Φίλοι μου, σκέφτηκα μια τροποποίηση που μπορεί να περιορίσει το χρόνο σκαψίματος λόγω αυξημένης προσοχής στην ακρίβεια και να βελτιστοποιήσει την πρόσφυση μεταξύ σφαίρας και ημισφαιρίων. Είναι το ίδιο πράγμα όπως το χιτώνιο στον κύλινδρο μηχανής.
Δηλαδή σκάβουμε λίγο πιο φαρδιά και βαθιά τα ημισφαίρια (περίπου 1 με 2 χιλ.). Μονώνουμε με διπλή ή τριπλή διάφανη μεμβράνη τη σφαίρα, όσο καλύτερα μπορούμε αποφεύγοντας πολλές και μεγάλες πιέτες της μεμβράνης και προσέχοντας να μη σκιστεί. Κάνουμε έναν πολτό με εποξική κόλλα και σκόνη από το ξύλο που χρησιμοποιήσαμε και επαλείφουμε το εσωτερικό των ημισφαιρίων με πάχος ανάλογο της ανοχής που δημιουργήσαμε (αν σκάψαμε 1 χιλ. παραπάνω, βάζουμε στρώμα 1,5-2 χιλ.). Επαλείφουμε τη σφαίρα με ελάχιστο ελαιόλαδο ώστε να μη κολλήσει η μεμβράνη στον πολτό. Τοποθετούμε τη σφαίρα, εφαρμόζουμε καλώς την όλη κατασκευή, σφίγγουμε και περιμένουμε να στεγνώσει. Εξυπακούεται ότι θα προσέξουμε να μην τρέξει η εποξική κόλλα και κάνει όλη την κατασκευή άχρηστη.
Αφαιρούμε τρίβοντας τα λίγα "ξεράσματα" του πολτού.
Χωρίς να έχω χρησιμοποιήσει αυτόν τον τρόπο σε αυτήν την κατασκευή, είχα πολύ καλά αποτελέσματα σε κάποιες άλλες περιπτώσεις (είχα δημιουργήσει θηλυκά καλούπια για διάφορα εξαρτήματα) και έτσι πιστεύω ότι μπορεί να εφαρμοστεί. Προτείνω εποξική κόλλα και όχι κάποια ξυλόκολλα γιατί είναι πιο σκληρή και όταν σφίγγουμε τη σφαίρα δουλεύοντας, δε θα κολλάει και "βεντουζάρει" επάνω στη σφαίρα, με αποτέλεσμα το κόλλημα της όλης κατασκευής.
Το μειονέκτημα αυτής της μεθόδου είναι η αύξηση του κόστους που νομίζω ότι αντισταθμίζεται από το κέρδος σε χρόνο.
Αν και είμαι θερμός θιασώτης των δύσκολων αλλά "ορθόδοξων" τρόπων δουλειάς, αν θέλει κάποιος φίλος ας χρησιμοποιήσει και αυτόν τον τρόπο και ας μας πει και τα αποτελέσματα.
