Ένα εγχείρημα μακράς διαρκείας όπως το Μπουζούκι του Κιθαρίστα δε θα μπορούσε ν’ αποφύγει τη συνήθη εξέλιξη. Σε πρόοδο λοιπόν βρίσκεται η δεύτερη γενιά του που αφορά κυρίως το σκάφος.
Με τελειωμένα 7 όργανα πλέον, το συμπέρασμα είναι πως ο ήχος τους αποδείχτηκε παρόμοιος παρά τις διαφοροποιήσεις στις επιλογές του καπακιού. Κανένα όργανο δεν καμαρώθηκε με τον ίδιο τρόπο όπως τα υπόλοιπα, ωστόσο, θα έλεγε κάποιος εύκολα ότι όλα τους ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Αυτό είναι ευχάριστο μεν υπό την έννοια του ποιοτικού ελέγχου, ότι δηλαδή η δεδομένη μανιέρα παράγει ήχο που λίγο-πολύ κινείται σε προβλέψιμη περιοχή, πράγμα ευπρόσδεκτο δεδομένου του χαοτικού χαρακτήρα της οργανοποιίας· συγχρόνως όμως σηματοδοτεί και το έναυσμα της φαγούρας για κάτι καινούργιο!
Όταν λοιπόν βρεθήκαμε με το Μάνο Τουρπάλη τον Αύγουστο και το κύριο σχόλιό του ήταν ότι «χρειάζομαι ένα δικό μου καλούπι» ήμουν ήδη ώριμος να τον ακούσω.
Παρεμπιπτόντως, συνέβη και μια μικρή μουσική μάζωξη με Παναγιώτη (ΚαΠα), Μάνο και άλλους, συν γυναιξί, στη Σουρωτή όπου δοκίμασα την εντυπωσιακή μίνι jumbo του Παναγιώτη -συγχαρητήρια!- και μια πανάλαφρη καρδιοκλέφτρα κιθάρα του Μάνου στο μικρό καλούπι -ξανασυγχαρητήρια!
…
Έλεγα λοιπόν -για να καταλήξω- ότι πιστεύω πως το ερώτημα νέου ήχου απαντάται (και) με ένα νέο καλούπι.
Ιδού λοιπόν το καινούργιο καλούπι, σε πιο στενόμακρη γραμμή, με καπάκι στενότερο κατά 15 χιλιοστά σε σύγκριση με το προηγούμενο (275 αντί 290mm) και με (χώρο για) τον τάκο «ξυρισμένο» αντίστοιχα.
O σκελετός είναι από κόντρα πλακέ και τα γεμίσματα από ξύλο κερασιάς (ένα μαδεράκι με κάπως ενοχλητικό run-out που βρήκε την ιδανική χρήση).
