εξαφανιστεί και το μάνικο παρουσιάζει πια μια ωραιότατη ευθεία! Η τοποθέτηση των τάστων ευτυχώς δεν έκανε μεγάλο εφέ.
Θα επαναλάβω κι ας γίνομαι κουραστικός ότι η κάμψη του μάνικου αμέσως μετά το φόρτωμα χορδών εξελίσσεται σε γενικές γραμμές ως εξής:
• Μεγάλο μέρος της κάμψης (θα ‘λεγα το μισό και περισσότερο) συμβαίνει τις πρώτες ώρες.
• Στο διήμερο περίπου, η κάμψη προχωράει κατά ένα μικρό μέρος που πάντως εξακολουθεί να είναι διακριτό.
• Στο δεκαήμερο, οι ενδείξεις (από τον ήχο) δείχνουν ότι εξελίσσεται λιγουλάκι ακόμα αλλά αυτή τη φορά δε διακρίνεται εύκολα.
• Εκτιμώ ότι σε βάθος χρόνου (κρίνοντας από προηγούμενα όργανα) έπεται ακόμη λίγη κάμψη που μαντεύω ότι συνιστά αυτό που λέμε “ανοίγει” ή «στρώνει” το όργανο. Δηλαδή μ’ αυτή την τελευταία μικρότατη κάμψη (ή σκέβρωμα) που συμβαίνει σε βάθος μηνών, δημιουργείται κάποιου είδους ρελιέφ που αρχίζει να επιτρέπει πιο βαρύ δεξί χέρι.
Αν όλα πήγαν καλά στην κατασκευή, τα ξύλα ήταν όσο χρειαζότανε στεγνά και καλοκομμένα και το όργανο δεν εκτεθεί σε ακρότητες θερμοκρασίας και υγρασίας τότε (θέλω να πιστεύω ότι) η εξέλιξη του φαινομένου σταματάει κάπου εκεί και το όργανο πρακτικά σταθεροποιείται.
Για όσους σκέφτονται καμπύλες (όχι ΑΥΤΕΣ τις καμπύλες, τις άλλες με τους δυο άξονες!) παρατίθεται ένα γράφημα καθόλου επιστημονικό, κάπως αυθαίρετο, χωρίς μονάδες στον άξονα της κύρτωσης (του σκεβρώματος) αλλά όπως πιστεύω ενδεικτικό για την εξέλιξη του φαινομένου μέχρι να πάρει η παραμόρφωση αυτή την οριακή τιμή της. Κάτι σαν ασύμπτωτη καμπύλη.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 25, 2020, 07:07:06 μμ
-Έτσι ακριβώς Στέλιο. Το τρίψιμο/φάγωμα (υπό τάση) που συνέβη στην περιοχή πάνω από τον τάκο διαπίστωσα ότι έχει αυτή τη μορφή.οτι απο το σημειο που ξεκηνα το σωμα γινεται σταδιακη ελατωση του παχους της ταστιεραςαυτό πρώτη φορά το ακούω, και αν παραλληλίσω το παίξιμο της λαϊκής (που φτιάχνω) με παίξιμο μπουζουκιού (που παίζω), πιστεύω ότι δεν είναι σωστό: στο πρώτο μου μπουζούκι η ταστιέρα ακολούθησε (από λάθος) την κλίση του σκάφους, "βούτηξε" προς την τρύπα (για δέκατα μιλάμε) με αποτέλεσμα να φαλτσάρουν όλες οι νότες στην ταστιέρα μετά την ένωση. Από τότε προσέχω ιδαίτερα εκείνο το σημείο, δηλ. να είναι συνεπίπεδο με την υπόλοιπη ταστιέρα.
Δεν καταλαβαίνω επίσης σε τι μπορεί να βοηθά, αφού όσο πάμε προς τον καβαλάρη μεγαλώνει η γωνία των χορδών, επομένως (κατά κανόνα) εκεί κάτω δεν εμφανίζεται ταστάρισμα γενικώς. Για ποιό λόγο γίνεται ?
-Μάνο η απάντηση για μένα είναι: για να έχουν χώρο να πάλλονται οι χορδές παίζοντας στα πρώτα και στα μεσαία τάστα. Η φωτογραφία (μετά το τρίψιμο) δείχνει ότι ακριβώς όπως λες, η ταστιέρα στη διαδρομή της από το δεξί βελάκι προς το αριστερό, “βουτάει” σχεδόν κατά δύο δέκατα προς την τρύπα. Το όργανο πάντως δεν παρατήρησα να φαλτσάρει.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 25, 2020, 07:18:46 μμ
Οι δύο βέργες όμως που δοκίμασα σε κάποιο τρίχορδο δεν έχουν κουνηθεί ούτε δέκατο εδώ και 2 χρόνια. Ίσως δεν φτάνει η μία λοιπόν...αλλά δεν έχω καταλήξει...
...Τα τάστα χωρίς δόντι... ...εξασφαλίζουν περισσότερη ακαμψία στο μανίκι μετά το πέρασμα των χορδών.
Γιάννη, η εμπειρία σου καλοδεχούμενη, και σεβαστή όπως πάντα! Συνειδητοποιώ όμως ότι ακολουθώ διαφορετική προσέγγιση: Αντί να επιδιώκαμε την ακαμψία, λέω να αφήναμε αντ’ αυτού την κάμψη να εξελιχθεί για να δούμε ως πού θα φτάσει, κι αν γίνεται να τη σταθεροποιήσουμε στο πιο βολικό σημείο για μας, με το μικρότερο δυνατό «κόστος», Αλλά με τετελεσμένο ότι έχει ήδη επιτευχθεί ένα ίσιο μάνικο (καθώς η ταστιέρα έχει τριφτεί τεντωμένη), αυτό που μας απασχολεί πλέον είναι πιστεύω απλώς να κρατηθεί ίσιο. Με την τοποθέτηση μιας μονής βέργας από ανθρακονήματα για παράδειγμα, που αφού λυγίσει όσο λυγίσει μαζί με όλο το μάνικο, τραβάει μια κόκκινη γραμμή και δεν επιτρέπει άλλη κάμψη. Να μη ξεχνάμε επίσης ότι η πυκνότητα των ανθρακονημάτων είναι στα 1,6gr/cm3, διπλάσια από ένα βαρύ ξύλο, δηλαδή κάτι που επιβαρύνει την ισορροπία του μάνικου, οπότε η λύση με δυο βέργες μου φαίνεται λιγότερο ελκυστική από πλευράς βάρους.
...
Και τώρα στο δίλημμα: τάστα με δόντι ή χωρίς;
Γιάννη και Μάνο, σεβαστή και πάλι η εμπειρία σας και καθόλου δεν αμφισβητώ την αποτελεσματικότητα της δουλειάς σας με τάστα χωρίς δόντι. Αλλά η δική μου επιλογή είναι για την ώρα τα τάστα με δόντι. Πρώτον γιατί έχω μάθει να τα κουμαντάρω (ιδιαίτερα τις δύσκολες τελευταίες θέσεις προς την τρύπα) και δειλιάζω να δοκιμάσω αυτά χωρίς δόντι. Το ότι τα τάστα με δόντι έχουν μικρό μόνο εφέ στο να τεντώνουν το μάνικο προς τα πίσω το βλέπω για την ώρα σαν πλεονέκτημα διότι σ’ αυτή τη φάση δεν αντέχω ακόμα μια μεταβλητή σε ένα σύστημα που μου φαίνεται ήδη περίπλοκο. Επιπλέον, τα τάστα που χρησιμοποιώ (Jescar 43080) έχουν κοντό ποδαρικό (tang) 1.27 χιλιοστά, πράγμα που επιτρέπει την τοποθέτησή τους σε ρηχότερα αυλάκια. Έχουν την καλή αναλογία νικελίου (18% και όχι 12%) και βγαίνουν και στη “χρυσή” έκδοση EVO gold που κάποια στιγμή στο μέλλον σκοπεύω να δοκιμάσω χωρίς να χρειαστεί ν’ αλλάξω κάτι στη μέθοδο τοποθέτησής τους (η γέρικη μαϊμού καινούργια κόλπα δε μαθαίνει 😊).
...
Όργανα που θα παίξουν μόνο σε στούντιο (υπάρχει και ειδικός όρος: "κουνούπια") είναι συνήθως εξαιρετικά χαμηλά, αλλά μάλλον "άφωνα".
Μάνο, τα “κουνούπια” που περιγράφεις είναι ακριβώς η περιγραφή του κάτω άκρου (ελάχιστο action) που έψαχνα! Πληρέστατη όπως πάντα η ανάλυσή σου με τα παραδείγματα για το εύρος των τιμών και την εξήγησή τους!
...
στα χέρια μου ΟΛΑ τασταριζαν.......
Γιατί βαράω πάρα πολύ δυνατά την πέννα.
Γιώργο π, μας παρουσιάζεις πολύ παραστατικά τις συνθήκες που συνιστούν το άνω άκρο (μέγιστο action).
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 25, 2020, 07:19:57 μμ
Πράγμα που όπως φαίνεται μας φέρνει μπροστά σε νέα κατασκευαστικά καθήκοντα:
Ενώ αρχικά πήγαινα απλώς για ένα καβαλάρη τελικά προκύπτει ...ιππικό!
(έπεται συνέχεια αλλά το ιππικό θέλει το χρόνο του για να συνταχθεί και να επιχειρήσει...)
Αποστολή από: georgalasg στις Φεβρουάριος 25, 2020, 08:17:40 μμ
Να πω μια ακομα φορα οτι σε θαυμαζω...
Να σας χαλάσω λιγο το θέμα;
Πριν απο 4 περίπου χρόνια είχα πάει μία βόλτα σε επαγγελματια οργανοποιο (και μαλιστα πολυ καλο) για επισκευή ενός μπουζουκιού ενος φιλου ο οποιος μενει καλαματα και δε μπορουσε να ερθει.
Τον ρωτησα για αυτο το θέμα. Αν τρωει πανω και κατω και πόσο;
Μου ειπε οτι δεν τρωει μανικο ή ταστιερα αλλα κανει το εξης κόλπο:
Οταν κολλαει ταστιερα πιεζει με ενα παχυ ξυλο το οποιο εχει μια πολυ μικρη καμπυλη. Στο κεντρο του μανικου 1 με 1.5 χιλιοστο για παραδειγμα. Αποτελεσμα αυτου με την κολληση της η ταστιερα να ακολουθει και αυτη την καμπυλη αυτη και να βυθιζεται στα ακρα της λιγακι.
Με τις χορδές έρχεται εκει που πρέπει μετα...
Αποστολή από: Νάσος στις Φεβρουάριος 25, 2020, 08:57:04 μμ
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Φεβρουάριος 25, 2020, 09:11:10 μμ
Ωραίο κόλπο!
Έχει κι άλλα φίλε Νάσο....αλλά δεν τα λέω εδώ δημόσια...είναι μυστικά...!!!!!!!! ;) Θα στα αποκαλύψω όταν ξεκινήσεις μπουζούκι....!!!!
Αποστολή από: Λάμπρος Σταυρίδης στις Φεβρουάριος 25, 2020, 09:14:18 μμ
. Να μη ξεχνάμε επίσης ότι η πυκνότητα των ανθρακονημάτων είναι στα 1,6gr/cm3, διπλάσια από ένα βαρύ ξύλο, δηλαδή κάτι που επιβαρύνει την ισορροπία του μάνικου, οπότε η λύση με δυο βέργες μου φαίνεται λιγότερο ελκυστική από πλευράς βάρους.
...
Ναί Στέργιε , ἀλλά εἶναι πολύ ἐλαφρύ , σάν λεύκα !!!
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Φεβρουάριος 25, 2020, 09:32:40 μμ
Έχοντας πια μια καλή εικόνα για τα δύο άκρα (ελάχιστο και μέγιστο action) χάρη στη συνεισφορά σας (ομαδική δουλειά πράγματι!) δεν απομένει παρά η εξερεύνηση και των ενδιάμεσων τιμών, ιδιαίτερα τώρα που υπάρχει ένα ευθύ μάνικο, δηλαδή μια σταθερή βάση για συγκρίσεις.
Πράγμα που όπως φαίνεται μας φέρνει μπροστά σε νέα κατασκευαστικά καθήκοντα:
Ενώ αρχικά πήγαινα απλώς για ένα καβαλάρη τελικά προκύπτει ...ιππικό!
(έπεται συνέχεια αλλά το ιππικό θέλει το χρόνο του για να συνταχθεί και να επιχειρήσει...)
Φίλε Στέργιο βλέπω και snakewood καβαλάρη ή με γελάνε τα μάτια μου ;;;;
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 25, 2020, 11:10:58 μμ
Μου ειπε οτι δεν τρωει μανικο ή ταστιερα αλλα κανει το εξης κόλπο:Γιώργο ευχαριστώ και σ' ευχαριστούμε για την αποκάλυψη!
Οταν κολλαει ταστιερα πιεζει με ενα παχυ ξυλο το οποιο εχει μια πολυ μικρη καμπυλη. Στο κεντρο του μανικου 1 με 1.5 χιλιοστο για παραδειγμα. Αποτελεσμα αυτου με την κολληση της η ταστιερα να ακολουθει και αυτη την καμπυλη αυτη και να βυθιζεται στα ακρα της λιγακι.
Με τις χορδές έρχεται εκει που πρέπει μετα...
Πολύ έξυπνο κόλπο! Αλλά απαιτεί μεγάλη εμπειρία (που δεν την έχω) και μάλλον μια εύστοχη δόση μαντεψιάς για το τι είδους καμπύλη θα έχει το ξύλο-καλαπόδι και με πόσο βάθος ωστε βάζοντας χορδές να προκύψει τελικά μια καλή ευθεία.
Προσωπικά το καταγράφω αλλά για το μέλλον και μ' αυτές τις επιφυλάξεις.
Λάμπρο, μόλις ζύγισα μια βέργα ανθρακονημάτων και η πυκνότητά της βρήκα ότι είναι 1,5gr/cm3.Να μη ξεχνάμε επίσης ότι η πυκνότητα των ανθρακονημάτων είναι στα 1,6gr/cm3Ναί Στέργιε , ἀλλά εἶναι πολύ ἐλαφρύ , σάν λεύκα !!!
To υλικό είναι απίστευτα ελαφρό για την αντοχή του (που είναι συγκρίσιμη με του ατσαλιού) αλλά θα μου επιτρέψεις να επιμείνω ότι είναι βαρύ σε σχέση με το ξύλο.
Φίλε Στέργιο βλέπω και snakewood καβαλάρη ή με γελάνε τα μάτια μου ;;;;Μη σου ξεφύγει τίποτα εσένα {celebrate012}
Πράγματι είναι snakewood Γιάννη. Το βρήκα στο ιμπει.
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Φεβρουάριος 25, 2020, 11:15:07 μμ
Αποστολή από: Μάνος Τουρπάλης στις Φεβρουάριος 26, 2020, 08:24:09 πμ
οτι απο το σημειο που ξεκηνα το σωμα γινεται σταδιακη ελατωση του παχους της ταστιεραςαυτό πρώτη φορά το ακούω, και αν παραλληλίσω το παίξιμο της λαϊκής (που φτιάχνω) με παίξιμο μπουζουκιού (που παίζω), πιστεύω ότι δεν είναι σωστό: στο πρώτο μου μπουζούκι η ταστιέρα ακολούθησε (από λάθος) την κλίση του σκάφους, "βούτηξε" προς την τρύπα (για δέκατα μιλάμε) με αποτέλεσμα να φαλτσάρουν όλες οι νότες στην ταστιέρα μετά την ένωση. Από τότε προσέχω ιδαίτερα εκείνο το σημείο, δηλ. να είναι συνεπίπεδο με την υπόλοιπη ταστιέρα.
Δεν καταλαβαίνω επίσης σε τι μπορεί να βοηθά, αφού όσο πάμε προς τον καβαλάρη μεγαλώνει η γωνία των χορδών, επομένως (κατά κανόνα) εκεί κάτω δεν εμφανίζεται ταστάρισμα γενικώς. Για ποιό λόγο γίνεται ?
-Έτσι ακριβώς Στέλιο. Το τρίψιμο/φάγωμα (υπό τάση) που συνέβη στην περιοχή πάνω από τον τάκο διαπίστωσα ότι έχει αυτή τη μορφή.
-Μάνο η απάντηση για μένα είναι: για να έχουν χώρο να πάλλονται οι χορδές παίζοντας στα πρώτα και στα μεσαία τάστα. Η φωτογραφία (μετά το τρίψιμο) δείχνει ότι ακριβώς όπως λες, η ταστιέρα στη διαδρομή της από το δεξί βελάκι προς το αριστερό, “βουτάει” σχεδόν κατά δύο δέκατα προς την τρύπα. Το όργανο πάντως δεν παρατήρησα να φαλτσάρει.
πολύ καλά τα λες και δεν θέλω να το κουράζω, αλλά αν έτριψες με τις χορδές ΟΛΗΝ την ταστιέρα υπό τάση , πολύ λογικά το σχήμα που προέκυψε είναι αυτό που λές (ή ό,τι άλλο ανάλογα με τις επιλογές σου και την αρχική γεωμερία) επειδή η όποια παραμόρφωση εξομαλύνθηκε με ενιαίο τρόπο, σε μεγαλύτερο μήκος, οπουδήποτε και αν ήταν οι αρχικές εξάρσεις ή ταπεινώσεις.
Αυτό που εγώ καταλαβαίνω από την ανάρτηση του Στέλιου είναι ότι το τρίψιμο αυτό ΔΕΝ γίνεται σε όλο το μήκος αλλά "τοπικά" (από το 12ο και κάτω), ΠΡΙΝ περαστούν τάστα και χορδές, πρακτικά δημιουργώντας μια ηθελημένη έξαρση - "κορυφή γωνίας" στο 12ο.
Κι αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πώς ξέρει κανείς ότι η πιθανή παραμόρφωση από την τοποθέτηση των τάστων - που δεν ξέρεις καν αν συμβεί ή πόση θα είναι - συμβαίνει ακριβώς στο 12ο, οπότε λαμβάνεις αντίμετρα θεωρώντας κορυφή το 12ο και με το γύρισμα έρχονται όλα στην ευθεία - και όχι ας πούμε στο 7ο, 8ο, 9ο, 10ο κτλ. που είναι η περιοχή την οποία αναλαμβάνει να αντιμετωπίσει η βέργα (για πιθανή ρύθμιση relief και όχι για να αλλάξει την γωνία της ένωσης).
