Καθώς βλέπω ότι το "καφενείο" έχει κεσάτια τελευταία, ας φλυαρήσουμε λιγάκι…
Λοιπόν απόκτησα τελευταία μια πλάνη Record νούμερο 3 μέγκλα (made in England) που είναι η μικρότερη από τις συμβατικές χειροπλάνες, σχεδόν παιδική. Την πήρα μεταχειρισμένη σε πολύ καλή κατάσταση και είναι πιθανόν δεκαετίας '70 ή '80. Για την ιστορία, η Record άρχισε να κατασκευάζει πλάνες κατά τα πρότυπα της Stanley το 1931 και αποτέλεσε την πετυχημένη Βρετανική απάντηση στην τότε Αμερικάνικη εμπορική εισβολή (εντάξει, με μια ισχυρή δόση προστατευτισμού).
Σήμερα, η χρυσή εποχή της μεταλλουργίας του Sheffield μόλις που διακρίνεται στην ομίχλη όπου αρμενίζει πλέον το υπερωκεάνειο Brexit. Αλλά οι εξαιρετικές πλάνες της έμειναν πολύτιμα φεράμια εις ανάμνηση… Με ένα καλό ακόνισμα και λίγη εξάσκηση κάνουν εντυπωσιακά καλή δουλειά.
Στη φωτογραφία η πλάνη -μετά το ακόνισμα και την περιποίηση- κατά τη διάρκεια της άσκησης με πραγματικά πυρά, δηλαδή το καπάκι του 4ου μπουζουκιού.
Αν αναρωτιέστε για το μεγάλο όγκο από ροκανίδια έχετε δίκιο. Τη ρύθμισα να τρώει αραχνοΰφαντα (χωρίς να είναι απαραίτητο, αλλά είπαμε, η εξάσκηση) και το διασκέδασα αφάνταστα. Το χρίιιτς του ήχου, ο παλμός της κίνησης, το δαντελένιο ροκανίδι και η μυρωδιά του ξύλου έχουν μια σαγήνη που κανείς εργαλειόψυχος δεν μπορεί να της αντισταθεί!