Τέλος πάντων, προς χάριν της συζήτησης - όχι οτι θα βγάλουμε άκρη - χτες έτυχε να δω μια κλασική και είχε ακριβώς αυτό που περιγράφει ο Στέλιος. Αλλά ήταν τόσο ορατό (έκανε κανονικά γωνία στο 12ο) που φαινόταν σαν κακοτεχνία. Άβυσσος η ψυχή του κατασκευαστή.
Αποστολή από: steliosguitar στις Φεβρουάριος 26, 2020, 12:20:52 μμ
για τις κιθαρες:
ισως επειδη εχει μεγαλυτερο αξιον και μπορεις να τ κανεις εκ των προτερων.
ισως επειδη παιρνει το μπρατσο ολο και οχι οπως (πιθανα...) το μπουζουκι απο την μεση του αποτι καταλαβα
εχω κανει και εγω (τις μισες μου) ετσι...
οταν περναγα ευθεια, χαμηλωνα εκ των προτερων ταστιερα κατω απο το 12 κυριως στα μπασα
πιανου κιθαρα ειδες μανο (εστω σε πουμου)
Αποστολή από: sakkalis στις Φεβρουάριος 26, 2020, 12:38:06 μμ
1. Η κιθάρα (κλασσική) ενώνεται στο 12ο τάστο ενώ το μπουζούκι στο 17-18ο
2. Το μπουζουκι έχει μεγαλύτερη κλιμακα 67-68 αντί 63-65 και προφανώς συρμάτινες χορδές.
Λογικό είναι επομένως να παρουσιάζουν διαφορετική συμπεριφορά στην περιοχή που κυρτώνει το μπράτσο από την τάση των χορδών.
Πάντως μια ελαφριά κλίση όπως αναφέρεις και εσύ στα τάστα που είναι πάνω στο σκάφος την δίνω και γώ συνήθως. Καλύτερα να είναι λίγο πιο ψηλό το action εκεί παρά να τασταρει το όργανο. Η περιοχή αυτή έχει την μικρότερη πιθανότητα να κυρτώσει μιας και είναι πάνω στον τάκο.
Γενικά πάντως και εγώ τα όργανα τα κάνω ψηλά. Ίσως το έχω συνηθίσει από τα φτηνιάρικα όργανα που ξεκίνησα. Έχω δει πάντως πολύ καλά όργανα με ωραίο ήχο, και πολύ μαλακά όταν παίζεις χωρίς να βαράς γερά, αλλά όταν πας να παίξεις σκέτα και δυνατά να θαμπώνουν, να τσιγκίζει ο ήχος. Θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα πως όλα έχουν σχέση με τον παίχτη και πως θέλει βολεύεται να παίζει. Πολλοί παίζουν με άλλο όργανο με μαγνήτη και με άλλο χωρίς ενίσχυση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ηχογράφηση στο Χάραμα του Τσιτσάνη (παρεπιμπτόντως από τους καλύτερους λαικούς δίσκους κατ'εμέ). Τα παιξίματα λοιπόν έγιναν στην κουζίνα του μαγαζιού, χαράματα και αφού είχε τελειώσει το πρόγραμμα. Ο Τσιτσάνης άφησε το μπουζούκι με το μαγνήτη που έπαιζε όλο το βράδυ και πήρε το ''καλό'' του μπουζούκι για μια ηχογράφηση με μικρόφωνο μόνο. Το αποτέλεσμα εξαιρετικό.
Αποστολή από: Μάνος Τουρπάλης στις Φεβρουάριος 26, 2020, 01:12:28 μμ
μη φοβασαι δεν μαλωνει ο στεργιος για το ανω-κατω θρεντ ;D
για τις κιθαρες:
ισως επειδη εχει μεγαλυτερο αξιον και μπορεις να τ κανεις εκ των προτερων.
ισως επειδη παιρνει το μπρατσο ολο και οχι οπως (πιθανα...) το μπουζουκι απο την μεση του αποτι καταλαβα
εχω κανει και εγω (τις μισες μου) ετσι...
κι εγώ για κιθάρες μιλάω βασικά (με συρμάτινες, εκεί είναι που "παίζει" στάνταρτ βέργα - κι όχι από μένα, παγκοσμίως), απλώς αυτό το "εκ των προτέρων χαμήλωμα μετά την ένωση"
*** μ' αρεσε αυτό με τα νούμερα, οπότε ***
1) αφενός δεν το έχω δει / διαβάσει / εντοπίσει πουθενά (πάντα σε ακουστικές, σε κλασικές δεν ξέρω τι γίνεται) - όχι ότι δεν υπάρχει, επαναλαμβάνω εγώ δεν το ξέρω
2) αφετέρου, αναμφίβολα έχει αντιστοιχίες - όχι ακριβώς ίδια συμπεριφορά - με το μπουζούκι, τουλάχιστον ως προς το ότι όσο πλησιάζουμε στον καβαλάρη, ναι μεν μειώνονται οι αποστάσεις μεταξύ των τάστων, αλλά ταυτόχρονα
α) αυξάνεται η γωνία χορδής / ταστιέρας και
β) μικραίνει το εύρος ταλάντωσης (η "άτρακτος" της χορδής) και θεωρώ απίθανο να ακουμπάνε στα τάστα οι πρίμες. Στις μπάσες πάλι, αυτός είναι ο λόγος που κάνουμε το κόκκαλο ψηλότερο (για να ανέβει το action και να μην βρίσκουν οι παχύτερες / πιο μεγάλου εύρους ταλάντωσης wound χορδές)
3) τέλος, όλοι οι έχοντες εμπειρία σε ρύθμιση βέργας (για ακουστική) που έχω διαβάσει επαναλαμβάνουν ότι η βέργα δεν αλλάζει ουσιαστικά (λίγο επιδρά οπωσδήποτε αλλά όχι καταλυτικά) την γωνία της ένωσης αλλά χρησιμεύει για το relief, που εμφανίζεται στην "μεσαία" περιοχή (με "κορυφή" περίπου στο 7ο - 8ο -9ο ανάλογα με την κλίμακα, το τάστο της ένωσης και το είδος της κιθάρας)
οταν περναγα ευθεια, χαμηλωνα εκ των προτερων ταστιερα κατω απο το 12 κυριως στα μπασα
το ιδιο αποτέλεσμα δεν προκύπτει με την "ρύθμιση" στο κόκκαλο (ψηλό μπάσες, χαμηλό πρίμες) ? σημειωτέον αυτό το κάνω και σε μπουζούκια αν χρειαστεί
πιανου κιθαρα ειδες μανο (εστω σε πουμου)
δεν θυμάμαι κατασκευαστή, Ισπανικά στην ετικέτα, παλαιά (25 + ετίας), μέτρια κατασκευή γενικά αλλά με καλό καπάκι (που δυστυχώς έκατσε λόγω παρατεταμένης χρήσης συρμάτινων)
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 26, 2020, 04:37:05 μμ
... ας κάνουμε ένα διαφημιστικό διάλλειμα για να δούμε τις τελευταίες τάσεις της μόδας στα προφίλ των μάνικων:
Το διακριτικό V-shape ακούγεται ότι φοριέται συχνά σαν προφίλ στα μανίκια των μπουζουκιών τώρα τελευταία! ;D
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 27, 2020, 01:07:42 μμ
Το προφίλ του μάνικου διαμορφώθηκε για πρώτη φορά σε κάτι που τείνει προς σχήμα V. Το καλοκαίρι είχα πιάσει ένα μπουζούκι του Μάνου με έντονο V και ζήλεψα, είχε ωραίο χούφτωμα! Αυτή την πρώτη φορά το έκανα κάπως “δειλό”, και το βρίσκω αρκετά βολικό. Ίσως την επόμενη φορά γίνει πιο τολμηρό...
Αν κάποιος έχει ιδιαίτερες προτιμήσεις/απόψεις πάνω στο θέμα, ευπρόσδεκτες.
.............................................
Και τώρα πίσω στο πεδίο της μάχης που δείχνει τους καβαλάρηδες περικυκλωμένους απ’ όλες τις πλευρές!
Οι εχθροπραξίες ...εχμ οι εργασίες, συνεχίστηκαν μέχρι αργά χθες τη νύχτα. Ποτέ δε θυμάμαι τον πάγκο σε χειρότερη ακαταστασία!
Ο απολογισμός όμως φαίνεται να είναι πολύ ενθαρρυντικός. Θα πάρει βέβαια λίγο χρόνο μέχρι να ξεκαθαρίσει η εικόνα και να προκύψει κάτι παρουσιάσιμο...
Αποστολή από: Μάνος Τουρπάλης στις Φεβρουάριος 27, 2020, 01:13:47 μμ
Ποτέ δε θυμάμαι τον πάγκο σε χειρότερη ακαταστασία!
πλλλάκα με κάνεις, μην δεις ποτέ τον δικό μου θα φρίξεις
Αποστολή από: steliosguitar στις Φεβρουάριος 27, 2020, 03:01:10 μμ
στρατεγκο, εκει με τους ανιχνευτες μπροστα... ρε τι θυμηθηκα παλι....
Αποστολή από: oscar στις Φεβρουάριος 27, 2020, 08:34:36 μμ
Μάλλον θα αστειεύεσαι...
Μακάρι να κατάφερνα και εγώ τέτοια "ακαταστασία".
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 27, 2020, 08:55:35 μμ
πλλλάκα με κάνεις, μην δεις ποτέ τον δικό μου θα φρίξεις
Τώρα εσύ αυτό το λες ακαταστασία;
Μάλλον θα αστειεύεσαι...
Παίρνω κουράγιο :D
εκει με τους ανιχνευτες μπροστα...
Τους ανιχνευτές; Αυτούς με τα τσεκούρια στα δάση κατά Δράμα μεριά; {celebrate005}
..............................
Με πλήρη εξάρτηση (αλλά χωρίς τα βερνίκια).
Δεν κλέβω στο ζύγι, άφησα την πένα απ’ έξω!
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Φεβρουάριος 27, 2020, 09:18:03 μμ
Αποστολή από: konsaw στις Φεβρουάριος 27, 2020, 11:30:43 μμ
Με ξαφνιάζει κάθε φορά πόσο πεντακάθαρα δουλεύεις.
Για τα ξύλα του μάνικου μπορείς να μου πεις;
Έξω προς κέντρο. βενγκέ, καπλαμά σφενδάμη, παντουκ, σφενδάμη;
Αποστολή από: Μάνος Τουρπάλης στις Φεβρουάριος 28, 2020, 07:50:57 πμ
Με πλήρη εξάρτηση (αλλά χωρίς τα βερνίκια).
Δεν κλέβω στο ζύγι, άφησα την πένα απ’ έξω!
τι λες τώρα? με πλήρη εξάρτυση και βένγκε στο μανίκι ? σούπερ! εγώ περηφανευόμουνα (στο πρώτο) για 1020, αλλά ήταν πιο μικρό το σκάφος... και τα κλειδιά μόνο ζυγίζουν ~ 120 - 150 γρ, μπράβο Στέργιο!
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Φεβρουάριος 28, 2020, 04:59:33 μμ
- Σάββα, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Αυτά είναι πράγματι τα ξύλα. Μόνο που το κεντρικό σφεντάμι είναι ένα απλό συμπλήρωμα που από πίσω του κρύβεται η βέργα από ανθρακονήματα http://www.luthier.gr/index.php?topic=3866.msg69819#msg69819 (http://www.luthier.gr/index.php?topic=3866.msg69819#msg69819)
- Ευχαριστώ Μάνο! Το όριο του κιλού για μπουζούκι μού μοιάζει κάπως σαν τα 10 δευτερόλεπτα για τους δρομείς των 100 μέτρων. Δεν το καταρρίπτεις έτσι εύκολα...
Για το συγκεκριμένο βένγκε θα πω ότι με έχει εντυπωσιάσει. Η πυκνότητα του μαδεριού που χρησιμοποίησα βρήκα ότι είναι 0,68 gr/cm3 (πολύ ελαφρύ για βένγκε) ενώ ένα άλλο κομμάτι που ήρθε -για βόλτα μόνο- στο εργαστήριο έχει πυκνότητα 1,02 gr/cm3. Εν τω μεταξύ η Wood Database αναφέρει μέση πυκνότητα 0,87 gr/cm3 https://www.wood-database.com/wenge/. (https://www.wood-database.com/wenge/.) Άβυσσος η ψυχή του βένγκε...
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάρτιος 04, 2020, 09:54:57 μμ
Καβαλάρηδες, ο ήχος και τα ρέστα από το σετάπ
Μετά από σχεδόν τρεις βδομάδες με tο όργανο σε τάση διαπιστώνω με χαρά ότι το μάνικο ήρθε και παραμένει απολύτως ευθύ. Μια καλή ένδειξη ότι η κατάσταση είναι υπό έλεγχο.
Όπως πολλοί θα μαντεύετε βέβαια αυτό επηρεάζει και τον ήχο. Βγαίνει με κάπως τασταριστή χροιά -ιδιαίτερα όταν το όργανο φοράει χαμηλό καβαλάρη- διότι δεν έχει ρελιέφ. Δε θα έλεγα ότι με προβληματίζει ένας τέτοιος ήχος καθώς η χροιά αυτή είναι ομογενής και διατηρείται σταθερή σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ταστιέρας και τείνει να εξαφανιστεί όσο αυξάνεται το ύψος του καβαλάρη. Είναι ένας ήχος με «άρωμα φλαμένκο» που έχω ακούσει συχνά από μπουζούκια και τείνω να τον αποδεχτώ σαν αναπόσπαστη ιδιότητα τού ήχου όσο χαμηλώνει ο καβαλάρης. Συγχρόνως σκέφτομαι ότι η μέχρι τώρα εμπειρία μου λέει ότι σε βάθος μηνών το μάνικο μπορεί να “σκεβρώσει” ακόμη λιγάκι και η τασταριστή χροιά να εξαφανιστεί εντελώς. Ίδωμεν...
Πάντως η άποψη που είχα αρχικά για την αναγκαιότητα του ρελιέφ στο μπουζούκι αρχίζει ν’ αραιώνει και καταλήγω να αναθεωρήσω τη χρησιμότητά του.
…..............................................
Η έμμονή μου όμως όλες αυτές τις μέρες είχε σαν πυρήνα την εξερεύνηση του καβαλάρη, κάτι που οδήγησε σε εκτεταμένη αμετροέπεια!
Συνέβη να μου βρίσκεται ένας υπερβολικά χαμηλός και ένας μάλλον ψηλός καβαλάρης από προηγούμενες κατασκευές. Και κατασκευάστηκαν στην συνέχεια άλλοι 8 με το νορμάλ μήκος πού χρησιμοποιώ (15,5 εκατοστά) ώστε να καλυφθούν τα ενδιάμεσα ύψη για τις δοκιμές, καθώς και άλλοι 3 με μεγαλύτερο μήκος έτσι για την τάξη. Άλλα 5 κομμάτια που κατασκευάστηκαν παρέμειναν ημιτελή σε εφεδρεία για την περίπτωση που θα χρειαζόταν ή για μελλοντική χρήση.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάρτιος 04, 2020, 09:57:23 μμ
Ο χαμηλότερος καβαλάρης που έβγαλε αποδεκτό ήχο (αλλά με μέτρια πένα και μαλακό παίξιμο) έχει ύψος 11,3 χιλιοστά και action (στο 12ο τάστο) 0,95 χιλιοστά! Ένα πραγματικό “κουνούπι” κατά τα λεγόμενα του Μάνου.
Στο άλλο άκρο, (παριστάνοντας ότι είμαι ο Γιώργος π 😊) προσδιόρισα ότι ο χαμηλότερος από τους ψηλούς καβαλάρηδες που ανέχτηκε το πιο εμφατικό παίξιμό μου με σκληρή πένα -χωρίς απώλειες στον ήχο- έχει ύψος 12,65 χιλιοστά και action 1,63 χιλιοστά.
Ο πίνακας που ακολουθεί περιλαμβάνει στοιχεία και παρατηρήσεις για οκτώ τελικά καβαλάρηδες με διαφορετικά ύψη όπως αυτά μετρήθηκαν (αλλά και επιβεβαιώθηκαν ή διορθώθηκαν εκ των υστέρων, μέσα στον πίνακα εξηγείται το πώς). Δυσκολεύτηκα να πιστέψω τις πολύ χαμηλές τιμές του action αλλά μετά από επανειλημμένες μετρήσεις και δοκιμές αναγκάστηκα να αποδεχτώ την ευχάριστη έκπληξη!
Διευκρινίζω ότι ο πίνακας αφορά το συγκεκριμένο όργανο, αποτελεί μόνο μια καταγραφή της πραγματικότητάς του και δεν συνιστά κατά κανένα τρόπο ένα κανόνα γραμμένο πάνω στην πέτρα. Ελπίζω να χρησιμεύσει κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε όσους άλλους συναδέλφους ασχολούνται με μπουζούκια.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάρτιος 04, 2020, 10:01:40 μμ
Μ’ αρέσει ο ήχος του 6ου. Μου φαίνεται «στρογγυλός». Το καπάκι ‘κλωτσάει’ πρόθυμα κάθε που γεννάει καινούργιες νότες (attack), το όργανο εμφανώς ανταποκρίνεται (σαν όλο, μαζί με το μάνικο) και οι δονήσεις του γίνονται αισθητές καθώς ακουμπάει στην κοιλιά μου, μια πολύ ευχάριστη αίσθηση που πιθανότατα σας είναι γνωστή. Η έντασή του είναι καλή -ακόμη και με μαλακό παίξιμο- και η ταυτότητά του μου φαίνεται “μπουζουκίσια”, αν κι αυτό το τελευταίο θέλει διασταύρωση και επιβεβαίωση από πιο αρμόδιες πηγές. Μικρό μπεμόλ αποτελεί για μένα η διάρκεια του ήχου (sustain) που είναι κάπως μεγαλύτερη απ’ όσο θα ήθελα, αλλά αυτό μάλλον πάει για την επόμενη κατασκευή...
…..............................................
Η μετάβαση από Λα σε Ρε και το καινούργιο σχήμα του καβαλάρη
Ένα διακριτό πρόβλημα στον ήχο -των δικών μου οργάνων τουλάχιστον- είναι η ποιότητα του ήχου της Λα χορδής, κάτι που με έχει απασχολήσει και στο παρελθόν: Ενώ η Ρε καντίνι βγάζει ένα ξεκάθαρο “ι”, η Λα βγάζει έναν ήχο που πλησιάζει περισσότερο προς το “ο”. Όταν λοιπόν η μελωδία περνάει από τη Λα στη Ρε (transition) και το αντίστροφο, το προσεκτικό αυτί εντοπίζει αυτή την αλλαγή. Δεν είναι κάτι τρομερό αλλά αφήνει μια εκκρεμότητα στο άκουσμα που αποσπά την προσοχή.
Δοκίμασα για άλλη μια φορά να βάλω χοντρότερες χορδές στη Λα (.015 αντί .014) αλλά παρ’ όλο που η διαφορά από το “ι” στο “ο” μειώθηκε κάπως, το τελικό άκουσμα δεν είχε τελικά την ομοιογένεια που αναζητούσα.
Κάποια διαλείμματα για ανάγνωση στα διαδικτυακά σοκάκια, συμπτωματικά με οδήγησαν στο θέμα που τώρα τελευταία συναντάω ξανά και ξανά. Αυτή τη φορά ο Εrvin Somogyi στο άρθρο του “Some Reflections On My Guitar Work” εδώ https://esomogyi.com/some-reflections-on-my-guitar-work/ μας μεταφέρει ένα γνωμικό της Ισπανικής οργανοποιίας: oι καλύτερες κιθάρες είναι κατασκευασμένες “στο χείλος της καταστροφής” (the best guitars are built “on the cusp of disaster”). Στα δικά μου αυτιά τη δεδομένη στιγμή αυτό ερμηνεύτηκε ως: “βγάλε υλικό από τον καβαλάρη μέχρι να φοβηθείς ότι αρχίζει να γίνεται εύθραυστος”.
Και αυτό έκανα. Αφαίρεσα υλικό από τα σκέλη του καβαλάρη ώστε οι διαστάσεις του πλέον προς τα άκρα βαίνουν μειούμενες και καθ’ ύψος αλλά και κατά πλάτος. Και ...έπιασε! Δηλαδή το ηχόχρωμα της Λα (στα δικά μου αυτιά) πλησίασε αυτό της Ρε σε βαθμό που ενοχλεί λιγότερο. Και το σχήμα του πλέον μου φαίνεται πιο κομψό. Παρακάτω φαίνεται το καινούργιο σχήμα σε σύγκριση με το παλιό.
Οι καβαλάρηδες με μεγαλύτερο μήκος που δοκίμασα δεν ικανοποίησαν.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάρτιος 04, 2020, 10:03:46 μμ
- Λοιπόν δεν ενθουσιάστηκα. Ο ήχος μάλλον μπασάρισε. Όπως αντιλήφθηκα, δεν ενισχύθηκαν ακριβώς τα μπάσα αλλά μάλλον ξυρίστηκαν κάποια πρίμα και ο ήχος κάπως αλλοιώθηκε. Στα δικά μου αυτιά δεν ήταν και πολύ ελκυστικός.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάρτιος 04, 2020, 10:04:57 μμ
Επιπλέον, κατ’ αυτό τον τρόπο ο καβαλάρης μένει σταθερός σαν Βούδας και δεν μετακινείται με τυχόν παροξυσμούς του ερμηνευτή 😊
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάρτιος 04, 2020, 10:06:16 μμ
Ο καθ’ όλα αξιοσημείωτος οργανοποιός και ξακουστός επισκευαστής μάς άφησε πέρυσι τέτοιο καιρό. Φαντάζομαι ότι ο σεβαστός δάσκαλος όλο και κάποια άρπα θα μαστορεύει εκεί Πάνω… Ήταν κι αυτός μέλος ενός φόρουμ σαν το δικό μας https://www.mandolincafe.com/forum/threads/143665-Luthier-Paul-Hostetter-has-passed-away (https://www.mandolincafe.com/forum/threads/143665-Luthier-Paul-Hostetter-has-passed-away)
Έπονται σχόλια για τα ξύλα των καβαλάρηδων αλλά πάνε γι’ αργότερα…
Αποστολή από: songless_bird στις Μάρτιος 04, 2020, 10:20:49 μμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάρτιος 04, 2020, 10:39:03 μμ
Αλλά για ν' αντέξει το καπάκι την κολημμένη γέφυρα (που το ταλαιπωρεί εντελώς διαφορετικά) φαντάζομαι θάπρεπε ν' αλλάξει ριζικά και το καμάρωμα, κάτι σαν X-bracing για παράδειγμα. Αυτό κι άν θα ήταν το μπουζούκι του κιθαρίστα! Μη μου βάζεις ιδέες τώρα...
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Μάρτιος 04, 2020, 11:16:38 μμ
Τα αυλάκια για τις χορδές στα κόκκαλα των καβαλάρηδων έγιναν σύμφωνα με την παρακαταθήκη του Paul Hostetter: [url]http://www.lutherie.net/nuts.html[/url] ([url]http://www.lutherie.net/nuts.html[/url])
............
Θερμότατα συγχαρητήρια φίλε μου για αυτήν την τόσο πλήρη , αναλυτική και ειλικρινή παρουσίαση - περιγραφή !
Πώς τα καταφέρνεις να βλέπεις τόσο καλά και να εφαρμόζεις στην πράξη την παρακαταθήκη του Paul Hostetter ?
Μήπως "φοράς" στο πρόσωπο εκείνη τη μάσκα με τα led φωτάκια και τους μεγεθυντικούς φακούς ?
Αποστολή από: sakkalis στις Μάρτιος 05, 2020, 09:24:43 πμ
Πραγματικά θαυμάζω πόσο πολύ μελετημένα προχωράς. Όχι μόνο δουλεύεις τη θεωρία αλλά και στην πράξη το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό.
Συνεχίζω να παρακολουθώ και περιμένω να μου δωθεί η ευκαιρία να πιάσω και στα χέρια μου αυτό το μπουζούκι. {celebrate004}
Αποστολή από: Μάνος Τουρπάλης στις Μάρτιος 05, 2020, 10:39:33 πμ
Επί του θέματος: για το action, για μένα όπως έγραψα το πραγματικό τεστ γίνεται στον φυσικό χώρο του μπουζουκιού που είναι η ταβέρνα. Οπότε... κανόνισε να πάμε για πραγματικό τεστ ;D
Για τον καβαλάρη: επειδή κι εγώ ψάχνομαι στα δυο τελευταία όργανα με το καπάκι, κατάλαβα ότι αν δεν ακολουθήσεις την πεπατημένη (κι εσύ σίγουρα δεν την ακολουθείς) πιθανότατα ανατρέπονται πάρα πολλά "στάνταρ" στον καβαλάρη. Στο προηγούμενο μπουζούκι έφτιαξα έξι μέχρι να τον πετύχω, σ΄αυτό που φτιάχνω τώρα είμαι στον πέμπτο και συνεχίζω (εσύ βέβαια έκανες ολόκληρη ... ίλη ιππικού). Και στα δύο αυτά μπουζούκια "έπαιξα" με τον θόλο που σχηματίζουν οι καμπύλες (εγκάρσιες και κατά μήκος) του καπακιού, τα ύψη και τις τάσεις πάνω στο καπάκι (break angle) κτλ.
Κατάλαβα ότι ο καβαλάρης είναι πάααααααρα πολύ σημαντικό θέμα και ότι η συνολική "τάση" ή "κούρδισμα" (ή όπως αλλιώς θέλουμε να το πούμε) του καπακιού που προκύπτει όχι μόνο από τον σχεδιασμό αλλά και από το ίδιο το υλικό, το πάχος, το στερεό (θόλος), γωνίες χορδών κτλ. μπορεί εύκολα να ανατρέψει "δεδομένα" (μήκος, πάχος, σχήμα των "φτερών" και το πως αυτά πατάνε στο καπάκι και για πόσο μήκος κτλ.) που δεν με απασχόλησαν σε άλλα καπάκια με πιο "συμβατικό" σχεδιασμό.
Το ψάξιμο μπορεί να συνεχιστεό τόσο που δεν ξέρω τελικά αν αξίζει τον κόπο - αν κι αυτό που φτιάχνω τώρα είναι πιθανότατα το καλύτερο που έφτιαξα μέχρι στιγμής. Εν πάση περιπτώσει - και χωρίς να θέλω να βάλω μπελάδες στο κεφάλι σου - από αυτήν την μικρή εμπειρία, στη θέση σου θα δοκίμαζα ακόμα (αφού το άρχισες)
- λεπτότερο καβαλάρη (σε ξύλα διαφορετικής πυκνότητας / βάρους)
- διαστάσεις κόκκαλου (μήκος, ύψος)
- μείωση διατομής προς τα πάνω (δεν έχω καταλάβει αν είναι σαν πυραμίδα ή με ίσιες παράλληλες πλευρές)
και δεν μπορώ να μην σχολιάσω αυτό
.... αποτελεί μόνο μια καταγραφή της πραγματικότητάς του και δεν συνιστά κατά κανένα τρόπο ένα κανόνα γραμμένο πάνω στην πέτρα.
που μου θύμισε ένα μικρό ανέκδοτο:
"τεχνικά, ο πρώτος άνθρωπος που εκανε επιτυχώς download από το cloud σε tablet ήταν ... ο Μωϋσής"
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάρτιος 05, 2020, 02:36:48 μμ
….....................................
• Ιωσήφ, για όλες σχεδόν τις λεπτοδουλειές χρησιμοποιώ πλέον (πάνω απ’ τα γυαλιά μου) γυαλιά προχωρημένης πρεσβυωπίας με 4 βαθμούς. Πωλούνται και στα φαρμακεία, δεν ξέρω πόσο θα σε δυσκολέψει να βρεις ένα ζευγάρι 😊. Για τον έλεγχο του αποτελέσματος μετά τη δουλειά χρησιμοποιώ αν χρειαστεί μεγεθυντικό φακό, αυτόν που τον κρατάς στο χέρι.
Το “καπέλο” με τους φακούς και το LED το δοκίμασα μα δε με βόλεψε.
...περιμένω να μου δωθεί η ευκαιρία να πιάσω και στα χέρια μου αυτό το μπουζούκι. {celebrate004}• Δημήτρη, μήπως ήρθε η ώρα ν’ αρχίσει η προετοιμασία της επόμενης έκθεσης; {celebrate012}
• Μάνο,
...το action, για μένα όπως έγραψα το πραγματικό τεστ γίνεται στον φυσικό χώρο του μπουζουκιού που είναι η ταβέρνα. Οπότε... κανόνισε να πάμε για πραγματικό τεστ ;DΘα κατέβω Θεσσαλονίκη για το Πάσχα το πρώτο δεκαήμερο του Απρίλη, μαζί με το όργανο. Το τεστ-ντράιβ μετά μεζέδων και άλλων εορτασμών προτείνω να μπει στην ατζέντα και να ψάξει οριστική ημερομηνία και άλλους συνδαιτημόνες. Συμφωνούμε;
...θα δοκίμαζα ακόμα (αφού το άρχισες)Διαβάζεις τη σκέψη μου! Μ’ αυτό ασχολούμαι αυτές τις μέρες. Θα επανέλθω με συμπεράσματα...
- λεπτότερο καβαλάρη (σε ξύλα διαφορετικής πυκνότητας / βάρους)
...break angle...Ο παράγοντας (που τον έμαθα από σένα) και καθορίζει τελικά με πόση δύναμη πατάει ο καβαλάρης το καπάκι, που επηρεάζει και την ένταση αλλά και το ηχόχρωμα (όπως διαπίστωσα στο 5ο). Θεμελιώδες μέγεθος! Όμως ακόμα εκκρεμεί η μελέτη του όπως φαίνεται στη στήλη του πίνακα πιο πάνω που παραμένει άδεια. Έχω παραγγείλει και περιμένω να έρθει ένα μαραφέτι που μετράει ψηφιακά τις γωνίες. Αν αργήσει θα βουτήξω στην τριγωνομετρία κι ό,τι ήθελε προκύψει...
- μείωση διατομής προς τα πάνω (δεν έχω καταλάβει αν είναι σαν πυραμίδα ή με ίσιες παράλληλες πλευρές)Πράγματι η διατομή των καβαλάρηδων που χρησιμοποιώ μειώνεται προς τα πάνω. Φαρδύτερη βάση - στενότερη κορυφή.
Αποστολή από: Μάνος Τουρπάλης στις Μάρτιος 05, 2020, 03:13:57 μμ
...Θα κατέβω Θεσσαλονίκη για το Πάσχα το πρώτο δεκαήμερο του Απρίλη, μαζί με το όργανο. Το τεστ-ντράιβ μετά μεζέδων και άλλων εορτασμών προτείνω να μπει στην ατζέντα και να ψάξει οριστική ημερομηνία και άλλους συνδαιτημόνες. Συμφωνούμε;
{celebrate011} {celebrate011} {celebrate011} εννοείται, χρωστάμε ακόμα στον letasos από πέρισυ, με τον ΚαΠα θα ξεκινήσουμε διαπραγματεύσεις
Αποστολή από: sakkalis στις Μάρτιος 05, 2020, 04:21:07 μμ
[/size][/font][/size]...Θα κατέβω Θεσσαλονίκη για το Πάσχα το πρώτο δεκαήμερο του Απρίλη, μαζί με το όργανο. Το τεστ-ντράιβ μετά μεζέδων και άλλων εορτασμών προτείνω να μπει στην ατζέντα και να ψάξει οριστική ημερομηνία και άλλους συνδαιτημόνες. Συμφωνούμε;{celebrate011} {celebrate011} {celebrate011} εννοείται, χρωστάμε ακόμα στον letasos από πέρισυ, με τον ΚαΠα θα ξεκινήσουμε διαπραγματεύσεις
Όπα ζηλεύω. Θέλω και εγώ.
Έχω να ανέβω Θεσσαλονίκη για δουλειά.
Ρίχτε σύρμα μπας και βολέψει.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάρτιος 07, 2020, 11:20:27 πμ
Για την κατασκευή των καβαλάρηδων χρησιμοποιήθηκαν 4 διαφορετικά ξύλα που έχουν ελάχιστους έως καθόλου πόρους και θεωρούνται βαριά έως πολύ βαριά.
Οι πυκνότητές τους είναι μετρημένες από τα κομμάτια που χρησιμοποιήθηκαν (όχι θεωρητικές):
1. Τριανταφυλλιά εκατονταετίας 0,78gr/cm3 http://www.luthier.gr/index.php?topic=3709.msg66218#msg66218 (http://www.luthier.gr/index.php?topic=3709.msg66218#msg66218)
2. Παλίσανδρος Μαδαγασκάρης 0,87gr/cm3
3. Έβενος 1.08gr/cm3
4. Snakewood 1.30(!)gr/cm3
Με τις δοκιμές του καβαλάρη στο παλιό σχήμα του δηλαδή πριν λεπτύνει, διαπίστωσα ότι τα ξύλα που χρησιμοποίησα είχαν (μα δεν έχουν πια!) τις εξής ακουστικές ιδιότητες:
• Η παλιά τριανταφυλιά είχε στ’ αυτιά μου τον πληρέστερο ήχο. Ήταν αρκετά στρόγγυλος, με επαρκή έως ενισχυμένα μπάσα και με αρκετά καθαρά και ισορροπημένα πρίμα.
• Ο παλισανδρος Μαδαγασκάρης μου φάνηκε ότι είχε επίσης καλά μπάσα και μάλλον πιο προβεβλημένα πρίμα. Πολύ καλός επίσης.
• Ο έβενος είχε τα διαυγέστερα πρίμα από όλα τα ξύλα αλλά στα μπάσα και μεσαία ίσως κάτι έλλειπε.
• Το Snakewood είχε τα εντονώτερα πρίμα, όμως με εμφανείς ελλείψεις στα μπασομεσαία. Εν τέλει παρουσίαζε το λιγότερο ισσοροπημένο ήχο στ’ αυτιά μου.
Ωστόσο, τα ηχητικά χαρακτηριστικά των ξύλων που περιγράφονται πιο πάνω, όπως θα φανεί στη συνέχεια, ανατράπηκαν.
Είδαμε πιο πριν ότι η μάζα του καβαλάρη ήδη μειώθηκε με την αφαίρεση υλικού κυρίως από τα σκέλη κι έτσι το σχήμα του εξελίχθηκε στην έκδοση slim.
Το πρόδηλο ηχητικό αποτέλεσμα ήταν ότι ο ήχος της Λα χορδής ήρθε πιο κοντά σ’ αυτόν της Ρε. Και λέω πρόδηλο γιατί αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος της λέπτυνσης κι έτσι αρχικά εστίασα μόνο στο ηχόχρωμα της Λα.
Ωστόσο, πιο εκτεταμένες δοκιμές του καινούργιου σχήματος slim (βάλε-βγάλε σύγκρινε καβαλάρηδες για μέρες), ανέδειξαν επίσης και κάποιες ακόμη αλλαγές του ήχου που δεν είχα αντιληφθεί από την αρχή. Εξηγούμαι: Μετά από συγκρίσεις του παλιού σχήματος καβαλάρη με τον καινούργιο slim αντιλήφθηκα ότι ο ήχος απέκτησε ίχνη από αλλαγές που δε μου είναι ακριβώς εύκολο να χαρακτηρίσω, αλλά θα μπορούσα να μιλήσω για διαύγεια, αμεσότητα, πληρότητα ή ακόμη και ένταση. Με κάποια δόση υπερβολής θάλεγα ότι ο ήχος άρχισε να υφίσταται κάποιου είδους γλυπτική! Κάπως σαν να άρχισε να περνάει μέσα από equaliser.
...........................................
Πού έκατσε τελικά η μπίλια;
Μετά απ’ αυτή την εξέλιξη, και με τον Cumpiano να προτρέπει σε «Ελάχιστη Επαρκή Δομή» κι από την άλλη τον Somogyi να μας μεταφέρει το απόσταγμα της Ισπανικής κιθαροποιίας και να μας έλκει υπνωτισμένους προς το «χείλος της καταστροφής» δεν ήθελε πολύ για ν’ ανοίξει νέο πεδίο δόξης λαμπρόν για την καβαλερία. Δεν δίστασα καθόλου να υποβάλω τον πρώτο εθελοντή καβαλάρη σε νέο πρόγραμμα αδυνατίσματος, αγγίζοντας πια το όριο του μη-παρέκει! Έτσι γεννήθηκε η έκδοση super-slim.
Στη φωτό οι τρείς εκδόσεις από πάνω προς τα κάτω:
• Standard
• Slim
• Super-slim
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάρτιος 07, 2020, 11:23:48 πμ
Με 5 υπέρ-κομψους καβαλάρηδες έτοιμους πλέον σε διαφορετικά ύψη, διαπιστώνω με ενθουσιασμό ότι η transition από Ρε σε Λα βελτιώθηκε ακόμα περισσότερο (παραμένουν κάτι υπολείμματα), αλλά το κυριότερο (που επήλθε σαν παράπλευρο κέρδος) είναι ότι ο ήχος του οργάνου βελτιώθηκε θεαματικά τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά.
Οι 5 καβαλάρηδες της φωτογραφίας φαίνονται βρώμικοι διότι είναι βρώμικοι. Ήτανε όλοι τους στο γιαπί. Θα σενιαριστούνε αργότερα.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάρτιος 07, 2020, 11:28:07 πμ
Συνέβαινε εδώ και αρκετό καιρό να παρακολουθώ με προσοχή το ηχόχρωμα από μπουζούκια που έπαιζαν σε διάφορες ηχογραφήσεις, είτε ζωντανά είτε σε στούντιο και να καλλιεργώ μέσα μου την προσδοκία για ένα συγκεκριμένο ήχο μπουζουκιού που αναγνώριζα πότε-πότε ανάμεσα σ’ αυτά τα ακούσματα.
Ε λοιπόν, το 6ο μού φαίνεται ότι έχει πλησιάσει αυτό τον ήχο!
Μού έρχεται ένα γλαφυρό παράδειγμα στο νου όταν μιλάω για τον προτιμώμενο ήχο μπουζουκιού. Ο ήχος που παράγεται αποτελείται από το «τσάκ» που ακούγεται από την πένα και από τη νότα που παράγεται ταυτόχρονα. Αν η νότα ήτανε …φρούτο τότε το «τσακ» της πένας θα ήτανε το κουκούτσι και το υπόλοιπο ο ζουμερός καρπός. Θα προτιμούσα λοιπόν μικρό κουκούτσι (τόσο όσο το «τσακ» της πενιάς να παρέχει χροιά, πυρήνα και εν τέλει χαρακτήρα στη νότα) και πολύ καρπό. Όχι το αντίθετο.
………………………………………………….
Η τελική σύγκριση
Και τώρα ας επιστρέψουμε στη σύγκριση των ακουστικών ιδιοτήτων των ξύλων των καβαλάρηδων που αναφέρονται πιο πάνω. Μετά από την αφαίρεση τόσου υλικού από πάνω τους, η μεταξύ τους σύγκριση πλέον παρουσιάζει πολύ μικρές διαφορές που δυσκολεύομαι πια να αξιολογήσω και να περιγράψω.
Αυτό βασανίστηκα να το εξηγήσω. Ένα βολικό συμπέρασμα μεταξύ σοβαρού και αστείου μου φαίνεται ότι είναι πως: Όσο οι καβαλάρηδες τείνουν προς την εξαφάνιση (βγάλε και βγάλε υλικό, στο τέλος θα εξαφανιστούν!) τόσο εξαφανίζονται και οι ηχητικές διαφορές μεταξύ των ξύλων τους.
Ή άλλη μια παρόμοια προσέγγιση: Όπως λέει ο Cumpiano, όσο λιγότερη μάζα παρεμβάλλεται (gets in the way) στη διαδρομή από την παλλόμενη χορδή μέχρι την παραγωγή του ήχου τόσο καλύτερα.
Μαντεύω ότι με τη μείωση της μάζας του καβαλάρη αυτός αλλοιώνει σε μικρότερο βαθμό τον ήχο της χορδής και μ’ αυτό τον τρόπο ακούγεται πιά περισσότερο «όργανο» και λιγότερος «καβαλάρης». Έτσι λοιπόν ο καβαλάρης εισφέρει μεν αλλά σε περιορισμένη πια ποσότητα τα δικά του χαρακτηριστικά στη συνταγή του ήχου. Αλλά αυτό το συμπέρασμα δεν είναι παρά μια εικασία που βασίζεται μόνο σε ενδείξεις φιλτραρισμένες (αλλοιωμένες δηλαδή) από προσωπικά κριτήρια. Στην πραγματικότητα δεν ξέρω.
Προσωπικά θα διάλεγα πλέον εύκολα super-slim καβαλάρη για αυτό το μπουζούκι φτιαγμένο από οποιοδήποτε από τα παραπάνω ξύλα. Εδώ είναι που χρειάζεται ένας πραγματικός μπουζουκίστας για να αποφανθεί εγκυρότερα, θέτοντας πιο εκλεπτυσμένα και ίσως πιο προσωπικά κριτήρια.
Σκέφτομαι μετά απ’ όλα αυτά μήπως θα ήταν σκόπιμο να παραδίδεται το μπουζούκι με δύο ή και με τρείς καβαλάρηδες με διαφορετικά ύψη ή ξύλα στον ιδιοκτήτη του ώστε να τους εναλλάσσει ανάλογα με τις ανάγκες του.
(συνεχίζεται…)
Αποστολή από: steliosguitar στις Μάρτιος 07, 2020, 01:18:03 μμ
σουπερ στεργιος!
δηλαδη η μοδα επιτασσει να φορεθουνε φετο σουπερσλιμ στα μπουζουκια... ;D
δοκιμασες κανεναν πυραμιδοειδη; για να φορτισει η βαση το καπακι και να εχει το λιγοτερο δυνατο βαρος;
αυτο με την ελλειψη φορτισης το διαπιστωσες και με τον κουφιο καβαλαρη.
πρεπει (κατα τη γνωμη μου) ενας καβαλαρης να φορτισει το καπακι, κανοντας το βαζω στοιχημα* θα αυξηθει κ η ενταση κατα πολυ. δηλ με λιγα λογια η χρυση τομη ειναι να διαλεξεις την περισσοτερη φορτιση με το λιγοτερο βαρος
* ενα μαδερακι καρυδια {celebrate012}
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Μάρτιος 07, 2020, 05:21:49 μμ
Ευχαριστούμε για την υπέροχη διαδρομή !
Αποστολή από: yiannis στις Μάρτιος 07, 2020, 06:36:04 μμ
Τετοια θεματα αφηνουν παρακαταθηκη για τους μελλοντικους μας φιλους!
Αποστολή από: KOSTAS7 στις Μάρτιος 09, 2020, 11:42:38 πμ
Αποστολή από: ΚαΠα στις Μάρτιος 09, 2020, 12:01:58 μμ
ΥΓ
Η επόμενη κιθάρα που θα κατασκευάσεις μάλλον δεν θα είναι "Η κιθάρα Νο# του κιθαρίστα" αλλά "Η κιθάρα Νο# του μπουζουκομελετητή"!! ;D
Αποστολή από: Λάμπρος Σταυρίδης στις Μάρτιος 09, 2020, 02:53:34 μμ
Ἄς πῶ κι ἐγώ τή χαζομάρα μου : Μήπως , ἀφοῦ θέλουμε μικρή μᾶζα , ἄρα καί μικρό βάρος στόν καβαλλάρη , θά δούλευε καβαλλάρης ἀπό σφενδάμι , πού ,
καί εἶναι ἐλαφρύτερο ἀπ'τά σκοῦρα πού χρησιμοποίησες ( ἄν θές νά τό σκουρύνης γι' ἀντίθεση μέ τό καπάκι τό βάφεις ) ,
καί εἶναι ἠμισκληρο ,
καί κυρίως , χρησιμοποιεῖται αὐτό τό ξῦλο , παραδοσιακά καί ἀποκλειστικά , γιά τήν κατασκευή καβαλλάρηδων στά τοξωτά ὄργανα ( οἰκογένεια βιολιοῦ - λύρας - yaylı tanbur κ.λ.π. ) ;
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάρτιος 09, 2020, 04:19:26 μμ
…....................
...η χρυση τομη ειναι να διαλεξεις την περισσοτερη φορτιση με το λιγοτερο βαροςΣτέλιο σοφά λόγια! Μόνο που (τα ξέρεις) αυτή η “περισσότερη φόρτιση” έχει ένα άνω όριο που όταν το ξεπεράσεις (το έχω δει) αλλοιώνει δυσάρεστα τον ήχο και το “λιγότερο βάρος” έχει και αυτό ένα κάτω όριο που όταν το παρακάνεις απειλείται η σωματική ακεραιότητα του καβαλάρη. Τι γοητευτικό χάος!
Χαρά στο κουράγιο σου να φτιάξεις τόσους καβαλάρηδες...Παναγιώτη, μπορεί να ξόδεψα ένα γεμάτο δεκαήμερο δουλειάς αλλά πήρα (όπως πιστεύω) μια αναβάθμιση ήχου. Κελεπούρι!
...Η επόμενη κιθάρα που θα κατασκευάσεις...
Όσο για την κιθάρα... καλά κάνεις και με σκαλίζεις. Κλονίζομαι αλλά ανθίσταμαι. Για πόσο ακόμα άραγε;
...Μήπως , ἀφοῦ θέλουμε μικρή μᾶζα , ἄρα καί μικρό βάρος στόν καβαλλάρη , θά δούλευε καβαλλάρης ἀπό σφενδάμι;Λάμπρο δεν αποκλείεται να έχεις δίκιο... Απλώς ψυχανεμίζομαι ότι ενώ τα έγχορδα θέλουν βελούδο (και μάλλον το σφενδάμι είναι ταμάμ όπως θάλεγε κι ο Μάνος) τα μπουζουκοειδή θέλουν κρύσταλλο στα πρίμα που η μικρή μου εμπειρία με οδηγεί προς τα βαρύτερα ξύλα. Αλλά, δείξε έλεος στο συμμαθητή σου! Μη μου βάζεις άλλο διαγώνισμα με καβαλάρηδες τώρα που τελείωσα και μάζεψα τον τραχανά! Ίσως στο μέλλον...
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Μάρτιος 09, 2020, 10:32:21 μμ
διατριβη, μπραβο!
σουπερ στεργιος!
δηλαδη η μοδα επιτασσει να φορεθουνε φετο σουπερσλιμ στα μπουζουκια... ;D
δοκιμασες κανεναν πυραμιδοειδη; για να φορτισει η βαση το καπακι και να εχει το λιγοτερο δυνατο βαρος;
αυτο με την ελλειψη φορτισης το διαπιστωσες και με τον κουφιο καβαλαρη.
πρεπει (κατα τη γνωμη μου) ενας καβαλαρης να φορτισει το καπακι, κανοντας το βαζω στοιχημα* θα αυξηθει κ η ενταση κατα πολυ. δηλ με λιγα λογια η χρυση τομη ειναι να διαλεξεις την περισσοτερη φορτιση με το λιγοτερο βαρος
* ενα μαδερακι καρυδια {celebrate012}
Φίλε Στέργιο περιττό πλέον να εκφράζω το θαυμασμό μου για σένα και για όσα μας παρουσιάζεις. !!!! Χαρά στο κουράγιο σου να καθίσεις να φτιάξεις τόσους καβαλάρηδες...!!!!! Και μόνο που τους είδα κουράστηκα.... ;) ;)
Προσωπικά συμφωνώ με αυτά που αναφέρει ο Στέλιος αν και όλα αυτά επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες και δεν ξέρω πόσο απόλυτος μπορεί να είναι κάποιος με αυτά. Κάποτε είδα ένα μπουζούκι του κ. Σπουρδαλάκη στο οποίο όταν μας μιλούσε για τον καβαλάρη δοκίμασε δύο ίδιους στο σχήμα καβαλάρηδες ο ένας από έβενο κι ο άλλος από παλίσανδρο. Καμία σχέση ο ήχος του ενός με τον άλλο...Στα δικά μου τα αφτιά ο παλίσανδρος μακράν ο καλύτερος. Θέλουν ψάξιμο αρκετό τα ξύλα του καβαλάρη λοιπόν. Αυτό όμως που θέλω να σου προτείνω μιας και το έχεις αρκετά με την αναζήτηση είναι το εξής. Προσπάθησε να ακολουθήσεις σε κάποιους καβαλάρηδες το μοντέλο " Στέλιος " και " παίξε " λίγο παραπάνω με το κόκκαλο του καβαλάρη .Θα σου πρότεινα να το κάνεις πιο στενό στο πλάτος του και είμαι σίγουρος ότι θα δεις κι εκεί διαφορές καθώς πιστεύω ότι θα βρεις και πράγματα σχετικά με τη Ρε και την Λα που αναφέρεις .
Αποστολή από: steliosguitar στις Μάρτιος 10, 2020, 08:10:02 πμ
το μοντέλο " Στέλιος "παω , τι παω τρεχω λεμε να κατοχυρώσω πατεντα.... ;D
Αποστολή από: steliosguitar στις Μάρτιος 10, 2020, 08:15:08 πμ
μια με τακους μια με καβαλαρηδες μια με καμαρια εχουμε βγαλει ολοι το κατασκευαστικο μας αχτι ;D ;D στις κατασκευες του στεργιου που ναι κ μερακλοχρυσοχερης...
προχωρα στα λουστρα που δεν μπορουμε να πουμε τιποτε, χαχαχαχα!
στο επομενο οργανο (κιθαρα) θα σε ξανακανουμε να τρεχεις...
Αποστολή από: georgalasg στις Μάρτιος 10, 2020, 08:31:14 πμ
Μια παρατηρηση που κανω απο καβαλάρηδες κάποιον πολύ καλων κατασκευαστων ειναι οτι στα ακρα τους εχουν παχος στο κατω μερος. Εκει που ακουμπανε στο καπακι. Εχουν ελαφρυνει αρκετα καθως εχουν κατεβασει υψος αλλα παραμενει το παχος χαμηλα.
Φυσικα δε ξερω το λογο. Τα πριμα βγαινουν κατω και τα μπασα πανω; Ισως πρεπει να εχει επιφανεια επαφης για αυτο το λογο; Δεν εχω ιδεα φυσικα....
Μελετη για τους επομενους καβαλαρηδες ισως....
Αποστολή από: Λάμπρος Σταυρίδης στις Μάρτιος 10, 2020, 10:39:40 πμ
...Μήπως , ἀφοῦ θέλουμε μικρή μᾶζα , ἄρα καί μικρό βάρος στόν καβαλλάρη , θά δούλευε καβαλλάρης ἀπό σφενδάμι;Λάμπρο δεν αποκλείεται να έχεις δίκιο... Απλώς ψυχανεμίζομαι ότι ενώ τα έγχορδα θέλουν βελούδο (και μάλλον το σφενδάμι είναι ταμάμ όπως θάλεγε κι ο Μάνος) τα μπουζουκοειδή θέλουν κρύσταλλο στα πρίμα που η μικρή μου εμπειρία με οδηγεί προς τα βαρύτερα ξύλα. Αλλά, δείξε έλεος στο συμμαθητή σου! Μη μου βάζεις άλλο διαγώνισμα με καβαλάρηδες τώρα που τελείωσα και μάζεψα τον τραχανά! Ίσως στο μέλλον...
......ἄϊντε , κομμάτια νά γίνη !!!! Στή χαρίζω γιά τώρα.....λόγω συμμαθητείας........
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάρτιος 10, 2020, 02:49:18 μμ
- Από Γιάννη Καραβασίλη: Να ερευνηθεί ο παλίσανδρος και το στενότερο κόκκαλο (και συμβαίνει να έχω έναν καλό και παλιό παλίσανδρο)
- Από Γιώργο: (για τα σκέλη του καβαλάρη) Κρατάμε τη βάση φαρδιά – μικραίνουμε το ύψος όσο παίρνει.
- Από Στέλιο: Μοντέλο «Στέλιος» (που τόπε κι Μάνος νωρίτερα και απάντησα ότι) ναι τον κάνω ήδη πυραμιδωτό (με 5,5 μοίρες κλίση). Ετοίμασα ήδη ένα νέο καλούπι για 7,5 μοίρες δηλαδή ακόμη πιο πυραμιδωτό. Αλήθεια τι εννοείς όταν μιλάς για κούφιο καβαλάρη?
Ο Μάστρο Ιωσήφ μου έστειλε μια φωτο με καβαλάρη που έχει κουφωθεί, δηλαδή που έχει αφαιρεθεί υλικό από μέσα χωρίς στο τέλος αυτό να φαίνεται απ’ έξω, ιδέα του Vagges2010. Μιλάς για κάτι τέτοιο?
Αποστολή από: Μάνος Τουρπάλης στις Μάρτιος 11, 2020, 08:41:39 πμ
Μια παρατηρηση που κανω απο καβαλάρηδες κάποιον πολύ καλων κατασκευαστων ειναι οτι στα ακρα τους εχουν παχος στο κατω μερος. Εκει που ακουμπανε στο καπακι. Εχουν ελαφρυνει αρκετα καθως εχουν κατεβασει υψος αλλα παραμενει το παχος χαμηλα.
Φυσικα δε ξερω το λογο. Τα πριμα βγαινουν κατω και τα μπασα πανω; Ισως πρεπει να εχει επιφανεια επαφης για αυτο το λογο; Δεν εχω ιδεα φυσικα....
Μελετη για τους επομενους καβαλαρηδες ισως....
αυτό δεν το κατάλαβα γενικά.
Στην αρχή κάτι πήγε να γίνει
στα ακρα τους εχουν παχος στο κατω μερος. Εκει που ακουμπανε στο καπακι... καταλαβαίνω ότι είναι φαρδύτεροι κάτω (πυραμίδα), αλλά μόνο στα άκρα ("φτερά"?)
αλλά μετά το έχασα :banghead:
Εχουν ελαφρυνει αρκετα καθως εχουν κατεβασει υψος αλλα παραμενει το παχος χαμηλα
αν ξαναδιαβάσεις Γιώργο μήπως μπορείς να το εξηγήσεις καλύτερα?
Αποστολή από: Μάνος Τουρπάλης στις Μάρτιος 11, 2020, 08:51:08 πμ
Να αφήσουμε "καθαρό" το θέμα εδώ και να το συζητάμε με την ησυχία μας σε άλλο σημείο, θα μείνει σαν παρακαταθήκη και θα είναι και πιο εύκολο να βρεθεί στο μέλλον.
Αποστολή από: georgalasg στις Μάρτιος 11, 2020, 08:52:40 πμ
Στο σημειο που ακουμπαει στο καπακι το πλατος του καβαλαρη ειναι οσο και στο κεντρο. Παχυ δηλαδη. Το υψος ομως εχει μικρυνει.
Αποστολή από: steliosguitar στις Μάρτιος 11, 2020, 01:55:11 μμ
εγω παντως δεν εννοω κουφωτους αλλα μασιφ, σχηματος Λ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάρτιος 11, 2020, 05:30:21 μμ
Αντιλαμβάνομαι ότι ο ήχος δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια. Επειδή έχω έναν ενθουσιασμό από τον ήχο του 6ου με την καινούργια γραμμή καβαλάρηδων και επειδή δεν έχω πρόχειρο κάποιο μπουζουκίστα, αποφάσισα να φτιάξω στα γρήγορα ένα μικρό δείγμα ήχου με ηχογράφηση στο κινητό.
Δεν ξέρω μπουζούκι αλλά και σαν κιθαρίστας έχω σκουριάσει, οπότε δείξτε επιείκεια.
Ο καβαλάρης που ακούγεται είναι από έβενο με ύψος 12 χιλιοστά και action στο 12ο τάστο 1,3 χιλιοστά. Ο ήχος του όπως είπαμε νωρίτερα βγαίνει κάπως "τασταριστός". Τι προτείνετε? Να πάρω μέτρα για να εξαφανίσω το ταστάρισμα?
Αποστολή από: georgalasg στις Μάρτιος 11, 2020, 06:05:11 μμ
Τωρα μπηκαν οι χορδες;
Εγω θα ελεγα ακομα και αν κατι δεν αρεσει να μεινει ετσι λιγο για να "τραβηξουν" οι χορδες. Κατι μπορει να αλλαξει εστω και λιγο
Αν και μια χαρα μου φαινεται
Αποστολή από: Nikos στις Μάρτιος 11, 2020, 07:18:31 μμ
Αποστολή από: sakkalis στις Μάρτιος 11, 2020, 09:14:08 μμ
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Μάρτιος 11, 2020, 09:28:32 μμ
Αποστολή από: steliosguitar στις Μάρτιος 12, 2020, 07:09:46 πμ
Αποστολή από: Μάνος Τουρπάλης στις Μάρτιος 12, 2020, 08:08:03 πμ
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Μάρτιος 12, 2020, 08:59:46 πμ
τέλειο Στέργιο, μπράβο!
+ 1 !!! :)
Δεν ξέρω να πω το " γιατί " , ίσως δεν έχει και τόση σημασία ... αλλά κι εμένα μου αρέσει πολύ !
Αποστολή από: oscar στις Μάρτιος 12, 2020, 02:44:51 μμ
τέλειο Στέργιο, μπράβο!
+ 1 !!! :)
+ 1 !!! :13:
Αποστολή από: ΖΑΡΚΑΔΑΣ ΚΩΣΤΑΣ στις Μάρτιος 13, 2020, 01:19:19 μμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάρτιος 15, 2020, 08:46:54 μμ
Από τις αντιδράσεις σας διακρίνω ότι το τασταριστό ηχόχρωμα θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό ακόμη και ως έχει (όπως είναι λόγου χάριν ο ήχος της κιθάρας φλαμένκο) χωρίς άλλες διορθώσεις. Τέτοιες διορθώσεις ωστόσο σκεφτόμουνα ότι θα μπορούσαν να είναι:
1. Ανύψωση του καβαλάρη για να μειωθεί/εξαλειφθεί το ταστάρισμα.
2. Προσεκτικό τρίψιμο στα τάστα για τη δημιουργία ρελιέφ
3. Προσεκτική λέπτυνση του μάνικου ώστε να ενθαρρυνθεί να ενδώσει λίγο ακόμη λόγω «αδυναμίας» και να «σκεβρώσει» μια ιδέα περισσότερο δημιουργώντας ρελιέφ.
4. Αναμονή μερικών μηνών ώστε το μάνικο να εξαντλήσει όλη την κύρτωση που του έμελλε να υποστεί πριν καθίσει στο τελικό του σχήμα.
Όπως είχα αναφέρει και παλιότερα http://www.luthier.gr/index.php?topic=3866.msg72275#msg72275 (http://www.luthier.gr/index.php?topic=3866.msg72275#msg72275) το 6ο σκόπευα να είναι “ένα μπουζούκι για ηχοληψία που να απαιτεί την ελαχιστότατη προσπάθεια από το μουσικό”, δηλαδή με τη χαμηλότερη δυνατή απόσταση χορδών (action). Άρα η λύση 1. δεν είναι επιθυμητή.
Η λύση 2. παρ’ όλο που είναι αναστρέψιμη (καθώς τα τάστα μπορούν ν’ αντικατασταθούν αν χρειαστεί) δεν ενθουσιάζει γιατί μειώνει τη διάρκεια ζωής τους.
Η λύση 3. δεν είναι αναστρέψιμη. Σε περίπτωση λάθους έχουμε αδιέξοδο. Απορρίπτεται.
Η λύση 4. φαίνεται η πιο συνετή, αλλά απαιτεί υπομονή... Αν το μάνικο κυρτωθεί ακόμη λίγο τότε ο τασταριστός ήχος θα μειωθεί/χαθεί. Αν παραμείνει ως έχει τότε θα μείνουμε με ότι έχουμε -που είναι πάλι καλό. Ας αποφανθεί λοπόν το ...κισμέτ του μάνικου!
Παράπλευρη απώλεια αυτής της επιλογής είναι η καθυστέρηση του βερνικώματος. Αυτό βέβαια δεν θα εμποδίσει την προεργασία (πλήρωση πόρων και τριψίματα) που είναι και το σοβαρότερο κομμάτι του φινιρίσματος.
..............................................
Στο μεταξύ παρέλαβα το ψηφιακό μοιρογνωμόνιο που είχα παραγγείλει και θα επιχειρήσω να πω λίγα πράγματα παρ’ όλο που το φόρουμ διαθέτει τους καθ’ ύλην αρμόδιους -ξέρουν αυτοί κι ας ετοιμάζονται να μας φωτίσουν λίγο περισσότερο...😊
Break-angle (γωνία προσβολής)
Η break-angle αποτελεί όπως φαίνεται θεμελιώδες μέγεθος για τα όργανα που δεν έχουν κολλημένο καβαλάρη (μπουζούκια, μαντολίνα, κιθάρες archtop, έγχορδα -όπως το βιολί και το τσέλο κλπ.)
Επηρεάζει άμεσα τη δύναμη με την οποία ο καβαλάρης πατάει το καπάκι, δηλαδή την ένταση αλλά και τη χροιά του ήχου. Όπως κάποιοι αναφέρουν, επηρεάζει επίσης και τη φαινόμενη δυσκολία στο παίξιμο (παρ’ όλο που αυτό το τελευταίο δεν θεμελιώνεται θεωρητικά καθότι η τάση της χορδής -άρα και η δυσκολία στο παίξιμο- για ένα δεδομένο κούρδισμα παραμένει σταθερή ανεξάρτητα από γωνίες).
Μετρήθηκαν οι break-angles για τα δύο ακραία σενάρια του συγκεκριμένου οργάνου, δηλαδή για τον ψηλότερο επιθυμητό καθώς και για τον χαμηλότερο δυνατό καβαλάρη (σούπερ κουνούπι) όπως επιλέχτηκαν από τον πίνακα εδώ http://www.luthier.gr/index.php?topic=3866.msg72483#msg72483 (http://www.luthier.gr/index.php?topic=3866.msg72483#msg72483)
Ψηλός καβαλάρης: 12,30mm – action 1.45mm
Break-angle = 6,45 μοίρες
Πολύ χαμηλός καβαλάρης: 11,30mm – action 0.95mm
Break-angle = 6,05 μοίρες
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάρτιος 15, 2020, 08:51:27 μμ
Επειδή έχω ακόμη διαθέσιμο το όργανο, έκανα μια προσομοίωση μέτρησης και βρήκα ότι η αρχική πολύ μεγάλη (και ανεπιθύμητη) break-angle ήταν 7,4 μοίρες. Μετά τη διόρθωση κατέβηκε στις 6,5 μοίρες (που μόλις μέτρησα) και η αίσθησή μου είναι ότι μάλλον αγγίζει το άνω όριο και “δεν θα ήθελε” να είναι περισσότερη.
Μετά από όλη αυτή τη διαδρομή με τους καβαλάρηδες και το σεταπ του 6ου έχω μια ακατανίκητη επιθυμία να ξανα-“επισκεφθώ” το σεταπ του 5ου... :D
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Μάρτιος 15, 2020, 09:27:20 μμ
Επειδή μάλλον το έχασα ... ή το ξέχασα ...
πες μου σε παρακαλώ το action που γράφεις σε ποιό τάστο αντιστοιχεί ;
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Μάρτιος 15, 2020, 09:35:09 μμ
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Μάρτιος 15, 2020, 10:05:27 μμ
Αποστολή από: George45 στις Μάρτιος 15, 2020, 10:14:04 μμ
Αποστολή από: Λάμπρος Σταυρίδης στις Μάρτιος 17, 2020, 11:20:44 πμ
......ὅπως ἄλλωστε καί τά πράγματά σου πού φαίνονται στό πίσω μέρος τῆς φωτογραφίας........
.......ἅμα ὁ ἄνθρωπος εἶναι νοικοκύρης.......
Αποστολή από: steliosguitar στις Μάρτιος 26, 2020, 10:23:45 πμ
ο καβαλαρης μεταφερει ηχητικη ενεργεια στο καπακι.
εκει δεν πρεπει να χαθει τιποτε, μιας και ειναι γνωστο οτι η ενεργεια απο την χορδη μεσω του κοκκαλου μεταφερει μονο το 5% ενω το 95 χανεται σε θερμοτητα.
οταν εχεις 2 σημεια που εκπεμπουν, τοτε δημιουργειται συμβολη οπου σε μερικα σημεια αναλογα βεβαια της συχνοτητας - της αποστασης κλπ, οι συχνοτητες η θα ενισχυθουν (στο πλατος τους) η θα εξαφανισθουν (εκτος φασης)
τα παραπανω ειναι η προσωπικη μου αποψη.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάρτιος 30, 2020, 10:41:23 μμ
Στην κλασσική κιθάρα που την ξέρεις απ’ έξω κι ανακατωτά, οι εμπνευσμένοι πατέρες της την έχουνε ψάξει -δεν-ξέρω-με-τι-τρόπους- και φαίνεται ότι έχει κατασταλάξει σε κάποια πολύ συγκεκριμένα πρότυπα που παραμένουν λίγο-πολύ σταθερά έναν αιώνα -και βάλε.
Το μπουζούκι όμως μάλλον παραμένει ακόμη αχαρτογράφητο κατά μεγάλο μέρος, παρ’ όλη τη γενναία παραγωγή οργάνων εδώ και δεκαετίες. Ψάχνοντας τα του μπουζουκιού δεν μπορείς να πεις ότι έχει παγιωθεί μια συναντίληψη(!) των κατασκευαστών για τα θεμελιώδη όπως είναι:
• το καμάρωμα (bracing)
• η κατασκευή του σκάφους (σχήμα και διαστάσεις)
• Το σχήμα η πυκνότητα και η σύνθεση (κόκκαλο ή τι-άλλο και πόσο) του καβαλάρη
• οι καμπύλες και το πάχος του καπακιού
Ξεχνάω τίποτα;
Σκέφτομαι λοιπόν -για το μπουζούκι λέμε- όσο κάθεσαι κλεισμένος και ασφαλής στην αφετηρία μιας συγκεκριμένης θεωρίας, όλα καλά. Μόλις όμως κάνεις μια επιλογή, το πράμα γίνεται σύνθετο. Ακόμα μια επιλογή και γίνεται πραγματικά πολύπλοκο. Στην τρίτη πια επιλογή το σύστημα είναι ήδη χαοτικό με μόνη πια διέξοδο τη μαντεψιά και τη δοκιμή!
Και βέβαια αυτή είναι και η γοητεία του… Σαν τους αλχημιστές ένα πράμα, στα όρια της γνώσης και της δεισιδαιμονίας.
Αλλά Στέλιο, αυτό το άτιμο το «σχηματος Λ» που πέταξες απερίσκεπτα και εν ψυχρώ, προκάλεσε υποτροπή στην ανακατωσούρα με τους καβαλάρηδες!
Αποστολή από: steliosguitar στις Μάρτιος 31, 2020, 09:11:38 πμ
να παλευεται με χιμαιρες... {celebrate014}
αυτο που λες, ειναι απολυτα σωστο.
παμε κ στα φιλοσοφικα του πραγματος... καιρος ομως δεν ειναι να υπαρχει σιγα-σιγα μια παραδοση στο τομεα του οργανου;
τι στο καλο, 100 χρονια περασανε. ποσα πρεπει να περασουνε ακομη, 200; οι παγετωνες θα μας βρουνε, επισης πρεπει εις το εξης να κανουμε τα οργανα παντος καιρου. {celebrate015}
*λες και με τον ιο ;D , να μπορεις να βγεις να κανεις τιποτ αλλο...
αλλα εγω βγηκα. μπαλκονι. τριψιμο καγκελο, περασμα ντουκο με πινελο. β4 σωματικη ασκηση.
Αποστολή από: steliosguitar στις Μάρτιος 31, 2020, 09:13:52 πμ
*καβαλλλλλαρης, σχηματος λλλλλλλλλλλ {celebrate015}
Αποστολή από: georgalasg στις Απρίλιος 20, 2020, 04:30:34 μμ
Χαζευω (ξανα) το θεμα και μιας και το ψαχνω για αγορες ηθελα να σε ρωτησω για τα κοπτικα χελιδονοουρας που χρησιμοποιεις.
Τι διαστασεις εχει το τραπέζιο που αφαιρειται; 1.3 η μικρη πλευρα μαλλον. Υψος και μεγαλη;
Βρισκω κοπτικα με διαφορες μοιρες απο 7 εως και 14.5. Τι προτιμας εσυ; Με τι κοβεις;
Ευχαριστω....
(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20200420/bf1e7d98d156d91ba4e1b4812f16c4b1.jpg)
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Απρίλιος 20, 2020, 09:40:32 μμ
Το κοπτικό που κατέληξα να χρησιμοποιώ (και δοκίμασα 4!) είναι αυτό: https://www.amazon.de/-/en/gp/product/B0017V36QG/ref=ppx_yo_dt_b_asin_title_o02_s00?ie=UTF8&psc=1 (https://www.amazon.de/-/en/gp/product/B0017V36QG/ref=ppx_yo_dt_b_asin_title_o02_s00?ie=UTF8&psc=1)
Είναι με κλίση 10 μοίρες αλλά το κυριότερο έχει αρκετό ύψος (16 χιλιοστά) και δεν με ταλαιπωρεί όπως άλλα που έχουν ύψος 13,5 χιλ. Έχω δουλέψει με επιτυχία και με 14 μοίρες.
Για τις διαστάσεις του τραπεζίου που αφαιρείται θυμάμαι το ύψος του που μου βγαίνει 13 με 13,5 χιλιοστά. Αλλά δεν είμαι σε θέση να πω ακριβώς για τη μεγάλη πλευρά. Συνήθως δεν τη μετράω. Απλώς κρατιέμαι ελάχιστα "μέσα" από το ημικύκλιο.
Καλή τύχη στην έρευνά σου...
Αποστολή από: georgalasg στις Απρίλιος 20, 2020, 10:05:04 μμ
Εγω μεχρι τωρα το βαθος το εκανα αν θυμαμαι καλα 17 αλλα ειχα συνολικο παχος μανικου στην ενωση 26 εκατοστα που μαλλον θα το μικρυνω λιγο, οποτε με επαιρνε...
Ελεγα να δοκιμασω το 20αρι. Αφαιρει 19 χιλιοστα στο πανω μερος αλλα νομιζω οτι θα ειμαι εντος του ημικυκλιου.
Να σαι καλα και παλι...(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20200420/57ab8e97acd0f89ab1358df6139ba717.jpg)
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Απρίλιος 21, 2020, 12:06:06 πμ
Ελεγα να δοκιμασω το 20αρι. Αφαιρει 19 χιλιοστα στο πανω μερος αλλα νομιζω οτι θα ειμαι εντος του ημικυκλιου.μμμ οριακό μου φαίνεται, σκέψου το καλά
Αποστολή από: steliosguitar στις Απρίλιος 21, 2020, 06:23:38 πμ
(να το πηγαινεις... τοιχο-τοιχο ;D )
πλαϊ για να κοψεις;
Αποστολή από: atsamis στις Απρίλιος 21, 2020, 10:30:53 πμ
Αποστολή από: sakkalis στις Απρίλιος 21, 2020, 11:06:35 πμ
αυτο μπαινει κ σε δραπανο;(να το πηγαινεις... τοιχο-τοιχο ;D )πλαϊ για να κοψεις;
Στέλιο τα κοπτικά του ρούτερ δουλεύουνε σε περσσότερες στορφές σε σχέχη με το δράπανο.
Συν τις άλλοις για να κόψει ξυρίσει θέλει σταθερότητα (βάση) και εννεοείται όχι στο χέρι.
Αποστολή από: georgalasg στις Απρίλιος 21, 2020, 04:24:02 μμ
Ευχαριστω και παλι
Αποστολή από: ΖΑΡΚΑΔΑΣ ΚΩΣΤΑΣ στις Απρίλιος 22, 2020, 05:04:52 μμ
Μαλλον θα παρω μικροτερο και με μικροτερη γωνια γιατι με τις 14 μοιρες τρωει πολυ ξυλο απο κοντρες...
Ευχαριστω και παλι
αν τελικα καταληξεις ,παντα να θυμασαι....... τα κοπτικα μισουν θανασιμα το....ψαχνο
Αυτο σημαινει οτι αφαιρουμε το πολυ ωστε το κοπτικο μας να μην ζοριστει
Αποστολή από: georgalasg στις Απρίλιος 22, 2020, 05:12:41 μμ
Η πολυ κλεισουρα κανει κακο. Τωρα κοιταω πως γινεται το αρσενικο (το θυληκο ειναι το προφανες ευκολο) σε δισκοπριονο. Σκεφτειτε το πορτοκαλι ξυλο να ειναι το μανικο.
Χαλαω το θεμα του Στεργιου ομως... Σταματαω γιατι σκεφτομαι πραγματα που δε χρειαζονται....
(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20200422/47adee26c668be4ef284b7db275144a8.jpg)
Αποστολή από: oscar στις Απρίλιος 22, 2020, 05:21:32 μμ
Μετα καθάρισε με την χελιδονοουρα.
Αυτό με το αρσενικό το βρίσκω λίγο επικίνδυνο, καλυτερα με κορδέλα ή πριόνι χειρός.
Αποστολή από: ΖΑΡΚΑΔΑΣ ΚΩΣΤΑΣ στις Απρίλιος 22, 2020, 09:43:16 μμ
Γεια σου κωστα. Ναι εννοειται. Θα αφαιρω το πολυ με το ισιο που ειναι και φτηνο στο θυληκο και στην κορδελα στο αρσενικο και μετα οτι μενει με τη χελιδονοουρα και αυτο σιγα σιγα.
Η πολυ κλεισουρα κανει κακο. Τωρα κοιταω πως γινεται το αρσενικο (το θυληκο ειναι το προφανες ευκολο) σε δισκοπριονο. Σκεφτειτε το πορτοκαλι ξυλο να ειναι το μανικο.
Χαλαω το θεμα του Στεργιου ομως... Σταματαω γιατι σκεφτομαι πραγματα που δε χρειαζονται....
(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20200422/47adee26c668be4ef284b7db275144a8.jpg)
δοκιμασε να δεις Ιαπωνικη παραδοσιακη ξυλουργικη και μετα η ενωση θα φανταζει διαφημιση για μωρα
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Απρίλιος 27, 2020, 06:59:04 μμ
Μετά από τα εισερχόμενα του Στέλιου περί Λ -παχέος ή μη- η πλειοψηφία των καβαλάρηδων/πειραματόζωων υπέστη εκ νέου πιο έντονη «πυραμιδωτή» διαμόρφωση 15 μοιρών.
Το προφανές αποτέλεσμα ήταν ότι η επάνω επιφάνεια από το κοκαλάκι στένεψε από λίγο έως πολύ. Μετά από αναρίθμητες δοκιμές και βάλε-βγάλε καβαλάρηδες κατέληξα στο συμπέρασμα ότι όταν στενεύει το κοκαλάκι, ραφινάρεται μεν κάπως ο ήχος, αλλά δεν πρέπει να στενέψει πάρα πολύ γιατί δεν ανταποκρίνεται καλά στο εμφατικό παίξιμο. Για τα δικά μου μέτρα και για το συγκεκριμένο όργανο εκτιμώ ότι το κοκαλάκι στη στέψη του δεν πρέπει να είναι στενότερο από 3 χιλιοστά.
Αλλά όλον αυτό τον καιρό δούλευε συγχρόνως και η κύρτωση του μάνικου βαίνοντας μειούμενη βεβαίως (-βεβαίως) και πιστεύω και ελπίζω ότι πρακτικά το μάνικο έχει πιά σταματήσει να κυρτώνεται.
Η κύρτωση που συνέβη τελικά είναι μικρή, 2 δέκατα και κάτι. Το μάνικο απέκτησε όπως πιθανολογούνταν ένα μικρό ρελιέφ που όμως ήταν αρκετό για να εξαφανίσει σχεδόν εντελώς τον «τασταριστό» χαρακτήρα του ήχου -που τον είχα συμπαθήσει- αλλά επηρέασε και το action στο 12ο τάστο το οποίο ανέβηκε επίσης, πράγμα που με τη σειρά του οδήγησε σε επιλογή σχετικά χαμηλών καβαλάρηδων, δηλαδή στα 11,5 – 11,8 χιλιοστά.
Συνεχίζοντας στο μεταξύ να εναλλάσσω καβαλάρηδες, παλιούς και νέους, αναρωτιόμουνα γιατί είχε «αδειάσει» κάπως ο ήχος καθώς μού διέφευγε άλλη μια ύπουλα κρυμμένη επίπτωση της κύρτωσης: Μειώθηκε η γωνία προσβολής (break-angle)! Όταν το συνειδητοποίησα και τη μέτρησα, τη βρήκα να είναι αρκετά κάτω από 6 μοίρες.
Έγινε λοιπόν επέμβαση στη θέση του χορδοκράτη που βυθίστηκε κατά 1,5 χιλιοστό, επαναφέροντας τη break-angle γύρω στις 6,5 μοίρες, πράγμα που γέμισε ξανά τον ήχο.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Απρίλιος 27, 2020, 07:01:48 μμ
Αναπόφευκτη ήταν μια τελευταία ζαριά. Δηλαδή μια προσπάθεια να εφαρμόσω τη συμβουλή του Γιώργου (georgalasg) «Μια παρατηρηση που κανω απο καβαλάρηδες κάποιων πολύ καλων κατασκευαστων ειναι οτι στα ακρα τους εχουν φάρδος στο κατω μερος. Εκει που ακουμπανε στο καπακι… …Εχουν ελαφρυνει αρκετα καθως εχουν κατεβασει υψος αλλα παραμενει το παχος χαμηλα.»
Έφτιαξα λοιπόν, έτσι για την πληρότητα της καβαλαρο-περιπέτειας, δυο νέους καβαλάρηδες με πλατιά και ρηχά σκέλη, πλατυπόδαρους δηλαδή, που καταλήγουν στο άκρο του σκέλους να έχουν ισχνό ύψος κάπου 1,4 χιλιοστά. Έναν από παλιά τριανταφυλλιά και έναν από έβενο, ακολουθώντας πλέον το πυραμιδωτό προφίλ τύπου Λ με γωνία 15 μοιρών.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Απρίλιος 27, 2020, 07:03:17 μμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Απρίλιος 27, 2020, 07:04:29 μμ
Αυτό δηλαδή σημαίνει ότι τόση δουλειά πήγε χαμένη; -καμιά δεκαπενταριά καβαλάρηδες, όλοι θυσία; Φίλοι μου σκέφτομαι ότι αν χρειαζότανε να κατασκευαστούν καμιά δεκαπενταριά όργανα με μέτριο ήχο μέχρι να προκύψει ο βελτιωμένος καβαλάρης με τον καλύτερο ήχο, τότε το κέρδος σε οικονομία χρόνου, υλικών και ψυχικής φθοράς είναι ήδη αξιοσημείωτο!
Θ’ ακολουθήσουν περιγραφές από το φινίρισμα…
Καλή δύναμη σε όλους μας!
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Απρίλιος 27, 2020, 09:33:30 μμ
Μπράβο Στέργιε !!!
Αποστολή από: Λάμπρος Σταυρίδης στις Απρίλιος 27, 2020, 09:58:24 μμ
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Απρίλιος 27, 2020, 10:56:25 μμ
Αποστολή από: kostaslaouto στις Απρίλιος 29, 2020, 07:54:37 μμ
στις παρακάτω φωτογραφίες βλέπουμε το μανικο να καταλαμβάνει μικρό μέρος του Τάκου
κατά την άποψή μου Όσο πλάτος και πάχος έχει το μανίκι tόση πρέπει να ναι η υποδοχή του τακου [ με ελάχιστη απόκλιση ενός mm στο πλάτοςγια τη στήριξη ] Αυτό βέβαια έχει μικρή αισθητική παραμόρφωση στο πίσω μέρος του σκάφους που καλύπτεται όμως με το λεγόμενο μιναρέ, πρόσθετα όπως το κομμάτι από έβενο πρέπει να αποφεύγονται γιατί τα κάνει επιρρεπή στο σκευρωμα [Αστοχίες από κόλλες και υλικά]
πιστεύω ότι ο τρόπος που κατασκευάζεται σε αυτό το σημείο το μπουζούκι το κάνει να είναι ευάλωτο [ ποιος ο λόγος άλλωστε να χρησιμοποιήσω ένα καλό ξύλο για να φτιάξω ένα καλό τάκο και έπειτα να χρησιμοποιήσω ελάχιστο κομμάτι για στήριξη]
αν έχετε χρόνο και όλοι μας αυτό τον καιρό έχουμε να το συζητήσουμε
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Απρίλιος 30, 2020, 05:41:48 μμ
………………………………..
Φίλε Κώστα, λογικά και ευπρόσδεκτα τα ερωτήματά σου.
Την υποδοχή του τάκου, δηλαδή το θηλυκό μόρσο, καταλαβαίνω ότι θα το φανταζόσουνα μεγαλύτερο υπέρ μιας πιο στέρεης ένωσης βάζοντας μιναρέ (ή τη λεγόμενη γραβάτα) για να καλυφθούν όσα δεν μας αρέσει να φαίνονται. Η δική μου προσέγγιση είναι ότι κάνω το μεγαλύτερο δυνατό μόρσο ώστε να μη χρειάζεται αισθητική κάλυψη της ένωσης και είναι για μένα θέμα αρχής. Πιστεύω ότι μια επιμελημένη κόλληση που είναι γωνιασμένη και δεν παρουσιάζει καθόλου κενά είναι επαρκής έστω και με μικρότερες διαστάσεις, ιδιαίτερα αν παραμείνει άθικτος ο πυρήνας του μάνικου που είναι οι ενισχύσεις του.
Όσο για το κομματάκι του έβενου, ας ομολογήσω την προέλευσή του: Στο 4ο μπουζούκι μου ξύρισα την απόληξη του τάκου λίγο περισσότερο απ’ όσο έπρεπε στο δισκοπρίονο. Αυτό με οδήγησε σε παρόμοιο προβληματισμό με τον δικό σου αν θα βάλω γραβάτα (μιναρέ) ή όχι, ωστόσο αποφάσισα τελικά να συμπληρώσω το κομματάκι που βλακωδώς έκοψα με μια λεπτή πλάκα δυόμιση χιλιοστών από έβενο που έκρινα ότι αν η κατεργασία του ήταν ακριβής και η κόλλησή του καλή (με ζωική κόλλα) δεν θα είχε πρόβλημα. Το 4ο συμπληρώνει ένα χρόνο ζωής χωρίς πρόβλημα και ο ιδιοκτήτης του είναι ευτυχής.
Το «κακό» με τη φλούδα του έβενου είναι ότι μου άρεσε αισθητικά και την εφάρμοσα και στο 5ο και στο 6ο 😊 -αλλά όχι πια στο 7ο (που είναι πλέον στα τελειώματα). Είναι μια λύση που έκανε τον κύκλο της και τελείωσε.
Ελπίζω να κάλυψα τα σχόλιά σου. Παραμένω βέβαια διαθέσιμος για τη συνέχιση του διαλόγου αν υπάρχει αντίλογος.
Αποστολή από: oscar στις Απρίλιος 30, 2020, 06:52:04 μμ
Επίσης θεωρώ πως η διεύρυνση του θηλυκού μορσου αδυνατίζει τον τάκο σε αυτό το σημείο. Οσα μπουζούκια έχω δει με πρόβλημα στο συγκεκριμένο σημείο όλα είχαν πρόβλημα που είχε προέλθει απο την αστοχια του τακου και όχι της ένωσης. Συμφωνώ επίσης με τον Στέργιο στο οτι ο μιναρές (ακου μιναρές, δεν το έχω ξανακουσει, γραβάτα το έχω συνηθίσει) πρέπει να αντιμετωπίζεται ως επιπροσθετο διακοσμητικό στοιχειο και όχι ως μέρος που θα καλυψει κατασκευαστικά προβλήματα.
Αποστολή από: kostaslaouto στις Απρίλιος 30, 2020, 08:43:24 μμ
Ο μιναρές από δέρμα είχε αυτό το σκοπό να μην πάει ιδρώτας και επηρεάσει την ψαρόκολλα και γίνει σύνδεση πιο χαλαρή με αποτέλεσμα το σκευρωμα, δεν βασίζονταν δηλαδή σε καμία από τις συνδέσεις πολύ συχνό φαινόμενο.
Στα λαούτα πάντως πρακτική ήταν σχεδόν όλο το χέρι μέσα στο ντάκο για αυτό και έβαλα τη φωτογραφία βλέπετε εκεί πέρα υπάρχει βίδα έτσι ήταν όμως τα πράγματα [Είναι κατασκευή του 38 Κοπελιαδης προφανώς η βίδα φανερώνει Ότι δεν υπάρχει υποδοχή χελινιδοουρας] Εξάλλου παιδιά δεν βλέπω το λόγο Πού να γίνει τόσο στενό εκείνο το σημείο διακινδυνεύεις χωρίς λόγο
ας σκεφτουμε και λίγο τον τρόπο σύνδεσης άλλων οργάνων κιθάρα βιολί
Αποστολή από: sakkalis στις Απρίλιος 30, 2020, 11:28:17 μμ
Ο Σταθοπουλος είχε κάποια όργανα που ο τάκος ηταν ένα ενιαίο κομμάτι με το μανικο. Σαν τεχνική έχτιζε το σκάφος πάνω στο μανικο επομένως δεν υπήρχε θέμα ένωσης μανιακού-τακου. Νομίζω αυτή η τεχνική συναντάται σε ναπολιτάνικη μαντολίνα. Απο κάποιο άρθρο (δυστυχως δεν θυμαμαι που το εχω δει) το μανικο ηταν ενιαίο ξύλο χωρίς κόντρες και ενώσεις. Στο μαντολίνο αυτό δεν είναι τόσο θέμα αλλα σε μπουζούκι και περισσότερο σε λαούτο είναι μειονέκτημα. Εδώ και καιρό εχω τη σκέψη να φτιάξω ένα όργανο με την τεχνική αυτή αλλα όχι με ενιαίο ξύλο. Να ενώσω κανονικά κόντρες και να φτιάξω απο τρία η και παραπάνω ξύλα ένα τακο που η κόντρα θα είναι σε όλον τον τακο και όχι μόνο στο μανικο.ετσι σίγουρα θα εχω πιο ισχυρή ένωση. Να δούμε αν κάποια στιγμή θα το κάνω.
Απο την άλλη ο τάκος είναι πιο μαλακό και πιο ελαφρύ ξύλο γενικά καθώς η επιλογή αυτή κάτι εξυπηρετει προφανώς.
Αποστολή από: georgalasg στις Μάιος 01, 2020, 10:03:08 πμ
Εχει καποια προβληματα που λυνονται με σωστο υπολογισμο κυριως στην "ενωση" που πρεπει να ταιριαξουν οι δουγες και να πετυχεις το σωστο πλατος.
Στην τελευταια φωτογραφια φαινεται η κλιση που εδωσα με την τοποθετηση ενος μολιβιου. Θα το δοκιμασω σιγουρα καποια φορα ακομα αν και με τη χελιδονοουρα δεν υπαρχει προβλημα(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20200501/3d7ba48f1107234b3b6938ce942d18bf.jpg)(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20200501/bd7b985d5e9f6f5883be498d2208c1f4.jpg)(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20200501/af652979eac21c7058a21482b44743f0.jpg)(https://uploads.tapatalk-cdn.com/20200501/5f7803467f855e49602f1e8d0512b6f0.jpg)
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάιος 05, 2020, 05:16:13 μμ
Μετά από δύο ημερών στέγνωμα και χωρίς άλλη κατεργασία (σμυριδαλοιφή ή/και κέρωμα με ρητίνη), η επιφάνεια έχει αυτή τη μορφή που φαίνεται στη φωτογραφία και για μένα είναι ικανοποιητική. Με προσεκτική παρατήρηση και καλό φωτισμό ξεπηδάνε μικρο-ατέλειες που δεν εγείρουν όμως σοβαρές ενστάσεις, απλώς προστίθενται σ’ αυτό που λέμε εμπειρία.
Θα ακολουθήσει λεπτομερέστερη περιγραφή της διαδικασίας του φινιρίσματος.
Θα πάρει λίγο χρόνο μέχρι να βρω το κουράγιο να την ετοιμάσω…
Αποστολή από: Νάσος στις Μάιος 05, 2020, 05:48:52 μμ
Αποστολή από: Γιώργος Χ. στις Μάιος 05, 2020, 07:21:38 μμ
.....έτσι γυαλοκοπανε τα αυτοκίνητα στις εκθέσεις που κάνουν!! :)
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Μάιος 05, 2020, 09:06:26 μμ
Ικανοποιητική την λες την επιφάνεια αυτή?!!
.....έτσι γυαλοκοπανε τα αυτοκίνητα στις εκθέσεις που κάνουν!! :)
Ετσι ακριβώς ! Brand New Caddilac ! :undecided2:
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Μάιος 05, 2020, 10:27:44 μμ
Αποστολή από: Μάνος Τουρπάλης στις Μάιος 06, 2020, 08:30:30 πμ
Ικανοποιητική την λες την επιφάνεια αυτή?!!
.....έτσι γυαλοκοπανε τα αυτοκίνητα στις εκθέσεις που κάνουν!! :)
κι εγώ το ίδιο σκέφτηκα.... τι "ικανοποιητική" δηλαδή, πλλλλλάκα με κάνεις, το επόμενο βήμα είναι ... να μην την βλέπεις καθόλου (θα έχει περάσει στο χωροχρόνο και θα έχει εξαϋλωθεί, Star Trek ένα πράμα)
Αποστολή από: steliosguitar στις Μάιος 06, 2020, 09:11:20 πμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάιος 06, 2020, 11:59:39 πμ
Αλλά μου δίνετε και την ευκαιρία να εξηγήσω ότι δεν υπερβάλλω όταν λέω ότι το αποτέλεσμα είναι «ικανοποιητικό» κι όχι -ας πούμε- φανταστικό:
Πείθομαι όλο και περισσότερο ότι η φάση της προεργασίας είναι πολύ σημαντική, καθοριστική! Για να αποφασίσουμε ότι αυτή έχει τελειώσει και ότι οι επιφάνειες είναι έτοιμες για βερνίκωμα χρειάζεται πολύ προσεκτική εξέταση και μάλιστα με πολύ δυνατό φως. Οι μικροατέλειες είναι εύκολο να ξεφύγουν σ’ αυτή τη φάση γιατί οι επιφάνειες είναι θολές από το τρίψιμο και η λαχτάρα και η βιασύνη να δούμε επιτέλους το όργανο βερνικωμένο είναι μεγάλη. Τις καταλαβαίνουμε βέβαια αυτές τις ατέλειες αμέσως μετά, αλλά είναι μάλλον αργά πλέον γιατί το βερνίκι* έχει πολύ-πολύ μικρές δυνατότητες να διορθώσει ατέλειες. Οι διορθώσεις πρέπει να γίνονται όλες στην προεργασία.
Για του λόγου το αληθές, η πρώτη φωτό παρακάτω δείχνει ότι δεν έχει γίνει η εξομάλυνση που θα έπρεπε και εξακολουθούν να φαίνονται τα εξογκώματα από τις βένες (τα νερά) του ξύλου αλλά και υπολείμματα από «κρατήρες».
Στη δεύτερη φωτο φαίνεται ότι το τοπικό κενό που προέκυψε ανάμεσα στο purfling και το καπάκι θα μπορούσε να είχε γεμίσει καλύτερα.
* Μιλάμε για το Tru-Oil που έχει σαν βάση το λινέλαιο και δεν μπορεί να κάνει "σώμα" όπως τα βερνίκα τύπου Α+Β που μπορούν να "πλακώσουν" τις ατέλειες αν περαστούν σε παχύ στρώμα.
Κατανοώ ότι ο συναδελφικός ενθουσιασμός σας προέρχεται -και δικαιολογημένα- από την αρχική φωτογραφία που έχει περίσσια γκλαμουριά και ευθύνομαι γι’ αυτή την κάπως έντεχνη απόκρυψη της πλήρους εικόνας. Αλλά η αλήθεια είναι ότι η αριστεία (!😊) απέχει ακόμα…
Αποστολή από: Μάνος Τουρπάλης στις Μάιος 06, 2020, 12:10:50 μμ
Αποστολή από: georgalasg στις Μάιος 06, 2020, 01:50:26 μμ
Δε παιζεται το λουστραρισμα....
Αποστολή από: ΖΑΡΚΑΔΑΣ ΚΩΣΤΑΣ στις Μάιος 06, 2020, 09:45:08 μμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάιος 07, 2020, 01:20:50 μμ
Πριν την παρουσίαση των βερνικιών θα κάνω μια εξομολόγηση/ανάλυση προτού χαρακτηριστώ ανεπανόρθωτα.
Εδώ και χρόνια, οι οργανοποιητικές περιπλανήσεις μου στο διαδίκτυο με οδήγησαν να ανοίξω πόρτες και να μπω σε εργαστήρια οργανοποιών που πραγματικά τους έχω ζηλέψει. Δε μιλάω για τις μεγάλες βιομηχανίες (που και αυτές έχουν την γοητεία τους) αλλά μιλάω για μικρές μονάδες με ένα μέχρι τρία άτομα προσωπικό που παράγουν θησαυρούς.
Τους έχω συναντήσει στο custom shop του acoustic guitar forum:
https://www.acousticguitarforum.com/forums/forumdisplay.php?f=38 (https://www.acousticguitarforum.com/forums/forumdisplay.php?f=38)
Εμφανίστηκαν μπροστά μου σε βίντεο παρουσιάζοντας τη δουλειά τους:
https://www.youtube.com/watch?v=gS78naDiB4k (https://www.youtube.com/watch?v=gS78naDiB4k)
Μου απευθύνθηκαν προσωπικά με άρθρα τους μιλώντας για την οργανοποιία και πράγματα που με ενδιαφέρουν:
https://esomogyi.com/articles/why-lutherie/ (https://esomogyi.com/articles/why-lutherie/)
Και όλοι τους ανεξαιρέτως στεκόντουσαν χαμογελαστοί στην πόρτα των διαδικτυακών μαγαζιών τους έτοιμοι να παρουσιάσουν τη δουλειά τους και τον τρόπο που σκέφτονται:
http://www.sobellguitars.com/about-us/ (http://www.sobellguitars.com/about-us/)
Στην συντριπτική τους πλειοψηφία, αυτοί οι κατασκευαστές παράγουν (ή παρήγαν) κιθάρες.
Δεν μπόρεσα να αποφύγω τη σκέψη:
- Κι εμείς στην Ελλάδα;
- Ναι, υπάρχουν κάποιοι αξιόπιστοι ή και πρωτοπόροι κατασκευαστές, κλασικής κυρίως κιθάρας, με διεθνή αναγνώριση και πελατεία.
- Και για το μπουζούκι;
Τα παιδιά του Πειραιά και ο Ζορμπάς είχανε πλημμυρίσει το δυτικό αυτί για δεκαετίες παίρνοντας μια δημοσιότητα που θα χρειαζόταν μυθώδη ποσά για να την πετύχει κάνεις με διαφήμιση! Συνέβη κάποια εκμετάλλευση αυτής της δημοσιότητας που να ωφελήσει το ελληνικό μπουζούκι; Μάλλον φτωχικά, σε επίπεδο Greek-art και σουβενίρ.
Υπάρχουν κατασκευαστές τέτοιου διαμετρήματος που να μπορούν να απευθυνθούν χωρίς αμφιβολίες και δικαιολογίες στην απαιτητική διεθνή πελατεία; Την απάντηση την ξέρουμε λίγο-πολύ όλοι μας και δεν είναι ακριβώς πειστική.
Και συνεχίζουμε να κλωσάμε ένα κοιμισμένο brand name με θεόρατη προοπτική (όπως η φέτα ένα πράμα) χωρίς ακόμα να είμαστε σε θέση να δώσουμε μια απάντηση στον απαιτητικό μουσικό ή συλλέκτη από το εξωτερικό ο οποίος αναζητά ένα Ελληνικό μπουζούκι υψηλής ποιότητας, με αισθητική συμβατή περισσότερο με την κληρονομιά της Αναγέννησης και του Βυζάντιου και λιγότερο με αυτή του Αραβικού πολιτισμού και είναι διατεθειμένος να πληρώσει μια τιμή που αρμόζει σε ένα τέτοιο όργανο, χειροποίητο και όχι βιομηχανικό, που βέβαια παίζει στην ακριβή κατηγορία. Η αίσθησή μου είναι ότι υπάρχουν εκεί έξω αρκετοί τέτοιοι πιθανοί πελάτες για να απορροφήσουν μια ικανή παραγωγή υψηλής ποιότητας που προέρχεται από Έλληνες κατασκευαστές. Εννοείται με πωλήσεις κυρίως μέσα από το διαδίκτυο, με προσεγμένες ιστοσελίδες, εντατική και έξυπνη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και όλα τα σχετικά και προχωρημένα.
Διακρίνετε κι εσείς ένα κενό στη διεθνή αγορά και μια πολλά υποσχόμενη ευκαιρία και προοπτική;
Σε δυο χρόνια παίρνω σύνταξη (Θεού θέλοντος, καιρού επιτρέποντος) και όχι καθόλου δεν ονειρεύομαι καινούργια επιχειρηματικά σχέδια και μεγαλουργίες, άλλωστε δεν έχω -ακόμα!- φέισμπουκ. Απλώς προσπαθώ και βασανίζω ένα πείραμα και κάτι σαν στοίχημα με τον εαυτό μου με την ελπίδα να επιβεβαιώσω όσο γίνεται ότι όσα μεγαλόστομα εκτέθηκαν παραπάνω είναι εφικτά. Και στη συνέχεια, ότι μια τέτοια προσέγγιση της Ελληνικής οργανοποιίας θα μπορούσε να έχει μια καλή επαγγελματική προοπτική για κάποιους σ’ αυτό το φόρουμ -και όχι μόνο-.
Μετά από αυτή την εκτεταμένη παράκαμψη και εξήγηση, ελπίζω να είναι πιο ξεκάθαρο τι εννοώ όταν λέω ότι τα βερνίκια είναι ικανοποιητικά μεν αλλά έχουν ακόμα δρόμο…
Αποστολή από: Λάμπρος Σταυρίδης στις Μάιος 07, 2020, 03:02:23 μμ
Πραγματικά αὐτή ἡ προσέγγισή μεταξύ τῆς διαφορᾶς : τῆς μεγάλης ἀκροαματικότητος τῆς ἑλληνικῆς μουσικῆς στή Δύση καί τῆς ὄχι τόσο ποιοτικῆς παραγωγῆς ἑλληνικῶν μουσικῶν ὀργάνων , τοὐλάχιστον ὄχι ὅσο αὐτῆς τῶν δυτικῶν , πού νά μποροῦν νά σταθοῦν στίς δυτικές ἀγορές , μέ προβλημάτισε .
Παρ' ὅλο πού δέν ζηλεύω καθόλου οὔτε τόν δυτικό τρόπο ζωῆς , οὔτε τήν φτωχή σχετικά μέ τή δική μας παράδοση τῶν δυτικῶν , οὔτε τόν πολιτισμό καί τή μουσική τους πού ἀπό μᾶς τά ἔμαθαν , οὕτε τό ἦθος τους , ἕνα πρᾶγμα ζηλέυω : τήν μεθοδικότητα καί τήν ὀργανοτικότητά τους , σέ ἀντίθεση μέ τή δική μας τσπατσουλιά καί προχειρότητα ! Γι' αὐτό πιστεύω προόδευσαν , βέβαια καί γιά ἄλλους λόγους , ὅπως τό ὅτι βρῆκαν πάμπολλες ἑλληνικές ἐφευρέσεις καί ἐπινοήσεις καί τίς παρουσίασαν ἀνεντίμως γιά δικές τους , ἐνῶ ἐμεῖς , ἔχοντας περάσει ἀπό πάνω μας μιά τουρκοκρατία καί διακοπή κάθε προόδου , μείναμε πίσω !
Ἔχουμε ὅμως τήν δυνατότητα καί τό μυαλό , σ' αὐτά τά προτερήματά τους νά τούς μιμηθοῦμε , ὥστε νά προοδεύσουμε καί μεῖς , καί μάλιστα πολύ περισσότερο , γιατί διαθέτουμε , σάν μεσογειακοί , καί περισσότερη φαντασία .
Ἕνας ἄλλος λόγος πού ἐμεῖς δέν προοδεύσαμε , εἶναι καί τό ἐθνικό μας κουσούρι : ἡ διχόνοια καί ἡ ζηλοφθόνια !!! Γιατί ἐσύ καί ὄχι ἐγώ !!!! Γιατί ἐσύ νά κάνης καλύτερο ὄργανο ἀπὀ μένα , θά κάνω τό πᾶν γιά νά σ' ἐξαφανίσω , νά μήν ἀναδειχθῆς !!! Ἐμ , μ' αὐτή τή νοοτροπία , πρόοδος δέν ὑπάρχει . Μήν κοιτᾶτε πού ἐμεῖς συνεργαζόμαστε χωρίς ζήλειες καί πισωμαχαιρόματα , αὐτά συνέβαιναν καί συμβαίνουν στόν ἐπαγγελματικό χῶρο , δυστυχῶς .
Οἰ δυτικοί ἐπίσης ἔχουν καί τόν τρόπο νά παρουσιάζουν γοητευτικά τή δουλειά τους . Βλέπεις μεγάλους οἴκους ὀργανοποιϊας νά παρουσιάζουν στό youtube τήν διαδικασία κατασκευῆς τῶν κιθαρῶν τους , καί μένεις μ' ἀνοιχτό στόμα !!! Αὐτό τό καταλαβαίνη κανείς συγκρίνοντας ἑνα βιντεάκι κατασκευῆς κιθάρας , μέ ἕνα ἀντίστοιχο κατασκευῆς ἑνός ἀνατολίτικου ὀργάνου . Στήν πρώτη περίπτωση τάξη , καθαριότητα ὡραῖα ξῦλα , ἄψογη παρουσίαση . Στή δεύτερη , ἔ , δέν χάνουμε τίποτα κι ἄν δέν τό δοῦμε . Ἔτσι στή Δύση , ἀνεβαίνει τό γόητρό τους στή συνείδηση τοῦ πελάτη , πού εἶναι βέβαιος ὅτι τό ὄργανο πού θά ἀγοράση καί θά χρυσοπληρώση , θά εἶναι ποιοτικό , ἔστω κι ἄν δέν εἶναι τόσο . Ἄσε πού ὁ Δυτικοευρωπαῖος δέν εἶναι παγαπόντης σάν τόν Μεσογειακό , θέλει νά διατηρήση τήν καλή του φήμη παράγοντας ὑψηλῆς ποιότητος προϊόντα , ἐνῶ στόν δεύτερο , ἔ , ἀρέσουν καί.....οἱ ἁρπαχτές !!!
Τελικά σήμερα , μέ τήν τόση προσφορά προϊόντων στήν ἀγορά , τό νά εἶσαι τίμιος , εἶναι ἐξυπνάδα .
Ἐνῶ ἡ ἁρπαχτή , εἶναι.....ἐξυπνακιαδοσύνη , πού σύντομα , ἄν τήν ἔχης , ὁ πελάτης καί σ' ἐγκαταλείπει καί σέ δυσφημίζει .
Στό δικό μας χῶρο , στήν ἰστοσελίδα , ὑπάρχει ἡ δυνατότητα τῆς προόδου σέ πολλούς , χρειάζεται βέβαια πολλή προσπάθεια καί συνεχής βελτίωση . Καί βέβαια στόν ἐπαγγελματικό χῶρο ὑπάρχουν πλέον σημαντικοί κατασκευασταί , εὐτυχῶς . Βελτίωση ἤ και ἀλλαγή τῆς κακῆς νοοτροπίας χρειάζεται .
Αποστολή από: Nikos στις Μάιος 07, 2020, 04:38:59 μμ
Αν κάποια στιγμή ξεκινήσω να κατασκευάσω μπουζούκι,υπεύθυνοι είναι αρκετοί από εδώ άριστοι καλιτέχνες,που μοιράστηκαν και μοιράζονται απλόχερα την γνώση,όπως ας πούμε οι προγράψαντες(καινούργια λέξη)και άλλοι.
Κοντοζυγώνει ο καιρός αδέρφια μου,μπουζούκια για να φθιάσω,να αντιλαλήσουν οι πενιές να ακούσω να αγιάσω.
Αγαπητοί συμφορουμίτες χώρος υπάρχει,ξύλα,υπάρχουν,εργαλεία υπάρχουν,ΑΝ ενδιαφέρει κάποιον/ους η πρόταση να απαντήσει εδώ η σε μήνυμα.
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Μάιος 08, 2020, 07:04:49 πμ
Οι φίλοι Λάμπρος και Νίκος φώτισαν το θέμα προς μια κατεύθυνση ...
Δυσκολεύομαι να απαντήσω συνολικά για ένα τέτοιο "ταξίδι" ...
Ενα ταξίδι το θυμάσαι τρεις φορές ...
Οταν το ονειρεύεσαι ...
Οταν το ζεις ...
Οταν έχεις φτάσει στον προορισμό σου ...
{celebrate012} {celebrate012} {celebrate012}
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάιος 26, 2020, 09:15:48 μμ
Για τους βιαστικούς, θα μπορούσε και να κλείσει εδώ το θέμα βερνίκια, μόνο με μια λέξη που είναι αρκετή: ΠΡΟΕΡΓΑΣΙΑ.
Το να περάσει κανείς μερικά χέρια βερνίκι είναι μια ρουτίνα που όταν τη μάθεις είναι εύκολη, μέχρι και βαρετή. Αλλά η κύρια δουλειά που θα καθορίσει την ποιότητα του φινιρίσματος γίνεται ΠΡΙΝ τα βερνίκια. Αν μετρούσα χρόνους θα έλεγα εύκολα ότι η προεργασία αντιπροσωπεύει το 80% και πλέον της συνολικής δουλειάς του φινιρίσματος.
Έτσι για να πιάσουμε το νήμα, η έγνοια για το φινίρισμα και τα βερνίκια άρχισε νωρίς-νωρίς όπως θυμόμαστε http://www.luthier.gr/index.php?topic=3866.msg71091#msg71091 (http://www.luthier.gr/index.php?topic=3866.msg71091#msg71091)
Συνεχίστηκε λοιπόν η διαδικασία λίγο αργότερα στο καπάκι, στη φάση purfling/binding πριν να κολληθεί η ταστιέρα.
Το καπάκι σ’ αυτή τη φάση υφίσταται ξύστρες και γυαλόχαρτα που χαλάνε την αρχική προστατευτική γομαλακα που είχε περαστεί πριν αυτό κολληθεί (που ήταν δυο-τρία απανωτά χέρια με πινέλο, χωρίς πολλή προσοχή).
Τώρα πιά, αρχίζει δουλειά με περισσότερη επιμέλεια, με στόχο να έχουμε ένα καπάκι με κλεισμένους -όσο γίνεται- πόρους. Ακολούθησαν τρία χέρια γομαλακα με πινέλο με ενδιάμεσα προσεκτικά τριψίματα, + ένα χέρι sanding sealer μετά την κόλληση της ταστιέρας.
*** Μια απαραίτητη διευκρίνιση: Η γομαλακα που χρησιμοποιώ (Lemon shellac) έχει χρώμα που δίνει στο ξύλο μια αίσθηση παλαιότητας. Αυτό το χρώμα δυσκολεύει το τρίψιμο που πρέπει να γίνεται πολύ προσεκτικά. Αν το παρακάνεις με το τρίψιμο, δημιουργούνται ανοιχτόχρωμα «ξέφωτα» και τότε πρέπει να τριφτεί ολόκληρη η υπόλοιπη επιφάνεια μέχρι να ξαναγίνει ομογενές το χρώμα… Μπελαλίδικο.
Ίσως την επόμενη φορά να χρησιμοποιήσω σκέτο sanding sealer, χωρίς γομαλακα με χρώμα, που θα κάνει τα πράγματα πιο εύκολα. Και το χρώμα της παλαίωσης να έρθει μόνο του αργότερα …με την παλαίωση *** 😊
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάιος 26, 2020, 09:22:18 μμ
…………………………………………..
Τώρα που έχουμε το καπάκι περασμένο με ένα χέρι sanding sealer, περνάω και όλο το υπόλοιπο όργανο ένα χέρι με το ίδιο υλικό και ακολουθεί ένα τρίψιμο με Ρ220.
Το sealer στεγνώνει σε λίγες ώρες και μπορεί να τριφτεί την ίδια μέρα.
Στόχος σ’ αυτή την πρώιμη φάση είναι να γεμίσουν οι πόροι, οπότε τα πρώτα τριψίματα είναι πιο «επιθετικά».
Το ξύλο βέγκε (wenge) είναι διαβόητο για τους αβυσσαλέους πόρους του, οπότε στο μάνικο/καράολο χρειάστηκαν τρία διπλά χέρια sealer με ενδιάμεσα τριψίματα με Ρ220. Εντάξει έκλεισαν οι πόροι του, μα πάλι όχι εντελώς. Με κούρασε το βέγκε…
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάιος 26, 2020, 09:24:27 μμ
(Μου λείπει η φωτό με το δεύτερο χέρι τριμμένο)
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάιος 26, 2020, 09:25:55 μμ
Το ίδιο και το καπάκι.
Στο οποίο καπάκι ομολογώ μου ξέφυγαν γεμίσματα και μικρο-λεπτομέρειες που δεν τις είδα. Το καπάκι θα είχε γίνει καλύτερο με τουλάχιστον ακόμα ένα χέρι sealer/τρίψιμο…
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάιος 26, 2020, 09:29:35 μμ
Θυμίζω ότι χρησιμοποιώ Tru-Oil που είναι ένα προϊόν που προορίζεται για να βερνικώνουν τα κοντάκια των όπλων. Έχει σαν βάση το λινέλαιο αλλά και διάφορα μαγικά και επτασφράγιστα πρόσθετα που το κάνουν να παίρνει εξαιρετική γυαλάδα και να αντέχει στη φθορά.
Το βερνίκι αυτό το απλώνω προσεκτικά και χωρίς καθυστερήσεις με πινέλο ζωγραφικής μιας ίντσας. Χρειάζεται κάποια εμπειρία γιατί στεγνώνει σχετικά γρήγορα. Θα πρότεινα οπωσδήποτε κάποιες πρόβες σε δοκιμαστική επιφάνεια. Σημειώνω ότι η κατασκευάστρια εταιρία δεν προτείνει πινέλο αλλά εφαρμογή με πανάκι ή με το …δάχτυλο (δεν είμαστε καλά!)
Στεγνώνει γρήγορα (σε δυο-τρεις ώρες), τόσο όσο να μπορείς να το πιάσεις και να το χειριστείς αλλά πολύ προσεκτικά. Την πλήρη αντοχή του την παίρνει πολύ-πολύ αργότερα, μετά από κανα-δυο βδομάδες και βάλε, όταν δηλαδή πάψει πια να μυρίζει και ό,τι πτητικό υπήρχε μέσα του έχει …πετάξει.
Καλόν είναι ο χώρος ν’ αερίζεται την ώρα που βερνικώνουμε ή να φοράμε μάσκα ή τέλος πάντων δεν μας αρέσει να αναπνέουμε το υλικό την ώρα που πρωτο-στεγνώνει.
Μόλις ανοίξω το μπουκαλάκι με το Tru-Oil το μοιράζω σε μερίδες των 5 ml μέσα σε (φθηνά) φιαλίδια που κλείνουν στεγανά. Αυτό το κάνω για να διατηρείται φρέσκο το βερνίκι. Το πρώτο μπουκαλάκι που είχα προμηθευτεί πρόλαβα να το χρησιμοποιήσω τρεις-τέσσερις φορές και το υπόλοιπο αναγκάστηκα να το πετάξω γιατί έπηξε ☹. Μερικοί προτείνουν να το διατηρούν με αναποδογυρισμένο το μπουκαλάκι αλλά τη ζημιά την κάνει μάλλον ο αέρας που υπάρχει στο μπουκαλάκι που αυξάνεται όσο αυτό αδειάζει.
Ο κυριότερος εχθρός της διαδικασίας του Tru-Oil με πινέλο είναι η σκόνη και οι ακαθαρσίες!
Οπότε τα βαζάκια που χρησιμοποιώ παραμένουν κλειστά και καθαρά, τα πινελάκια καθαρίζονται με white spirit και πλένονται σχολαστικά με υγρό πιάτων και ζεστό νερό μετά από κάθε χρήση, και το κυριότερο: μετά από κάθε τρίψιμο η επιφάνεια που θα βερνικωθεί καθαρίζεται σχολαστικά με βούρτσισμα, φύσημα ή ρούφηγμα με τη σκούπα. Κάθε μικροσωματίδιο που δεν απομακρύνεται, μετατρέπεται σε ένα ωραιότατο μπιμπίκι! Το ίδιο συμβαίνει και με κάθε αιωρούμενο σωματίδιο που διαλέγει να πάει να κάτσει στην πολύτιμη επιφάνειά μας! Προσοχή λοιπόν, ιδιαίτερα στο τελευταίο χέρι!
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάιος 26, 2020, 09:33:13 μμ
Κάθε χέρι μπορεί να τριφτεί την επόμενη μέρα.
Αυτά τα ενδιάμεσα τριψίματα τα κάνω στεγνά με γυαλόχαρτο Ρ320 – Ρ400, νομίζω δεν χρειάζεται πιο λεπτόκοκκο γυαλόχαρτο, το βερνίκι γκλοσσάρει (γυαλίζει) μια χαρά πάνω σε επιφάνεια τριμμένη με Ρ320. Αυτό που χρειάζεται προσοχή είναι να γίνονται αυτά τα τριψίματα με πολύ ελαφρό χέρι μέχρι να θολώσει ολόκληρη η επιφάνεια (εκτός από τους πόρους που μπορεί να παραμένουν πεισματικά γυαλιστεροί γιατί δεν έχουν γεμίσει αν η προεργασία δεν έχει γίνει με τη δέουσα επιμέλεια). Το τρίψιμο γίνεται κάτω από δυνατό φως για να ελέγχουμε την πρόοδο του θολώματος, με κυκλικές ή απλωτές κινήσεις με το βάρος των δακτύλων και όχι περισσότερη δύναμη -και αυτό δεν είναι υπερβολή. Αλλιώς μπουκώνει το γυαλόχαρτο αλλά υπάρχει και ο κίνδυνος να «τρυπήσουμε» το στρώμα του βερνικιού, ή ακόμα χειρότερα να τρυπήσουμε και το sealer και να βρούμε ωμό ξύλο, πράγμα που διορθώνεται βέβαια με ακόμη περισσότερα χέρια Tru-Oil αλλά δεν μας αρέσει μια τέτοια εξέλιξη!
Αν εμπνέομαι χρησιμοποιώ καμιά φορά και ατσαλόμαλλο (σύρμα κάπως σαν αυτό για τις κατσαρόλες), με διαβάθμιση 000 ή 0000. Θέλει κι αυτό ελαφρύ χέρι και περισσότερο πήγαιν-έλα παρά πίεση για τους λόγους που εξηγήθηκαν προηγουμένως.
Αυτά τα χέρια βερνικιού κλείνουν κι αυτά τους πόρους του ξύλου σε κάποιο μικρό βαθμό αλλά όπως είπαμε η δουλειά αυτή γίνεται με το sealer. Έτσι για τη σύγκριση, το κλείσιμο πόρων που γίνεται με δυο χέρια sealer μπορεί και να χρειάζεται 10-12 χέρια βερνίκι -πάντα με ενδιάμεσα τριψίματα- για να πάρουμε το ίδιο αποτέλεσμα.
Για άλλη μια φορά: Η καλή προεργασία είναι το κλειδί!
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάιος 26, 2020, 09:34:57 μμ
Καλή επιτυχία σε όσους το επιχειρήσουν!
Αργότερα θ’ ακολουθήσουν κάποιες φωτογραφίες του οργάνου, πιο επίσημες, τραβηγμένες με αληθινή φωτογραφική μηχανή και όχι με κινητό!
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Μάιος 26, 2020, 10:35:29 μμ
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Μάιος 26, 2020, 10:37:05 μμ
Αραγε πόσες δοκιμές προεργασίας να έχουν προηγηθεί ; ... Οσα μπράβο και να πω λίγα θα είναι ! :) {celebrate011}
Αποστολή από: Γιωργος π στις Μάιος 26, 2020, 10:52:52 μμ
Αποστολή από: konsaw στις Μάιος 27, 2020, 12:07:42 πμ
Περιμένω να δω τη σκοπό έχεις για το Νο 7
:dance:
Παρατήρησα ότι στον καραολο έβαλες όστρακα.
Αλλα πως έκανες το αυλάκι γύρο γύρο τόσο καθαρό;
Μπορείς αυτό να το δειξεις λίγο πιο αναλυτικά;
Αν δεν τεριαζει εδώ και σε νέο θέμα μου κάνει {celebrate015}
Αποστολή από: Γιώργος Χ. στις Μάιος 27, 2020, 08:03:50 πμ
.....αν και δεν είμαι σίγουρος ,οτι κι μ´ αυτο το αποτέλεσμα είσαι πλήρως ικανοποιημένος :)
Αποστολή από: steliosguitar στις Μάιος 27, 2020, 08:10:56 πμ
για την ερευνα σου, τα αποτελεσματα σου, τις παρουσιασεις σου!
μονο θαυμασμος!
Αποστολή από: Νάσος στις Μάιος 27, 2020, 11:32:28 πμ
Συμφωνώ η καλή προεργασία ειναι το Α και το Ω
Εχεις δοκιμάσει βερνίκι νίτρου μπάλας?
επίσης δεν ξέρω αν το wenge κρατήσει το βερνίκι, οι ποιό πολλοί που το χρησιμοποιούν στα ηλεκτρικά μπάσα το περνάνε με κερί και γίνεται ματ με κλειστούς πόρους
Αποστολή από: Λάμπρος Σταυρίδης στις Μάιος 27, 2020, 12:48:32 μμ
......ἀφοῦ ὅμως φοβᾶσαι τά αἰωρούμενα σωματίδια στό τελευταῖο χέρι , θά πρότεινα νά κατασκευάσης , ἄν δέν τό ἔχεις ἤδη κάνει , μιά....κουνουπιέρα !!!
Αποστολή από: Nikos στις Μάιος 27, 2020, 05:09:54 μμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάιος 28, 2020, 12:35:35 μμ
- Νάσο έχω βερνίκι νίτρου μπάλας (το 500αρι της CLOU) και το έχω χρησιμοποιήσει στο παρελθόν και όχι μόνο στην οργανοποιία. Δίνει πολύ καλή επιφάνεια με υφή κοντά στο σατινέ. Αλλά το γυάλισμα που κάνει το Tru-Oil με πινέλο είναι από άλλο πλανήτη. Το «κακό» με το τόσο γυάλισμα 😊 είναι ότι h κάθε μικρή ατέλεια προβάλλεται και μεγεθύνεται οπότε η διαδικασία της προεργασίας καθίσταται ιδιαίτερα απαιτητική.
Για το κέρωμα του βέγκε ώστε να γεμίσουν οι πόροι του ομολογώ ότι δε με πολύ-πείθει όση εμπειρία έχω μαζέψει μέχρι τώρα για τη μακροζωία του κεριού.
- Λάμπρο, επί της αρχής καλή η ιδέα σου με την κουνουπιέρα αλλά το έμπα-έβγα-ανέμιζε-κουνουπιέρα με αποθαρρύνει κάπως…😊
- Σάββα, έχεις δίκιο!
Τη διαδικασία με το ένθετο όστρακο στο καράολο την πέρασα στο ντούκου. Μάλλον πάνω στον ενθουσιασμό μου που μόλις είχα κάνει ένα jig για το ρούτερ, που ακριβώς η πρώτη του χρήση ήταν για το κανάλι του όστρακου http://www.luthier.gr/index.php?topic=3908.0 (http://www.luthier.gr/index.php?topic=3908.0)
Έψαξα στις φωτογραφίες του 6ου και βρήκα αυτές που ακολουθούν παρακάτω. Το πλάτος του όστρακου είναι 2 χιλιοστά οπότε τόσο έγινε και το κανάλι. Το όστρακο λοιπόν μπαίνει κάπως σφηνωτά. Το βάθος του καναλιού έγινε 1,7 χιλιοστά, δηλαδή ένα δέκατο πιο βαθύ από το ύψος που έχει η λωρίδα του όστρακου που είναι 1,6 (καλύτερα να γυαλοχαρτάρεις ξύλο παρά όστρακο).
Αποστολή από: Γρηγόρης Μαυρακης στις Μάιος 28, 2020, 04:31:20 μμ
Μόνο σεβασμός στην δουλειά σας..
Αποστολή από: konsaw στις Μάιος 28, 2020, 06:24:29 μμ
Αν το βλέπω καλά είναι για να φας όλο το πλάι οπός για το binding γύρο από το καπάκι. Αν λίγο κουνηθεί το χέρι σου θα κανείς καμία λάθος κλίση μέσα στο κανάλι; Η έχεις πάρα πολύ σταθερό χέρι, η κολισσες εξο πάλι ένα κομματάκι ξύλο.
Αλλιώς δεν μπορώ να το φανταστώ.
Αποστολή από: sakkalis στις Μάιος 28, 2020, 07:26:38 μμ
Αποστολή από: steliosguitar στις Μάιος 29, 2020, 12:30:13 μμ
το εργαστήριο και να πάω να φυτέψω κολοκύθια.για κατσε ρε μαστορη, τι εχουν τα κολοκυθια.... ;D
οι φωτο απο τον κηπο-κορονομπαϊρο. εχουμε να φαμε μπολικο κολοκυθι γεμιστο φετο το καλοκαιρι....
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Μάιος 29, 2020, 12:55:18 μμ
... θέλω να δηλώσω το εργαστήριο και να πάω να φυτέψω κολοκύθια.
- Φίλε Γρηγόρη, με την ποιότητα της δουλειάς σου που είδα εδώ http://www.luthier.gr/index.php?topic=3982.msg74422#msg74422 (http://www.luthier.gr/index.php?topic=3982.msg74422#msg74422) το εργαστήριό σου δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα. Συγχαρητήρια!
Αυτό βέβαια δεν σε εμποδίζει να φυτέψεις -όπως ο Στέλιος- ό,τι τραβάει η ψυχή σου και τα γούστα σου...
- Δημήτρη, σ' συχαριστώ!
- Σάββα, το ζητούμενο στη δουλειά με το ρούτερ είναι να πατάει η βάση του σταθερά και συνεχώς στο επίπεδο που τρώει. Κι αυτό γίνεται σχετικά εύκολα πατώντας στις άκρες της με τα δάχτυλα. Δεν είναι και τόσο δύσκολο, θέλει μόνο να είσαι συγκεντρωμένος. Ιδιαίτερα όταν φτάνεις στο τελείωμα του καναλιού και η μια πλευρά της βάσης του ρούτερ αρχίζει να κρέμεται στον αέρα, πρέπει να έχεις το νου σου να μεταφέρεις σταδιακά και κατάλληλα την πίεση των δαχτύλων για να μη μπατάρει.
Όχι δεν κόλλησα απ' έξω κανένα κομματάκι ξύλο. Μη σε ανησυχεί και τόσο το πόσο κάθετος παραμένει ο οδηγός όταν κινείσαι κατά μήκος. Στη θεωρία ναι, έχεις δίκιο: Ποτέ δεν θα είσαι ακριβώς κάθετος με ελεύθερο χέρι. Αλλά στην πράξη, αυτή η μη καθετότητα μπορεί να σου "κοστίσει" απλά λίιγο φαρδύτερο κανάλι, δηλαδή από 2 χιλιοστά να πας στα 2,1. Και σ' αυτό το σημείο τελικά δεν θα σφηνώνει το όστρακο αλλά θα μπαίνει κάπως άνετα. Δε μας ανησυχεί.
Αυτό όμως που εμένα τουλάχιστον με απασχολεί σοβαρά είναι το φινίρισμα της βάσης του ρούτερ πριν αρχίσω τη δουλειά. Δηλαδή γυαλοχαρτάρισμα της βάσης του ρούτερ με νερό σε γυαλόχαρτο πάνω σε τζάμι με όλα τα νούμερα (μέχρι Ρ2000?) μέχρι να επιπεδωθεί σωστά και να γυαλίσει η βάση και να μην υπάρχει περίπτωση να σου σκαλώσει και "πηδήξει" στη διαδρομή λόγω της τριβής. Κι άμα την περάσεις τη βάση στο τέλος και μ' ένα spray σιλικόνης η PTFE ακομα καλύτερα...
Εννοείται, πριν κάνεις τη δουλειά στο όργανο, θέλει εκπαίδευση με άχρηστα κομμάτια μέχρι να αισθανθείς ότι "το έχεις"
εχουμε να φαμε μπολικο κολοκυθι γεμιστο φετο το καλοκαιρι...
Μα και κολοκυθοανθούς!
Αποστολή από: Γρηγόρης Μαυρακης στις Μάιος 29, 2020, 05:13:34 μμ
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιούνιος 14, 2020, 09:09:36 μμ
Βγαλμένες με τρίποδα και κάπως πειραγμένες στο Lightroom.
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιούνιος 14, 2020, 09:12:07 μμ
Αποστολή από: Ιωσήφ Τορρένς στις Ιούνιος 14, 2020, 10:14:50 μμ
Ονειρο ! Η χαρά των ματιών !
κι είναι άπληστη , αχόρταγη , η ματιά του ανθρώπου ...
Αποστολή από: Γιάννης Καραβασίλης στις Ιούνιος 14, 2020, 10:24:56 μμ
Αποστολή από: Γρηγόρης Μαυρακης στις Ιούνιος 14, 2020, 10:48:16 μμ
Αποστολή από: sakkalis στις Ιούνιος 14, 2020, 11:33:58 μμ
Ζηλεύω.
Αποστολή από: steliosguitar στις Ιούνιος 15, 2020, 06:25:41 πμ
σπεσιαλε.... 1000 μπραβο...
Αποστολή από: Μάνος Τουρπάλης στις Ιούνιος 15, 2020, 07:52:27 πμ
Καλά δεν παίζεται Στεργιο.
Ζηλεύω.
κι εγώ :undecided2:
Τα πλαϊνά της ταστιέρας τα λουστράρεις ?
Αποστολή από: yiannis στις Ιούνιος 15, 2020, 09:23:50 πμ
Η προσοχή σου στην λεπτομέρεια είναι αξιοσημείωτη! :-* :-*
Αποστολή από: mikerory στις Ιούνιος 15, 2020, 11:54:53 πμ
Εξαιρετική δουλειά και φοβερή βήμα-βήμα παρουσίαση!!
Τα πλαϊνά της ταστιέρας τα λουστράρεις ?
Στις ηλεκτρικές πάντως που έχουν ταστιέρα έβενο ή παλίσανδρο, μασκάρουν μόνο τη φάτσα της ταστιέρας (κάτοψη) και τα πλαϊνά λουστράρονται κανονικά με το μανίκι. Ανάλογα το ξύλο, γεμίζονται και οι πόροι στην προεργασία.
Αποστολή από: KOSTAS7 στις Ιούνιος 15, 2020, 12:50:26 μμ
Αποστολή από: ΚαΠα στις Ιούνιος 15, 2020, 07:28:46 μμ
Καλά δεν παίζεται Στεργιο.
Ζηλεύω.
κι εγώ :undecided2:
Τα πλαϊνά της ταστιέρας τα λουστράρεις ?
Παρομοίως !!!!! :undecided2:
Αποστολή από: Stergios_lutherie στις Ιούνιος 15, 2020, 09:05:16 μμ
Τα πλαϊνά της ταστιέρας τα λουστράρεις ?Μέχρι τώρα ναι, όπως τα λέει ο mikerory.
Αποστολή από: Λάμπρος Σταυρίδης στις Ιούνιος 15, 2020, 10:31:38 μμ
Αποστολή από: tseros στις Ιούνιος 16, 2020, 10:08:39 μμ
Αποστολή από: ΖΑΡΚΑΔΑΣ ΚΩΣΤΑΣ στις Ιούνιος 21, 2020, 10:48:26 πμ
Αποστολή από: Νάσος στις Ιούνιος 22, 2020, 12:46:16 μμ
Αφιέρωσες πολύ χρόνο ρε φίλε!